Muurvast in Kruibeke

Eerst was er de breuk tussen DENERT en de CD&V en nu hebben sp.a, VLD en Groen een merkwaardig gezamelijk persbericht verspreid. Een exegeet heeft er een vette kluif aan. Stylistisch is het geen pareltje, maar ik geef de tekst toch volledig, want citeren is manipuleren, heb ik van Marc Vanfraechem geleerd.

Vanuit een bezorgdheid voor de bestuurbaarheid van Kruibeke hebben Groen!, sp.a en VLD de voorbije weken afspraken gemaakt over de inhoud en strategie voor de komende legislatuur. Hierdoor stellen zij zich op als een sterke entiteit die mee wil werken aan een totale politieke vernieuwing binnen Kruibeke. Deze denkpiste sluit elke samenwerking met het Vlaams Belang of met leden van dat Vlaams Belang uit, conform de nationale afspraken van de drie betrokken partijen. Dat onze partijen bij deze aansluiting vinden met wat binnen de CD&V leeft, is een vaststelling. Dat men door deze oefening mogelijk niet tot een meerderheid komt, brengt Kruibeke in een politieke patstelling. Groen !, sp.a en VLD roepen de overige gemeenteraadsleden op om zich bewust te zijn van de patstelling die er momenteel binnen politiek Kruibeke is, en hun politieke verantwoordelijkheid naar het vormen van een bestuur op te nemen. De 3 partijen zijn dan ook bereid om gesprekken aan te gaan met deze verkozen gemeenteraadsleden om naar een meerderheid te kunnen werken en zo van Kruibeke een bestuurbare gemeente te maken. Met een constructieve en verantwoorde houding moet er dan ook binnen enkele weken een werkbare meerderheid in Kruibeke gevormd zijn.

De drie kleintjes, samen hebben ze 4 zetels, klinken zich aan elkaar vast. Antoine Denert als burgemeester zien ze niet zitten, dat lees ik in de woorden "werken aan een totale politieke vernieuwing". En ze geven aan dat ze iets voelen voor de CD&V. Maar dan werkt de wiskunde weer tegen: 4 zetels van de kleintjes plus 8 van de CD&V geeft 12, dat is net eentje te weinig. Die ene stem hopen de kleintjes in de groep DENERT los te peuteren, want met het Blok kunnen ze niet besturen.

De tijd dringt, eind december moet de nieuwe bestuursploeg er staan.

Nog even New York

Ik heb vanmiddag mijn foto's zitten selecteren. Dit is de strafste mens die ik in New York heb zien langslopen. Langsfietsen. Langsroeien.



Hoe noem je die manier van bewegen? De man moet het zonder benen stellen, hij zit op een skateboard en zet zich met zijn handen af tegen het asfalt. 42 kilometer lang.

(Klik op de foto als je dichter wil komen.)

Doktertje spelen

Op dag vijf, zegt de handleiding bij mezelf die ik heb gekregen toen ik Gasthuisberg verliet, op dag vijf pleisters verwijderen, wondjes ontsmetten en nieuw verband aanbrengen.

De benodigdheden heb ik meegekregen in een plastic zakje, maar ik zag niet meteen iets ontsmettingsmiddel-achtigs. Of zou dat flesje daarvoor dienen? NaCl 0,9% zegt het etiket. Mijn middelbare schoolkennis zegt mij dat dat keukenzout is. Voor de zekerheid toch maar even Leuven gebeld en ja, ontsmetten moet met die zoutoplossing.

Weer een stap dichter bij genezen. Dat gaat nooit vier weken duren. Wel geschrokken van mijn olifantenvel, zo uitvergroot op de foto.

-update- Na klachten van gevoelige kijkertjes over de onappetijtelijke foto, heb ik het gordijntje gesloten. Wie het aandurft: klik en het gordijntje zal opengaan.

Cat Yusuf Islam Stevens

Annemie kondigde daarnet in Wilde Geruchten Midday (Avoid city after dark) af, en zei dat dat goede raad was van Yusuf. Vrijwel onmiddellijk kreeg ik een mailtje van Marc Vanfraechem:

"Dierbaren, ik hoor onbekommerd een zekere Yusuf afkondigen, die ons nog wel goede raad zou hebben gegeven. Hierbij valt op te merken dat die Yusuf Islam een stuk crapuul van het zuiverste water is: hij heeft wel degelijk de fatwa tegen Salman Rushdie expliciet goedgekeurd en heeft dat nooit uitdrukkelijk willen herroepen. (...) Ik hoorde hem bezig op een Engelse zender en hij (...) neemt géén afstand van het bevel tot moord! Wel zegt hij dat hij slecht en kwaadwillig begrepen is, slecht geciteerd ook. (...) Die mijnheer Islam zou simpelweg niet gedraaid mogen worden, tenzij onze muziekkiezers oordelen dat er dagelijks, of toch wekelijks ook een Nazi-stapliedje moet bijkunnen." (*)

Yusuf heette voeger Cat Stevens. In 1978 bekeerde hij zich tot de islam en koos Yusuf Islam als nieuwe naam. Hij heeft inderdaad ooit de volgende woorden gesproken: "If Rushdie turned up at my doorstep looking for help, I might ring somebody who might do more damage to him than he would like. I'd try to phone the Ayatollah Khomeini and tell him exactly where this man is."

