zondag, april 29, 2007

Q en de BBC

In het meinummer van Q gaat het over de BBC en het succes van Radio 2. Dat is de duffe, wat ouwbollige familiezender. Of beter: dat wàs de wat ouwbollige familiezender. Tegenwoordig scoren ze beter dan de ooit hippe Radio 1.


Hoe hebben ze dat voor mekaar gekregen? Lees Q. Eén paragraaf wil ik hier graag citeren: Then he (Colin Martin, head of music) empowered DJs to play the music they were enthusiastic about. For Terry Wogan that meant Katie Melua, whereas Jeremy Vine loves his indie.

Dat zou vanzelfsprekend moeten zijn. Radiomaken gaat over passie en enthousiasme. Platen aan elkaar praten die een computerprogramma voor je heeft uitgekozen leidt tot onradio.

Labels:

Boenke boenke boenke

Gisteren was het nét iets te warm om confortabel te lopen. Ik hield er kloppende koppijn aan over. Daar trekken we lessen uit: vandaag lopen we voor de middag, voor de Koperen Ploert zijn slag kan slaan. Vijf kwartieren, onderbroken door 3 minuten wandelen.

Labels:

zaterdag, april 28, 2007

Vriendelijk

Een bedelaar. Altijd moeilijk. "Meneer, mag ik u vriendelijk iets vragen? Ik zoek een beetje geld om vanavond in De Biekorf te kunnen gaan slapen". Het licht sprong op groen, ik schudde nee, met een knagend geweten.

Vijftig meter verder op de Oude Leeuwenrui zag ik een Delhaize City. Ik parkeer, ik loop terug naar het verkeerslicht, denkend: als hij honger of dorst heeft gaan we samen een brood en melk kopen. Maar mijn dakloze was nergens meer te zien, ook niet in de zijstraten. Ik heb het Falconplein geprobeerd en een stukje Schippersstraat. Dat geweten knaagt nog altijd.

Labels:

vrijdag, april 27, 2007

De Wilde Week, aflevering Trabi


De Wilde Week, de podcast van Wilde Geruchten, gaat deze keer over ein himmelblaue Trabant, de communisten Stefaan Blommaert en Jan Balliauw, het duivelsteken, meisjes met rode haren, de hoogte van de Eiffeltoren en de blaastaak.

Abonneren alhier!

Labels: ,

donderdag, april 26, 2007

Fan

Er belde Een Fan. Henk, onze producer, had hem aan de lijn. Annemie en ik hoorden niet wat De Fan vroeg aan de telefoon, maar wel wat Henk antwoordde. Dat wat hij vroeg toch wel moeilijk was. Dat hij het vriendelijk vond van Onze Fan, maar dat hij toch even met ons moest overleggen. Enzoverder.

Bleek dat De Fan, een politie-inspecteur op rust, doodgraag een dagje op de redactie wil komen zitten. Gewoon kijken en luisteren, we zullen van hem geen last hebben. Hij is nieuwsgierig hoe zo'n radioprogramma gemaakt wordt.

We zijn daar niet happig op. Niet omdat we bedrijfsgeheimen hebben, maar wel omdat de aanwezigheid van zo'n meneer, zelfs stilzwijgend in een hoekje, een raar vooruitzicht is. Maar hoe zeg je vriendelijk nee op zo'n vraag.

We overwegen om Meneer Onze Fan te laten komen tussen 10 en 12, de uren van de uitzending. Maar dan weer naar huis.

Als hij wil weten hoe het er de rest van de dag aan toe gaat ter redactie Wilde Geruchten, verwijzen we hem naar onze pagina "citaat van de dag". Dat geeft een beeld.

Labels:

De Wilde Week, aflevering nog te goed


Morgen is het weer vrijdag, podcastdag. Maar ik sta er nog eentje achter. Die van vorige week.

Labels: ,

Voor Veerle

Aha, mijn blog lezen tijdens de Dira-opleiding. Let maar op dat den Herman er niks van merkt.

