Lievelingsboek.
23 april is Wereldboekendag. Radio 1 gaat daar een wedstrijd aan koppelen waar ik nog niet te veel mag over vertellen. Geert Vermaercke coördineert de boel en wil van mij weten wat mijn lievelingsboek is. Het moet om wedstrijdtechnische redenen ook nog vlot voorleesbaar zijn. Da's een moeilijke...
Ik ben geneigd te kiezen uit de boeken die ik als kind heb gelezen. De Dulle Griet misschien, een banale sus en wis, maar wel het allereerste boek waarvan ik àlle lettertjes één voor één heb uitgespeld. Ik zat in het tweede leerjaar, ik herinner me nog de trots waarmee ik het aan mama ging vertellen. Of De Koningin van Onderland. Bangmakerij, maar toch keer op keer opnieuw gelezen. Dat doe ik nu niet meer, boeken opnieuw lezen.
Strips voorlezen zonder dat de toehoorder de prentjes ziet, dat werkt niet. Ik heb het geprobeerd. Zelfs Kuifje in Tibet faalt in de voorleestest.
Brief aan de koning dan maar? Meer dan eens gelezen en zwaar van onder de indruk geweest. Of De meester van de Zwarte Molen. Als grote mens ben ik eerlijk gezegd nooit meer echt ondersteboven geweest van een boek. Blijkbaar lukt dat niet meer eens je je puberteit doorgeraakt bent. Is dat eelt op de ziel? Met vriendschappen gaat het ook zo: een boezemvriendschap sluit je voor je twintigste, daarna is het allemaal wat berekender.
Ik ben voor mijn grotemensenboekenkast gaan staan en ik twijfel nu nog tussen twee grotemensenboeken. Want voor het plan van Geert Vermaercke lijkt het me het best dat ik een grotemensenlievelingsboek kies. Het bezoek van de lijfarts van Per Olov Enquist zou het moeten worden. Maar ik ben het kwijt en dan is het lastig om er uit voor te lezen. Uitgeleend, maar aan wie?
Ik hoop stilletjes dat de uitlener mijn blog leest en zich bekend maakt. Anders kies ik voor Radetzkymars van Joseph Roth, samen met Enquist een van de zeldzame schrijvers waarvan ik blindelings alles koop wat ik vind. Joseph, niet Philip. En Per Olov, niet Anna.
Ik ben geneigd te kiezen uit de boeken die ik als kind heb gelezen. De Dulle Griet misschien, een banale sus en wis, maar wel het allereerste boek waarvan ik àlle lettertjes één voor één heb uitgespeld. Ik zat in het tweede leerjaar, ik herinner me nog de trots waarmee ik het aan mama ging vertellen. Of De Koningin van Onderland. Bangmakerij, maar toch keer op keer opnieuw gelezen. Dat doe ik nu niet meer, boeken opnieuw lezen.
Strips voorlezen zonder dat de toehoorder de prentjes ziet, dat werkt niet. Ik heb het geprobeerd. Zelfs Kuifje in Tibet faalt in de voorleestest.
Brief aan de koning dan maar? Meer dan eens gelezen en zwaar van onder de indruk geweest. Of De meester van de Zwarte Molen. Als grote mens ben ik eerlijk gezegd nooit meer echt ondersteboven geweest van een boek. Blijkbaar lukt dat niet meer eens je je puberteit doorgeraakt bent. Is dat eelt op de ziel? Met vriendschappen gaat het ook zo: een boezemvriendschap sluit je voor je twintigste, daarna is het allemaal wat berekender.
Ik ben voor mijn grotemensenboekenkast gaan staan en ik twijfel nu nog tussen twee grotemensenboeken. Want voor het plan van Geert Vermaercke lijkt het me het best dat ik een grotemensenlievelingsboek kies. Het bezoek van de lijfarts van Per Olov Enquist zou het moeten worden. Maar ik ben het kwijt en dan is het lastig om er uit voor te lezen. Uitgeleend, maar aan wie?
Ik hoop stilletjes dat de uitlener mijn blog leest en zich bekend maakt. Anders kies ik voor Radetzkymars van Joseph Roth, samen met Enquist een van de zeldzame schrijvers waarvan ik blindelings alles koop wat ik vind. Joseph, niet Philip. En Per Olov, niet Anna.
posted by koen fillet at 19:56
6 Comments:
Als grote mens nooit meer echt ondersteboven geweest van een boek? Goh, als 't klopt wat jij zegt, ben ik fameus in de puberteit blijven steken :-) en wil dat dan nog lang zo houden ook, want vind het heerlijk als een boek zich in hart en hoofd nestelt en het denken ondersteboven haalt. Moet ik nu ondertekenen met 'een puber van 50?' :-)
Hoe dikwijls koos je als volwassene al een boek, Koen? Er zijn er wat mij betreft echt wel een pakje die me kunnen beet hebben. Een paar van de laatste maanden: Zijde. De vliegeraar van Kaboel. De waarnemer. Moet het meer zijn?
gerd
Nee maar, zeg dat het niet waar is, geen boek meer dat je raakte als volwassene. Hoe dikwijls probeerde je al? Probeerde je Ana Enquist ooit. Of De Vliegeraar van Kaboel? Of Zijde? Of........
Gerd
@Allemaal: Hé mensen, wees gerust: ik geniet nog altijd intens van goeie boeken. Wat ik bedoel is dat je als kind een soort openheid hebt die het mogelijk maakt dat je helemaal in de ban geraakt van een boek. En dat overkomt me als volwassene niet meer. Ik wàs Tiuri toen ik "Brief aan de koning" had gelezen. John Flanders deed me geloven dat ik een van die weesjes was uit "Spoken op de ruwe heide". En ik weet nog dat ik mee ben gegaan op de kinderkruistocht. Dankuwel Thea Beckman. Dat soort inleving hoort naar mijn gevoel toch bij de wat prillere levensfazes...
(Ik ben met geweldig veel plezier "De Engelenmaker" aan het lezen, van Stefan Brijs. Straf. Aanrader.)
@Koen . Ik voel goed aan wat je bedoelt; sommige ervaringen maak je maar éénmaal intens mee. Mijn boekenverslaving begon met "l'ennemi invisible" van Henri Vernes. Op enkele jaren tijd heb ik alle Bob Morane's dan verslonden (en dat waren er héél veel) maar het eerste intense moment van spanning komt niet meer zo sterk terug. Het bleef natuurlijk leuk. Alhoewel "le transistor mais c'est tres simple" (Aisberg) heeft me ook wel een kick bezorgd. Iemand interesse in een enorme reeks marabouts?
even mee in de boeken-item:
ik beschouw "het parfum" van patrick suskind als vast onderdeel van de vakantiebagage...
en dan vooral lezen op een passende lokatie, vb de provence...
Een reactie posten
<< Home