Verwerpelijk, daarover ben ik het met Marc Vanfraechem eens, crapuleus. Moet Radio 1 bijgevolg in een wijde boog om het repertoire van Cat Stevens en Yusuf Islam heenlopen? Moet je een liedje op zijn muzikale verdienste beoordelen, of moet je het gebrek aan deugdzaamheid van de kunstenaar in rekening brengen? Lees de tekst van Midday:

I like to take a walk out in the midday
Checking life out in the park
I like to take a walk out in the midday
Ah, but I avoid the city after dark

Oh, I love to see the children playing in the rain
Splashing books and kicking mud
Oh, I love to see the kids playing in the rain
Ah, but I avoid the city after dark

I love to feel the ocean blowing in my face
Wave as the old boats depart
I love to feel the wind blowing in my face
But avoid the city after dark

Of het grote poëzie is, doet er even niet toe. Een oproep tot heilige oorlog is het zeker niet. Was het dat maar. O, wat zou het leven dan simpel zijn: als die nieuwe CD vol strijdliederen had gestaan waarin Yusuf Islam opriep tot moord en doodslag, dan konden wij schande spreken en hem negeren.

-----------------------------------------------------------

(*) Marc Vanfraechem laat me weten dat hij volledig geciteerd wil worden. De stukken die ik overnam zet ik vetjes.

Mij dierbaren,

ik hoor onbekommerd zekere Yusuf afkondigen, die ons nog wel goede raad zou hebben gegeven.
Hierbij valt op te merken dat die Yusuf Islam een stuk crapuul van het zuiverste water is: hij heeft wel degelijk de fatwa tegen Salman Rushdie expliciet goedgekeurd toen... en (heeft) dat NOOIT uitdrukkelijk willen herroepen. Iedereen vergeet dat graag, maar ik heb een geheugen: lees misschien hieromtrent mijn blogje van februari eens, als ik dat mag vragen: http://victacausa.blogspot.com/2006/02/drie-pakken-slaag.html.
Wat betreft die Yusuf hebben wij het niet over vooroordelen, wel over feitelijke oordelen. Het zou trouwens volstaan om hem nu, op de dag van vandaag, de vraag te stellen wat hij over die oude kwestie vindt... en of met andere woorden Rushdie het verdiende én verdient om ritueel geslacht te worden zoals van Gogh.
Mijnheer Islam zal op die vraag niet antwoorden: ik hoorde hem bezig op een Engelse zender en hij blaast koud en warm, denkt aan zijn verkoopcijfers wellicht, maar neemt géén afstand van het bevel tot moord! Wel zegt hij dat hij slecht en kwaadwillig begrepen is, slecht geciteerd ook (al staat alles op band - in dit opzicht lijkt hij op De Gucht die ook eens verklaarde dat er géén interview was geweest over Harry Potter ;-)
Die mijnheer Islam zou simpelweg niet gedraaid mogen worden, tenzij onze muziekkiezers oordelen dat er dagelijks, of toch wekelijks ook een Nazi-stapliedje moet bijkunnen. En als Islam toch moet zingen om de een of andere reden: dan, in naam van de menselijke waardigheid, met een duidelijke vermelding van zijn nooit ontkende moordplannen, of minstens van zijn nieuwe familienaam.
Beste democratische groet,
M.

De omwenteling van Parijs

Heerlijk boek. De cover belooft dat het zal gaan over de geboorte van het impressionisme, maar Ross King heeft het in dit boek over veel meer.

Over het Parijs van halfweg de 19de eeuw, over de moord op Keizer Maximiliaan van Mexico, over de prille ballonvaart, over de Parijse Commune, over Baudelaire die de Belgen wijsmaakt dat hij zijn vader heeft opgegeten, over de echte redenen waarom men schande sprak over "Le dejeuner sur l'herbe", en over de gruwelijke hongersnood in Parijs tijdens de Frans-Pruisische oorlog. De gewone Parijzenaars bakten brood van stro, maar...

...voor wie geld en een avontuurlijke smaak had, was er aantrekkelijke andere kost beschikbaar. In zijn slagerij aan de boulevard Haussmann verkocht Monsieur Deboos allerlei uitheemse etenswaren, waaronder de gevilde slurf van Pollux, de olifant uit de diergaarde.

Castor en Polux, de twee olifanten van de Jardin des Plantes, werden wreed en op een klunzige manier gedood met een chassepôt waaruit kogels met een stalen punt van .33 kaliber werden afgevuurd.

Olifanten waren gedurende lange jaren de meest geliefde bewoners van de Jardin des Plantes. Ze kregen honingtaartjes van de dierentuinbezoekers en er werd beweerd dat ze graag vaderlandslievende liederen hoorden. Hun executie werd bijgewoond door ettelijke beroemde grootwildjagers en andere belangstellende Parijzenaars. Nadat het was gebeurd viel de oppasser, Monsieur Devisme, snikkend in de sneeuw, daarbij de slurf van een van de gedode dieren omklemmend.

Olifantsbiefstuk lag kort daarna op het etensbord van Victor Hugo, die zijn gastronomische nieuwsgierigheid verder bevredigde met berenvlees en antiloop. Rijke Parijzenaars als Hugo konden kiezen uit een uitgebreide spijskaart van zebra's rendieren, jaks en kangoeroes, alle afkomstig uit de Jardin des Plantes...

Ik heb de tekst lichtjes ingekort. Een ding is jammer: de vertaler heeft de dubbelzinnigheid van de titel verloren laten gaan. De Omwenteling van Parijs wil heel wat minder zeggen dan The Judgement of Paris.

Uitgepakt

Zo ziet ze er uit, verlost van ijszak en brace. Om de zwelling tegen te gaan heeft mijn knie twee dagen lang ingeduffeld gezeten, vanaf nu moet dat enkel nog als ik terugkom van de kine.

