De Wilde Week, aflevering Kristien

Zij die naar de vorige podcast hebben geluisterd, dat niemendalletje van 45", wisten dat er al gauw een nieuwe aflevering zou volgen. Hierzie! Deze Wilde Week gaat over het VOKA-lidgeld, spionnen, orgasmes, meerbepaald de gefakete van Annemie P en de echte van Kristien H, de Boze Wolf van Roodkapje, lezen op de trein, gesjoemel bij Eén Jaar Gratis en nog een paar andere dingen...

Abonneren langs hier, maar mijn eigen abonnement werkt niet meer. Dat moet ik morgen op de Reyerslaan eens nakijken.

(Oeh, het is lastig tikken met een kapotte middenvinger.)

Samengevat 3

Mijn huisgenoten waren vanaf het begin enthousiast over het marathon-avontuur, maar zelf op tv komen, dat vonden ze niet zo'n geweldig vooruitzicht. En ons huis aan de binnenkant filmen, dat hadden we liever niet.

Het huis op tv, ach, daar zijn we al gauw soepel in geworden. Maar Annemie en de kinderen zal je niet zien. Behalve hier. Ik verdenk de cameraman ervan dat hij het expres heeft gedaan: Annemie weerkaatst in het spiegelglas van de oven.

Voor de start van de 20 km van Brussel spelen ze de Bolero van Ravel, vervolgens een pompeus stuk waarvan ik de titel niet ken, en dan een geweldige startknal. Volgens wat we in de uitzending zagen is dat een piepklein prutsrevolvertje, maar dat geloof ik niet. Ofwel houden ze daar een microfoon bij, ofwel staan er ergens kanonnen mee te knallen. Ik schrok me in elk geval een ongeluk. Gelukkig kan ik daar tegen, mijn hart is getest door het sportkot. Dieter is ook heel hard is verschoten. Dat leid ik af uit het plotse schommelen van het beeld bij de start. Dieter is de cameraman.

Ze waren mij dus kwijt na driekwart wedstrijd. Paul dacht dat ik opgegeven had. Niks van. We hadden met de cameraploegen afgesproken dat we aan de linkerkant van het parcours zouden lopen. Maar het was tamelijk warm op 28 mei en ik kan slecht tegen de zon. Ik krijg daar hoofdpijn van. Dus zocht ik de schaduw aan de rechterkant. Ik wist dat ik het de cameramensen moeilijk maakte op die manier, maar geloof me, tijdens een halve marathon word je lichtjes egoistisch. De afspraken konden me even aan mijn reet roesten.

Wat nergens in de uitzending ter sprake komt: er is die dag een dode gevallen. Voor de ogen van mijn kinderen, die langs de kant stonden te supporteren. Ze zagen iemand neerzijgen. Het Rode Kruis kwam reanimeren en zette een tentje over het slachtoffer, dus hoe het afliep hebben ze gelukkig niet gezien.

De finish van Joke. Het gaat me vooral om die meneer rechts in beeld. Dat is Filip Boen, sportpsycholoog. Hij heeft tijdens de 20 km van Brussel heel de tijd naast Joke gelopen. Met extra gewicht: een cameraatje, voortdurend op haar gericht. En de cadrage was lang niet kwaad. Dàt is pas een prestatie.

Pompoensoep

Ik ga met een kwetsuur naar New York, zoveel is zeker. Het plan was pompoensoep maken. Het mes was scherp en de pompoen weerbarstig. Stuk van mijn vinger. Te klein om er weer aan te naaien, zeiden ze op spoedgevallen. En dat het lang zou duren.

Het deed geen pijn, al zag de plas bloed en de homp vlees er indrukwekkend uit. Pas na een uurtje begon ik iets te merken. We hebben ons in Jongens en Wetenschap ooit afgevraagd of onthoofden pijn doet. We zijn daar toen niet uitgeraakt. Hadden Sven en ik toen dit pompoenexperiment uitgevoerd, dan hadden we het geweten: nee, onthoofden zal ook wel geen pijn doen. Of pas na een uurtje.

De dokter wou nog weten of ik mijn gewone werkzaamheden kon verderzetten. Ik dacht van wel. Ik heb hem niet verteld dat bij mijn werkzaamheden volgende week in NY elk gewichtsverlies pure winst is.

Prins Pirijn

Tijdens de Boekenbeurs loopt op Canvas een mini-boekenprogrammaatje. Dag Boek, min-of-meer bekende lezers vertellen over hun lievelingsboeken. Op 11 november ik. Ik moet daar dit weekend al eens diep over nadenken, want in New York gaat dat er niet van komen. Eén van de dingen die ze gaan vragen is welk boek de leesmicrobe heeft gebracht.