Labels:

woensdag, april 25, 2007

Kapot

Bloggen vanop het werk, het arbeidsreglement dat ik halfweg de jaren 80 heb getekend zegt daar niks over, maar ik denk niet dat het mag. Maar mijn thuistoetsenbord is kapot: de toetsen linksonder doen niks meer. Het zou aan de broodkruimels kunnen liggen. Als ik deze boodschap thuis zou intikken zou er staan:

loggenanopheterk,hetareidsreglementdatikhalfegdejaren80hege
tekendzegtdaarniksoer,maarikdenknietdathetmag;maarmijnthui
stoetsenordiskapot:detoetsenlinksonderdoenniksmeer;hetzouaa
nderoodkruimelskunnenliggen;alsikdezeoodshapthuiszouintikke
nzouerstaan:

Zonder spatiebalk valt niet te leven.

Labels:

zondag, april 22, 2007

Amai, pfft.

...ik voel mij alsof ik zeventig minuten gelopen heb.

Paul laat me geregeld een uur en langer lopen, maar dat is dan in blokjes van tien, vijftien of twintig minuten, onderbroken door drie minuten wandelen. Vandaag zeventig ononderbroken minuten.

Psychologisch is dat helemaal anders. Ik was al 35' onderweg voor ik op mijn horloge keek. Als je een blokje van tien minuten loopt, denk je na vier minuten al "amai, gaat dat hier nog lang duren".

Moe aangekomen, in het volle besef dat de twintig kilometer van Brussel bijna twee keer zo lang zullen zijn.

Labels: ,

zaterdag, april 21, 2007

Kursusje interviewen

Uit de comments op een vorig stukje leid ik af dat nogal wat radioluisteraars vinden dat de eerste taak van een interviewer is: kritsche vragen stellen. Ik denk daar anders over.

Bedoeling is dat je nieuwe dingen uit de geïnterviewde peutert. Om dat doel te bereiken moet je een bepaalde strategie volgen. Kiezen voor de meest kritische vragen, op ferme toon gesteld, is niet altijd de beste optie. Al te vaak is het resultaat daarvan een stellingenoorlog. De geïnterviewde kent die kritische vragen, ze zijn hem al duizend keer gesteld. Dus hoeft hij enkel zijn al even bekende antwoorden boven te halen. Nieuwswaarde nul.

In de loop der jaren heb ik een heel andere interviewstijl ontwikkeld. Ik ben nieuwsgierig. Zelfs als ik vind dat iemand volkomen ongelijk heeft, wil ik graag te weten komen hoe hij tot dat vreemde inzicht is gekomen, en hoe hij leeft met de consequenties ervan. Dus niet: Jahjah, gij moogt gij niet gaan vechten op een ander, geef hier dat Belgisch paspoort, schurk. Maar wel: Allez Dyab, is dat niet moeilijk, zo'n Israelische soldaat doodschieten, dat is toch ook een vader of een zoon?


Het vervelende aan die aanpak is dat sommige luisteraars zich doodergeren aan je vriendelijke toon. Ze vergeten te luisteren naar de antwoorden en horen dus niet dat Abou Jahjah op die manier wél vertelt dat hij werkelijk gevochten heeft in Libanon. Iets wat hij aan superkritische collega's niet heeft toegegeven.

Meteen ook een waarschuwing aan toekomstige gasten van Wilde Geruchten: wees op je hoede als ik me erg meegaand toon. Als het rode lichtje brandt ben ik niet te vertrouwen.

Labels:

vrijdag, april 20, 2007

De Wilde Week, aflevering "Shit, vergeten!"


Deze namiddag podcast in elkaar geknutseld en verstuurd naar de abonnees, maar vergeten hem als audio op de Radio 1 website te zetten. Dus moet ik Henk daarmee lastigvallen, hij kan dat van thuis uit. Maar het is weekend, ik stoor hem niet graag. Hallo Henk?

Nog mea culpa: ik leg doorgaans een linkje van mijn weblog naar Wilde Week podcasts. Maar dat is er twee weken lang niet van gekomen. Bij deze:
-De Wilde Week van twee weken geleden.
-De Wilde Week van vorige week.

En die van deze week zal dus voor maandag zijn.

