Even zeuren, en daarna lopen.

Kijk, ik ben er altijd vanuit gegaan dat een marathon lopen een kwestie is van je ene been voor het andere te zetten, en dat heel erg vaak. En trainen voor een marathon is, dacht ik, ook je ene been voor het andere zetten, ook heel vaak. Daar was ik toe bereid. Met graagte zelfs.

Vandaag is gebleken dat er veel meer bij komt kijken. Diëten bijvoorbeeld. Dat had ik eerlijk gezegd ook wel voelen aankomen, maar nu puntje bij paaltje komt lijkt het me vreselijk gedoe: ontbijten met de weegschaal naast je bordje om 100 gram bruin brood af te wegen en 40 gram confituur. Ilse Vaes, de diëtiste van de universiteit van Leuven, gunt me nog 1900 kilocalorieën. Ik zie daar veel erger tegenop dan tegen trainen in de regen.

En het sportkot had nog verrassingen in petto: ik moet oefeningen doen om mijn pezen te verstevigen. Simpele dingen hoor, maar wel saai. 60 keer door je knieën zakken bijvoorbeeld. Dagelijks. Je knieschijfpezen worden daar sterker van en zo vermijd je kwetsuren. Ik zal braaf doen wat die fantastische ploeg sportspecialisten in Leuven zeggen dat goed voor me is, neem ik me voor. Maar ik begin stilaan te beseffen dat de wilskracht niet zozeer nodig is voor dat lopen, maar voor alles wat er rond hangt.

En nu ga ik voor het eerst écht trainen. Daarstraks nog even gebeld met Paul Van Den Bosch (gefeliciteerd met de overwinning van
Sven Nys daarnet in Milaan, Paul) en ik mag voorzichtig lopen. Zelfs zonder steunzolen - die krijg ik volgende week donderdag. Voorzichtig, dat wil zeggen: aan een gezapig tempootje en niet meer dan 20 minuten. Die beginnen... nu!