Ik was tien, ik zat in het vierde leerjaar bij meester Schillebeeckx. We waren verhuisd van Antwerpen naar Turnhout. De allereerste dag wou een vriendelijk klasgenootje me op mijn gemak stellen: "Moette geuj ne pik hhemme?" Vertaald naar het Antwerps: "Moette gaai een bolleke némme?", maar dat wist ik toen nog niet. In het schoon Vlaams: "Wil je een snoepje?" Ik vreesde dat er bloed ging vloeien, dus zei ik nee. Dat vond dat klasgenootje heel raar.

Ik wil maar zeggen: ik sprak géén Turnhouts, dus vermoedde meester Schillebeeckx dat mijn taaltje standaard Nederlands moest zijn. Het leverde mij het Prijsboek voor ABN op. Prins Pirijn van Corrie Lührs. De enige keer dat ik de beste in iets ben geweest en het allereerste echte leesboek dat ik bezat.

Ik denk dat het Luc Opdebeeck was, dat vriendelijke klasgenootje.

De Wilde Week aflevering Boe!

De Wilde Week, dat is de podcast van Wilde Geruchten, gaat over spoken, communisten en time-management. Het is een extreem kort afleveringeske, op 45 seconden bent u ervan af. Of er vanaf. Of er van af.

U heeft dus héél veel tijd om u te abonneren.

De NY-Marathon op TV

Ik heb rondsurfend geen bevestiging kunnen vinden, maar toch: Eurosport en misschien Nederland 2 zouden de marathon van New York live uitzenden. Danku Bart.

De laatste woorden van Ilse

Ilse de marathondietiste mailt ons zojuist haar laatste richtlijnen door. Misschien loopt u ook mee in New York (of in Athene, ik geloof dat ze daar ook een marathon lopen op 5 november), in dat geval hebt u hier vast ook wat aan:

Van donderdag- tot zaterdagavond: koolhydraatladen. Dit wil zeggen dat je in elke maaltijd beduidend meer koohydraten stopt en dat je ook tussenmaaltijden eet (vetarme koek, fruit, gedroogd fruit, magere melkproducten). Dextrine maltose (fantomalt) kan helpen om het volume van de maaltijd te reduceren.

Kies als warme maaltijd bij voorkeur rijst of pasta en neem extra brood bij de soep. Desserts kunnen ook helpen om de koohydraten op te krikken.

Eet geen gasvormende levensmiddelen en mijdt rauwkost.

Veel drinken, maar hou daar één uur voor de wedstrijd mee op. Vijf minuten voor start moet je Gatorade drinken.

Er zijn voldoende drankposten voorzien. Drink er Gatorade. Geen water, om waterintoxicatie te vermijden. Als Gatorade echt niet lukt omdat je er een kleverige mond van krijgt, dan is het uiteraard niet verboden om water te drinken. Maar niet mee overdrijven.

Ah, Bert en Nick hebben dat dus ook

Bert Bultinck schrijft in de boekenkatern van De Morgen over The Complete Polysyllabic Spree van Nick Hornby. Een verzameling maandelijkse columns over de boeken die Hornby koopt en leest en hoe dat lezen hem bevalt. Of niet bevalt.

Bert stelt opgelucht vast dat Hornby véél meer boeken koopt dan hij gelezen krijgt. En ik stel opgelucht vast dat Bert opgelucht vaststelt dat Hornby véél meer boeken koopt dan hij gelezen krijgt. Ik dacht namelijk dat ik alleen daar last van heb. Koopziek. Correctie: boekenkoopziek, want met kleren of schoenen of auto's of zelfs CD's heb ik dat niet. Ik zou me zelfs enigszins onthecht durven noemen. Maar dus niet als het over bedrukt papier gaat.

Vorig week had ik een gat in mijn schoenen. Ik moést dus wel nieuwe gaan kopen - ah ja, ik heb zo'n hekel aan schoenenkopen dat ik maar één paar bezit - en dat gaat dan zo: zoeken naar een winkel waar ze schoenen verkopen die er min of meer uitzien als mijn vorige paar, snel passen zonder dat er een winkeljuffrouw aan te pas komt, betalen en winkel uit. Spoorslags naar de boekenwinkel. Ik vind namelijk dat ik recht heb op een boek als ik mij flink heb gedragen in niet-boekenwinkels.

Ik kocht The Annotated Alice, dat is Alice in Wonderland voorzien van allerlei relevante en minder relevante commentaren in de marge. De annotations zijn eigenlijk boeiender dan de story zelf. Lees bijvoorbeeld noot 4 in hoofdstuk 1 over de zwaartekrachttrein.

Ondertussen liggen hier ongelezen Reizen met Herodotos van Ryszard Kapuscinski, De Zwarte Livingstone van Pagan Kennedy, Deskundologie van Matthijs van Boxsel, Van de Vijand en de Muzikant van Ramsey Nasr en De Omwenteling van Parijs van Ross King. Allemaal gekocht in de overtuiging dat ik ze meteen zou verslinden. Terwijl het ene boek nog niet uit is, loop ik al te watertanden over het volgende. En die nieuwe Hornby wil ik ook lezen, hoewel dat een boek is dat verwijst naar andere boeken die ik dan ook weer wil hebben. Aaargh! Ik moet in therapie!

