Nacht en ontij.

Om half tien 's avonds nog aan een fietstraining beginnen, het is eens iets anders. Heb ik al verteld dat ik geen koersfiets heb, dat ik train op een gewone herenfiets? Ja, dat heb ik al verteld, maar nog niet dat er een gewone, klassieke dynamo op zit. Dat is ofwel hard trappen, ofwel onverlicht fietsen. Ik heb gekozen voor de makkelijke weg: geen licht.

Langzaam werd het donkerder. Ik reed over de scheldedijken richting Durme, auto's of verkeerspolitie hoef je daar niet te vrezen. Wel een zeldzame jogger en naarmate de nacht valt overstekende konijnen en vliegjes die je mond binnenvliegen. Na drie kwartier zag ik de bordjes van de knooppuntenroute niet meer en leek het verstandiger om terug te keren. Tussen Temse en Rupelmonde was het écht donker. Gelukkig ken ik elke bocht daar uit mijn hoofd en weet ik waar de putten zitten. Al bij al een korte training. Morgen weer lopen.

Vision On.

Een paar weken geleden vroeg Staf Herten me of er oude televisieprogramma's zijn waaraan ik warme herinneringen koester. Ik ben toen Vision On vergeten. Woensdagnamiddag. Eerst Tip Top, dan het jeugdfeuilleton en daarna de ene week Wie Weet Wint en de andere week Vision On. WWW was een bijzonder saaie scholenkwis, VO was een geweldig inspirerend euh, tja wat eigenlijk?

De doelgroep - voor zover er in de jaren 70 al voor doelgroepen televisie werd gemaakt - waren doven. Vision On was een mikmak van tekenfilmpjes, slapstick, tekeningen van kijkertjes (I'm sorry we can't return any of your pictures. But we give a small prize for those that we show), een man met een verfspuit die tekeningen op een parkeerplaats kalkte, kromme dialoogjes tussen een

schildpad en het jongetje meisje op zijn rug, een pluchen worm die plots door de studio vloog en een geweldig irritant fluittoontje produceerde en het gebruikelijke nog veel meer. Hoe ze daar samenhang in kregen herinner ik me niet meer.

De BBC heeft een veel te kort stukje van de programmatune op het web staan. Dat muziekje! Ik ben weer een jongetje van 9. Oh, hier een andere versie.

Wikipedia linkt naar een Vision On site. Nog meer filmpjes. Niet naar kijken, beste veertigers. De herinnering is waarschijnlijk veel schoner dan de realiteit.

Zweet in straaltjes langs mijn rug.

Het helpt, zo'n telefonische por in de rug van de trainer. Uitleg bij de grafiek: eerst 20 minuten op temperatuur komen per fiets, dan 16 keer 50m lopen, dan nog 20 minuten fietsen om het af te leren. (De terugweg was met de wind mee.)

Die 16 x 50 moet week na week opgevoerd worden. En behalve die looptrainingen natuurlijk blijven fietsen om de conditie op te krikken. Op die manier zou de marathon moeten lukken. Gelooft u dat? Ik min of meer.

Gelopen. Alsnog.

Zo Paul, ik heb gelopen. En dat moet ik dus om de andere dag doen. De grafiek ziet er wat merkwaardig uit. Dat heeft te maken met mijn knie. Die is te kwetsbaar om duurlopen te doen, Paul laat me 10 keer 50 meter lopen. Dat moet stilletjes omhoog, tot ik eind oktober trainingen van rond de 15km aankan. En dan vlam boem de marathon.

Waar is mijn voetsensor?

Dat dingetje dat je achter je veters moet knopen en waarmee je Polar je loopsnelheid kan meten. Spoorloos. Niet in de badkamer, niet in het medicijnkastje, niet in mijn sportzak. Ik heb het voor het laatst gebruikt tijdens de 20km van Brussel. Dat is héél lang geleden. Niet bij mijn sportschoenen, niet bij mijn gewone schoenen, niet in de wasmand. Misschien waar je hem het laatst hebt gelegd, Koen? Ik weet dat niet meer, laatst is twee maanden geleden.

Niet bij mijn shirtjes, niet naast de computer, niet naast de andere computer, niet in de schuif, niet in de andere schuif. Ik kan nochtans goed zoeken, ik heb daar ervaring mee. Niet op het aanrecht, niet in de keuken. Achter het kastje van de computer? Niet achter het kastje van de computer. Niet in de auto, niet in mijn boekentas.

Ik ga lopen zonder. En ik roep de hulp in van Annemie. Ik kan goed zoeken, maar Annemie kan goed vinden.

Brussel-Rupelmonde tris.

Wat gaat hij op een zaterdag in Brussel doen? Dat ga ik niet aan uw neus hangen. Relevant voor deze marathonblog is dat de Aanstaande Atleet per fiets is teruggekeerd. Het begint een gewoonte te worden, het wordt zelfs een beetje eentonig.

Niet het fietsen wordt eentonig, wel het posten over het fietsen van Brussel naar Rupelmonde. Ik ga dat niet meer doen. Dus dit geldt als enige kennisgeving: van nu tot 5 november pendel ik twee of drie keer per week per fiets. En mocht ik toevallig vakantie hebben een dezer, dan neem ik een fiets mee.

