Annemie Coppieters

Ze gaat heel binnenkort met pensioen, na veertig dienstjaren. Ik heb ooit heel hard naar haar opgekeken. Domino was de soundtrack van mijn late puberteit. Ik heb naar haar geluisterd met mijn kop tussen de boxen van mijn stereo-instalatie. Gekocht in de Makro, geld voor een koptelefoon had ik niet meer. En met mijn vingers klaar op de rec-knop van de cassetterecorder. Af en toe vloekend als Annemie een intro pakte of de plaat naar mijn smaak te vroeg wegfade.

Domino bestond uit twee delen. Annemie deed deel één en Lux Janssen deel twee, haar deel wat rockeriger, het zijne wat new-waveriger. Al begin ik daar meteen aan te twijfelen, want ik denk dat Annemie me als eerste de B-52's heeft laten horen enzo. Of was het Boomtown Rats en de J. Geils Band bij Annemie en OMD en de B-52's bij Luc? Ik weet het niet meer. (OMD heette toen nog Orchestral Manoeuvers In The Dark, en Lux heette nog Luc. En OMD jongelui, was in die tijd zééér avant-garde.)

Na al die jaren spookt er nog altijd een zwoel liedje door mijn hoofd dat ik één keer in Domino heb gehoord en daarna nooit meer. Het woord Cayenne kwam erin voor. Nooit teruggevonden. Ik vermoed dat het van Lizzy Mercier Descloux is, maar op de platen die ik daarvan ken staat het niet. Annemie en ik zijn al vele jaren Radio 1 collega's en toch heb ik haar nooit naar dat liedje gevraagd. Ook nog nooit verteld hoe belangrijk Domino voor mij is geweest. Misschien morgen toch maar eens.