Pijn

Eerst het slechte nieuws: ik heb 50km gefietst en mijn linkerknie verteert dat slecht. Pijn die niet overgaat. Ik ben nu een uur thuis en ik mank nog altijd. En hoeveel dagen resten er nog? 13, inderdaad.

Flikken

Vervolgens het goeie nieuws. Wim Vanseveren is terug. Lisbeth Imbo zei daarnet in De Wandelgangen dat hij een aantal uitstekende kinderseries heeft gemaakt. Zeg het maar zoals het is, Lisbeth: zonder Vanseveren geen Kulderzipken, geen Dag Sinterklaas, geen Buiten De Zone. Alle Wimmen deugen, ik ken maar heel weinig uitzonderingen. In de doorsnee Aimé ben ik minder gerust.

(Ik heb me vergist wat betreft Wimmen. Verreycken.)

Ik kreeg het nieuws per SMS terwijl ik naar huis aan het fietsen was. Ik belde meteen naar de redactie om mijn enthousiasme te delen, en dat is de Brusselse politie niet ontgaan. Combi naast me, zwaailicht, heel even de sirene om mijn aandacht te trekken, raampje naar beneden: meneer, ook op uw fiets bent u een bestuurder. Een zware overtreding. Fietsers mogen niet GSM'men. En hoe gaat het met het lopen? wou de agent nog weten. Hij bleek een van de 210.000 kijkers van gisterenavond te zijn. Ik mocht doorrijden.

Samengevat 2

In aflevering twee van Marathon hoorden wij Geert toegeven dat hij zijn bijkomende kine-oefeningen af en toe "vergat". Ik was blij dat te horen, want ik heb daar ook in gespijbeld. Als er camera's bij waren deed ik die oefeningen flink. Maar heel vaak waren er in geen velden of wegen camera's te zien...

Oh, zie mij afzien. Ik had net een griepje achter de rug toen er gezamelijk geaquajogd moest worden. Paul gaf me trainingsverbod en ik vond dat niet erg, wegens hekel aan zwembaden. De koorts moet twee dagen uit je lijf zijn voor je weer begint te sporten, anders zou het virus zich op je hartspier kunnen richten.

Hoest nog eens, vroeg Joris, de regisseur. Die kuch is dus lichtjes geacteerd. Er zat overigens nog televisioneel bedrog in deze aflevering.

Het Marathonproject is geen Stanley's Route en geen Big Brother, maar toch zijn er afvallers. Verklap ik teveel als ik vertel dat Paul Vandenbosch op een bepaald moment vreesde dat niémand van ons de Marathon zou uitlopen? Hier krijgt Kristien het slechte nieuws te horen. Gelukkig waren haar hotelkamer en haar vliegtuigticket al gereserveerd, ze gaat mee naar New York. Wat er met haar loopnummer gebeurt weet ik eigenlijk niet.

De woorden van Jan Hautekiet in aflevering één zinderen nog altijd na: Koen is een wrak. In aflevering twee werd het: Koen is een wonder. Volgende zondag aflevering drie...

Oostende

Oostende, zondige stad. En ik heb me verdomme laten verleiden. Twee garnaalkroketten in Fort Napoleon, luttele dagen voor de marathon van New York. Ik vrees dat me dat zwaar aangerekend zal worden. Morgen lood in de benen. Als het geen pijpenstelen regent ga ik nog eens van Brussel naar huis fietsen.

We waren aan de zee voor Roger Raveel en James Ensor. Twee keer grote kunst die me doet glimlachen. Raveel wordt geëerd met een tentoonstelling omdat hij 85 wordt, Ensor zijn huis wou ik al heel lang eens zien.

Er hangt geen enkele autenthieke Ensor, alleen reproducties, maar ik ben toch blij dat we er geweest zijn. Het schelpenwinkeltje van zijn oom op het gelijkvloers, het dodenmasker en het schilderspallet, de piano en het pedaalorgeltje* (Ensor componeerde ook, hij heeft Satie-achtige pianoriedeltjes geschreven), de reusachtige "Intrede van Christus in Brussel" die zo groot is dat ze het balkon hebben moeten afbreken toen het schilderij het huis uit moest.

En het geurt er bijzonder. Ik weet niet wat dat is. Oude meubels en boenwas? Stoffige tapijten? Schimmel? Laat me de geur omschrijven als authentiek

Qua Raveel hebben we het schilderij gezien met de vermoedelijk langste titel uit de kunstgeschiedenis: "Een mens ten voeten uit, in vrijheid gevangen gevoelens, wiskundig betekend, krachtig machteloos, rijk in schamelheid, tijdelijk voor eeuwig geboren, roepend naar verzadiging in de leegte". De aandachtige toeschouwer zal opmerken dat Roger Raveel zo'n lange titel blijkbaar ook wat overdreven vond, en één lettertje bespaard heeft.