Merk op: de pijl die aangeeft welke knie de chirurg onder handen moest nemen. Nog niet weggewassen omdat douche en bad nog verboden zijn. Merk niet op: haar. Weggeschoren. Ik zie er helemaal anders uit zonder mijn pelske.

Mijn been past weer in een jeansbroek. Gewone kleren geven meteen een vals gezonde-mensengevoel. Ik ben de tuin ingewandeld. Kip fris water gegeven, glasscherven opgekeerd van een flesje dat omgewaaid was, een rozentak weggesnoeid. Allemaal lichtjes mankend, maar toch: het leven hervat.

Ik neem me voor morgen naar de kinesist te wandelen. Zonder krukken. De oude Grieken noemden dat hybris en de goden konden daar niet mee lachen.

De Wilde Week, aflevering Sven

De Wilde Week van 20 tot 24 november werd gemaakt door Sven Pichal en gaat over mijn afwezigheid, Annemie haar blauwe onderdelen, over Jaak Pijpen en Stanley's Route, en daarna nog eens over pijpen, over Freddy Mercury, over het kakkot, over zelfgestookte vodka, over het mislukte kerstfeest van de familie Donnez, over Flappie met kroketjes, over Emmanuel Lipp en nog een paar dingen.

Ermoei

Gelezen bij Geert van Istendael:

Ermoei. Dat prachtige Brabantse woord is zo lijfelijk, zo knokig, zo ellendig vel over been, dat je zou zeggen, in godsnaam, geef het een cent. Het stinkt, dat woord, het stinkt zuur en dreigt ook, het richt zich half op, zeker als je de r wat laat rollen - want zo en niet anders moet je het uitspreken - voor het krachteloos neervalt in die vermoeide laatste lettergreep. De allerlaatste. En het heeft er, ocharme, maar twee.

Gevonden in "Alfabet van de globalisering", bij de A van Armoede. Er zijn een paar mensen die altijd gelijk hebben. Geert van Istendael is daar een van.

En hoe is 't?

Ik zou een krant willen gaan kopen, maar kan je op 24 november in korte broek de straat op? Ik heb geen zin in opzienbaren.

Technisch zou het wel kunnen, ik voel me goed. De pijnstillers doen hun werk. Ik heb alleen maar wat last van zwelling, nauwelijks pijn. Die krukken heb ik sinds ik uit gasthuisberg weg ben nauwelijks gebruikt. Het enige moeilijke moment was vanochtend die linkersok aantrekken. Voor de rest geen klachten.

Eerste werk: de ijszakken in het verband vervangen. Dat moet om de vier uur. Ik moet nog eens nalezen hoeveel dagen ik dat moet volhouden.

Veel papier meegekregen, ik ben vanaf nu een lichaam met een handleiding: wat de kinesist moet doen, hoe vaak ik welke pillen moet slikken, een voorschrift of drie, wat ik moet doen om bloedklonters te vermijden, een brief voor de huisarts, richtlijnen hoe ik de wonde moet verzorgen en een ziektebriefje voor mijn werkgever. Vier weken. Dat lijkt me overdreven.

Voor het goeie nieuws meteen naar de voorlaatste alinea

Misschien kan ik stiekem een foto maken tijdens de operatie, heb ik vooraf gedacht. Niet dus. Ik heb niet eens durven vragen of het mocht, een operatiekwartier is nogal intimiderend. En toen ik onder de lamp lag, besefte ik dat het hoogst ongepast zou zijn de efficientie van zo'n snijploeg te doorkruisen ter wille van de illustratie van een weblog.

Dus geen foto van dokter Bellemans in actie, ook geen foto mijn meniscus. Wel een foto van een foto van mijn meniscus. Het origineel kreeg ik niet mee, dat moest in mijn dossier.

Plaatselijke epidurale verdoving is werkelijk een aanrader. Voor de prik moet je het niet laten, die is minder erg dan een tandartsprik. En een been waar je geen controle meer over hebt, je moet dat eens meegemaakt hebben. Het is alsof het niet meer bij je hoort. Je weet zelfs niet meer in welke positie het zich bevindt en als je er met je handen aankomt lijkt het alsof je met een andere man in bed ligt. Ook dat was voor mij de eerste keer.

Ik heb kunnen zien hoe een meniscus eruit ziet: als glasvezelisolatie. Met in mijn geval rafelrandjes en pluizen die loshangen. Dat was de beschadiging die weggeknipt moest worden. De foto is genomen nà de werkzaamheden.

Dokter Bellemans was blij verrast met wat hij op de monitor zag. In zijn woorden: Ik zal mijn restricties moeten herzien. Op de echografie had hij vorige week bot-oedeem opgemerkt, maar vandaag bleek mijn kraakbeen in perfecte staat. Ik mag dus toch nog lopen, zelfs lang en ver. Maar niet meteen, eerst herstellen.

(Ik was nog aan het bekomen toen Het Laatste Nieuws belde. Een half uur later Het Nieuwsblad. Aaargh. Laat me gerust verdomme. De pers, awoe. De man van het NB had er begrip voor dat ik zijn vragen lastig vond. Die van HLN drong een beetje aan. Zijn hoofdredacteur zal dat vast puik werk vinden.)

Ronita in Alaska

Wim Vandenbussche zou graag hebben dat u eens naar dit filmke kijkt. Niet alleen omdat hij er zelf in te zien is - die rug in die bruine jas helemaal in het begin is de zijne - maar vooral omdat Ronita een schat van een madam is. En omdat het zelden gebeurt dat een radiomaker televisie maakt. 't Is zijn hobby, naast het lezen van medische vakbladen en het rondneuzen in apotheken. Ja, er werkt raar volk bij Alaska.