Paul heeft gebeld. Hij heeft me tamelijk streng toegesproken. Streng genoeg om me ernstig te laten overwegen nog een korte looptraining te doen vanavond, bovenop mijn fietstraining van daarnet. Komaan, Fillet. Het zijn tenslotte nog maar 99 dagen.

Nog honderd dagen.

En dan is het 5 november.

Landis.

Een bedrieger zijn is erg. Maar een domme bedrieger zijn is nog veel erger. Hoe lomp kan je zijn? Doping in de Tour, na alles wat er gebeurd is, terwijl je weet dat je superverdacht bent en dat ze je zullen controleren.

Awoe Landis. Maar hoe zit het met al die sportjournalisten en wielerkenners en analisten en ex-coureurs en ploegleiders en soigneurs die de voorbije dagen lyrisch hebben gedaan over de spectaculaire, Merckxiaanse wijze waarop Landis zich herpakt heeft? Als die mannen de koers door en door kennen zoals ze beweren, dan wisten ze dat zoiets niet kan op enkel wilskracht en spagetti met bruine suiker. Ook aan de schandpaal, die kerels.

Ik stel voor dat we volgend jaar drie weken kleurenwiezen inplaats van naar de Tour te kijken. Wielrennen is sport af. We zwijgen er verder over.

Brussel-Rupelmonde bis.

49km in 2u08min. Een beetje trots dat ik dat nu al twee keer heb gedaan deze week. Ik ben, vergeleken met een klein jaar geleden, een andere mens geworden. Toen geraakte ik buiten adem van mijn veters dicht te knopen. Als je me toen had gezegd dat ik uit vrije wil met de fiets van het omroepcentrum naar huis zou rijden, ik had je uitgelachen.

Een kleinigheidje wrong: ik had vanochtend sportspullen in mijn rugzak gestoken voor de terugtocht, een truitje en een tight. Ik ben die na het werk stiekem in de toiletten gaan aantrekken en hoopte dat ik onderweg van de garage tot de slagbomen geen collega's zou tegenkomen. Ik ben bijna geen collega's tegengekomen. In bepaalde omstandigheden voelt sportkleren aantrekken voor de Aanstaande Atleet toch nog altijd een klein beetje als een verkleedpartij.

Ozon.

De kortademigheid van gisterenavond zal wel iets met fietsen door de ozon te maken hebben. Vandaag liggen de ozonwaarden op alarmniveau, dus ik doe vanavond niks. Waarmee ik bedoel: boek lezen of filmpje kijken of naar de nieuwe aflevering van Dylan's Theme Time Radio Hour luisteren.

Ik moet ook nog een cello stemmen, iets wat ik niet kan. Gelukkig biedt het internet hulp bij vrijwel elk probleem. Die cello hebben we morgen nodig in Naast De Kwestie. Uit onderzoek blijkt dat slechte straatmuzikanten vaak meer geld verzamelen dan goeie. Dat gaan we uitproberen.

Wigbert is onze goeie, Maud is de slechte straatmuzikant. Maud loopt stage op de redactie van Naast De Kwestie. Ze heeft ooit, heel lang geleden, vioolles gehad maar ze is dat volledig kwijt. Ik zal ze morgen een cello in haar handen stoppen die ik net geërfd heb. Hij heeft jaren in een vochtig atelier gestaan, er zitten maar drie snaren op en de strijkstok deugt niet. Dus Maud gaat héél veel geld verdienen, morgen in Gent.

NMBS vs. fiets.

Op een normale dag gaat het zo: 16u50 te voet van VRT naar station Meiser, 17u02 trein naar Mechelen, aankomst 17u24, twintig minuten geduld. 17u45 trein naar Temse, aankomst 18u11. Fiets nemen, thuis om 18u25. Reistijd anderhalf uur.

Met de fiets deed ik er vandaag maar een uur langer over. Het kan zeker sneller want het was heet. En ik ben vanuit hartje stad vertrokken. En ik was niet helemaal zeker van het parcours. En ik ben onderweg gestopt om met een collega te bellen. Heb ik ergens misteld?

Brussel-Rupelmonde: 2u30min 52,8km 32°C.

32° is te warm. Het ging hoor, het ging goed zelfs, maar allicht lagen de ozonconcentraties boven de gezondheidsdrempel. Wat moet je eigenlijk voelen als je zware inspanningen doet met teveel ozon in de lucht? Er stond wat wind, maar verkoeling bracht die niet. Het voelde alsof er voortdurend iemand met een haardroger naar me stond te blazen.

Wie op zoek is naar een egoboost kan ik dit aanraden. Vertellen op je werk dat je met de fiets bent levert bewonderende blikken op. Vreemd eigenlijk. Zondag heb ik een pleziertochtje van 70km gedaan. Dat is straffer, maar niemand kijkt daar van op. Maar van Brussel naar huis rijden... wow! Dat maakt indruk.

Het lastigste was uit Brussel weggeraken. Ik kwam niet van de Reyerslaan, ik had een opdracht in hartje stad en daar ken ik de weg niet. De bewegwijzering is op auto-maat: voor je het weet fiets je de tunnels in, of zit je op de A12. En de Heizel is ook niet echt overzichtelijk. Navigatiefouten worden bestraft met extra bergop rijden, want Brussel is heuvelachtig. Het eerste half uur van de bijgaande hartslagcurve betreft dus stadsverkeer met rode lichten enzo. (Een hartslagcurve is het niet echt want ik was thuis mijn borstsensor vergeten. De blauwe lijn is mijn snelheid.)

