De Wildste Week, drie.

De kogel is ondertussen door de kerk: vanaf 10 april wordt de Wildste Week een volwaardige podcast. Voorlopig zitten we nog in de experimentele fase, maar wie zijn weg een beetje kent op de Radio 1 website kan hem al vinden. Voor de anderen hier een linkje naar de Wilde Geruchten Podcast. Het gaat over pannenkoeken, het Falconplein, de Vos Reynaert, de zeemuis, Idool in Slowakije, Led Zeppelin, tante Sidonie en nog een paar dingen..

Mijn drankprobleem.

Ilse, de diëtiste van het marathonproject, vraagt zich bezorgd af of ik wel genoeg drink tijdens de trainingen. Ik vrees van niet. Als ik fiets op de hometrainer is er geen probleem, dan hou ik een flesje sportwater bij de hand. Tijdens het aquajoggen drink ik niét, ik zie ook niet meteen hoe dat te combineren is. Maar ook als ik loop, drink ik niet. Wel achteraf, maar waarschijnlijk niet genoeg.

Ik ken nochtans de richtlijnen: twee uur vooraf veel drinken in grote volumes, tijdens de inspanning om het kwartier honderdvijftig tot driehonderd milliliter en nadien anderhalve liter voor elke kilo die je tijdens het sporten bent verloren.

Water is goed, maar Ilse stuurde ons receptjes voor zelfgemaakte sportdrankjes. Je kan daar meer van drinken omdat er natrium in zit, dat geeft minder snel het gevoel dat je vol zit. Een liter warm water, anderhalve gram zout en het sap van twee citroenen. Daar voeg je 40 gram suiker aan toe als je een hypotone sportdrank wil maken, 80 gram voor een isotoon drankje. Wat jammer dat Ilse niet uitlegd wat hypo- en isotoon precies is en wanneer je wat moet drinken.

-update- Ik heb het hypotone recept geprobeerd en vastgesteld dat de keukenweegschaal niet nauwkeurig genoeg is om 1,5 gram zout af te wegen. Ik heb geschat, en het resultaat is niet te drinken. Ik ga het proberen te redden met meer water. Maar de citroenen zijn wel op.

Tamelijk intiem...

Met enige schroom blog ik vandaag over mijn tepels: er zit een korstje op. Blijkbaar schuurt mijn T-shirt heen en weer als ik aan het trainen ben. Tijdens het lopen zelf heb ik daar geen last van, maar een paar dagen geleden onder de douche pikte het. En vandaag ontdekte ik die korstjes. Een strak onderhemdje zou kunnen helpen. Ofwel toile isolante.

Waarschuwing.

Het betreft de Grote Geschiedenisshow. In de uitzending van morgenavond zal u twee bolle buiken door het beeld zien lopen: die van Ilse Van Hoecke en die van mij.

Die buiken behoren ondertussen tot de geschiedenis. Het programma is heel lang geleden opgenomen. Niet in de tijd van de Romeinen, al scheelt het niet veel: begin november vorig jaar. Dat maakt vele kilo's verschil: ik weeg dankzij het marathonproject bijna tien kilo minder en Ilse is bevallen van een Larsje.

Overijverig.

Net terug van Pat's Activity Center bekijkt de Aankomende Aanstaande Atleet zijn trainingsschema en merkt dat het vandaag eigenlijk rustdag is. Oei. Vijfenveertig minuten voor niks gezweet. Dan rusten we morgen.

Voor lezertjes die mijn schema volgen om op 28 mei ook de 20km van Brussel te lopen: Paul voorziet voor woensdag 50' joggen, donderdag aquajoggen of fietsen, vrijdag 30' jog, zaterdag rustdag en zondag weer zo'n stukken-en-brokkentraining. Deze keer vier blokjes van 15 minuten lopen, afgewisseld met 3 minuten wandelen.

Stukken en brokken.

Vandaag stond er een afwijkende training in het schema: vier blokjes van 12 minuten lopen, onderbroken door 5 minuten wandelen en afsluitend nog eens 5 minuten lopen.