Labels:

donderdag, april 19, 2007

Blaaswerk

Kristien Hemmerechts was gisteren te gast bij Wilde Geruchten en het begrip blow job viel. Een luisteraar mailde: wat is dat eigenlijk, een blow job? Presentatortje pesten waarschijnlijk, ons uitdagen om dat uit te leggen voor luisterend Vlaanderen. Annemie wierp het mij voor de voeten: kan jij dat uitleggen, Koen? Waarop ik "Ja dat kan ik, Annemie" antwoordde, en een plaat startte. Handig gespeeld, klaar.

Niet klaar. Vanmorgen een mail van een verontwaardigde luisteraar gevonden die vindt dat we onze informatieplicht hebben verzaakt. Op woensdag 18 april (...) kwam er een vraag van een luisteraar over een blowjob. Deze vraag werd onmiddellijk onderbroken met een liedje. De vraag werd even later herhaald en weer gevolgd door een lied. Maar het antwoord kwam maar niet...
Ik geef les in het tweede leerjaar. Ik probeer mijn kinderen, zo jong als ze zijn, steeds een antwoord te geven op elke vraag, zelfs als die seksueel getint is. Recht op informatie is één van de kinderrechten (...) Ik vind het bedroevend dat een informatieve omroep als radio 1 het nalaat om op een adequate manier een eerder gewaagd onderwerp aan te snijden, laat staan het negeren van het antwoord op een informatieve vraag.


Vervolg morgen op de radio.

Labels:

woensdag, april 18, 2007

Is er een bioloog in de zaal?

Vlaamse zanger brengt nieuwe plaat uit en verspreidt daarover een perstekst. Daarin lezen we: XXX zit in een creatieve periode. En als mensen op een ei broeden, willen ze dat ook leggen.

Labels:

dinsdag, april 17, 2007

Jahjah


Wilde Geruchten had Dyab Abou Jahjah te gast naar aanleiding van zijn Dagboek Beiroet–Brussel. Hij is in Libanon “een rol gaan spelen” in de oorlog met Israel, die uitbarstte toen de Hezbollah twee Israelische militairen krijgsgevangen nam.

(De foto hierboven is berucht: de fotograaf heeft de rookpluimen boven het gebombardeerde Beiroet elektronisch aangedikt. Reuters schaamt er zich nog altijd voor.)

Het was te voorspellen: druk mailverkeer naar wildegeruchten@radio1.be. Leest u even mee:

Heeft deze meneer ook mensen gedood? Hoe kunnen jullie een forum geven aan een persoon die openlijk en aktief een terroristische organisatie steunt. Jullie hebben de geloofwaardigheid van jullie programma opgeblazen.

Verdorie, nu maak ik me echt kwaad (ondanks het feit dat ik een fervent luisteraar ben van jullie toffe programma.) Hoe is het mogelijk dat een verwerpelijk individu als Jahjah, die deze week in Humo verkondigt dat “als er geen andere mogelijkheden zijn, zelfmoordterrorisme ethisch aanvaardbaar is”, een forum krijgt in jullie programma.

(…) tenslotte is Israel een drieste agressor geweest, met de collaboratie van Bush. Zijn eigen volk verdedigen is een daad van eer (…)

U interviewt deze moslimextremist als zijnde een held (…)

(…) Deze meneer is een moordenaar en een terrorist. Jullie hebben de taak om kritisch en correct te interviewen en niet zomaar propaganda te maken voor extreme idealen (…)

(…) Jammer dat hij niet is gedood. Dat meen ik echt (…)

Proficiat voor het niveau van dit gesprek. Het overstijgt het infotainement (…)

(…) de reactie van Israel is af te keuren en buiten proportie. Maar de inval werd voorafgegaan door maandenlange beschietingen door de Hezbollah op Israelische burgerdoelwitten. De ontvoering van de twee soldaten was slechts de druppel die de emmer bij de Israeli’s deed overlopen (…)

Dank voor het gesprek met Abou. Hij werd door de politieke wereld gediaboliseerd. Maar het is een verademing om naar die man te kunnen luisteren en hem zonder veralgemeningen te horen spreken.

