Terug in het Marriott

Ze zijn er allevier in geslaagd: Frank, Sylvie, Geert en Joke hebben de marathon van New York gelopen! En Paul haalt dus vier op zes. Voor hem was dit project een professioneel risico. Nu het achter de rug is past een geweldige merci dat hij het erop gewaagd heeft. Hij heeft van ons andere mensen gemaakt. Ook van Kristien en mij. Zelfs met een kapotte knie ben ik stukken gezonder en dynamischer dan een jaar geleden.

Ik had mij voorgenomen om mezelf bij de feiten neer te leggen en niet te treuren over mijn lot. Lopen is geweldig, maar supporteren is toch ook fijn, probeerde ik mezelf te troosten. Dat lukte goed, tot we de vier echte lopers zagen finishen. Ik heb een traan gezien bij Kristien en zelf heb ik moeite moeten doen om de emoties te beperken tot een krop in de keel.

Teruggaan naar het hotel was een helletocht. Alle 35.000 lopers zochten een taxi, dus moesten wij de metro nemen. Daarbij moet je al eens een trap op en weer af. Niet vanzelfsprekend voor mensen die net een marathon hebben gelopen. Vooral Geert zag af, ik zou daar graag details over geven maar mijn ondertussen beruchte zwijgplicht zit in de weg.

Frank, Sylvie, Geert en Joke worden bedolven onder de gelukwensen. Ook die van mij. Maar er zijn er nog helden: Christophe Delecluse, die naast Frank heeft gelopen met een cameraatje; Fabrice, dat is meneer Sylvie en sinds vandaag ook een marathonloper; Stefaan, het loopmaatje van Geert; en An, die Joke 42 km lang op de hielen heeft gezeten, ook met een minicamera. Peter - ik denk dat hij Peter heet - was de strafste cameraman. Ervaren marathonloper, maar nog nooit had hij er een achteruit gelopen. Die van vandaag grotendeels wel, om nog mooiere beelden te kunnen schieten. En al die andere Belgen die vandaag hebben gelopen in NY en in Athene. En laat ons de niet-Belgen niet vergeten. Respect.