Terzijde: 4,40 euro vind ik veel geld om de fiets op de trein mee te mogen nemen. En in de trein tussen Temse en Mechelen was niet echt plaats voor een fiets. Ik hinderde de andere passagiers, waarvoor mijn excuses. Ik hoorde vanochtend in Voor De Dag nog maar eens iemand uitleggen dat het qua broeikasgasuitstoot niet vijf voor, maar vijf over twaalf is. Komaan, Jannie Haeck: gratis fiets op de trein. Het is een kwestie van uw handtekening onder een papier zetten. Ik kan me niet voorstellen dat de NMBS daardoor veel inkomsten gaat derven want ik zie haast nooit iemand met een fiets in het station.

Besluit: als de temperatuur onder de 28° zakt doe ik het nog eens.

Plan.

Morgen neem ik mijn fiets mee op de trein naar Brussel. En na het werk fiets ik naar huis. 45 kilometer, dat is goed te doen.

Nog eens Reset.

Jan Bervoets, een van de vijf zangers van Reset, is niet onverdeeld blij met wat ik heb geschreven over hun nieuwe single. U moet zijn lange comment maar eens lezen. Eén zinnetje pik ik eruit en beantwoord ik hier, omdat het van belang is voor het goede begrip van deze weblog.

Jan schrijft: Alleen heb ik het moeilijk als radiomensen vanuit persoonlijke standpunten een richting geven aan wat goed of net niet goed genoeg is voor een medium zoals radio en televisie.

Ik antwoord: Eerst het formeel antwoord, Jan: deze weblog maak ik in mijn vrije tijd. De VRT heeft met de inhoud niks te maken zoals je kan lezen in de rechterbalk. En in mijn vrije tijd, het zal je niet verbazen, heb ik een persoonlijke smaak en een politieke voorkeur en spreek ik dialect enzo. Ik zou begrijpen dat je steigert als ik op de radio persoonlijk commentaar zou geven op Reset, maar op deze blog moet dat kunnen.

Vervolgens wat minder formeel: hoe kan je er problemen mee hebben dat radiomakers richting geven aan hun medium? Dat kan toch niet anders? Er komen wekelijks tientallen platen binnen, daar moet een keuze uit gemaakt worden. Elke zender probeert min of meer objectieve criteria hanteren, maar uiteraard speelt de persoonlijke smaak van de radiomakers ook een rol.

Ik begin me zorgen te maken: straks heb ik ambras met àlle Vlaamse muzikanten. En ik zie die mensen zo graag.

Jan zijn volledige comment vindt u onder het oorspronkelijke bericht. Mijn antwoord is daar ook een beetje langer. Wie zich in de discussie wil mengen: best aldaar?

2u58min - 69,7 km.

Zomaar wat rondfietsen tot je twee uur in het zadel hebt gezeten is geen goeie strategie, heb ik gemerkt. Beter is een doel uit te kiezen en daar naartoe te rijden. Mijn doel was, ha, Doel. En verder eventueel, want ik leefde in de veronderstelling dat Doel niet zover van Rupelmonde ligt. Fout. De gemeente Beveren - Doel is daar een deelgemeente van - blijkt immens groot. En er liggen een paar havendokken in de weg waar je rond moet. Na een uur stond ik naast de koeltorens.

Het plan was twee uur fietsen, al mocht de rit best wat uitlopen want ik heb een hele week gelanterfant en genikst. Ik weet niet zeker of ik me dat in deze fase van de marathonvoorbereiding nog kan veroorloven. Over drie maanden zijn we zover. Honderdenvier dagen nog en dan New York. Dat is zéér binnenkort.

Het voordeel van fietsen zonder fietskaart is dat je verdwaalt. Zo werd het een training van drie uur. Aan een flinke hartslag, ik kwam steendood thuis.

Ik weet niet wat u ervan denkt, maar ik vind de hartslagcurve van zo'n lange training niet echt een esthetisch genoegen. Ik heb wat zitten knoeien met de schaalverdeling, maar properkes en overzichtelijk is het niet geworden. Blauw is snelheid, rood is hartslag. Na 2u30' schiet mijn hart naar 220, ik neem aan dat dat een meetfout is. Of zou je dat ozonalarm toch ernstig moeten nemen?

Koplampen.

Mezelf bijna belachelijk gemaakt. Locatie: ondergrondse garage. Man stapt uit en laat zijn lichten branden. Ik overweeg hem te waarschuwen, maar hij is een beetje te ver weg om met goed fatsoen zijn aandacht te trekken. Ik zou meneer! hebben moeten roepen, ondergronds galmt dat zo. Man verdwijnt richting trappen. En als ik ter hoogte van zijn auto ben, gaan de lichten vanzelf uit...

Ik rij tweedehands. Het duurt dus een jaar of vijf voor elektronische snufjes doordringen tot mijn leefwereld.

Gents Feestje.

Vanavond feestje bij S. en Fabrice. De andere marathonlopers komen ook. Het zit er dus dik in dat trainen, lopen en fietsen onderwerp van gesprek zullen zijn. Ik zal moeten toegeven dat het deze week gene vette is geweest. Het is van zondag geleden dat ik nog op mijn fiets heb gezeten. Het weer, het werk, het gedoe... Gelooft ge echt dat ge er zo gaat geraken, Fillet, zeiden mijn leraren mij al, zoveel jaar geleden.