(…) Zeer moedig om Jahjah een spreekbuis te geven op Radio 1. Je zult je nu waarschijnlijk wel op de lijst van personae non grata gekatapulteerd hebben in de USA. Maar dat is bijkomstig.

(…) Ik kan alleen maar vaststellen dat ondanks alle journalisten die over Israel berichten, er nog steeds mythes en leugens verspreid worden. Zeker als u zo’n controversiële persoon naar de studio uitnodigt, kunt u zich niet veroorloven een verkeerd woord te zeggen.


Een paar bedenkingen. Eerst over dat forum dat we hebben gegeven aan een terrorist. Ik heb jaren geleden een van de Molukkers geïnterviewd die in 1975 een trein kaapten in het Nederlandse Wijster. Daarbij werd een passagier geëxecuteerd. Overduidelijk een terrorist in de studio dus. Zo’n man uitnodigen betekent niet dat je zijn overtuigingen deelt. Maar terroristen zijn nu eenmaal interessante mensen: je wil weten waarom en hoe en zijn nachtmerries en berouw en de ene vraag roept de andere op. Met je eigen moraal heeft dat weinig te maken. Voor Jahjah geldt hetzelfde: hij is interessant en hij wekt mijn nieuwsgierigheid. Daarom nodig je iemand uit.

Vervolgens een bedenking over wie in deze oorlog de agressor is en wie het slachtoffer: dat is een discussie waar ik niet aan begin. En het is bovendien een discussie die ik niet met Jahjah wil voeren. Wat ik wel boeiend vind is de psychologie van iemand die in een oorlogssituatie belandt. In het interview vertelt Jahjah interessante dingen over hoe je je vijand moet abstraheren om er op te kunnen schieten. De mailers mogen duizend keer beweren dat zoiets verwerpelijk is, het blijft interessant.

Het interview bevatte bovendien journalistiek relevante informatie. Er zijn mensen die Jahjah de Belgische nationaliteit willen ontnemen omdat hij zich heeft aangesloten bij een buitenlandse strijdmacht. In het boek dekt hij zich daartegen in door te beweren dat alles fictie is. In kranteninterviews fietst hij om de vragen daaromtrent heen, hij wil bevestigen noch ontkennen of hij werkelijk heeft gevochten. Maar in Wilde Geruchten wou een mailer weten of hij iemand heeft gedood. Abou Jahjah vertelde dat hij dat niet weet. Je ziet niet wat het effect is van je kogel is als je op iemand schiet. Maar hij heeft geschoten met de intentie te doden. Waaruit ik begrijp dat hij heeft deelgenomen aan gevechten.

Voor u commentjes begint te schrijven is het misschien een goed idee om het interview te beluisteren.

Labels: , , ,

maandag, april 16, 2007

Annemie Coppieters

Ze gaat heel binnenkort met pensioen, na veertig dienstjaren. Ik heb ooit heel hard naar haar opgekeken. Domino was de soundtrack van mijn late puberteit. Ik heb naar haar geluisterd met mijn kop tussen de boxen van mijn stereo-instalatie. Gekocht in de Makro, geld voor een koptelefoon had ik niet meer. En met mijn vingers klaar op de rec-knop van de cassetterecorder. Af en toe vloekend als Annemie een intro pakte of de plaat naar mijn smaak te vroeg wegfade.

Domino bestond uit twee delen. Annemie deed deel één en Lux Janssen deel twee, haar deel wat rockeriger, het zijne wat new-waveriger. Al begin ik daar meteen aan te twijfelen, want ik denk dat Annemie me als eerste de B-52's heeft laten horen enzo. Of was het Boomtown Rats en de J. Geils Band bij Annemie en OMD en de B-52's bij Luc? Ik weet het niet meer. (OMD heette toen nog Orchestral Manoeuvers In The Dark, en Lux heette nog Luc. En OMD jongelui, was in die tijd zééér avant-garde.)

Na al die jaren spookt er nog altijd een zwoel liedje door mijn hoofd dat ik één keer in Domino heb gehoord en daarna nooit meer. Het woord Cayenne kwam erin voor. Nooit teruggevonden. Ik vermoed dat het van Lizzy Mercier Descloux is, maar op de platen die ik daarvan ken staat het niet. Annemie en ik zijn al vele jaren Radio 1 collega's en toch heb ik haar nooit naar dat liedje gevraagd. Ook nog nooit verteld hoe belangrijk Domino voor mij is geweest. Misschien morgen toch maar eens.