Was ik naar de groepstraining gegaan gisteren, had ik Paul om uitleg kunnen vragen. Nu kan ik er enkel naar gissen waarom hij ons zo'n stukken-en-brokkentraining laat lopen. Ik denk dat 4x12+5 de gewrichten minder belast dan 53 minuten aan één stuk lopen. Tijdens het wandelen kan je wat recuperen en minder vermoeide spieren vangen de schokken beter op.

Vandaag gemerkt dat de lente is begonnen. Ik had zoals altijd drie laagjes tekstiel aan, voor het eerst was dat te warm. En ik miste een hoofddeksel. Ik kan niet goed tegen zware inspanningen in de zon. Het was nog maar een waterzonnetje, maar ik heb niet veel nodig om hoofdpijn te krijgen. Ik zal de sponsor eens vragen of hij iets petachtigs in zijn assortiment heeft.

Redactiegeheimen.

Geregeld lopen er op de redactie van Wilde Geruchten stagiairs rond. Jan Vleugels bijvoorbeeld. Bij wijze van stageverslag heeft hij een radioreportage gemaakt. Nooit uitgezonden, maar via deze weg toch te beluisteren. Wilde geruchten over Wilde Geruchten.

Geen groepstraining.

Groepstrainingen zijn vrijblijvend, we moéten daar niet naartoe. Vandaag heb ik er aan verzaakt maar dat levert me toch een licht schuldgevoel op. Voordeel: ik ontsnap aan een aquajog. Nadeel: ik mis het groepsgevoel, het kletsen met F, J, K, G en S... Dat wringt toch een beetje.

Maar er is er vandaag eentje jarig thuis, en dat brengt gedoe met zich mee. Op de tijd die ik normaal aan de groepstraining besteed kan je én vijfenveertig minuten solotrainen, én het huis opruimen, én naar het containerpark rijden, én verjaardagstaart bakken. De citroentaart was een voltreffer: kant-en-klare taartbodem, vulling van gemalen amandelen en afwerken met citroenschijfjes die een uur gekookt hebben in suikerstroop.

Paul's trainingsschema voorzag dertig minuten aquajog en vijfentwintig minuten zeer rustige jog. Voor zwembad had ik geen tijd vandaag, ik heb op eigen houtje beslist dat ik drie kwartier rustig zou joggen. Dat gaat me de laatste tijd bijzonder goed af. Al ben ik wel moe als ik thuis kom, en die vermoeidheid sleep ik de rest van de dag mee. Ik hoor mensen wel eens vertellen dat ze 's ochtends lopen, voor ze gaan werken. Ik zou in slaap vallen op de Reyerslaan, vrees ik.

Vanavond Jongens & Wetenschap-reünie. Ik ga proberen niet snurkend te eindigen met mijn hoofd in mijn bord.

De Wildste Week, twee.

Eén en ander moet nog geëvalueerd worden door VRT-opperkazen en tussenkazen, maar ach, zou het niet zonde van het werk zijn als we de nulafleveringen van de Wilde Geruchten Podcast in de schuif zouden steken?

Het gaat over een achtiende-eeuwse sprekende robot, een uitleendienst voor leden van minderheidsgroepen allerlei, onbewoond-eiland-muziek, de Chinese fiscus, kabouters en over de klachten van de redactie omdat de kwisopgaven te snel opgebruikt worden. Met nieuwjaarsgroeten, al is het nog vroeg op het jaar.

Typologie van het vaderschap.

Mijn petekind, Wannes D, zoon van zijn vader, negen jaar, heeft een wetenschappelijke indeling gemaakt van het vaderschap. Ik hoop dat de foto leesbaar is als je er op klikt.

Bovenaan staan vijf vadertypes, geplukt uit de literatuur. Links vier opvoedkundige problemen waarmee vaders kunnen geconfronteerd worden. Bijvoorbeeld: Je kind komt thuis met een slegt raport wat doe je kruis aan. In het vakje van Cesar (ik denk dat dat de vader van Urbanus is) staat Je roept nondegotver en je slaacht je kind. Maar Grote Beer (van Kleine Beer) reageert anders: Je zecht dat je het begrijpt en probeert de volgende keer te helpen als iets niet gaat.