Wel Michael, de deze:

Michael wil weten welke feeds ik in mijn bloglines-account heb zitten. Blijkbaar kan je die publiek maken maar dat gaat me wat ver. Ik wil wel vertellen dat ik geregeld een blik werp op digg, boing boing, arts & letters daily, giornale nuovo, things magazine, 33 1/3, Internet Scout, TUAW, sixeyes, kindamuzik, big rock candy mountain, largehearted boy, locust st, music you possibly won't find anyplace else, songs:illinois, paste magazine, paper forest, makezine, wfmu's beware of the blog, de standaard, de morgen, achter de schermen, (pdw), an nelissen, bieslog, de leeskamer, onze taal, hanneke groenteman, de boekensneuper, arts journal, michel vuijlsteke, karen spaink, the nonist, pietel, sargasso, taalkoeien, urgh, 7 seconden, kottke, tales from the crib, kapingamarangi, dupslog, victa placet mihi causa, lvb en white man stew.

Het is wat laat op de dag om alle linkjes daar nog bij te zoeken. Google, vrienden.

Nog reactie op Humo.

Iemand die zich zorgen maakt over mijn gewrichten:

Hallo Koen,
Ik lees in Humo met ongerustheid over je vorderingen of niet-vorderingen met je marathon-uitdaging. Iedere 40- of 50-plusser heeft het recht op een sportieve uitdaging, waar hij in zijn jonge jaren nog niet eens aan dacht. Tot daar alle respect. Maar lopen? Lopen is slecht voor je karkas, dat voel je toch meteen. Heel je skelet komt onder druk door die schokken, ondanks je pogingen om vloeiend te lopen. Als je die leeftijd bereikt is er maar één verstandige beslissing als je een sportieve uitdaging aan wil gaan: fietsen. Geen schokken, enkel ronddraaiende bewegingen, da's fysica. En als er al een runners high bestaat, dan zeker een cyclers high. Zeker na lange ritten van 100 of zelfs 200 km, zelfs in de Ardennen of Frankrijk. Die kan iedereen met een beetje oefening aan, en geheid zonder kwetsuren. Beste groeten,
Lode Verschueren

Die Lode Verschueren is niet alleen de organisator van de Antilliaanse Feesten, maar ook arts. Denk ik toch. Hij spreekt dus met kennis van zaken. En eigenlijk was ik zelf ondertussen tot dezelfde conclusie gekomen: fietsen kan je lang volhouden met weinig last. Zadelpijn, daar valt mee te leven. Dat gevoelloos lid vind ik lastiger. Nog mannen die daar hinder van ondervinden? Of ben ik de enige?

Another Fine Day.

Allez, ten overvloede een voorbeeld van muzikale parels die zomaar voor niks van het net te plukken zijn. The New York Times offreert ons zomaar vijf nummers van de nog niet verschenen CD van Golden Smog. Ik neem aan de NYT te goeder trouw is, en dat je niks onwettigs doet als je die muziek binnentrekt. Maar Sven, zeker ben ik daar niet van. En dan verschiet een mens dat de 40Gb van zijn iPod stilaan volloopt.

Sven Van Hees maakt zich kwaad.

Op mij. Om wat ik gezegd heb in Humo. Ik heb de woorden downloaden en illegaal in één zin gebruikt en daar worden muzikanten kregelig van. Ik heb het gevoel dat er in de volgende Humo lezersbrieven gaan staan. De Gazet Van Antwerpen heeft al gebeld. En ik heb een kwaaie mail gekregen van Sven Van Hees. Die gaat zo, hij begint met een citaat uit het interview:

DE ZOMER VAN KOEN FILLET : "IK BEN EEN DOWNLOADERTJE"

"Ik bezoek ook muzieksites, ik ben nogal een downloadertje. De illegale kanten daarvan zullen we maar niet in de verf zetten. Het is ook lastig: veel artiesten en platenfirma's gooien bij wijze van teaser zelf MP3 bestanden op het net. Op de duur weet je haast niet meer of je nu legaal of illegaal bezig bent - zo troost ik mezelf dan maar (lacht)."

Dit is volgens Humo : "De rots waar Radio 1 op gebouwd is". Afgrond lijkt me beter van toepassing. Volgens hem trouwens toch allemaal de schuld van die artiesten en platenfirma's want "die gooien alles maar op het net"...(???) Qua verdediging is dat even sterk als die van Andreas Pandy. Of draaien ze tegenwoordig op Radio 1 enkel nog illegale persingen?

Even later wordt hij lyrisch over een uitzending van Bob Dylan. Wat Koen Fillet blijkbaar vergeet is dat Bob Dylan nog leeft OMDAT MENSEN DESTIJDS ZIJN PLATEN KOCHTEN! Dankzij Koen Fillet kan iedereen dus volgend jaar gratis naar
Werchter! Die gooien daar "toch maar groepjes op een podium". Dankzij Koen Fillet hoeft U voortaan niet meer te betalen in de Carrefour! Die gooien daar "toch maar wat eten ren drank door mekaar".

Ik stel voor dat de Vrt zijn wedde met terugwerkende kracht intrekt, ik vind niet dat ik als burger belastingeld dien te betalen, omdat Koen "eigen downloads eerst" "zomaar zijn stem op de Fm-band gooit".

