30'

Eerst 20' fietsen, dan 30' ononderbroken lopen, dan weer 20' fietsen. Zo zag de training eruit vandaag.

Na wekenlang blokjestrainingen van een paar minuutjes keek ik uit naar dat half uur doorlopen. Over twee weken loop ik 40' ononderbroken, over vier weken een uur, over zes weken 70', over acht weken anderhalf uur, en dan is het 5 november. Dat is allesbehalve de ideale marathonvoorbereiding. Ik hoor dat de andere kandidaten vrolijk trainingen van 2 uur volmaken...

Een van de prettige kanten van lang lopen is dat je gedachten alle kanten en alle richtingen uitgaan. Ik liep me af te vragen of ik ooit iemand op de radio heb horen niezen. Nog nooit. Zelf ook nog nooit die aandrang gevoeld, al stap je wel eens met een verkoudheid de studio in. Blijkbaar bezit een mens een soort mentale niet-niezenknop die omklikt als het rode lampje aanfloept.

Ja, het is wat. Diepe gedachten.

Conculega's

Pagina 23 in De Morgen, onderaan.

42 km verder: Onze Man traint voor de Olympische marathon van Athene. Haalt hij het of haalt hij het niet? Volg zijn vorderingen, dipjes en overwinningen elke week in De Morgen en elke dag op www.demorgen.be.

Tja, zullen we het erop houden dat goeie ideeën zeldzaam zijn, en dat de marathon van iedereen is?

Pijngrens 2

Klonk ik negatief gisteren? Ik denk het wel als ik mijn postje nalees. Té negatief. Nuancering lijkt me gepast.

Mijn knieën zien af maar eigenlijkfeitelijk vind ik dat niet zo erg. Alles bij elkaar ben ik er veel beter aan toe dan een jaar geleden. Bijvoorbeeld mijn hooikoorts. Ik kan me geen zomer herinneren zonder snottebellen en rooie ogen en niesbuien zonder eind. Het werd jaar na jaar erger, met sinds een tijd ook griezelige astma. Wel, dit jaar heb ik nauwelijks last gehad. Ik heb altijd beweerd dat ik er een paar vingers voor over had om van die hooikoorts verlost te geraken, dus die knieën, ik vind dat niet erg.

Ik vlieg de trap op, ik kan mijn veters strikken zonder buiten adem te geraken, ik loop niet meer te zweten zogauw de temperatuur boven de 23° stijgt, ik maak geen bezwaar meer tegen vakanties ten zuiden van Bordeaux omdat het daar te warm is, kortom - hoe zeggen ze dat - mijn levenskwaliteit is toegenomen.

Pijngrens

In het rood mijn hartslag, in het blauw mijn snelheid op de fiets, in het groen de aerobe, en in het roze de anaerobe trainingszone. Wat ontbreekt is de pijncurve. Want pijn deed het. Mijn meniscus. (Vul hier een krakende vloek in naar keuze.)

Het betreft mijn linkerknie. Dat is eens iets anders, het frictieprobleem van de 20km van Brussel situeerde zich ter rechterzijde.

De pijn was niet ondraaglijk, maar ik moest maar tien keer drie minuten lopen. Dat is kattenpis vergeleken met een marathon. Ik weet echt niet wat het op 5 november gaat geven.

Ik heb lopen piekeren. Twee dingen: nee, nee, nee, ik wil niet naar de dokter, ik wil niet dat hij zegt dat ik weer moet rusten. Stilzitten is geen optie, negen weken voor het startschot. En aan de andere kant heb ik manieren proberen te verzinnen om met stijl uit de wedstrijd te stappen halfweg. Ik heb niets kunnen bedenken.

Zijn er cynici onder mijn lezers? Die denken nu: de eerste uitzending komt eraan. Die van Canvas hebben Koen gevraagd om de spanning stilaan op te drijven.

Toch fictie

Zelden, zeer zelden lees ik fictie. Er verschijnt teveel bedrukt papier, een mens moet kiezen. We kunnen erover van mening verschillen, maar doe mij dan maar wat realiteit. Die overtreft enzovoort...