(*) Pedaalorgel, dat ik daar nog niet aan gedacht heb als alternatieve trainingsmethode.

Links rechts

Naar het schijnt staat dit kruispunt in de wijde omgeving bekend als de tandembreker.

De Wilde Week, aflevering Boudewijn

De Wilde Week, dat is de podcast van Wilde Geruchten, gaat over wolfijzers en schietgeweren, kerkstokken en rechtszalen, verloren stembrieven, Boudewijn De Groot en ambitieuze amateur-gitaristen, het voltallige parlement naar de cinema, Jan Verheyen en extra-legale voordelen, David Gilmour, Win Een Auto en nog een paar andere dingen.

Abonneren is eigenlijk toch wel gemakkelijk.

Nieuwe schoenen

Vandaag is Bart de schoenen gaan kopen waarmee hij de marathon van New York wil lopen, vertelt hij in een comment op mijn "Coalitie Kruibeke" postje. Aiai. Als hij de marathon van 2007 bedoelt is er geen probleem. Maar als het de editie van over 15 dagen betreft, is dat verloren geld. Veel te weinig tijd om die schoenen in te lopen.

Stom van mij, ik had daar iets over moeten schrijven. Heel lang geleden, ik weet niet precies hoe lang maar het moet in september geweest zijn schat ik, waarschuwde Paul ons: mannen, als jullie in New York met nieuwe schoenen willen lopen, moeten jullie die nu beginnen gebruiken. Anders ga je last hebben van bleinen.

Ik ga dus met deze exemplaren lopen. Nét nog niet versleten, mijn allereerste paar. Zitten als gegoten. Ik heb blitsere schoenen, ik heb properdere schoenen, maar ik ben niet zo voor blits en proper. (Ik weet het weer: het was tijdens de lactaattest, 25 augustus.) Dus Bart, vis je oude loopschoenen weer uit de vuilbak. Je gaat ze nodig hebben in New York.

Nog een tip voor wie naar New York vliegt: steek je loopschoenen in je handbagage. Want als je ze in je koffer stopt en die geraakt kwijt, ben je reddeloos verloren. Snel nieuw schoeisel kopen is geen optie. Blootvoets misschien?

Coalitie Kruibeke

Er waren gesprekken tussen CD&V en D.E.N.E.R.T. Wàren. Want bovenop het burgemeesterschap eiste Denert drie schepenambten én het OCMW-voorzitterschap. Teveel. Gedaan met klappen.

De wiskunde leert ons dat het nu DENERT/Vlaams Blok zal worden of DENERT/SPa/VLD/Groen.

Weer naar de Labradorstraat

Ik heb een paar dagen in de waan geleefd dat het adres van Kuifje echt bestaat. Labradorstraat 26, Brussel. Een dooie mus, blijkt nu. Ik ben daarstraks wat nauwkeuriger gaan kijken: de Labradorstraat is een verwaarloosd verbindingsweggetje tussen de Rode Kruis- en de Meiselaan, en er staat geen enkel huis. Dus ook geen huisnummer 26. Wel een tuinhek waarachter een vervaarlijk blaffende hond zit. Een Sint Bernard, verkeerd gecast.

Onnauwkeurigheidje in de research van Hergé? Of heeft hij bewust een bestaande straat zonder bebouwing uitgezocht, om te voorkomen dat de bewoners van nummer 26 lastig gevallen zouden worden door kerels zoals ik? Want ik was uiteraard van plan om een foto te maken en te controleren of de gevel klopt met de tekeningen van Hergé. Nee dus. Overigens woont Kuifje in De Geheimzinnige Ster op de eerste,

en in De Krab met de Gulden Scharen op de tweede verdieping.

Jammer ook voor een zekere meneer Peren die ik blij heb gemaakt met mijn Labradorstraat onderzoekje, maar die nu zal beseffen dat we te vroeg kinderlijk gelukkig zijn geweest, Peren en ik.

Sorry Knack

Vorige week heb ik hier durven beweren dat die van Knack slechts zelden last hebben van humor, doch ik dwaalde. Twee keer op rij een geestige cover, dat kan geen toeval meer zijn.

Nog een blog 2

Briefje van Raf Willems gekregen. Die werkt voor Els Van Weert. Als u diep nadenkt weet u vast wie dat is. Inderdaad: onze Staatssecretaris voor Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie.

Of ik wil meewerken aan een weblog over duurzaam leven. Heel even dacht ik nee, omdat de parlementsverkiezingen naderen en omdat ik niet in een Spirit-campagne verzeild wil geraken. Maar het thema spreekt me aan, dus het is ja geworden.

