Trainen in het Frans

Eerste avond in de Camargue. Het is tamelijk laat als we onze mobilhome op een fijn stukje mediteraan strand hebben gezet. Geen tijd om van de zonsondergang te genieten, er moet getraind worden. De Aanstaande Atleet spreekt zijn gezin toe: weet je wat, ik ga een uurtje fietsen, dan eten we en daarna doe ik nog een uurtje. Ze vinden het ok want ze staan pal achter het marathonproject. Ik neem de kaart er niet meer bij. Ik heb de omgeving wel ongeveer in mijn hoofd, denk ik en ik begin te trappen. Met die geleende koersfiets van mijn broer. Heerlijk dingetje, het gaat als vanzelf.

Na een half uur had ik moeten terugkeren, maar terugkeren is stom. Ik rij gewoon voort. Dat Etang de Vaccarés, dat vennetje, ik fiets daar wel even omheen.

Nog een half uur later begin ik te vermoeden dat het Etang een vennetje van groot formaat is en dat het eten koud wordt. Ik spreek een autochtoon aan. Les Saintes Maries? Bof, quarente kilomètres et je ne suis pas certain dat je er over de dijk kan geraken, zegt de fransman. En hij vraagt ook nog of ik Belgisch ben. Hij heeft het accent herkend. Accent? Ik? Ik keer mijn fiets, terugrijden is maar 25km. Een uur te laat thuis, ik repeteer alvast mijn uitvluchten.

En dan rij ik godverdomme lek.

Ze hebben cafés in Frankrijk. En ook cafébazen die je naar huis willen rijden. Dans une quart d'heure. Hij bedoelde: als ik mijn zaak heb gesloten. Enfin, ik was pas ruim vier uur later terug op ons mediterane strand. Kinderen in tranen. Annemie had in gedachten mijn begrafenis helemaal georganiseerd. Voor de rest was het een fijne vakantie. En qua training zit ik op schema.