Een paar uur geleden toch aan Het Derde Huwelijk van Tom Lanoye begonnen. Zo nieuw dat het me zou verbazen dat u er ook al in bezig bent. Dat boek kwam binnen op de redactie van Wilde Geruchten en ik heb het me toegeëigend. Makkelijk, Annemie was er niet.

Professioneel lees ik dus wél fictie, ter voorbereiding van interviews. Tom Lanoye komt volgende week woensdag. Dan is het functioneel. Ik hoef dan niet te denken dat ik mijn tijd zit te verdoen aan de verzinsels van iemand anders.

Ik merk dat ik al lezend toch op zoek ga naar zinnen waarachter ik realiteit vermoed. Op bladzijde 20: De kracht van poëzie wordt onderschat. Ik heb een groot gevoel voor gedichten ontwikkeld sinds ik ziek ben. Gezonde poëzieliefhebbers bestaan niet. Dat streep ik dan aan. Ik denk dat het personage Maarten Seebregs hier iets zegt dat Tom Lanoye zal bevestigen. Of ontkennen, als het maar gespreksstof oplevert woensdag.

Nog een citaatje dat een vraag zou kunnen generen genereren? Er zijn volkeren waarbij een aanstaande bruid twee weken geblinddoekt rond moet lopen. Je moet niet vragen hoe appetijtelijk de manspersonen er ginds uitzien. Waar Tom?

Dienstmededeling 3

Toch maar teruggekeerd naar de oude versie van Blogger. Als ze klaar zijn met hun aanpassingen en alles staat op punt mogen ze nog eens aan mijn mouw trekken. Voorlopig dus geen categorieën en geen comment-rss.

Dienstmededeling 2

Ik begin er al spijt van te krijgen, van die nieuwe Bloggerversie. Ik ontdek net dat de edit html funktie nog niet werkt. Ik kan dus de lettertypes niet volledig naar mijn hand zetten. Ik kan niet uitvogelen waarom mijn interlinie anders is naast de foto's. Ik ben adsense kwijt, en mijn tellertje is foetsie. Laat ons hopen dat die van Blogger een beetje voortmaken en dat het een kwestie van dagen is.

Dienstmededeling

Ik heb mijn weblog gemigreerd naar de betaversie van blogger. Daarom ziet de layout er wat raar uit. Vanavond thuis zal ik een ander proberen op te schonen. Voordeel van die betaversie: rss-feeds voor comments, categorieën, enzovoort.

Pirates

Op het gevaar af geïnterneerd te worden: telkens ik in een cinema verzeild geraak, zie ik iets wat andere mensen kennelijk niet zien: een zwart ovaaltje met een geel-oranje rand, in de rechterbovenhoek van het scherm. In elke film een paar keer, een fractie van een seconde maar. Bel ik de hulpdiensten?

Overslagpols

Vanaf hartslag 146 ga ik dus anaeroob verbranden, dat bleek uit die lactaattest van gisteren. Als dat klopt heb ik een serieus stuk van mijn training daarnet in het rood gefietst.

Melkzuur

Paul heeft het resultaat van de lactaattest doorgemaild:

Je overslagpols - dat is de hartslag die de grens vormt tussen "uithouding" en "in het rood gaan" - ligt op 146. Je ideale hartslag voor New York ligt rond 140, met 144 als absolute bovengrens. Dat komt overeen met 9.44 km per uur of 6'30" per km. Aan die snelheid heb je voor 42km 4u34' nodig.

Hij voegt er nog aan toe dat die 4u34' theoretisch is, na een ideale voorbereiding. Mijn voorbereiding is alles behalve ideaal, dus lijkt 5u15' Paul realistischer.

En dan schrijft hij nog dat ik mijn noodplan strikt moet volgen, met veel uitroeptekens. En dat ik nog wat kilo's moet kwijtspelen. Vanochtend woog ik 87,5kg. En dat er nog maar 9 weken resten.

Voluit

Heerlijk, eindelijk nog eens écht doorgelopen. Niet in stukjes en brokjes van 3 minuten, maar ineens 1600 meter. Eventjes stoppen voor een prik in de vinger en een bloedstaal, en dan weer 1600 meter. En dan nog eens. Vandaag al bij al een half uur vrijwel ononderbroken gelopen. Dat is verre van een marathon, maar het evolueert in de juiste richting. Sprak de optimist die zich verschuilt in het diepste binnenste van de Aanstaande Atleet.