Ondertussen in Kruibeke

Volgens hardnekkige dorpse geruchten zou er een haar in de boter zitten tussen D.E.N.E.R.T en de CD&V. De plannen voor een coalitie zouden opgeborgen zijn.

-Update- CD&V heeft een persbericht verstuurd. Samengevat: ze gaan niet in zee met de groep DENERT omdat de mandaten niet correct verdeeld werden, omdat geen wervend toekomstproject mogelijk bleek met duidelijke CD&V klemtonen, omdat er geen eenduidige taakverdeling was in het nieuwe college en omdat heldere afspraken onmogelijk bleken over de toetreding van de OCMW-voorzitter tot het college en over de invulling van een aantal nevenmandaten.

Samengevat 6

De afrondende interviewtjes die de ruggengraat van aflevering zes vormen, zijn gemaakt net voor ik bij mijn chirurg op consultatie ging. Zowel Koen Peers als Paul en ikzelf gaan er nog vanuit dat ik wellicht misschien wieweet nog wel eens ooit een marathon zal kunnen lopen. Ondertussen weten we dat dat niet zo is.

Bij dit beeld hoorden wij Paul zeggen dat ik - ondanks de mislukte marathon - van de zes deelnemers potentiëel de beste sportman was. Uit de metingen en de uithoudingsproeven bleek een zeker atletisch talent, dat evenwel verloren is gegaan.

Ik heb me zitten afvragen of ik dat jammer vind. Ik denk het niet. Stel dat ik het onderste uit de sportieve kan had gehaald, dan was ik nu, op mijn 43ste, een ex-atleet. Ik weet niet zeker of ex-atleten de gelukkigste mensen op aarde zijn.

Wat was het mooiste moment, vroeg Berten ons buiten beeld. Voor Sylvie was dat simpel: de aankomst hand in hand met Fabrice die de hele tijd met haar heeft meegelopen.

Maar Sylvie had twee mannen aan haar zijde. U ziet nummer twee rechts achter haar, wit t-shirt en cameraatje in de lucht. Dat is Peter. Peter gaat binnenkort de Spartathlon lopen. Van Athene naar Sparta, 246 km. Als je het in 24u kan ben je een hele flinke. Voorwaarde om deel te mogen nemen: 100 km lopen in minder dan 10u30. Niets voor Joke. En niets voor mij.

Dit is het family meeting point op Central Park West. Frank is al aangekomen en heeft zijn medaille om, je ziet hem tussen Paul zijn madam en de mijne. Daarnaast in het wit Nadia, dat is mevrouw Geert. Een traan wegvegend, want Geert is vermist. Volgens de organisatoren was hij aangekomen, maar nergens te vinden. Nadia vreesde het ergste.

Het viel allemaal nogal mee. Na 42 km kon Geert niet helder meer denken: inplaats van bij de B van België stond hij bij de V van Vanvaerenbergh te wachten. Ook wel eens de V van Vanzelevenimeer genoemd.

Voor het slotbeeld hebben ze moeite moeten doen. Herinner u het laatste beeld van aflevering 5: de vier marathonlopers arm in arm met Paul. Kristien en ik stonden daarop te kijken met gemengde gevoelens. Blij en gelukkig enzo, maar ook ontgoocheld in onszelf. En toen wilden ze ons erbij. We twijfelden. We lieten ons overhalen. Heel eventjes, in de montage heeft Joris de beelden moeten vertragen.

De Wilde Week, aflevering vijgen.

Vijgen, meerbepaald na Pasen. Doorgaans maak ik de Wilde Geruchtenpodcast op vrijdag, maar het computersysteem dat ik daarvoor gebruik lag plat. Uitstel dus tot maandag. En dat was wel eens interessant, want er hebben een paar klanten gemaild dat ze De Wilde Week misten. Goed om weten, je zit toch een beetje in het ijle te puzzelen...

De Wilde Week van 13 tot 17 november gaat over de kwissende redactie, het Antwerpse Zeemanshuis, een foutje van Pete Townshend, de meikever van Panamarenko, een muzikaal wonderkind, anti-jaloezietraining, blote vrouwen op gewestwegen, Doris Day en nog een paar andere stukken.

Opnieuw alfabetisch

Het zijn gelukkige mensen, zij die wakker liggen van de vraag: hoe zal ik mijn boekenkast ordenen. Een tijdje geleden heb ik mijn boekenbezit thematisch gereorganiseerd, maar ik ben daar niet content van. Waar zet je bijvoorbeeld Kakafonie van Komrij? Geheime Kamers, de roman van Jeroen Brouwers, komt in een thematische boekenkast érg ver te staan van De Zwarte Zon, zijn zelfmoordessays. En Adolf & Eva & de Dood, had ik dat bij geschiedenis gezet of bij de zelfmoordboeken?

Er zat maar een ding op: kast uitladen en opnieuw rangschikken. Opnieuw gewoon klassiek alfabetisch. Jeroen Brouwers staat weer bij de B van Jeroen Brouwers.

Sven Speybrouck staat bij de J van Jongens & Wetenschap, alwaar wij ook De Groote Magazijnen terugvinden van Edwin Brys, en The Last Word van een redacteur van NewScientist waarvan ik de naam niet kan onthouden. Om maar te zeggen: ook mijn alfabetische rangschikking is bij momenten thematisch. Alles over Dylan staat bij de D, zelfs als het geschreven werd door Greil Marcus, en The Complete Beatles Recording Sessions staat bij de B, jammer voor auteur Mark Lewisohn. Dat de biografie van Raspoetin werd geschreven door Edward Radzinsky is een gelukkig toeval.

