We zijn nog niet echt bezig en het woord is al gevallen: doping.

Je hart moet in orde zijn en je mag geen rugproblemen hebben, maar voor de rest is iedereen in staat om een marathon te lopen. Dat is wat ze me vooraf hadden verzekerd. Ondertussen weet ik beter.

Dokter Koen Peers, van het Sportmedisch Adviescentrum aan de universiteit van Leuven, heeft de zes kandidaat-marathonlopers de voorbije dagen binnenstebuiten gekeerd. Vijf zijn er okee bevonden, aan eentje zijn er kosten: mijn lijf blijkt niet te deugen.

Ik heb astma, dat wist ik. Dat heeft met hooikoorts te maken, in de zomer doen de graspollen mij hijgen en piepen. Dokter Peers denkt dat dat geen probleem hoeft te zijn: daar bestaan goeie pillen voor. Die staan wel op de dopinglijst, maar als je écht astma hebt krijg je een attestje.

Wat ik niet wist en waar ik écht van geschrokken ben: ik heb een pre-reumatische knie. Er zijn nog een paar kleinigheidjes die op reuma wijzen: verdikte achillespezen en een wijsvinger waarin al maanden pijn zeurt. Slechte, reumatische gewrichten kan je kapot trainen. Ik krijg dus geen groen licht om aan de training te beginnen. Daar komt nog bij dat ik mijn voeten verkeerd plaats. Dokter Peers drukte zich diplomatisch uit, bij het leger zouden ze simpelweg zeggen: Fillet, gij hebt platvoeten. Dat is pas echt een probleem: ik zal me sportsteunzolen moeten laten aanmeten.

Stand van zaken: mijn vijf collega-marathonlopers hebben vandaag hun eerste trainingsschema gekregen. Ik moet nog even wachten. Dinsdag weer naar Leuven, naar de dienst pneumatologie en naar de reumaspecialist, voor bijkomend onderzoek. Ik heb nog geen meter gelopen.