Vader nummer vier ken ik niet: de papa van de kannibalen. 't Is wel een interessant type. Je kint heeft zijn been gebroken en licht in het ziekenhuis wat doe je? Typisch vader kannibaal: Nu hep je niks meer aan hem dus eet je hem op.

Ik denk dat ik een Teofiel ben. Je bent aan het voorlezen maar je merkt opeens dat hij niet oplet wat doe je? Teofiel: Je roept opeens heel hard hee dat hij er van schrikt je zecht luister eens. Maar ik streef naar Grote Beer.

Alternatieve training.

Gn, argh aahrg aaargh! Af-schu-we-lijk.
(Héhé dat lucht op. Ik hou niet van aquajoggen.)

Het contact met andere zwemmers bleef beperkt tot
zij: "Sorry"
ik: "Niet erg"
toen de Zwemmende Aanstaande Atleet in aanvaring kwam met een Zwemmende Aanstaande Moeder.

Lievelingsboek.

23 april is Wereldboekendag. Radio 1 gaat daar een wedstrijd aan koppelen waar ik nog niet te veel mag over vertellen. Geert Vermaercke coördineert de boel en wil van mij weten wat mijn lievelingsboek is. Het moet om wedstrijdtechnische redenen ook nog vlot voorleesbaar zijn. Da's een moeilijke...

Ik ben geneigd te kiezen uit de boeken die ik als kind heb gelezen. De Dulle Griet misschien, een banale sus en wis, maar wel het allereerste boek waarvan ik àlle lettertjes één voor één heb uitgespeld. Ik zat in het tweede leerjaar, ik herinner me nog de trots waarmee ik het aan mama ging vertellen. Of De Koningin van Onderland. Bangmakerij, maar toch keer op keer opnieuw gelezen. Dat doe ik nu niet meer, boeken opnieuw lezen.

Strips voorlezen zonder dat de toehoorder de prentjes ziet, dat werkt niet. Ik heb het geprobeerd. Zelfs Kuifje in Tibet faalt in de voorleestest.

Brief aan de koning dan maar? Meer dan eens gelezen en zwaar van onder de indruk geweest. Of De meester van de Zwarte Molen. Als grote mens ben ik eerlijk gezegd nooit meer echt ondersteboven geweest van een boek. Blijkbaar lukt dat niet meer eens je je puberteit doorgeraakt bent. Is dat eelt op de ziel? Met vriendschappen gaat het ook zo: een boezemvriendschap sluit je voor je twintigste, daarna is het allemaal wat berekender.

Ik ben voor mijn grotemensenboekenkast gaan staan en ik twijfel nu nog tussen twee grotemensenboeken. Want voor het plan van Geert Vermaercke lijkt het me het best dat ik een grotemensenlievelingsboek kies. Het bezoek van de lijfarts van Per Olov Enquist zou het moeten worden. Maar ik ben het kwijt en dan is het lastig om er uit voor te lezen. Uitgeleend, maar aan wie?

Ik hoop stilletjes dat de uitlener mijn blog leest en zich bekend maakt. Anders kies ik voor Radetzkymars van Joseph Roth, samen met Enquist een van de zeldzame schrijvers waarvan ik blindelings alles koop wat ik vind. Joseph, niet Philip. En Per Olov, niet Anna.

Weer opbouwen.

Weinig interessants te melden over mijn loopactiviteiten, vandaar dat er hier een paar dagen niks te beleven was. Dat komt omdat Paul zo'n voorzichtige trainer is. U herinnert zich wellicht dat ik scherpe pijn voelde op het einde van de duurloop, een tijdje geleden. Het blijkt allemaal geen erg, maar om daar zeker van te zijn heb ik het wel een paar dagen rustig aan moeten doen. Stapje voor stapje mag ik nu weer gaan opbouwen.