Het leek me verstandig een schap voor te behouden voor nog te lezen boeken. Daar kwamen twintig boeken terecht. Ik schat zo'n 4000 bladzijden.

Statistieken

Vijf en zes november waren onwaarschijnlijke pieken in de klikcijfers op deze blog. Ondertussen is het verkeer weer tot zijn normale proporties herleid, wat zich ook weerspiegelt in de hoeveelheid comments.

Uit de teneur van die comments meen ik te kunnen opmaken dat de mensen die hier nu nog langssurfen, graag langssurfen. Dat is wel eens anders geweest. Conclusie: hoe minder lezers, hoe beter.

Voor de consultatie

Mensen-die-het-kunnen-weten-omdat-ze-het-zelf-hebben-meegemaakt stelden mij gerust: zo'n meniscusoperatie is twee keer niks. 's Morgens binnen, 's avonds buiten. Voetballers kunnen een week na de ingreep alweer trainen, dus dat gaf me hoop. De 20km van Brussel, ja zelfs een marathon zou misschien ooit weer kunnen als die meniscus er uitgehaald is.

Tegen mijn collega's had ik gezegd dat ik gauw weer zou komen werken. Volgende donderdag opereren, vrijdag thuis en maandag weer samen met Annemie presenteren. En dat ik die vrijdag vrij wou nemen had niet zozeer met de knie te maken, maar wel met de narcose. De anesthesiste heeft me gewaarschuwd dat ik vierentwintig uur na de ingreep geen contracten mag tekenen of belangrijke beslissingen mag nemen. Interviewen met een beneveld hoofd lijkt me ook geen goed idee, vandaar geen microfoonwerk.

Dat waren mijn inschattingen voor ik op consultatie ging bij de chirurg.

Na de consultatie

Maar deze namiddag ben ik dus bij dokter Bellemans geweest. Ik hoorde hem niet graag zeggen wat hij zei: het klopt dat jonge voetballertjes snel recupereren na een meniscusoperatie. Maar, meneer Fillet, u bent geen jong voetballertje.

Ik ben een oude man. Mijn meniscusweefsel is van slechte kwaliteit, zo is gebleken, dus als ik weer ga lopen alsof er niks is gebeurd, beschadig ik mijn knieën weer, ook die drie andere meniscussen die ik nog over heb.

Lap. Daar gaan mijn 20km-plannen, daar gaat mijn stiekeme marathondroom voor volgend jaar of eventueel het jaar daarna. Geen denken aan, sprak dokter Bellemans, je zal weer mogen lopen maar nooit nog extreme afstanden. De 20km is al extreem, een klein uurtje mag, al de rest gaat ten koste van de knieën. En wat het werk betreft: drie à vier weken ziekteverlof.

Hij liet de loopdeur nog op een klein kiertje staan: zijn strenge oordeel is gebaseerd op wat hij kan zien op mijn echografie. Definitieve uitspraken doet hij pas als hij mijn meniscus in zijn handen heeft kunnen houden. Volgende donderdag dus.

Frank eet

Frank zei al maanden dat hij na de finish van de marathon meteen zou doorlopen tot aan de eerste MacDonalds. Voor hij een sportman was, at hij meermaals per week hamburgers en daar heeft hij heimwee naar.

Toen puntje bij paaltje kwam liep hij niét door. Te moe, het was genoeg geweest. We hebben dat de volgende dag goed gemaakt, we zijn met z'n allen the best hamburger in town gaan eten. Niet bij MacDonalds dus, wel bij Big Nick. Dat is - hoe zou ik het zeggen - de Amerikanen noemen zoiets a dump, denk ik. Een keet? Een hok? Maar wel lekker. En veel, heel veel. Als u in New York bent: 2175, Broadway.

Frank moet opletten. De kilo's gaan er weer aanvliegen. Ik spreek uit ervaring, ik doe niks meer sinds een week of drie, en amai. Dat het maar gauw 23 november is. Dan gaat die meniscus uit mijn knie. Ik hoop dat ik daarna weer snel kan fietsen, misschien zelfs lopen.

Samengevat 5

Voila, daar sta ik, ook in het grijs. Als je het achteraf bekijkt lijkt het alsof de regisseur het vanaf het begin geweten heeft: laat ik Kristien en Koen maar helemaal rechts zetten, want dat zijn de afvallers.

Ik zal het Joris morgen eens vragen. We zien elkaar voor de allerlaatste keer in het Sportkot - het heet daar officiëel Faber, maar als je dat woord gebruikt weet niemand waarover je het hebt - voor interviews voor de allerlaatste aflevering. Slotbeschouwingen.

Zo zien pure koolhydraten eruit. Het smaakt naar niks. Niet dat ik ervan geproefd heb, maar de lopers moesten er voortduren van eten om brandstof op te slaan.

Er mogen geen voedingsproducten mee op het vliegtuig, maar iemand had stiekem deze pot meegesmokkeld. Acht vlieguren lang werd die doorgegeven. De lopers dronken zelfs fruitsap en koffie met koolhydraten.

Joke op Times Square. Er gebeuren rare dingen als je daar verschijnt met een cameraploeg. Toevallige voorbijgangers zagen dat er gefilmd werd en begonnen ons op slag te fotograferen, in de veronderstelling dat wie gefilmd wordt wel een beroemdheid moèt zijn.

Joke heeft starquality, dat wel. Het zou met die hoed en die sjaal te maken kunnen hebben.

