Terug uit Pellenberg.

Onderzocht door Koen Peers. Eerst korte ondervraging. Of ik nog pijn voel. Nee, niks, ook niet als ik train. Vervolgens de onderzoekstafel op. Hij draait en keert met mijn rechterbeen en alles gaat goed. Tot hij in mijn tractus iliotibialis knijpt. Pijn, licht maar duidelijk. Er verschijnt een rimpel in het dokterlijke voorhoofd. Hij zegt dat hij nog wat spanning voelt, dat de ontsteking nog niet helemaal is afgekoeld en stuurt me door naar de echografie.

Uit de beelden blijkt dat de lastige spierband 34 milimeter dik is. Drie weken geleden was dat 37 milimeter. Er is dus beterschap, maar we moeten naar 30 milimeter of zelfs nog wat minder. Moeilijk te schatten hoe lang dat gaat duren. Minstens nog eens drie weken, mogelijk maanden. Zoals dokter Peers het uitsprak klonk het als maaaanden.

Vreemd dat zo'n frictiesyndroompje zoveel tijd nodig heeft. Een gebroken been lijkt mij veel erger en daar ben je in zes weken vanaf.

Conclusie: niet lopen. Over een paar weken nog eens terugkomen voor een stand van zaken. Ondertussen aan de conditie werken zonder te lopen. Dus hometrainer.

En wat de kansen op de marathon betreft, dokter? Ik ben niet helemaal zeker, maar ik denk dat ik een wetenschappelijke twinkeling zag in de ogen van Koen Peers: het is voor een sportarts een uitdaging om iemand die geen duurlopen mag doen toch klaar te stomen voor een marathon. Hij wou nog eens met Paul overleggen, maar hij adviseert dat ik korte afstanden ga trainen aan een hogere intensiteit - sneller dus, gecombineerd met alternatieve conditietrainingen. Trainingen 25 tot 30 kilometer mag ik zeker niet doen. In de laatste fase ten hoogste 15 kilometer. Dat is verre van ideaal, maar het is een kwestie van de werkelijkheid met de wenselijkheid te verzoenen. En in New York vingers kruisen en tanden bijten.

Ik ben zeer benieuwd hoe Paul dit in trainingsschema's gaat gieten...