Het schema voor deze week: vandaag alternatieve training naar keuze, morgen 45 minuten lopen, donderdag weer alternatieve training, vrijdag rust, zaterdag groepstraining bestaande uit aquajog én 25 minuten lopen en zondag iets ingewikkelds waar ik later deze week de details van zal geven.

Alternatieve training naar keuze zal waarschijnlijk fitnessen worden. Aquajoggen vind ik alleen doenbaar als de kinderen meegaan om het op te leuken. En die hebben examens deze week.

De Wildste Week.

Het is nog maar een experiment, maar het zou zonde zijn als niemand er naar luistert. Ik heb er namelijk nogal lang op gezwoegd vannamiddag: de Wilde Geruchten Podcast. Je kan je er nog niet op abonneren en zo, omdat er wat foutjes inzitten, maar de nul-aflevering staat al wel ergens op de Radio 1 website. Het gaat over Elvis in het latijn, oorlof, bedrog in de hitparade, bedrog met heiligen zaligen en Grote Belgen, schoenmakers, zwemmende babies, de Zevende Dag en nog een paar dingen. Geef lustig commentaar want niemand weet precies wat gebruikers van een podcast verlangen.

Dat het lang genoeg heeft geduurd!

Niks is zo prettig als gesport hébben. Waarmee de Aanstaande Atleet de Dode Dichter parafraseert. Herman de Coninck heeft ooit gezegd dat schijven niet zo'n fijne bezigheid is, maar dat er weinig gaat boven geschreven hébben.

Vijfenveertig minuten op de hometrainer. Een beetje cijfers: in het verleden mikte ik op zestig pedaalslagen per minuut, maar volgens Paul is dat veel te weinig. Het moeten er minstens negentig zijn, omdat we niet trainen op spierkracht maar op uithoudingsvermogen. Ik heb dat ter harte genomen en fiets al een hele week in eerste versnelling naar het station van Temse. En dus daarnet in Pat's Activity Center ook 90 toeren per minuut, weerstand 120 Watt, hartslag rond de 140. Trainen is rekenen. Het ging goed, mijn knie heeft niks van zich laten horen.

Meteen dat goeie nieuws naar Paul doorgebeld. Morgen ga ik héél voorzichtigjes twintig minuten lopen en als dat pijnloos verloopt zijn we weer vertrokken. Drie dagen stilzitten, het heeft lang genoeg geduurd.

Evy stopt.

Voor even, lees ik op haar weblog. De elastiek is gebroken. Ik hoop voor haar dat het inderdaad maar voor eventjes is en dat ze binnenkort weer loopt.

-update- Het schijnt niet voor eventjes te zijn, maar definitief. Evy heeft een knieprobleem, ze heeft het me laten zien toen ik samen met haar ging trainen. Ze had stukjes plakband over haar knieën, waarmee de positie van haar knieschijven wordt gecorrigeerd. Echt. Het arme meisje loopt van het allereerste moment met pijn, een televisieprogramma is al die miserie niet waard.

Amai, 't is rustig hier.

Alle dagen een berichtje posten, dat is hoe het hoort. Maar het lukt even niet. Ik investeer een paar avonden in vriendschap en gelijkgestelde fenomenen. En daarnet in het invullen van een internetonderzoekje in verband met de gemeenteraadsverkiezingen. Bloggen schiet er over. Morgen beter.

Redelijk onnozele foto, ik weet het.

Vandaag in DeStandaard: reality-TV is leugenachtig. Als Marc Hoogsteyns de waarheid spreekt is het affreus. En hoe zit het met het marthon project? Wordt daar vals gespeeld? Ja, natuurlijk. Wat je op TV ziet en wat je op de radio hoort is altijd een constructie. Zogauw je je opnames verknipt en verplakt ben je de boel aan het manipuleren.

Een voorbeeld: we hebben gisteren een uur aan een stuk gelopen, Joris gaat dat ongetwijfeld tot mooie televisie verknippen. Maar niet alle beelden in die montage zijn werkelijk tijdens dat uur gemaakt. Er zullen close-ups te zien zijn van mijn dikke rood aangelopen kop, zogezegd tijdens het lopen. Die zijn achteraf gemaakt, met deze constructie: een fietshelm, een stuk gebogen aluminium en een klein cameraatje. En plakband.