Laatste gesprek. Het lopen was zwaar, maar het stilstaan voor de start was ook niet om te lachen. Heb ik van horen zeggen. Urenlang wachten - om vijf uur opgestaan, voor zeven uur al aan de start, startschot om tien uur - in ijzige kou. Een graad of vijf, vandaar die dikke kleren. De lopers gooien laag na laag weg naarmate ze opwarmen, de stadsdiensten ruimen de boel op en delen de kleren uit aan daklozen.

Geert had een oud kostuum aangetrokken dat veel te groot was geworden. Allez, hij is te smal geworden. Daaronder had hij een T-shirt aan met de Belgische kleuren. In de verkeerde volgorde weliswaar, rood-geel-zwart.

Verdoeme, wat had ik Paul ook graag om de hals gevlogen in Central Park. Ik dacht dat ik vrede had met mijn lot, had ik meegelopen ik zou er een blijvend knieletstel aan over gehouden hebben. Maar toen ik Frank, Sylvie, Geert en Joke zag finishen prikten mijn ogen. Een van de Amerikaanse cameramannen die deze aflevering mee in beeld brachten heeft daarop ingezoomd, maar ik merk tot mijn genoegen dat Joris dat uit zijn montage heeft gehouden.

Hier zijn ze nog eens. Ik heb het gevoel dat ik die mensen nog een paar keer ga terugzien.

Pretenders

Rhino brengt de eerste CD van de Pretenders opnieuw uit. Met extra's. Bij An Aquarium Drunkard is de demoversie van Brass in Pocket te beluisteren.

In mijn lijstje topgitaristen staat James Honeyman-Scott erg hoog. Virtuoos maar geen sportgitarist. Altijd functioneel. En een fantastische naam. Stoem van die overdosis.

Zevende Dag

Eindelijk, eindelijk een televisieprogramma dat Marathon behandelt zoals het moet. Niet over De Zaak F, wel over zin en onzin van een marathon na slechts één jaar voorbereiding. Dankuwel Zevende Dag.

Patrick Vankrunkelsven is kritisch. Lopen moet in de eerste plaats leuk zijn. Zoals Marathon het voorstelt is het teveel miserie en ellende en speelt de voorbereiding zich vaker in de wachtzaal af dan op de Finse piste. Hij vindt dat we een verkeerde boodschap geven. Het had allemaal wat kleinschaliger en vooral trager gemogen.

Een beetje jammer dat Paul en Geert daarop moeten reageren, want dit is in de eerste plaats een televisioneel probleem. Netmanager Bart De Poot zou zich daarvoor moeten verantwoorden, of Jan Vanderstraeten, de producer. Ik denk dat die iets zouden zeggen als Er moest dus wel televisie gemaakt worden, hé, en dan moet het larger than life zijn. U gaat daar wellicht van op uw achterste poten staan, maar zo werkt het nu eenmaal. Zelfs op Canvas.

Maar ze deden dat wel goed, Paul en Geert. Paul zei dat Marathon de mensen in de eerste plaats aan het sporten wil krijgen. Ik denk ook dat canvaskijkers slim genoeg zijn om te beseffen dat je beter wat meer tijd uittrekt voor een marathon. Of dat een marathon niet persé moet, dat de 20km van Brussel ook al mooi is. En mocht u geschrokken zijn van de wallen onder Geert zijn ogen: die zijn niet het gevolg van de marathon, dat is de jetlag.

Ik ben Patrick Vankrunkelsven gisteren tegengekomen op de Boekenbeurs. We hebben het uitgebreid over mijn meniscus gehad. Hij denkt dat het niet geheel onmogelijk is dat ik na mijn operatie weer gewoon zal kunnen trainen. En dat een marathon tot de mogelijkheden blijft behoren. Vandaar dat ik de hoofding van mijn blog nog altijd niet heb veranderd. Het blijft van 0 naar 42 kilometer, we zien wel hoeveel tijd ik daarvoor nodig heb.

Marathon 5

Vanavond aflevering 5, waarin de Marathon gelopen wordt. Joris en Berten hebben dag en nacht gewerkt om de montage klaar te krijgen, vandaag spreekt Jan Hautekiet de teksten in, en straks kunnen we dan zien wat het geworden is.

Mijn vorige samenvattingetjes heb ik gemaakt op basis van een DVD die ik vooraf had gekregen. Maar dat lukt nu niet, wegens alles pas op het nippertje klaar. Ik zal dus met mijn fototoestel bij de televisie zitten vanavond. Ik hoop dat de scenes waar ik wat extra bij kan vertellen niet voorbij zijn voor ik heb afgedrukt. Ik vrees dat het knullige plantrekkerij wordt.

Forumbezoeker met berouw

Ga even met me mee naar het forum van Radio 1 en lees het bericht dat thomasz gepost heeft op vrijdagavond, 20:17. Hij reageert op de vuile praat van Dré Steemans in Wilde Geruchten. En lees vervolgens het tweede postje van thomasz, zaterdagochtend 10:55.

De webmaster heeft vrij tijdens het weekend, thomasz. En zoals ik hem ken, zou het best kunnen dat hij het allemaal laat staan.

De Loeman begot

Wilde Geruchten zond uit vanop de Boekenbeurs deze morgen. Trekt er een meneer aan mijn mouw. Ik bekijk hem, ik pijnig mijn hersenen, ik weet dat ik hem ken, maar wie is het? Hij ziet mijn twijfel en hij redt me: Benny Loeman. Wiskunde en godsdienst in het derde middelbaar.

Ik heb geen goeie herinneringen aan mijn schooltijd en het gild der leraren duikt op in mijn bangste nachtmerries, maar de Loeman was een uitzondering. Hij heeft me de liefde voor muziek bijgebracht.