Vriendelijke groeten,

Sven Van Hees

Ik heb hem een mailtje terug gestuurd:

Beste Sven,

Ik begrijp dat muzikanten woest worden van al dat gedownload. Voor een
beter begrip van wat ik bedoel moet je eens surfen naar Largehearted Boy, Songs:Illinois en Womenfolk. Dat zijn sites die dagelijks linken naar platenfirma's die gratis mp3's aanbieden, of naar artiesten zonder platencontract die hun muziek op het net zetten.

Het is niet te doen om dagelijks langs de sites van alle platenfirma's te surfen, dus is een muziekliefhebber wàt blij dat er anderen dat in hun plaats doen. Platenfirma's weten dat muziekweblogs een nieuw promotiekanaal zijn, en sommige bloggers werken actief samen met de muziekindustrie.

Mijn iPod staat krobbedevol muziek die ik op die manier heb verzameld. Van haast geen enkel van die nummers weet ik nog waar ik ze precies vandaan haal, dat is lastig. Dat bedoelde ik met "op de duur weet je niet meer of je legaal of illegaal bezig bent."

Nog ingewikkelder wordt het met vooroorlogse jazz en blues. De parels die worden aangeboden op Prewar Blues of Whistling Records zijn zo oud dat ze rechtenvrij zijn.

Even vriendelijke groeten terug.

Misschien moet ik eens een pint gaan pakken met Sven Van Hees. Want volgens mij zijn we allebei zot van muziek. En nu we toch over muziek op het web bezig zijn: gisteren nog maar signaleerde ik de gratis te downloaden single van Reset.

Korte berichten #4

Ik ben aan het worstelen met de technologie. Die speed sensor werkte niet meteen. Het is een draadloos toestelletje en ik had het onnadenkend gemonteerd aan de kant van mijn dynamo. Daar zit een magneet in, ik vermoed dat ik daarom geen verbinding kreeg met de hartslagmeter. Aan de andere kant van mijn voorwiel lukte het wel.

Er is nog iets vreemds aan de hand: ik zie nu wel hoe snel ik fiets, maar de afgelegde afstandsfunctie werkt niet. Nog niet.

Korte berichten #3

Waarom sporten wij? Ik heb het antwoord gevonden in Arthur & George, de nieuwe roman van Julian Barnes. De Arthur uit de titel is Arthur Conan Doyle. Die van Sherlock Holmes.

Christelijke deugden kon iedereen, van laag tot hoog, beoefenen. Maar ridderschap was het privilege van de sterken. De ridder beschermde zijn vrouwe; de sterken hielpen de zwakken; eer was een levend iets waarvoor je bereid moest zijn te sterven. Jammer genoeg was het aantal gralen en queesten dat voor een pas afgestudeerde dokter beschikbaar was nogal beperkt. In deze moderne wereld van Birminghamse fabrieken en bolhoeden leek het begrip ridderlijkheid vaak te zijn versmald tot enkel sportiviteit.

Bijna alles wat Julian Barnes schrijft is goed. Hij vindt dat zelf ook: als ik een boodschappenlijstje maak is dat literatuur, heeft hij ooit gezegd. Want you have to put the words in the right order.

Korte berichten #2

Het posten gaat zeer moeizaam wegens systeem traag. Ik dacht tot vorige week dat Mac en Apple onfeilbaar zijn, maar sinds kort stottert de boel hier. Ik weet niet wat het is. Zelfs als ik alle applicaties op één na uitzet blokkeert het om de halve minuut. Vroeger, met de PC, was defragmenteren het toverwoord. Met mijn Mac heb ik nog nooit toverwoorden nodig gehad, en alle helpsites zeggen me dat defragmenteren meer kwaad dan goed doet. Help.

Korte berichten #1

Reset heeft een acapellaversie van dEUS' Fell of the Floor, Man op het web gegooid. Ik ken dat groepje niet. Schaam op mij?

-Update- Ik heb wat rondgesurft, ik ken ze wel. Niet de eersten de besten: er zit een ex-Voice Maler en een ex-Flying Picket bij. Al moeten we ook niet té enthousiast worden. Zo'n acapellagroepje is plezant maar het blijft -hoe moet ik het zeggen- euh, circusmuziek. Soort balorkest maar dan heel virtuoos. Kijk mama, zonder handen instrumenten!

Marktonderzoek.

Ik denk niet dat ik ooit een Trek koop of een Eddy Merckx. Bijvoorbeeld omdat ik geen kot heb om zo'n juweeltje in op te bergen. Maar ook omdat ik fiets om mijn uithoudingsvermogen te verbeteren. Dat gaat beter op een minder goede fiets, waarop je hard moet trappen om vooruit te komen. Op mijn ouwe Koga-Miyata gaat het al hard als ik aan hartslag 140 fiets. En hard fietsen is lastig als er tegenliggers zijn, of mensen die rustig naast elkaar rijden en die je voorbij moet. Of als er een onverwachte kuil of een bocht in het fietspad ligt. Nee, zo'n racemachien, ik denk daar niet over.

Maar ik ben vandaag wel een speed sensor gaan kopen. Want ik wil natuurlijk wel weten hoé snel ik ga, en hoeveel kilometers ik verzamel. En een drinkbus. En een drinkbushouder. En een spuitbusje waarmee je lekke banden kan herstellen zonder plakkertjes.