Bedrog zou ik dat niet noemen. Maar de zuivere werkelijkheid is het ook niet. Die marathon gaan we wel écht lopen, daar valt niet aan te ontsnappen.

Een dag later.

Deze morgen was mijn knie nog net zo pijnlijk als gisteren na het lopen. Van de trap naar beneden komen, naar het station fietsen, in Meiser de trap op, het deed allemaal zeer. Voor het eerst in jaren heb ik nog eens de lift genomen om op de derde verdieping van de VRT te geraken. De marathon is afgelopen voor mij, dacht de Afgeschreven Atleet.

Maar vanmiddag ging het beter. Vanavond miste ik mijn trein, en dus stond ik moederziel alleen op het perron. Ik heb daar gebruik van gemaakt om mijn spierversterkende turnoefeningetjes te doen. Dat ging, mijn knie hield zich gedeisd. Paul vindt dat ik toch maar beter een paar dagen rust neem en pas donderdag weer ga aquajoggen. Als het dan goed gaat bouwen we de training weer op.

Neil.

Voor wie gisteren die ene gitaar en die ene stem van Jeff Tweedy wat magertjes vond: vandaag zeven gitaristen op een rij, waarvan één Neil Young heet. Acht gitaristen als je vindt dat de bas ook een gitaar is. Klikken op video en daarna clip 1 kiezen. Links van Neil staat Emmylou Harris - merkwaardig hoe die kan zingen zonder haar mond echt open te doen. Rechts van hem zijn madam, Pegi. Er wordt gefluisterd dat Pegi aan een eigen CD werkt.

Testweekend, dag 2.

Een uur lopen is gekkenwerk, zou ik een half jaar geleden gezegd hebben. Maar het is me gelukt vandaag. Ik heb zonder me te forceren 9km afgelegd. Tot minuut 55 probleemloos, maar toen voelde ik een scherpe pijn in mijn knie. In mijn goeie knie, verdorie. Ik heb die pijn verbeten, maar nu, een halve dag later, voel ik het nog. Daarnet de kinderen ingeduffeld en de trap afkomen was een pijnlijke affaire. En ook mijn linkerenkel zeurt. Afwachten wat dat morgen geeft.

Ik ken ondertussen mijn vetpercentage: 26,5%. Ik kom van 30. Als u de gemiddelde man van 43 bent, dan heeft u 25% vet. Ik zeul dus met 22,9 kilo vet. In pakjes boter komt een gezin daar een jaar mee door, schat ik. Maar kom, we zijn op de goeie weg. Nog even doordiëten en ik ben modaal.

Uit de melkzuurtest blijkt dat ik train aan een iets te hoge hartslag. Het werd nogal technisch toen Paul het me uitlegde, ik hoop dat ik geen onzin verkoop: aan 160 slagen per minuut was de lactaatwaarde 5,5. Dat is teveel. Ik moet zeker onder de 150 blijven, en beter nog rond de 145. Dat wil zeggen: trager lopen.

De volgende tussentijdse uitdaging is de 20 km van Brussel op 28 mei. En daarna - en daar zijn J, F, G, S, K en ik toch wel van geschrokken - zal het trainingsvolume erg groot worden. Paul liet in zijn kaarten kijken: vanaf augustus nog maar één rustdag per week en wekelijks een duurloop van 2u30... Terwijl de marathon toch maar 2u05 hoeft te duren, geloof ik.

Marc Herremans kwam de dag afsluiten. Eén woord. Respect.

Kippenvel.

Klik klik klik en zomaar gratisch en voor niksch een concertje van Jeff Tweedy op je computer. Tweedy is het opperhoofd van Wilco. Wie vindt dat één gitaar en één stem wat magertjes is, kan zich de moeite van het klikken besparen.

Testweekend, dag 1.