Labels:

zondag, april 15, 2007

Pfft, amai...

...ik voel mij alsof ik vijfenzestig minuten gelopen heb.

Labels: ,

vrijdag, april 13, 2007

Brussels Airport

Het vlaamsnationalistje in mij - een heel, heel klein ventje dat ik nog nooit eerder heb opgemerkt, laat ons hem Koenraad noemen - speelde vandaag op. In de verkeersinformatie die ik moest lezen tijdens Wilde Geruchten was sprake van de staking in Zaventem. Ik moest het hebben over "Brussels Airport". Zou het kunnen dat ze daar de luchthaven mee bedoelen?

Labels:

donderdag, april 12, 2007

Martin Verrekijker

Martin Bril schrijft een fijn stukje over zijn bezoek aan de heer Dylan in Amsterdam.

Labels:

Ik versus mezelf

Niet doen alsof dat lopen altijd een pretje is, Fillet. Deze week bijvoorbeeld is het er nog niet van gekomen. Ik moet tegen zondag drie keer getraind hebben en het is al donderdagavond. Mijn luie ik fluistert me in dat ik vanavond nog eens kan brossen, mijn plichtsbewuste ik zegt dat ik dan wel drie dagen na elkaar zal moeten gaan lopen en dat dat eigenlijk niet gezond is voor de gewrichten.

Labels:

dinsdag, april 10, 2007

Zogezegd in Gent (2)


Zowel De Standaard als De Morgen recenseren Zogezegd in Gent zonder enige verwijzing naar Radio 1. (U zal het in de papieren krant moeten natrekken, ik vind de desbetreffende artikels niet online.) Heeft niemand dan gemerkt dat Radio 1 dat letterenfeest heeft georganiseerd?

Ook bij Gentblogt in geen velden of wegen Radio 1 te zien. Gelukkig is er de kwaliteitskrant Het Nieuwsblad. Ons zweet is niet voor niks geweest. Dank u Nieuwsblad.

Labels: ,

maandag, april 09, 2007

Drie keer

Vorige donderdag heb ik langs het Scheveningse strand getraind. Tegen de wind in heen, met wind in de rug terug, langs het schuimstreepje dat aangeeft tot waar de golven komen. 45 minuten genieten.

Zaterdag ging het moeizaam. Er zijn zo van die dagen. Het leek alsof mijn voeten aan de wereld plakten, gelukkig moest ik maar 35'.

En gisteren, zondag, ging het weer vanzelf: 66 minuten, verdeeld in vier blokjes van een kwartier en eentje van zes, telkens met drie minuten rust. Je houdt daar een dag later een prettige stijfheid in je spieren aan over. Je voelt dat je lijf gewerkt heeft en dat is in orde. Al is gewoon voor de televisie hangen en paaseieren eten ook prettig.

Labels:

Lieverkoekjes...

...worden niet gebakken, zei mijn oma. Ik was liever naar Bob Dylan gegaan. Naar het schijnt was het geen topper, maar zelfs een middelmatige Dylan interesseert me.

Ergens op het internet slingert een opname van het concert van vrijdag in Vorst. Maar daarvoor moet je met torrents uit de voeten kunnen.

Labels: ,

zaterdag, april 07, 2007

Zogezegd in Gent

Een feest. Plezant werken. Ik presenteerde vanuit een soort aquarium/apenkot/bordeel de live-radiouitzending vanuit de Vooruit. Ik heb daar vooraf tegenop gezien. Ten onrechte. Drie uur en half is lang, in het bijzonder als je 's ochtends al twee uur radio hebt gemaakt. Maar het vloog voorbij.


Jules Deelder vond dat ik heiligschennis pleegde toen ik Jilly's Honey afkondigde midden in een solo van Al Grey. Geen erg, van een beetje radiochaos zijn we niet bang: we trokken de plaat weer op en lieten Al uittoeteren. En Deelder heeft gelijk: dàt was nog eens Muziek. Zo maken ze ze niet meer.