Het was met de camera erbij. Na de laatste 1600 meter vond Berten het een goed moment om me te interviewen. Ik geraakte niet uit mijn woorden. Die laatste 1600 meter had ik op volle kracht gelopen - dat moet om zo'n lactaattest te doen lukken - maar dat is niet bevorderlijk voor de helderheid der gedachten.

Berten vroeg of het een beetje lukt met Paul zijn noodplan, en of ik New York nog zie zitten. Ik weet niet goed meer wat ik geantwoord heb, maar ik weet wel wat ik had moeten zeggen: dat het plezier er een beetje af is. Tot en met de 20 kilometer van Brussel ging alles goed, de conditie ging in stijgende lijn, lopen en trainen was toen genieten.

Maar sindsdien is het stuntelen en twijfelen. Ik loop geen meter zonder me af te vragen of ik nergens pijn voel. Ik fiets, en op zich is dat plezant, maar bij elke pedaalslag vraag ik me af wat fietsen met marathonlopen te maken heeft. Enfin: trainen is tobben.

Na de training mochten we - tadaa! - de drie eerste, afgemonteerde afleveringen bekijken. Helaas, ik kon niet blijven. Feestje. Zo eentje van de soort dat een mens voor geen geld wil missen. En ik meen te weten dat ze die afleveringen nog eens gaan uitzenden op Canvas. Vanaf 15 oktober. Ik zal dan kijken.

Groepsactiviteiten

Het was lang geleden dat de deelnemers aan het marathonproject nog eens iets in groep hadden ondernomen. Net terug van een barbecue bij F. Heb aldaar een paar interessantigheidjes vernomen: dat er op Canvas al trailertjes lopen voor de uitzendingen van Overleven bijvoorbeeld. Aflevering één op 15 oktober. En dat de groep geteisterd wordt door pijnen en probleempjes allerhande.

Iedereen tamelijk vroeg naar huis, want morgen hebben we groepstraining. Met lactaattest. Dat wil zeggen dat we drie keer 1400m zullen lopen, en daarna telkens een paar druppels bloed zullen schenken aan de wetenschap. G griezelt daarvan, hij wordt niet graag in zijn vinger geprikt. Maar het moet, want Paul kan zo afleiden vanaf welke hartslagfrequentie onze spieren in zuurstofnood geraken en melkzuur beginnen produceren. Om de marathon uit te lopen is het een kwestie van onder die hartslag te blijven. En van nog een paar dingen eigenlijk: wilskracht en voldoende drinken en koolhydraten opslaan en de volgende weken voorbeeldig het trainingsschema volgen. Enzo.

Pluto

Het verbaast me dat er in de atronomie gestemd wordt over de waarheid. Sinds wanneer is de wetenschap een democratie?

Acht oktober

Stel dat ze me vragen. Zou ik op een lijst gaan staan voor de gemeenteraadsverkiezingen? Ik vrees dat ik niet het juiste type ben. Ik ben niet goed in meningen. Ik ben meer van de twijfels dan van de zekerheden. In de politiek moet je antwoorden hebben, ik zit vooral met vragen.

En ik heb een paar ideeën waarmee je je niet populair maakt. Nieuwbouw, daar zou ik mee ophouden. Er zijn oude huizen genoeg die opgekalfaterd kunnen worden. Of desnoods afgebroken en vervangen door iets nieuws. Maar nieuwe percelen verkavelen, ik vind dat op de rand van de criminaliteit. Dat zal me weinig stemmen opleveren.

Ik zou dus beter nee zeggen mochten ze me vragen.

Ze hébben me gevraagd. Meerbepaald Groen! Ik heb even getwijfeld want Kruibeke zou na een kwarteeuw wel eens door fris, nieuw volk bestuurd mogen worden. We hebben hier een schepen van tederheid, maar hij flirt met racisten. We zitten met een bouwproject waarmee weinig mensen gelukkig zijn. De potpolder heeft wonden geslagen, zowel in de harten als in het landschap. De burgemeester heeft verkiezingen gewonnen met de belofte dat hij die potpolder zou tegenhouden, terwijl het duidelijk was dat dat niet kan. Ondertussen heeft hij niet onderhandeld over de inrichting van die polder. Gemiste kansen.