Een hele dag sportkot voor een melkzuurtest, een steng gesprek over de krachtoefeningen, nieuwe dieetrichtlijnen en de onderwaterweging. Daarmee stellen ze je vetpercentage vast. Er komt wat rekenwerk aan te pas, dus ik ken het resultaat nog niet. Ilse - ik spreek nu even onze diëtiste rechtstreeks aan - Ilse, mocht jij ondertussen mijn vetpercentage kennen, zet je het dan in de comments? Dankje.

Wat vandaag wel is duidelijk geworden: de universitaire weegschalen spreken elkaar tegen. Vorig week woog ik nog 88 academische kilo's, vandaag 86,5. Het is de meting van vandaag die telt.

Dit is de melkzuurtest. Eerst aan een gezapig tempo op de loopband, prikje in je oor, bloedanalyse, dan steeds sneller en sneller tot je zo verzuurd bent dat zelfs ik voor het Blok zou gaan stemmen. Weer prikje in je oor, bloedanalyse, en op een of andere manier kan Paul Van den Bosch daar dan uit afleiden of we goed bezig zijn. We zijn goed bezig. Al zijn er vandaag verrassingen gebeurd die tot de bedrijfsgeheimen van Canvas behoren.

Van links naar rechts op de foto: Paul (trainer), F (nog zo'n bedrijfsgeheim van Canvas, ik heb de uitdrukkelijke toelating gevraagd en gekregen om hem ruggelings te fotograferen), Stijn (oorprikker-bloedanalist), de geluidsman (van wie de naam mij nu toch wel schandelijk ontsnapt zeker Maarten) en Dieter (cameraman en oud-klasgenoot).

Run for glory.

Acht donderdagen na elkaar op BBC One, om acht uur. Ik denk dat het daarnet aflevering twee was. Ik heb er naar gekeken op aanraden van Heleen, in een comment een paar postjes geleden. Dertien ongetrainde Britten bereiden zich voor op de marathon van Londen op 23 april.

De Run for Glory aanpak verschilt nogal van die van Canvas. Bij ons gaat het allemaal stukken vriendelijker. Tegen mij heeft nooit iemand gezegd: Koen, jij hebt de conditie van iemand die in coma ligt. Die arme Julia kreeg dat daarnet wel te horen.

Canvas maakt een wetenschappelijk programma. Ze willen onderzoeken wat er in het lichaam van een niet-sporter verandert als je begint te trainen. De BBC maakt er emo-tv van. Met afvallers enzo. Tranen ook. Die heb ik bij ons nog niet gezien. Toch niet toen de camera liep.

De Britten worden getraind door ex-wereldkampioen 1500m Steve Cram en Sally Gunnell, oud-wereldkampioene horden. De deelnemers zijn duidelijk geselecteerd om dramatisch effect te halen: iemand met HIV, een vader die de zelfmoord van zijn zoon aan het verwerken is, een travestiet, twee vrouwen die borstkanker hebben overwonnen. Nee, dan zijn S, J, G, F, K en ik heel gewoontjes.

Blote Madam.

Het regende niet. En de verwarmingman had zijn werk gedaan, ik had dus geen enkel excuus om vandaag niet te lopen. Niet dat ik op zoek was naar zo'n excuus, want ik had er zin in en dertig minuten vind ik niet veel meer. Ik had bovendien een doel. Een bronzen doel. De schoonste madam van Rupelmonde. Op één na. Of twee.

In afstand komt dat half uur overeen met 4,7 kilometer, vertelt de firma Polar mij. Ik vind dat een tikkeltje te weinig. In New York zou ik toch wat sneller willen lopen anders duurt die marathon te lang. Hoe langer je loopt hoe zwaarder je gewrichten het te verduren krijgen.

Waarschijnlijk zullen we daar zondag over hebben, als we onder het oog van de Canvascamera en van Paul Van den Bosch een uur gaan vollopen. Tot op vandaag was snelheid geen onderwerp van gesprek, de marathon uitlopen is de enige ambitie. Maar ik weet niet... als ik een klein beetje sneller loop is de lijdensweg minder lang.

