Bart is dood.
Zondagavond. Bart is een van de merkwaardigste mensen die ik ken. Heb gekend, het is wennen.
Ooit heb ik gedacht dat plots neervallen, zonder pijn, de schoonste dood is. Stilletjesaan begin ik daar anders over te denken. Bart is een aangekondigde dood gestorven en daardoor hebben we bijzonder intense momenten mogen meemaken. Een paar weken de tijd nemen om te sterven, misschien is dat wel te verkiezen.
In zijn nalatenschap hebben we deze twee foto's gevonden. Ze geven bijzonder goed weer wie Bart was. Ik zou de fotograaf willen bedanken, maar niemand van ons weet wie ze getrokken heeft. Iemand meent de hand van Anton Corbijn te herkennen.
Ooit heb ik gedacht dat plots neervallen, zonder pijn, de schoonste dood is. Stilletjesaan begin ik daar anders over te denken. Bart is een aangekondigde dood gestorven en daardoor hebben we bijzonder intense momenten mogen meemaken. Een paar weken de tijd nemen om te sterven, misschien is dat wel te verkiezen.
In zijn nalatenschap hebben we deze twee foto's gevonden. Ze geven bijzonder goed weer wie Bart was. Ik zou de fotograaf willen bedanken, maar niemand van ons weet wie ze getrokken heeft. Iemand meent de hand van Anton Corbijn te herkennen.
posted by koen fillet at 22:19
5 Comments:
Zielsmooie en hartveroverende foto's die zoveel meer dan woorden zeggen wat het leven is: komen en gaan en daar tussenin een wijle onderweg zijn ...
Bij een mooi leven hoort mooi sterven en dat mee mogen ervaren maakt dankbaar en verzoent (een beetje) met te vroeg moeten afscheid nemen.
Toon Hermans zegt het zo:
Voor een vriend
Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.
prachtige foto... je wordt er stilletjes van.
Augustinus over de dood (1652 jaar geleden)
Tagaste, 354 n.C
De dood is niets,
Ik ben maar aan de andere kant
Ik ben mezelf, jij bent jezelf.
Wat wij waren voor elkaar
Zijn wij nog altijd.
Spreek tegen mij zoals weleer
Op dezelfde toon
Niet plechtig niet droevig.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen
Bid, glimlach,
Denk aan mij,
Bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis
Zoals je altijd gedaan hebt
Zonder hem te benadrukken
Zonder zweem van droefheid.
Het leven is wat het altijd geweest is,
De draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je mij niet meer ziet?
Nee, ik ben niet ver,
Juist aan de andere kant van de weg.
Zie je alles is goed.
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
En er de tederheid terugvinden
Zuiverder dan ooit.
Dus droog je tranen en ween niet als je van mij houdt.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Zonder enige afbreuk te willen doen aan wat andere hier neerpenden maar het valt me moeilijk iets zinnigs te schrijven over iemand die ik ternauwernood ken, en dan nog alleen maar via de vermeldingen van Koen enige weken geleden. Enige woorden van troost van iemand die eenzelfde doodstrijd kende
Mourir en rougissant
Suivant la guerre qu' il fait
Du fait des Allemands
A cause des Anglais
Mourir baiseur intègre
Entre les seins d' une grosse
Contre les os d' une maigre
Dans un cul-de-basse-fosse
Mourir de frissonner
Mourir de se dissoudre
De se racrapoter
Mourir de se découdre
Ou terminer sa course
La nuit de ses cents ans
Vieillard tonitruant
Soulevé par quelques femmes
Cloué à la Grande Ourse
Cracher sa dernière dent
En chantant “Amterdam”
Mourir cela n' est rien
Mourir la belle affaire
Mais vieillir... ô vieillir!
Mourir mourir de rire
C' est possiblement vrai
D' ailleurs la preuve en est
Qu' ils n'osent plus trop rire
Mourire de faire le pitre
Pour dérider le désert
Mourir face au cancer
Par arrêt de l'arbitre
Mourir sous le manteau
Tellement anonyme
Tellement incognito
Que meurt un synonyme
Ou terminer sa course
La nuit de ses cents ans
Vieillard tonitruant
Soulevé par quelques femmes
Cloué à la Grande Ourse
Cracher sa dernière dent
En chantant “Amterdam”
Mourir cela n'est rien
Mourir la belle affaire
Mais vieillir... ô vieillir!
Mourir couvert d' honneurs
Et ruisselant d' argent
Asphyxié sous les fleurs
Mourir en monument
Mourir au bout d'une blonde
Là où rien ne se passe
Où le temps nous dépasse
Où le lit tombe en tombe
Mourir insignifiant
Au fond d' une tisane
Entre un médicament
Et un fruit qui se fane
Ou terminer sa course
La nuit de ses mille ans
Vieillard tonitruant
Soulevé par quelques femmes
Cloué à la Grande Ourse
Cracher sa dernière dent
En chantant “Amterdam”
Mourir cela n' est rien
Mourir la belle affaire
Mais vieillir... ô vieillir!
J. Brel 1977
Een reactie posten
<< Home