Guido Lauwaert las de volledige Pruimenboom voor van Hieronymus Van Alphen. Iedereen kent de eerste zin, zelfs de grootste poëziehater. Sommigen geraken tot aan schoon zijn vader 't hem verbood, Guido Lauwaert leidde ons tot en liep heen op een galop.


Arthur Japin drapreerde zichzelf ongegêneerd languit over de studiosofa. Als ik niet door en door hetero was, was ik voor hem gevallen. Zijn boeken hadden mij al eerder in hun ban. Ik vind dat iedereen
De zwarte met het witte hart
moet lezen.

Nog?

Labels: ,

donderdag, april 05, 2007

Vastgesteld na een dag Nederland


-Ze drinken écht karnemelk bij hun broodje kaas tijdens de middagpauze.
-De bebouwing langs het strand van Scheveningen kan wedijveren in lelijkheid met de Belgische kust.
-In Nederlandse treinen ruik je de toiletten.
-Je wordt eerst in het Engels aangesproken.
-Dat Belgische wegenvignet zijn ze nog niet vergeten.
-"U" of "je" is er een issue. Ja, een issue.
-Het fileprobleem is er enorm. Nog twee jaar en het verkeer naar Den Haag staat permanent stil. Tenzij er een wondermiddel gevonden wordt, en daar ging het over vandaag.

Labels: , ,

dinsdag, april 03, 2007

Een zwart gat


Jean Marie Pfaff heeft een zwarte tuinman tegen zijn zwart gat getrapt. Dat zou racisme zijn. Jean Marie vanochtend in Wilde Geruchten: als het een wit gat was geweest had ik er ook tegen getrapt.

Awel, ik geloof hem. Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen heeft zich onnoemelijk belachelijk gemaakt.

Hiermee is - ten overvloede - bewezen dat een zwart gat geweldig veel aantrekkingskracht heeft.

Labels: ,

maandag, april 02, 2007

Het moest er eens van komen

De pedalen van een koersfiets klikken vast aan je fietsschoenen. Het voordeel is dat je dan ook kan trekken om een berg op te geraken. Het nadeel: je moet met een schuine beweging je voet losklikken voor je stilstaat. Anders val je om en dat is werkelijk een belachelijk gezicht.

Vandaag ben ik dus stoemelings omgevallen. Bij het verlaten van het VRT-terrein, ik moest voorrang geven. Het asfalt is daar hard. Achter mij kwam Jan Vanlangendonk aangereden. De minzame Jan Vanlangendonck, hij was één en al bezorgdheid. Het had net zogoed de cynische schrap schrap kunnen zijn.

Labels: ,

zondag, april 01, 2007

Steunzolen


Terwijl ik in het nachtelijke duister aan mijn 4x15 minuten bezig was, vroeg ik me af of sportsteunzolen verslijten. Allicht. Ze zijn anderhalf jaar oud. Misschien toch eens aan dokter Peers vragen.

Labels: ,

Lapidair

Een klassieker bij ongeïnspireerde interviewers: wat moet uw grafschrift worden. Als ze het mij ooit vragen, antwoord ik met een citaat uit One flew over the cuckoo's nest: At least I tried. Jack Nicholson probeert te ontsnappen, maar dat mislukt omdat hij er niet in slaagt een wasbak los te wrikken en door het getraliede raam te gooien. Maar, zegt hij, ik heb tenminste geprobeerd.


Gisterenavond de DVD bekeken. Nergens in de film zegt Jack Nicholson wat ik sinds eind jaren '70 dacht dat hij zei. Wel in de ondertiteling, maar in het Engels is het: I tried, didn't I. Goddamn it. At least I did that. Dat is te lang voor een grafzerk, niet lapidair genoeg.

Dan toch maar cremeren en verstrooien. Of lossen we het anders op? At least I tried (J. Nicholson) is niet correct, maar misschien kan ik de steenkapper At least I tried (K. Fillet) laten beitelen...

(Lapidair: 1 In steen gehouwen. 2 (figuurlijk) Zoals past bij inscripties, kort en kernachtig.)

Labels: , ,