Ik begon mijn zoektocht bij Decathlon. Een eindeloos parkeerterrein voor wie met de auto komt, maar ik was met de fiets. Daar is de grootste sportsupermarkt van Europa niet op voorzien. Je kan je fiets er nergens kwijt. En de speed sensor was uitverkocht.

Volgende adres: fietshandel De Geus. Zeerrrr sympathieke mensen, maar Polar verkopen ze niet. De Geus is een echte fietsenwinkel, mensen van het spaken- en tandwielentype. Ze verkopen geen hightechtoestanden. Toen ik met meer dan gewone belangstelling naar de plooifietsen lonkte, kreeg ik meteen een zeer begeesterde uitleg. Als ik ooit nog eens een nieuwe fiets koop, ga ik naar De Geus.

Mijn speed sensor heb ik uiteindelijk gevonden bij Rijwielen L'Express, tegenover het Hessenhuis. De fietsenliefde spatte er nét iets minder af, maar ze hadden wel Polar in huis.

Wat een job.

U ziet mij hier tijdens de werkuren. Naast De Kwestie, het zomerprogramma van Radio 1, onderzocht een paar wetenschappelijke stellingen betreffende de koe. Ik was reporter te velde. Eerste stelling: koeien koesteren gevoelens van vriendschap. Klopt, zei boerin Magda. Ze komen je liefhebbend besnuffelen, maar je moet je dan wel klein maken. Hurken dus. Of beter nog: liggen. Wat wij deden.

Tweede stelling: niet enkel vriendschap, ook wrok is een bekende koeien-emotie. Op aangeven van de Radio1-luisteraars moest ik een koe een klap geven, en volgend jaar terugkomen om alsnog door die koe aangevallen te worden. Daarmee zou bewezen zijn dat de koe wrokkig en wraakzuchtig is. Maar het experiment is mislukt. Een koe loopt sneller dan een Aanstaand Atleet.

Meer op de archiefpagina van Naast De Kwestie.

Voorzichtig.

Dus, hoever zaten we? Wel, ik mag weer lopen. Weze het in homeopatische dosissen: 20' fietsen om op te warmen, 10 keer 50 meter aan hoog tempo, weer 20' fietsen. Dat voelt niet aan als een marathontraining, maar het is het wel. Naar het schijnt. Het hartslaggrafiekje hiernaast zijn die 10x50m.

Dat "hoge" tempo is een vage omschrijving. Paul specifieerde aldus: een beduidend hoger tempo dan je duurtrainingen van vroeger. Wat ik interpreteer als zo rap als je kan. Zo begon ik er dus aan, sprintjes aan topsnelheid. Maar toen ik mijn vijfde 50 meter liep, voelde ik verdorie toch wel iets verrekkingsachtigs zeker... In mijn bilspieren, zowel voor- als achteraan. Bij het langeafstandswerk dreigt het gevaar op overbelasting vooral voor pezen en gewrichten. Ik weet niet wat de risico's zijn bij het snelle, korte werk, maar ik begin iets te vermoeden. En ik ben ondertussen doodsbang voor pijntjes. Dus heb ik het maar wat rustiger aan gedaan, vandaar de wat minder hoge hatstlagpieken 6, 7, 8, 9 en 10.

Bart is dood.

Zondagavond. Bart is een van de merkwaardigste mensen die ik ken. Heb gekend, het is wennen.

Ooit heb ik gedacht dat plots neervallen, zonder pijn, de schoonste dood is. Stilletjesaan begin ik daar anders over te denken. Bart is een aangekondigde dood gestorven en daardoor hebben we bijzonder intense momenten mogen meemaken. Een paar weken de tijd nemen om te sterven, misschien is dat wel te verkiezen.

In zijn nalatenschap hebben we deze twee foto's gevonden. Ze geven bijzonder goed weer wie Bart was. Ik zou de fotograaf willen bedanken, maar niemand van ons weet wie ze getrokken heeft. Iemand meent de hand van Anton Corbijn te herkennen.

Pijp uit.

Ik botste op de Schelde en moest beslissen of ik links, dan wel rechts ging. Ik koos links. Richting thuis, meende ik verkeerdelijk. Ik besefte pas dat ik verkeerd aan het rijden was toen ik een toeristisch informatiebord tegenkwam vriendelijk aangeboden door het stadsbestuur van Dendermonde. Nu worden Rupel- en Dendermonde wel eens met elkaar verward, velen denken dat ze vlak bij elkaar liggen, maar niets is minder waar. Enfin, het is een erg lange fietstraining geworden vandaag. Verklaring van de vergissing: ik was vergeten dat ik op de rechteroever was.

Na 1u45 ging het licht uit. Heel raar, maar van het ene moment op het andere kreeg ik mijn pedalen niet meer rond. Te weinig koolhydraten? Of was het misschien niet zo slim om nog flink door te trainen nadat ik drie ton cementstenen had verwerkt tot fundament van een tuinhuis? Ik ben thuis geraakt, maar de laatste kilometers aan een belachelijk tempo.

Hallucineren.

Een week vakantie achter de rug en ik begin heimwee te krijgen naar de Reyerslaan. Hoe verklaar je het anders dat ik overal Radio 1 logo's meen te ontwaren?

Spelletje?

Awel, de eerste die de naam van de gemeente waar ik doorfietste en deze foto maakte in de comments plempt, wint een exemplaar van Jongens & Wetenschap 2. Die liggen hier toch maar te liggen. Het was na 52 minuten fietsen. Vertrekpunt Rupelmonde. Niet langs de kortste route.

