Samengevat 3

Mijn huisgenoten waren vanaf het begin enthousiast over het marathon-avontuur, maar zelf op tv komen, dat vonden ze niet zo'n geweldig vooruitzicht. En ons huis aan de binnenkant filmen, dat hadden we liever niet.

Het huis op tv, ach, daar zijn we al gauw soepel in geworden. Maar Annemie en de kinderen zal je niet zien. Behalve hier. Ik verdenk de cameraman ervan dat hij het expres heeft gedaan: Annemie weerkaatst in het spiegelglas van de oven.

Voor de start van de 20 km van Brussel spelen ze de Bolero van Ravel, vervolgens een pompeus stuk waarvan ik de titel niet ken, en dan een geweldige startknal. Volgens wat we in de uitzending zagen is dat een piepklein prutsrevolvertje, maar dat geloof ik niet. Ofwel houden ze daar een microfoon bij, ofwel staan er ergens kanonnen mee te knallen. Ik schrok me in elk geval een ongeluk. Gelukkig kan ik daar tegen, mijn hart is getest door het sportkot. Dieter is ook heel hard is verschoten. Dat leid ik af uit het plotse schommelen van het beeld bij de start. Dieter is de cameraman.

Ze waren mij dus kwijt na driekwart wedstrijd. Paul dacht dat ik opgegeven had. Niks van. We hadden met de cameraploegen afgesproken dat we aan de linkerkant van het parcours zouden lopen. Maar het was tamelijk warm op 28 mei en ik kan slecht tegen de zon. Ik krijg daar hoofdpijn van. Dus zocht ik de schaduw aan de rechterkant. Ik wist dat ik het de cameramensen moeilijk maakte op die manier, maar geloof me, tijdens een halve marathon word je lichtjes egoistisch. De afspraken konden me even aan mijn reet roesten.

Wat nergens in de uitzending ter sprake komt: er is die dag een dode gevallen. Voor de ogen van mijn kinderen, die langs de kant stonden te supporteren. Ze zagen iemand neerzijgen. Het Rode Kruis kwam reanimeren en zette een tentje over het slachtoffer, dus hoe het afliep hebben ze gelukkig niet gezien.

De finish van Joke. Het gaat me vooral om die meneer rechts in beeld. Dat is Filip Boen, sportpsycholoog. Hij heeft tijdens de 20 km van Brussel heel de tijd naast Joke gelopen. Met extra gewicht: een cameraatje, voortdurend op haar gericht. En de cadrage was lang niet kwaad. Dàt is pas een prestatie.