En hoe zit het nu met die marathon?

Ah, slecht he. Vandaar die dagenlange stilte alhieder. Ik heb sinds de 20km van Brussel geen meter meer gelopen. Wel vele uren op de hometrainer gezeten en gestreched en ijs op mijn knieën gelegd en bodygebuild. Overmorgen gaat Dokter Peers zijn vonnis uitspreken.

Ik kijk niet echt uit naar donderdag. Koen Peers is vorige keer heel duidelijk geweest: de kans dat iemand met een frictiesyndroom de eindmeet haalt in NY is klein. Ik kan dat uit eigen ervaring bevestigen, de pijn is hels. Ik hoop daar dus niet meer op. Als er geen TV aan te pas zou komen zou ik rusten en hometraineren, en over pakweg een maand weer kalmpjesaan beginnen lopen. Rustig opbouwen tot ik het weer een dik uur kan volhouden. Hobby hobby.

Helaas is daar de marathon van New York. Die dwingt mij in een timing. Ik kan me geen rust veroorloven. En er is dat kleine waterkansje dat ik mijn lopersknie met de juiste oefeningen kan wegtrainen. Omwille van de TV moet ik die kans grijpen en erin te blijven geloven. Tegen beter weten in.

Kijk, iemand die zijn brood verdient met lopen, die investeert al zijn tijd en energie, zelfs al is de kans op succes klein. Die laat zo'n weerbarstige knie waarschijnlijk door een chirurg opengooien. Maar in mijn geval is lopen een liefhebberijtje. Looptrainingen zijn leuk op zich, dat doe ik met graagte, maar wekenlang op die hometrainer zitten en in de fitness godbetert, om dan waarschijnlijk die marathon toch niet te kunnen lopen, tja, begrijp je dat me dat zwaar valt? Om niet te zeggen dat ik het er niet voor over heb?