Hier mijn kladwerkje:

Ik ben overtuigd treinreiziger. Oh, dat klinkt goed op een blog over duurzaam leven. Maar het is echt: àls ik al eens met de auto ga werken, beklaag ik me dat. Ik heb collega's die autopendelen - laat ik ze met naam noemen: Annemie Peeters en regisseur Jan Demol. Die komen dag na dag na dag gestresst en leeg en knorrig op het werk aan. Want aan de file valt niet te ontsnappen. En je kan echt niks zinnigs doen in een stilstaande auto. In je neus peuteren. Radio luisteren. Tja. Iemand die in een chocoladefabriek werkt eet toch ook geen pralines meer? GSM'en, maar dat is illegaal. In de trein kan je slapen, lezen en werken. Tussen Temse en Meiser kan ik een volledig interview voorbereiden.

En toch ben ik niet echt een fan van de NMBS. Ik erger me te vaak. Op een trein met vertraging bijvoorbeeld moet je geen kaartjes controleren. Dat is onbeleefd. Dan moet een conducteur zijn plaats kennen: "Beste klanten, wij van het spoor hebben een steek laten vallen, vandaag laten we u met rust. Het treinpersoneel excuseert zich." Grootmoedig.

Op de lijn Sint-Niklaas - Leuven rijdt heel vaak een halve trein. Niet zes, maar drie wagons. En dan zegt de treinbegeleider via de intercom dat dat komt door een defect, en dat hij ons dankt voor het begrip. Zo'n halve trein is overbevolkt en dan stelt zich een probleem: ga ik zitten in eerste klas, of blijf ik staan in tweede? Ik ga zitten. In de fluwelen zetels van eerste klas. Dat mag niet, maar ik doe het toch. En af en toe is er een controleur die daar moeilijk over doet.

Dat vind ik vreemd: de man die mij daarnet bedankt heeft voor mijn begrip, heeft er geen begrip voor dat ik een zitplaats wil voor mijn geld. Het is toch onnozel om op elkaars tweedeklastenen te staan trappen, terwijl er nog plaats vrij is in eerste? Ik pleit voor algemene burgerlijke ongehoorzaamheid: de invasie van eerste klas bij spoorcalamiteiten.

Of laat ons nog een stapje verder gaan: schaf die eerste klas toch af, Jannie Haeck. Dat is een negentiende-eeuws fenomeen. Uit de tijd van de slavernij en het cijnskiesrecht. U bent een socialist, u hebt ongetwijfeld Marx gelezen. De klasseloze trein, nu! We moeten daar toch geen revolutie voor ontketenen?

(En nu we toch bezig zijn met de reorganisatie van het spoor: 4,40 euro is teveel om je fiets mee op de trein te mogen nemen. Het is niet voor mezelf, het is voor de duurzaamheid en voor de Kyotonormen.)

Nog een blog

HUMO heeft nu ook een Marathonblog. 's Maandags vind je daar een interview met een van onze begeleiders, en verder elke dag een looptip. Of die allemaal even ernstig te nemen zijn? De tip van vandaag doet mij daaraan twijfelen:

Hoe gek het ook klinkt, achterwaarts lopen wordt steeds populairder. En het heeft nog zijn nut ook...
De voordelen van achterwaarts lopen:
1. betere oxygenatie (84% VO2 tegenover 60% VO2 bij voorwaarts lopen)
2. cardiovasculaire verbeteringen
3. 1/3 meer calorieëngebruik dan voorwaarts lopen
4. beter evenwicht en grotere flexibiliteit
5. meer snelheid
6. verhoogde uithouding
7. betere training van de quadriceps
8. vermindering van de impact met de grond
Toch heeft nog niemand een oplossing gevonden voor het grote dilemma van de achteruitlopers: hoe ziet u waar u loopt?

Poëzie!

De Ninoofse stadsdichter Willy Verhegghe heeft ooit een marathon gelopen. Parijs 1985, hij was toen 38 jaar. Hij had er 3u02m voor nodig, een prestatie die ik zeker niet ga evenaren. En ik ga er achteraf ook geen gedicht schrijven. Verhegghe wel:

Uren, dagen, pijn en zweet
in spieren opgekropt
van kramp tot kracht
en dan het schot
in de lucht van je hoofd:
een beetje robot,
rilling en razernij
over het grauw asfalt
en met open mond
kilometerslang de streling,
het malen van de afstand.

Tot de naald in dij en kuit
haar wurgend werk doet:
elke meter weer wat sterven,
eenzaam als een kind
van niemand
naar de finish,
van kramp tot kracht,
de grote traan
in je schaterende schedel.

Samengevat 1

Dit zijn wij, één jaar en vele kilo's geleden. Van links naar rechts Sylvie, Frank, Joke, Geert, Kristien en ik. (Gordijntje toe, op verzoek van één van de zes.)

Het heeft geen haar gescheeld of dit beeld zat niet in het programma. Wij waren/zijn namelijk niet trots op deze lichamen. Jan, de producer van de Marathon, heeft al zijn diplomatiek talent moeten gebruiken om ons over de streep te praten. En Joris, de regisseur, heeft op zijn communiezieltje moeten beloven dat hij niét zou inzoomen.

U ziet mij hier een beetje sterven. Fietsen tegen steeds hogere weerstand tot je echt niet meer kan, ondertussen registreert die man achter mij de hartslag.