Verwarming hersteld.

Na acht dertien dagen kou weet ik het zeker: in de Hel brandt het niet, het vriest er.

Geen Blote Madam.

Ik had beloofd dat ik vanavond tot aan de Blote Madam zou lopen en er een foto van posten. Dat gaat niet lukken, het spijt me. Ze komen zometeen onze centrale verwarming herstellen en daarvoor moet ik thuis blijven. Komt goed uit, want van die miezerregen word je kletsnat. Ik stel mijn training van vanavond dus uit tot morgen.

-update- Net telefoon gekregen van de verwarmingsman. Het zal niet lukken vanavond, meneer Fillet, vindt u het goed dat ik morgen kom. Ja, ik vind dat goed, liegt de Aanstaande Atleet. Sakker sakker. Loodgieters, elektriciens, bezetters, schilders... ge kunt er niet op rekenen meneer. Ik gooi dus nog maar wat kolen op de kachel. En het regent nog altijd.

Op de Leuvense testbank.

Het eerste wat Karel mij vroeg was mijn gewicht. Dat moest hij weten om zijn meettoestellen correct in te stellen. 85 zei ik, niet zonder trots want toen ik aan dit marathonavontuur begon woog in 91,5. Weet je het zeker, vroeg Karel, want anders deugen mijn metingen niet. Ik: bwa, gewogen op onze badkamerweegschaal, een universitaire weegschaal is vast nauwkeuriger. Enfin: broek uit, schoenen uit, weegschaal op... 88kg. De Aankomende Atleet was er efkes niet goed van.

Voor de rest ging alles uitstekend. Hamstrings ok, quadriceps ok, rug- en buikspieren in goede krachtsverhouding al zouden wat extra rugoefeningentjes geen kwaad kunnen, en op de fiets trapte ik 300 watt bij elkaar. Mijn maximale zuurstofopname ligt wat hoger dan de vorige keer: 40.0 ml/min/kg tegenover 35.9 in november. Sporttechnici noemen dit getal de VO2max, de volksmond noemt dat beest gewoon "conditie". Die is dus verbeterd. Maar dat gewicht, verdomme toch.

Karel.

Net terug van Leuven. De man die de meettoestellen bediende, daarstraks in Gasthuisberg, bleek Karel Pardaens te zijn. "Ik loop wel eens een triatlon", vertelde hij langs zijn neus weg, terwijl ik me zat af te beulen op de testfiets waarmee hij mijn hartritme controleerde. Ik heb zijn naam daarnet eens gegoogeld. Hij is verdorie een van onze betere triatleten.

Monding.

Een training van vijfendertig minuten, daar draait de Aankomende Atleet zijn hand niet meer voor om sinds hij eens een keer drie kwartier heeft gelopen. Halfweg maakte ik deze foto van de monding van de Rupel. Daar moest ik anderhalve minuut voor stilstaan, ik weet niet zeker of dat trainingstechnisch verantwoord is want eigenlijkfeitelijk luidt de opdracht 35' doorlopen.

De goesting was ietsiepietsie minder vandaag, de verleiding was groot om niet te lopen. Dat had met winterellende thuis te maken: onze centrale verwarming is stuk. Een volle week al. Een doorgebrand thermokoppel, en het betreft een weinig courant modelletje dat niet zo maar te bestellen is. We houden één kamer warm met de allesbrander. Gedoe met hout en zakken kolen enzo, enfin, mijn energie gaat naar andere dingen dan lopen.

En dan blijkt zo'n weblog motiverend te werken: jullie kijken mee over mijn schouder. Als ik niet loop moet ik dat niet alleen aan Paul Van den Bosch uitleggen, maar ook aan jullie. Of stillekes zwijgen, maar ik sla niet graag een blogdag over. Dus ga ik toch maar trainen, dat geeft schrijfinspiratie.

