Jaaaaaames Brown!
Hij is 73, waarschuwde ik Thomas. Misschien wordt het een beetje een zielige avond. Die spreidstand lukt al lang niet meer en misschien is zijn stem niet meer wat ze geweest is.
Nou. The Hardest Working Facelift In Show Business heeft ons van onze sokken geblazen. Soul uit het boekske. Elke noot die gespeeld wordt is bedoeld om het publiek te amuseren. Da's meteen de kracht en de zwakte van zo'n soulrevue: over alles is nagedacht, alles is perfect.
Veel volk op het podium, sommigen legendarisch. Danny Ray bijvoorbeeld, hij speelt geen enkel instrument, zijn enige taak is The Godfather of Soul introduceren. Doet hij al van in de jaren 60.
Twee drummers, drie gitaristen (een ervan geintroduceerd als Daryl Brown, my son), twee bassisten. Plus The Bitter Sweets, dat zijn de vier zangeressen die voor rugdekking zorgen. Ze zagen er bijzonder mean uit zoals ze daar met hun moneymakers en hun tailfeathers stonden te shaken.
Ik heb proberen te tellen. Twintig man, denk ik. De dikke neger die eventjes opkwam om James een handdoek aan te bieden tel ik niet mee.
En toen verscheen er een rosse madam die Hold On I'm Coming deed. Tomi Rea, mevrouw James Brown. Soul Brother Number One smijt wel eens stoelen naar haar hoofd en komt dan in de politiecel terecht. Ze wil mee op tournee om Mister Dynamite in het oog te houden. Zing dan maar een liedje, moet James gedacht hebben. Ze doet dat niet slecht, maar je zit er niet op te wachten.
Sex Machine is langsgedenderd, I Feel Good, Man's Man's World, Cold Sweat, en na anderhalf uur was het voorbij. Duizend accentjes hadden we gehoord, allemaal uitgevoerd met de accuratesse van een atoomklok. James laat zijn muzikanen boete betalen als ze fouten maken. Ik denk dat hij voor de nultolerantie is.
Nou. The Hardest Working Facelift In Show Business heeft ons van onze sokken geblazen. Soul uit het boekske. Elke noot die gespeeld wordt is bedoeld om het publiek te amuseren. Da's meteen de kracht en de zwakte van zo'n soulrevue: over alles is nagedacht, alles is perfect.
Veel volk op het podium, sommigen legendarisch. Danny Ray bijvoorbeeld, hij speelt geen enkel instrument, zijn enige taak is The Godfather of Soul introduceren. Doet hij al van in de jaren 60.
Twee drummers, drie gitaristen (een ervan geintroduceerd als Daryl Brown, my son), twee bassisten. Plus The Bitter Sweets, dat zijn de vier zangeressen die voor rugdekking zorgen. Ze zagen er bijzonder mean uit zoals ze daar met hun moneymakers en hun tailfeathers stonden te shaken.
Ik heb proberen te tellen. Twintig man, denk ik. De dikke neger die eventjes opkwam om James een handdoek aan te bieden tel ik niet mee.
En toen verscheen er een rosse madam die Hold On I'm Coming deed. Tomi Rea, mevrouw James Brown. Soul Brother Number One smijt wel eens stoelen naar haar hoofd en komt dan in de politiecel terecht. Ze wil mee op tournee om Mister Dynamite in het oog te houden. Zing dan maar een liedje, moet James gedacht hebben. Ze doet dat niet slecht, maar je zit er niet op te wachten.
Sex Machine is langsgedenderd, I Feel Good, Man's Man's World, Cold Sweat, en na anderhalf uur was het voorbij. Duizend accentjes hadden we gehoord, allemaal uitgevoerd met de accuratesse van een atoomklok. James laat zijn muzikanen boete betalen als ze fouten maken. Ik denk dat hij voor de nultolerantie is.
posted by koen fillet at 12:07
2 Comments:
Moest vrijdagavond helaas werken en een mens kan niet elke keer vrij nemen (gebeurt de 10de al voor Joe Jackson) maar heb ondertussen toch wel beetje spijt, want hoorde al van mijn zonen dat het zeer de moeite was. Jouw recensie :-) vult hun relaas prettig aan. Je zegt niks over Burning Spear. Dat optreden was ook genietbaar, maar niet zo goed als toen we hem enkele jaren geleden op Cactus zagen, aldus mijn zonen. Afgaande op het uur van jouw posting bij 'moe', waren zij waren wel veeeeel later thuis dan jij. Bleven tot de boel gesloten werd en speelden op een pleintje waar de auto stond, nog wat straatvoetbal met enkele Marokkaanse gasten die nog een balletje aan het trappen waren in de zomernacht. Ik hoorde ze thuiskomen om 4u30 en toen werd er nog pizza gebakken, da's vast geen gedrag dat zou passen in een marathonvoorbereiding :-)
Je had gelijk die hometrainer thuis te laten, bewegen op soulritmes valt vast een beetje onder de noemer van alternatieve training :-)
We zijn voor Burning Spear naar huis gegaan, Bien. Thomas vertrok op taalkamp en moest vroeg op. We hebben in de auto Marcus Garvey/Garvey's Ghost in de CD speler geschoven.
Een reactie posten
<< Home