(Gesigneerd door de helft van de auteurs.)

Weinigen weten het, maar er bestaan nog altijd een paar webpagina's van Jongens & Wetenschap. Diep verborgen in de website van Radio 1.

Het Laatste Feest.

Ik zal er zijn. Al ga ik er van uit dat het niks uithaalt, en dat er na de verkiezingen geen reden meer zal zijn om te feesten. Het wordt dansen op het graf van Vrij Antwerpen, die eerste oktober.

Is het zinloos? Het is zo zinloos als de broodjes na een begrafenis. Het maakt geen verschil, maar het helpt om weer op je plooi te komen. Hebben politieke uitspraken van popmuzikanten ooit iets uitgehaald? Lennon zijn Bed-In in '68? Jimi Hendrix zijn Star Spangled Banner op Woodstock? Die dobberden mee met de tijdsgeest, die verwoordden wat er leefde. Dit is anders, Tom Barman roeit tegen de stroom in. Dat siert hem, daar is moed voor nodig. De moed der wanhoop wellicht. Maar ik zal er zijn, ik zal er zijn.

Had ik niets te doen vandaag?

Kent u dat vage vakantiegevoel van ik heb iets met iemand afgesproken, maar ik weet niet meer wat? Vanochtend stond de Canvas-cameraploeg plots in mijn tuin. Dat was het dus. Opnames voor aflevering 4. Ik liep rond in een short met een scheur in, maar Dieter heeft die uit zijn cadrage kunnen houden.

Twee televisionele meevallers: mijn lekke band was nog niet hersteld. Dat hebben ze dus kunnen filmen. En die goednieuwsmail van Paul over het hervatten der looptraining. Even met Paul overlegd. Want in principe mag dat lopen pas vanaf volgende week. Of ik voor de camera al eens niet een keer... anders moeten ze daar nog eens voor terugkomen. Het mocht. Drie keer 50 meter, niet meer. En onmiddellijk stoppen bij pijn. Heb ik dus gedaan. Geen spatje pijn gevoeld.

Na drie keer lopen vroeg Dieter, cameraman, of ik nog en vierde keer wou. Want hij had geen close van mijn voeten. Joris, regisseur, zei: nee, we houden ons strikt aan de bevelen van de trainer. Dus werd er een stand-in voor me geïmproviseerd. Berten, scenarist, trok zijn lange broek uit, deed mijn sportschoenen aan, en liep in zijn onderbroek nog eens 50 meter. Zodat Dieter zijn voeten in beeld kon brengen. In aflevering 4 zullen die dus te zien zijn als waren het de mijne. Jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had.

Yes!

Ik mag volgende week weer lopen! Geen duurloop, maar allez, een mens moet tevreden kunnen zijn met kleinigheden. Twee keer per week ziet mijn training er aldus uit: beginnen met 20' fietsen om op te warmen. Dan tien keer 50 meter lopen aan hoog tempo, met tussenin 1 minuutje rust. Tijdens die rustminuut strikt jogverbod. Daarna weer 20' fietsen.

Dat lijkt in de verste verte niet op een doorsnee-marathontraining, maar dokter Peers is van oordeel dat het met een knie zoals de mijne de enige kans op slagen biedt.

Niet doen.

Carl tijdens de rust van Portugal-Frankrijk: Als u een ticket wil winnen voor de WK-finale, smst u naar zus en zo. Daarstraks heb ik iets anders beweerd, maar dat komt omdat ik verkeerd gebrieft werd.
Beetje slap Carl. Een heer verschuilt zich niet achter fouten van zijn redactie, maar redt zich met een grapje. Een presentator krijgt alle felicitaties als het goed gaat, en heeft de bonen gefret als het mis loopt. Zo is het nu eenmaal.

Lek.

Dat hoort erbij zeker? Gelukkig overkwam het me op wandelafstand van huis. Maar ik trek er toch een les uit: altijd plakgerief meenemen. Of een gsm.

De trainingsopdracht vandaag is 10' inrijden, 5' vollekracht, 5' rustig, weer 5' vollekracht enzovoort. Tot er 65' voorbij zijn. Ik ga dat nu meteen doen op mijn hometrainer, want ik heb geen goesting in bandenplakkerij.

De Koperen Ploert...

...heeft mij niet kunnen tegenhouden. Ook het trainingsschema heeft mij niet kunnen stoppen. Eigenlijk rustdag vandaag, maar ik had goesting om te fietsen. Dus fietste ik. Het mocht van Paul, blijkbaar is het risico op overbelasting bij fietsen veel kleiner dan bij lopen. Waaruit wij besluiten dat de mens niet gemaakt is om te lopen.

Het plan was om hemden en t-shirts te gaan kopen in Antwerpen. Toch maar van gedacht veranderd. Wegens fietszweet. Veel zweet, in die omstandigheden het paskotje induiken, ik weet niet. Leek me geen goed idee.

Zelfs in de Fnac schaamde ik mij een beetje voor mijn lijfgeur. Ik kon mezelf ruiken. Als u die mevrouw achter me aan de kassa was, mijn excuses. Drie boeken gekocht: Arthur & George van Julian Barnes, de essaybundel van Ramsey Nasr, en Nacht en Ontij. Dat is een cultuurhistorisch boek over de geschiedenis van de duisternis. Rousseau schreef in Emile: "We zijn de helft van ons leven blind". Want vroeger, beste lezertjes, was het 's nachts pikkedonker. Ik zou er meteen aan willen beginnen maar Nietzsche's Tranen van Irvin Yalom is nog niet uit.

