Voor het goeie nieuws meteen naar de voorlaatste alinea

Misschien kan ik stiekem een foto maken tijdens de operatie, heb ik vooraf gedacht. Niet dus. Ik heb niet eens durven vragen of het mocht, een operatiekwartier is nogal intimiderend. En toen ik onder de lamp lag, besefte ik dat het hoogst ongepast zou zijn de efficientie van zo'n snijploeg te doorkruisen ter wille van de illustratie van een weblog.

Dus geen foto van dokter Bellemans in actie, ook geen foto mijn meniscus. Wel een foto van een foto van mijn meniscus. Het origineel kreeg ik niet mee, dat moest in mijn dossier.

Plaatselijke epidurale verdoving is werkelijk een aanrader. Voor de prik moet je het niet laten, die is minder erg dan een tandartsprik. En een been waar je geen controle meer over hebt, je moet dat eens meegemaakt hebben. Het is alsof het niet meer bij je hoort. Je weet zelfs niet meer in welke positie het zich bevindt en als je er met je handen aankomt lijkt het alsof je met een andere man in bed ligt. Ook dat was voor mij de eerste keer.

Ik heb kunnen zien hoe een meniscus eruit ziet: als glasvezelisolatie. Met in mijn geval rafelrandjes en pluizen die loshangen. Dat was de beschadiging die weggeknipt moest worden. De foto is genomen nà de werkzaamheden.

Dokter Bellemans was blij verrast met wat hij op de monitor zag. In zijn woorden: Ik zal mijn restricties moeten herzien. Op de echografie had hij vorige week bot-oedeem opgemerkt, maar vandaag bleek mijn kraakbeen in perfecte staat. Ik mag dus toch nog lopen, zelfs lang en ver. Maar niet meteen, eerst herstellen.

(Ik was nog aan het bekomen toen Het Laatste Nieuws belde. Een half uur later Het Nieuwsblad. Aaargh. Laat me gerust verdomme. De pers, awoe. De man van het NB had er begrip voor dat ik zijn vragen lastig vond. Die van HLN drong een beetje aan. Zijn hoofdredacteur zal dat vast puik werk vinden.)