Kursusje interviewen

Uit de comments op een vorig stukje leid ik af dat nogal wat radioluisteraars vinden dat de eerste taak van een interviewer is: kritsche vragen stellen. Ik denk daar anders over.

Bedoeling is dat je nieuwe dingen uit de geïnterviewde peutert. Om dat doel te bereiken moet je een bepaalde strategie volgen. Kiezen voor de meest kritische vragen, op ferme toon gesteld, is niet altijd de beste optie. Al te vaak is het resultaat daarvan een stellingenoorlog. De geïnterviewde kent die kritische vragen, ze zijn hem al duizend keer gesteld. Dus hoeft hij enkel zijn al even bekende antwoorden boven te halen. Nieuwswaarde nul.

In de loop der jaren heb ik een heel andere interviewstijl ontwikkeld. Ik ben nieuwsgierig. Zelfs als ik vind dat iemand volkomen ongelijk heeft, wil ik graag te weten komen hoe hij tot dat vreemde inzicht is gekomen, en hoe hij leeft met de consequenties ervan. Dus niet: Jahjah, gij moogt gij niet gaan vechten op een ander, geef hier dat Belgisch paspoort, schurk. Maar wel: Allez Dyab, is dat niet moeilijk, zo'n Israelische soldaat doodschieten, dat is toch ook een vader of een zoon?

Het vervelende aan die aanpak is dat sommige luisteraars zich doodergeren aan je vriendelijke toon. Ze vergeten te luisteren naar de antwoorden en horen dus niet dat Abou Jahjah op die manier wél vertelt dat hij werkelijk gevochten heeft in Libanon. Iets wat hij aan superkritische collega's niet heeft toegegeven.

Meteen ook een waarschuwing aan toekomstige gasten van Wilde Geruchten: wees op je hoede als ik me erg meegaand toon. Als het rode lichtje brandt ben ik niet te vertrouwen.