Als daar onregelmatigheden in te zien zijn mag je niet aan de training beginnen omdat je dan in de Marathon niet een beetje, maar een beetje veel zou kunnen sterven. Mijn hart bleek ok. En lichaamsbeharing is geen tegenindicatie voor dit soort zottekesspel.

En dit is het resultaat van al die metingen. De gegevens op regel een en regel twee zijn slecht, maar de drie volgende cijfers duiden op een zeker sportief talent. Dat evenwel jarenlang verwaarloosd werd. Had ik als tienjarig jongetje mijn atletisch licht niet onder de korenmaat gezet, dan...

...had ik niet aan het Marathonproject mogen meedoen wegens niet onsportief genoeg.

Tunnel

Efkes rap over en weer gefietst naar Het Andere Boek. Dat is op De Andere Scheldeoever, dus ik moest door de fietsterstunnel.

Daar is een liftje, maar een dame op leeftijd sukkelde zo hard met haar elektrische fiets dat ze niet tijdig buiten geraakte. De lift sloot zijn deuren en vertrok weer naar boven, zonder een nieuwe lading passagiers.

Gelach, maar ook gesakker over tijdverlies. Ik besloot de trap te nemen. Met ik schat vijftien kilo fiets en twee kilo boeken. Ik dacht dat ik dat na een jaar marathontraining vlotjes zou aankunnen.

Ik kwam boven, dat wel. Maar het zweet liep van mijn rug, het bloed bonkte in mijn slapen en er dreigde een zwart gordijntje dicht te gaan. En o ramp, er stond volk boven dat me herkende, ik kon me dus niet permitteren om uitgebreid te staan uithijgen.

Vies

Stroop het vel van een dikzak en hij/zij ziet er zo uit. Al het wit is dood gewicht. Bweikes.

Dit beeld komt uit de eerste aflevering van Marathon/Over Leven. Er zullen vanavond ook dikkerds mét vel te zien zijn.

Jan Hautekiet is de commentaarstem. U zal hem horen zeggen dat één van de kandidaten een wrak is. 't Is dat ik weet dat hij gewoon leest wat een tekstschrijver voor hem op papier heeft gezet, ik neem hem dus niks kwalijk...

Marathon

Vanavond! Vijf voor tien! Haal chips en borrelnootjes boven, een stukje kaas en een glas wijn. Jullie mogen dat, ik niet.

Het Eiland op het andere net, maar dat hebben we allemaal toch al eens gezien, niet?

De Wilde Week, aflevering Emmylou

De Wilde Week, dat is de podcast van Wilde Geruchten, gaat over stinkende biggetjes, de admiraal en de country-corifee, Herman De Croo aan de drugs, de rode VRT, roze gevangenisuniformpjes, moeders die de was blijven doen, gitaristenporno, de Rijke Beuckelaerstraat en nog een paar andere dingen.

Ware internauten abonneren zich.

Knack is zelden grappig

Maar vandaag dus wel. Uit doorgaans welingelichte bron verneem ik dat Stijn Tormans de geestigaard is die dit heeft bedacht. Stijn kan ook goed schrijven.

Anno 1951

Mijn vriend Jan heeft een oude tante, en die tante heeft een bibliotheek. Daarin stond - nu niet meer, want Jan is langsgekomen - het jaarverslag 1951 van het NIR, het Nationaal Instituut voor de Radio. Heerlijke lectuur.

In het jaarverslag worden de programma's van toen opgesomd. Een greep: Kris Kras en Krolleke, Roer-roer-romme-de-pot, Alleen Voor Mannen, Het Gesproken Aperitief, Internationale Gelukskreten, De Antenne Zingt, De Internationale Radio-Universiteit en Moderne Tijden.

In een apart hoofdstukje behandelt ene H. Engels klachten van luisteraars. Hij zegt dingen die mij bekend in de oren klinken:

Wij kunnen in het Vlaamse landsgedeelte niet bogen op wereldberoemde liedjeszangers, moppentappers en filmvedetten. Wij kunnen onze luisteraars slechts enkele volksgeliefde kunstenaars in het lichte gengre brengen. Importeren wij er via de grammofoonplaat uit het buitenland, dan gaan er alras onder U stemmen op om te protesteren tegen de jazz (voor negers!), tegen de Franse frivoliteit e.z.m. En dit is het wat maakt dat gij, luisteraars, niet de koning, niet de baas van uw eigen radio-omroep kunt zijn: gij zijt te talrijk met uw tot in het oneindige verschillende smaken t.o.v. de radiostations en de golflengten waarover deze beschikken. Gij zult nooit honderd procent tevreden zijn en altijd wel het een of het ander vinden om over te mopperen. Toen al.

Danku, Jan.

Waits

Zal ik het geheim houden dat Anti- twee tracks ter downloaderij aanbiedt van de nog-te-verschijnen CD van Tom Waits?

