Oostende

Oostende, zondige stad. En ik heb me verdomme laten verleiden. Twee garnaalkroketten in Fort Napoleon, luttele dagen voor de marathon van New York. Ik vrees dat me dat zwaar aangerekend zal worden. Morgen lood in de benen. Als het geen pijpenstelen regent ga ik nog eens van Brussel naar huis fietsen.

We waren aan de zee voor Roger Raveel en James Ensor. Twee keer grote kunst die me doet glimlachen. Raveel wordt geëerd met een tentoonstelling omdat hij 85 wordt, Ensor zijn huis wou ik al heel lang eens zien.

Er hangt geen enkele autenthieke Ensor, alleen reproducties, maar ik ben toch blij dat we er geweest zijn. Het schelpenwinkeltje van zijn oom op het gelijkvloers, het dodenmasker en het schilderspallet, de piano en het pedaalorgeltje* (Ensor componeerde ook, hij heeft Satie-achtige pianoriedeltjes geschreven), de reusachtige "Intrede van Christus in Brussel" die zo groot is dat ze het balkon hebben moeten afbreken toen het schilderij het huis uit moest.

En het geurt er bijzonder. Ik weet niet wat dat is. Oude meubels en boenwas? Stoffige tapijten? Schimmel? Laat me de geur omschrijven als authentiek

Qua Raveel hebben we het schilderij gezien met de vermoedelijk langste titel uit de kunstgeschiedenis: "Een mens ten voeten uit, in vrijheid gevangen gevoelens, wiskundig betekend, krachtig machteloos, rijk in schamelheid, tijdelijk voor eeuwig geboren, roepend naar verzadiging in de leegte". De aandachtige toeschouwer zal opmerken dat Roger Raveel zo'n lange titel blijkbaar ook wat overdreven vond, en één lettertje bespaard heeft.

(*) Pedaalorgel, dat ik daar nog niet aan gedacht heb als alternatieve trainingsmethode.