Op een ochtend komt hij de klas binnen met een geweldige twinkel in zijn ogen. Mann'n - we waren jongetjes maar hij sprak ons aan met mannen en in zijn dialect is dat een éénlettergrepig woord - mann'n, ik heb deze morg'n de plaat der plaat'n gehoord. AC/DC, Whole Lotta Rosie. Geef toe, niet slecht voor een godsdienstleraar.

Niemand in de klas had dat nummer toen al gehoord, maar dat zou snel veranderen. En als mijn moeder vroeg of het wat stiller kon, riep ik terug dat het mocht van de Loeman. Luisterend naar Whole Lotta Rosie heb ik ontdekt dat er wind uit de boxen komt als je het volume op 10 zet. 1977, wat een jaar.

Comments moderation on

Dat wil zeggen dat ik elke comment ga bekijken voor publicatie. Ik zal negatieve reacties niet tegenhouden, maar Dirk De Dichter zal toch een nieuwe hobby moeten zoeken.

Veerle vraagt waarom ik niet reageer op de comments. Een andere commentschrijver, jammer genoeg anoniem, doet me een citaat van E. Hubbart cadeau: Geef nooit uitleg. Je vrienden begrijpen je wel en je vijanden geloven je toch niet. Da's een reden, er is nog een andere: er stromen gewoon teveel comments binnen. Aan reageren zou ik een volledige dagtaak hebben. Misschien kan Bart De Poot me zijn secretaresse uitlenen?

Achteraf

En wat denkt de ex-Aanstaande Atleet er nu zelf van, achteraf? Wel, in de waterval van reacties zijn er twee kritieken die me ter harte gaan.

Ten eerste: de mensen die naar aanleiding van het marathonproject zelf zijn beginnen lopen en die vinden dat ik meteen had moeten bekend maken dat ik was uitgevallen, omdat daaruit blijkt dat duurloperij geen sport is voor Jan-en-alleman. Daar is iets voor te zeggen. Maar voor wie mijn blog geregeld las, moet dat al veel eerder duidelijk geweest zijn. Het ging voortdurend over het lijden, de struikelblokken, de hinderpalen, de pijn, de twijfel.

Een aantal lezers had het door: hij haalt het niet. Zij verstonden de kunst van het tussen-de-regels-lezen. Een handvol onder hen heeft in comments uitdrukkelijk gevraagd of ik zou starten. Dat waren mijn moeilijkste momenten. Ik had doodgraag geantwoord hoe de vork enzovoort. Mijn excuus aan die bloglezers.

Ten tweede: Pol Deltour van de journalistenbond die vindt dat een beroepsjournalist niet mag liegen. De Voorzitter moet een oordeel vellen over het journalistieke product, en dat is de zesdelige marathon-documentaire. Met de hand op het hart: daarin wordt geen woord gelogen. In aflevering vijf zal uitgelegd worden waarom het onverantwoord is dat ik de marathon loop. Deontologisch is daar geen vuiltje aan de lucht, journalistiek is dat helemaal ok. Dat is niet mijn verdienste, dat is de verdienste van de productieploeg.

Over mijn verschijning in de Laatste Show en de interviews in de kranten heeft Pol Deltour in zijn hoedanigheid van opperjournalist geen oordeel te vellen. Want ik bedrijf daar geen journalistiek, ik doe daar aan promotalk. Als ik daar de boel zou hebben zitten bedonderen, àls, dan zegt dat niksniemendal over mijn integriteit als journalist, en niksniemendal over de journalistieke kwaliteit van Marathon.

Overigens heb ik een paar mensjes jarenlang belogen over het bestaan van Sinterklaas. Ik was toen al beroepsjournalist. En uit betrouwbare bron verneem ik dat Pol Deltour zelfs ooit gedaan heeft alsof hij Sinterklaas wàs. Ik neem hem dat niet kwalijk, want op momenten dat hij niet aan journalistiek doet, mag een journalist liegen en bedriegen zoals iedereen.

Hoe komt dat toch, hoe komt dat toch?

Terug thuis en nog eens door de comments gebladerd. Sinds het Blok naar me gelinkt heeft is de zuurtegraad ondraaglijk geworden. Maar de comments afsluiten zoals mij hier en daar wordt aangeraden, tja, dat gaat in tegen de essentie van het bloggen. Dus, beste vrienden, gaat uw gang. Het is jullie leven.

Armstrong

Elke ochtend vinden we USA Today aan onze kamerdeur. Op pagina 12: de NY-marathon, met een reactie van Lance Armstrong.

Running a marathon on an hour or less training a day is more difficult than winning the Tour on seven hours of daily training. For the level of conditioning I have now, that was without a doubt the hardest physical thing I've ever done. Even the worst days on the Tours, nothing was as hard as that, and nothing left me feeling the way that I feel now in terms of just sheer fatigue and soreness.

Geert zwol van trots terwijl hij dat voorlas, deze morgen aan het ontbijt. Armstrong eindigde in 2:59:37, net geen drie uur en dat was het doel dat hij zichzelf had gesteld. Maar if you told me with 3 miles to go: you're going to do 3:05, I wouldn't have cared.

Om de discussie wat concreter te maken

Een voorstel: laat ons in de comments op dit postje een inventaris maken van de regelrechte leugens op deze blog. Vermeld er wel de vindplaats bij, titel van de post en datum, zodat iedereen het kan terugvinden. Ik zal die posts het label "leugenaar" geven. (Misschien niet onmiddellijk, want ik zit hier in NY niet permant te internetten, hé mannen.)

Ik zal zelf beginnen: 28 september. Ik schreef dat Paul in zijn noodtrainingsplan die dag een duurloop van 60min voorzag. Dat was zo waar als een koe, maar ik verzweeg dat ik die niét ging uitvoeren.