De plaat zal Orphans heten. 54 songs verdeeld over 3 CD's, getiteld Brawlers (de bluesachtige Waits), Bawlers (de ballads) en Bastards (de ketelmuziek).

Gesprek bij het avondeten

Ik: Oei, de soep is lauw.

Kind 1: Kind 2, kom gauw aan tafel of je soep wordt nog lauwer.

Ik: Dat kan niet, kind 1, lauw is lauw.

Kind 3: Ah nee, je kan twee borden soep hebben niet niet even warm zijn, maar toch allebei lauw. Dan moet het ene bord toch lauwer zijn dan het andere?

Kind 2: En is het dan warm/lauw/lauwer/koud, of is het koud/lauw/lauwer/warm?

Ik: Oei, de soep is koud.

Arme Stef

De Antwerpse uitslagen lieten op zich wachten. Voor de VRT geen probleem, onze verkiezingsuitzending liep gewoon door. Maar bij VTM zouden ze na Het Nieuws De Pfaffs starten. Stef Wauters heeft hemel en

aarde bewogen om door te mogen gaan tot die uitslag waar iedereen op zat te wachten bekend werd. Maar Vilvoorde zei nee, wij houden ons aan het programmaschema.

Op de scherm links de VRT. Maya Detiège geeft commentaar bij de eerste Antwerpse resultaten. Op het scherm rechts Jean Marie Pfaff. In het midden Stef Wauters. Gelaten. (De foto is van Erik Van Grieken.)

Oogsnoep

De verkiezingsuitslagen zo mooi vorm gegeven dat je voor je plezier van de ene gemeente naar de andere hopt. En nu ga ik slapen.

Hiersé daarsé

Wie we daar hebben. Heen en weersurfend op zoek naar verkiezingsnieuws botste ik op een foto van Erik Vangrieken op Indymedia, gemaakt door Karina Brys. Die mens is blijkbaar hard aan het werken.

Dat ding in zijn linkerhand noemen wij bij de VRT een wiskeyfles. Je kan daar opnames mee maken. Erik is daar een meester in, lult zich overal binnen en overal door. Morgen hoort u het resultaat in Wilde Geruchten.

Wat nu?

Dertien zetels en je hebt de meerderheid in Kruibeke. Denert en het blok halen dat samen nét.

Ik ben eens curieus. Denert zelf doet niet moeilijk over racisme en extremisme, maar er zitten een paar Spiritisten in zijn partijtje. Ik kan me niet voorstellen dat die met het Blok is zee willen. Het alternatief is Denert met CD&V. Samen een ruime meerderheid maar ze zijn kat en hond. Of een bont allegaartje van Denert, SPa, Groen en VLD.

Een ding moet de coalitiepartner in zijn achterhoofd houden: de partij D.E.N.E.R.T. hangt aan elkaar als los zand. Het worden zes boeiende jaren in Kruibeke.

Iets kerstsfeerachtigs

Al die mensen op straat, allemaal onderweg met hetzelfde doel. Vriendelijk knikkend naar elkaar. Zou hij zus, zou zij zo? Dat ziet er een tsjeef uit, dat is een sos. Kijk, een man met zo'n typisch lichtblauw hemdje met een witte kol, dat moet een liberaal zijn. En waar zijn al die blokkers?

Enfin, de schijneensgezindheid van Kerstmis. Van alle tien mensen die ik passeer is minder dan één van mijn gedacht. Leve de democratie.

Burgerplicht

Het is altijd schoon weer op verkiezingsdag. In mijn herinnering toch. En vandaag opnieuw. Adriaan mocht mee tot in het stemhokje. Ik koos de lijst, hij mocht mee de voorkeurstemmen aanstiften. Vader en zoon waren het volledig met elkaar eens. Waren wij baas van de wereld, Adriaan en ik, het leven zou een zaligheid zijn.

De Wilde Week, aflevering mbili

De Wilde Week, dat is de podcast van Wilde Geruchten, gaat over moja, mbili en tatu, dubbele schaartjes, het belang van een p.s., het korte termijngeheugen van Drs. P., ollekebollekes, de schildpadudu en de gordeldiergitaar, shakra's, Lange Jojo, Bbbbeernem en nog een paar andere dingen.

Hier abonneren! Gratisch!

Labradorstraat

Ik heb altijd gedacht dat Kuifje op een fictief adres woonde. Maar ze bestaat echt, de Labradorstraat in Brussel. Ik ben er al vaak ongeweten doorgefietst, pas daarstraks viel me het straatnaambordje op. Het juiste huisnummer heb ik moeten opzoeken, zo groot is mijn parate Kuifjeskennis nu ook weer niet.

Op pagina 3 van Kuifje in Tibet krijgt Kuif een brief van Tchang. Die is eerst naar de Labradorstraat gestuurd, dan naar Molensloot, en vervolgens naar het Zwitserse hotel waar Kuifje en Haddock vakantie houden. Huisnummer 26 dus. Geen stad, maar Kuifje moet een Brusselaar zijn. (Ah, Tintin schijnt in Bruxelles te wonen.) Als ik volgende week nog eens per fiets pendel ga ik dat huis toch eens wat nauwkeuriger bekijken.