Tot slot een appel-kokossorbet bij de Australian Home Made Ice Cream. Dat mocht van mijzelf.

Met zijn drieën.

Voor de allereerste keer in gezelschap getraind. Mijn broer reed mee en mijn neefje Pieter. Interessant, want zo heeft de Aanstaande Atleet ontdekt dat zijn trainingen vruchten afwerpen. Broer fietst alle dagen van en naar kantoor en veronderstelde dat twee keer twintig minuten daags volstaat om in conditie te zijn. Hij denkt daar nu anders over. Neefje fietste vrolijk mee, maar viel nadien in de hangmat in slaap. Uitgeput?

Ik heb het trainingsschema niet perfect gevolgd deze week. Ik heb de hartslagen niet gerespecteerd. Vandaag (120 minuten) te snel, gisteren (90 minuten) lichtjes te traag gefietst. Donderdag heb ik gebrost, niet toevallig de aquajogdag. Maar nu is het vakantie, Paul. Geen uitvluchten meer.

Ik vind twee uur fietsen lang. Niet dat ik moe ben, maar na een uur word ik het lichtjes beu. Da's een nadeel aan fietsen: je bent langer bezig. Na een uur lopen ben je moeër dan na twee uur fietsen. Dat is mijn hoogstpersoonlijke indruk, geen idee of de sportwetenschap dit bevestigt.

En: op de fiets heb je écht niet het gevoel dat je je aan het voorbereiden bent op een marathon...

Tour.

Ik dacht dat ik mezelf kende: dat het me werkelijk geen reet kan schelen wie de Tour wint. Maar ik betrapte me op geklik richting sportbladzijden van De Morgen en De Standaard. Toch eens snel gaan kijken hoe de eerste rit is verlopen. Al zou ik niet weten of de meneer op de foto Casper is, de ritwinnaar, of Hincapie, de leider in het klassement. De renners vanwie ik het gezicht ken mogen niet meedoen.

Eigenlijk hadden ze in 1998, het Festinajaar, de wielerwinkel beter gesloten. Of misschien haalbaarder: dat ze het wielrennen organiseren zoals de Formule 1. Iedereen weet daar welke piloot met welke motor rijdt. Dat ze dat in het wielrennen ook maar doen: in grote letters bloeddoping, epo of groeihormoon op de shirtjes zetten. Met als afspraak: het mag als je er voor uitkomt. Dan weet de supporter of hij een atleet staat aan te moedigen of een zak scheikunde.

Jaaaaaames Brown!

Hij is 73, waarschuwde ik Thomas. Misschien wordt het een beetje een zielige avond. Die spreidstand lukt al lang niet meer en misschien is zijn stem niet meer wat ze geweest is.

Nou. The Hardest Working Facelift In Show Business heeft ons van onze sokken geblazen. Soul uit het boekske. Elke noot die gespeeld wordt is bedoeld om het publiek te amuseren. Da's meteen de kracht en de zwakte van zo'n soulrevue: over alles is nagedacht, alles is perfect.

Veel volk op het podium, sommigen legendarisch. Danny Ray bijvoorbeeld, hij speelt geen enkel instrument, zijn enige taak is The Godfather of Soul introduceren. Doet hij al van in de jaren 60.
Twee drummers, drie gitaristen (een ervan geintroduceerd als Daryl Brown, my son), twee bassisten. Plus The Bitter Sweets, dat zijn de vier zangeressen die voor rugdekking zorgen. Ze zagen er bijzonder mean uit zoals ze daar met hun moneymakers en hun tailfeathers stonden te shaken.
Ik heb proberen te tellen. Twintig man, denk ik. De dikke neger die eventjes opkwam om James een handdoek aan te bieden tel ik niet mee.

En toen verscheen er een rosse madam die Hold On I'm Coming deed. Tomi Rea, mevrouw James Brown. Soul Brother Number One smijt wel eens stoelen naar haar hoofd en komt dan in de politiecel terecht. Ze wil mee op tournee om Mister Dynamite in het oog te houden. Zing dan maar een liedje, moet James gedacht hebben. Ze doet dat niet slecht, maar je zit er niet op te wachten.

Sex Machine is langsgedenderd, I Feel Good, Man's Man's World, Cold Sweat, en na anderhalf uur was het voorbij. Duizend accentjes hadden we gehoord, allemaal uitgevoerd met de accuratesse van een atoomklok. James laat zijn muzikanen boete betalen als ze fouten maken. Ik denk dat hij voor de nultolerantie is.

Het zou ook een tikfout van De Morgen kunnen zijn.

Herman De Croo over het boek van Jean-Marie Dedecker: Voor 80 procent staan er dingen in die ik ook denk. De andere 80 procent is me te populistisch.

Het tellertje.

Helemaal onderaan deze pagina. Het tikt stilletjesaan richting 100.000 bezoekers. Jullie surfen vooral vanop het werk, op weekenddagen is het hier opvallend rustig. Dus juli en augustus zouden wel eens dalmaanden kunnen worden, de één met vijf nullen is dan nog niet voor morgen.