Zijn er nog? Je hoeft niet verder terug te bladeren dan 6 september, want daarvoor liep ik nog.

Interessant stukje van Erik Dams. Toen ik woensdagavond naar mezelf zat te kijken viel het me ook op dat ik ongeloooflijk aan mijn neus zat te prutsen.

Terug in het Marriott

Ze zijn er allevier in geslaagd: Frank, Sylvie, Geert en Joke hebben de marathon van New York gelopen! En Paul haalt dus vier op zes. Voor hem was dit project een professioneel risico. Nu het achter de rug is past een geweldige merci dat hij het erop gewaagd heeft. Hij heeft van ons andere mensen gemaakt. Ook van Kristien en mij. Zelfs met een kapotte knie ben ik stukken gezonder en dynamischer dan een jaar geleden.

Ik had mij voorgenomen om mezelf bij de feiten neer te leggen en niet te treuren over mijn lot. Lopen is geweldig, maar supporteren is toch ook fijn, probeerde ik mezelf te troosten. Dat lukte goed, tot we de vier echte lopers zagen finishen. Ik heb een traan gezien bij Kristien en zelf heb ik moeite moeten doen om de emoties te beperken tot een krop in de keel.

Teruggaan naar het hotel was een helletocht. Alle 35.000 lopers zochten een taxi, dus moesten wij de metro nemen. Daarbij moet je al eens een trap op en weer af. Niet vanzelfsprekend voor mensen die net een marathon hebben gelopen. Vooral Geert zag af, ik zou daar graag details over geven maar mijn ondertussen beruchte zwijgplicht zit in de weg.

Frank, Sylvie, Geert en Joke worden bedolven onder de gelukwensen. Ook die van mij. Maar er zijn er nog helden: Christophe Delecluse, die naast Frank heeft gelopen met een cameraatje; Fabrice, dat is meneer Sylvie en sinds vandaag ook een marathonloper; Stefaan, het loopmaatje van Geert; en An, die Joke 42 km lang op de hielen heeft gezeten, ook met een minicamera. Peter - ik denk dat hij Peter heet - was de strafste cameraman. Ervaren marathonloper, maar nog nooit had hij er een achteruit gelopen. Die van vandaag grotendeels wel, om nog mooiere beelden te kunnen schieten. En al die andere Belgen die vandaag hebben gelopen in NY en in Athene. En laat ons de niet-Belgen niet vergeten. Respect.

Samengevat 4

Aflevering drie was feel good, aflevering vier is miserie. Niet voor Frank "the machine", niet voor Joke "superwoman", wel voor Geert, Sylvie en mij. Tot aan de 20 km door Brussel leek alles vanzelf te gaan. Maar toen begon het sukkelen. Niet alleen ik twijfelde aan de goede afloop van het project, ook Paul zijn vertrouwen in de goede afloop wankelde. En Koen Peers zei vlakaf: de knieën van Sylvie en Koen zijn niet geschikt voor duurloop.

Met slechte knieën kan je gelukkig wel fietsen (al kan dat ook mislopen). Alternatieve training, heet zoiets in het jargon van Paul. Aquajoggen ware eigenlijk nog beter, maar ik krijg de weubbekens van alles wat met zwembaden te maken heeft.

Mijn motivatie zakte ver weg. Twee maanden niét lopen, ik werd er diepongelukkig van. En toen Paul eindelijk de toelating gaf om opnieuw met looptrainingen te beginnen, vond ik een paar spullen niet meer terug.

Ik heb niet één slechte knie, ik heb twee slechte knieën. Aflevering vier ging over het iliotibiale frictiesyndroom aan mijn rechterkant, een probleem dat ik deel met Sylvie en met Geert, en een kwaal waar elke loper lichtjes depresief van wordt, getuige dit beeld van de doorgaans zonnige Geert. Niets liet vermoeden dat het uiteindelijk mijn andere knie zou zijn die mij de das om zou doen. Aflevering vijf zal over de meniscus handelen, en in aflevering zes komt de Aanstaande Atleet niet meer voor. Voor altijd Aanstaand.

Dienstmededeling

Goede vrienden, ik loop morgen niet. Mijn linkerknie is naar de knoppen. Meniscus. Ik weet dat al heel lang maar Canvas dwong me tot zwijgzaamheid. Half september gaf dokter Peers me loopverbod. Je moet het maar eens controleren: sindsdien is op deze blog enkel nog sprake van fietsen. Ook een prettige bezigheid, maar met marathonloperij heeft het weinig van doen.

Twee weken geleden ging ook fietsen niet meer. Opnieuw naar Peers, deze keer om een afspraak te maken voor een operatie. Op 23 november ga ik onder het mes. Plaatselijke verdoving, dus misschien kan ik nog bellen met Annemie Peeters en live verslag uitbrengen in Wilde Geruchten.

Ik ben blij dat jullie het nu weten, want het was bijzonder vervelend om rond dit geheim heen te bloggen, en om in de Laatste Show te gaan zitten en om al die kranteninterviewers zand in de ogen te praten. Dat hoeft vanaf nu dus allemaal niet meer.

Luttele uren...

...resten ons nog in België. Nog efkes langs de Laatste Show straks, een korte nacht en dan de lucht in. Ik ga proberen af en toe iets te posten vanuit New York, het hotel ziet eruit alsof er internetaansluiting op de kamer is.

Nu ik u toch aan de lijn heb hangen: stel dat we een halve dag onze zin mogen doen in New York, wat raadt u ons dan aan? De klassiekers? Eifeltoren, Brandenburgertor, Tower Bridge?