Typisch

Fietsen mét de Polar gaat veel beter dan zonder. Voortdurend een half oog houden op snelheid en hartslag. Zonde maken van een drinkstop of een rood verkeerslicht. Binnensmonds sakkeren als een groepje schoolkinderen me belet door te peren. Proberen een minuutje eerder thuis te zijn dan de vorige keer. Onnozel hé. Mannelijk denk ik.

Piet de Moor schrijft brieven

Het boekje lag al een tijdje te slingeren, maar pas nadat Dirk Verhofstadt er in De Morgen van vandaag enige woorden aan besteedde, ben ik er in beginnen lezen.

Ik heb het over "Brieven aan mijn postbode, Will Tura en Peter Vandermeersch" van Piet de Moor. De aanleiding van dat boek is een opiniestuk over het Vlaams Belang dat geweigerd wordt door De Standaard. De Moor vraagt de hoofdredacteur in een brief om uitleg maar Peter Vandermeersch antwoordt daar niet op. Dat had hij beter wél gedaan, want de eenrichtingsbriefwisseling van Piet de Moor is nu een vlijmscherpe aanklacht geworden. Niet alleen aan het adres van Vandermeersch, ik voel me als werknemer van de openbare omroep ook aangesproken.

De Moor heeft zijn brieven online gezet, maar wel een beetje onhandig. Piet, mocht je dit lezen: je brieven staan in omgekeerde volgorde op je website.

In de recensie van Dirk Verhofstadt lees ik een zin die me uit het hart gegrepen is: Het wordt hoog tijd dat we, zoals Joseph Pearce aan Piet de Moor schreef, weerwerk gaan bieden aan de talloze malcontenten ‘die hun ongekende welvaart en welzijn en hun ongekende vrijheid minder belangrijk vinden dan hun ontevredenheid.’

Zonde van de moeite

Mijn trainingsadministratie ligt me merkwaardig nauw aan het hart. Merkwaardig omdat ik voor de rest administratief gehandicapt ben: papierwerk in orde houden, dat kost mij oneindig veel moeite. Maar de hartslaggegevens, de afgelegde kilometers, de gemiddelde snelheden, dat zit allemaal proper en netjes in een bestandje.

Maar vandaag loopt het mis. Ik ben helemaal van Brussel naar huis gefietst zonder mijn Polar. Vanmorgen thuis laten liggen. Dat wil zeggen: geen registratie van mijn hartslag, afgelegde weg en tempo. Het gevolg is ondraaglijk: dinsdag 3 oktober zal in mijn schema een witte vlek blijven. Tot in de eeuwigheid zal het lijken alsof ik vandaag nulniks getraind heb. On-draag-lijk!

Nog een leeuw

Wilde Geruchten kreeg een interessant mailtje met een terechte opmerking waar we op de radio echter geen gevolg aan kunnen geven, wegens te visueel. Het betreft het spiksplinternieuwe "beeldmerk van Vlaanderen in het buitenland".

Onze mailer schrijft: Waarschijnlijk is het jullie ook opgevallen: het nieuwe vlaanderen logo heeft linksonder, aan zijn achterste poot, precies een stel klauwen teveel?!? Is dit vooruitlopen op de volgende staatshervorming? Gaat het om een genetisch gemanipuleerde leeuw? Antwoord graag van de heer Bourgeois.

Een Bezorgde Burger,
Hasselt.

Heeft Bezorgde Burger gelijk? Ik vermoed dat leeuwen vijf klauwen per poot tellen, maar mijn kennis van de leeuwenanatomie is beperkt. En ik heb geen kat in huis om het te controleren. Iemand?

0110

Ik moest te vroeg weer naar huis om me naar de live-uitzending van Zeg nu zelf te spoeden. Stef Kamil was met schone dingen bezig terwijl ik me door de massa richting fietsen wurmde.
Ik had meer Antwerpenaren met mediterane trekken op de kaaien verwacht. Ze waren er, maar niet massaal.
En ik heb mezelf betrapt op die typische concert- en festivalergernis: kerels die zich naar voor wringen en net voor mij blijven staan. Gadver! Gadverdraagzaam!

Het Blok heeft een tijd geleden Vlaamseleeuwenstickers gebust. Op 0110 werden identieke stickers uitgedeeld, maar nu met de slogan "Vlaanderen tegen racisme". Een sympathiek idee, maar ik ga die sticker toch niet naast mijn nummerplaat plakken.
De leeuw is er mij te veel aan: een bezoedeld symbool, generaties geleden gekaapt door extreem rechts. De swastika is ook al lang geen gewoon zonnewiel meer. Adolf is een mooie naam, vendelzwaaien een gezonde vorm van lichaamsbeweging, maar ik moet er niet van hebben.