Ik denk dat ik volgende keer naar de Blote Madam ga lopen, een van de bezienswaardigheden van Rupelmonde. Een dorpsgenoot heeft de Madam ooit aan een groep Amerikanen getoond en die wisten niet waar kruipen van de gêne. Ze waren van Texas, tamelijk preuts blijkbaar. Ik neem aan dat uw nieuwsgierigheid nu gewekt is? Foto volgt. Waarschijnlijk woensdag.

Modder.

Als ik de grafiek van mijn training van daarnet bekijk, vrees ik dat ik mezelf streng moet toespreken: mijn snelheid zakt de hele tijd. Niet veel, maar als ik op deze manier aan de marathon begin sta ik op de duur stil. Dan gaat het lang duren voor ik aan de finish ben.

Er is dus nog werk aan de winkel. Drie kwartier lopen is lang. Ik heb meer dan eens naar mijn polar gekeken hoelang ik nog moest. Ik zou verzachtende omstandigheden kunnen pleiten: ik ben bij licht begonnen maar in het halfduister geëindigd. Op een piste zou dat geen probleem zijn, maar in de polder is het lastig lopen als je niet meer ziet waar je je voeten zet. Modder. Putten. Molshopen. En als je moe begint te worden verzwik je je voet terwijl je er zelf bij bent.

Dinsdag moet ik naar Leuven voor krachttests. Ik ben benieuwd of de meettoestellen bevestigen wat ik voel: dat ik in een ander lijf woon dan drie maanden geleden. Zaterdag weer tests en volgende zondag breekt dan het uur van de waarheid aan: voor het eerst een uur aan een stuk lopen. Zoals het vandaag voelde, denk ik dat het lukt maar vanzelfsprekend is het niet. En ik hou mijn hart vast voor de afgelegde kilometers. Ook benieuwd om mijn vijf collegalopers terug te zien. Er zijn er een paar gaan skieën, als die gebroken benen hebben zitten ze met een serieus probleem. En er zijn er die last hebben van pijnlijke ditjes en datjes.

Paul Van den Bosch heeft net mijn weekschema doorgestuurd: maandag 35 minuten lopen, dinsdag aquajoggen, woensdag 30 minuten, zaterdag op de loopband en zondag dus dat uur.

Vorst ontploft.

Het was tijdens Suds n Soda. Vorst Nationaal is te groot maar dEUS is groter. Tom Barman is gOD en Mauro is satan. Satan in de meest positieve zin van het woord welteverstaan.

Marriott.

Canvas heeft ons hotel gereserveerd. In november logeren we in het Marriott Hotel, vlakbij Brooklyn Bridge. Het ziet er poepsjiek uit. In de week van de marathon wordt er voor hotelkamers gevochten. Die 35.000 lopers moeten allemaal ergens een matras vinden, de vraag overtreft dus verweg het aanbod.

Het Marriott is niet alleen chique, het is ook big. A little too big naar mijn smaak. Dit noemen ze de lounge. Kan een vliegtuig in landen.

En er is verdomme een fitnesszaal. Het zal toch niet waar zijn, moet je een paar dagen voor de marathon nog trainen? Is het dan geen kwestie van rusten?

Superbenen.

Super is misschien wat overdreven, een oude man als ik zal nooit meer superbenen hebben. Maar toch was het gevoel vandaag tijdens het lopen helemaal anders dan eergisteren. Toen had ik lood in de benen, daarnet ging het -bijna- vanzelf. Geen idee hoe dat komt.

Op de plek waar ik maandag die zieke duif heb gefotografeerd, lagen vandaag alleen nog pluimpjes. Voor de rest geen nieuws.

Of toch. Maar ik mag er niks over zeggen want het betreft F, J, S, G en K. Trouwe bezoekers weten wie ik bedoel. Laat me het erbij houden dat alles wat er verteld wordt over overbelasting en dreigende stressblessures klopt. En dat het nog spannend wordt op 12 maart, als we samen een uur gaan lopen.

Onderweg heb ik geluisterd naar Bishop Allen. Dat is een sympathiek Amerikaans groepje dat van plan is om in 2006 elke maand een EP'tje uit te brengen. Vain komt uit February. Ik heb zo'n vermoeden dat hun volgende plaat March gaat heten.