Maar ik ga nee zeggen. Ik ben niet gezellig genoeg voor de gemeentepolitiek. Ik verstijf op feestjes, verberg me op recepties en mijd kermissen. Ik ben jaloers op mensen die over koetjes en kalfjes kunnen kletsen. En dat moet je kunnen om verkiezingen te winnen.

Bovendien laat mijn werk zich lastig combineren met politiek...

Trainen in het Frans

Eerste avond in de Camargue. Het is tamelijk laat als we onze mobilhome op een fijn stukje mediteraan strand hebben gezet. Geen tijd om van de zonsondergang te genieten, er moet getraind worden. De Aanstaande Atleet spreekt zijn gezin toe: weet je wat, ik ga een uurtje fietsen, dan eten we en daarna doe ik nog een uurtje. Ze vinden het ok want ze staan pal achter het marathonproject. Ik neem de kaart er niet meer bij. Ik heb de omgeving wel ongeveer in mijn hoofd, denk ik en ik begin te trappen. Met die geleende koersfiets van mijn broer. Heerlijk dingetje, het gaat als vanzelf.

Na een half uur had ik moeten terugkeren, maar terugkeren is stom. Ik rij gewoon voort. Dat Etang de Vaccarés, dat vennetje, ik fiets daar wel even omheen.

Nog een half uur later begin ik te vermoeden dat het Etang een vennetje van groot formaat is en dat het eten koud wordt. Ik spreek een autochtoon aan. Les Saintes Maries? Bof, quarente kilomètres et je ne suis pas certain dat je er over de dijk kan geraken, zegt de fransman. En hij vraagt ook nog of ik Belgisch ben. Hij heeft het accent herkend. Accent? Ik? Ik keer mijn fiets, terugrijden is maar 25km. Een uur te laat thuis, ik repeteer alvast mijn uitvluchten.

En dan rij ik godverdomme lek.

Ze hebben cafés in Frankrijk. En ook cafébazen die je naar huis willen rijden. Dans une quart d'heure. Hij bedoelde: als ik mijn zaak heb gesloten. Enfin, ik was pas ruim vier uur later terug op ons mediterane strand. Kinderen in tranen. Annemie had in gedachten mijn begrafenis helemaal georganiseerd. Voor de rest was het een fijne vakantie. En qua training zit ik op schema.

Wedergekeerd

Dat we weer thuis zijn. Aan de Groothertogdommelijke kant van de grens regende het, in België schijnt de zon.

Zijn er hier dingen gebeurd die ik moet weten? Ik verneem dat Schiltz behalve dood, nu ook begraven is. Dat er geschoten wordt in Kinshasa. Dat Yves Leterme een windje heeft gelaten en dat Di Ruppo vindt dat het stinkt. Dat er iemand ontsnapt is in Dendermonde.

Dat was in Frankrijk allemaal geen nieuws. Zelfs Kinshasa niet. De inbraak in de flat van Segolène Royal wel. Ze denkt dat Sarkozy er achter zit.

Gisterenavondlaat in het nieuws niks gehoord over Libanon. Is het daar opgelost?

Elk nadeel heb zijn voordeel

Brokken, net voor het vertrek naar Frankrijk. De moer van mijn achterwiel zat vast. Volle kracht op gezet, en toen brak hij af. Achteras moet vervangen worden, inclusief versnellingen. Bestellen, wachten, en ondertussen moét er getraind worden, zegt Paul. Zelfs op reis.

Gelukkig heb ik een rijwielminnende broer die mij met plezier een fiets leent. Een échte fiets. Half zo zwaar als mijn pedalentractor en drie keer zoveel versnellingen. Ik heb hem daarnet even uitgeprobeerd. Heerlijk. De verleiding om ook zo'n dingetje te kopen wordt groot. Eén nadeel: ik kijk op het bovenstukje van mijn bril als ik in die typische koershouding fiets, diep voorovergebogen over het stuur.

Maar passons, ik ben nog nooit zo blij geweest dat mijn eigen huis-, tuin- en keukenfiets kapot is.

Als de huiswacht arriveert zijn we weg. Flamingo's kijken.

Elke dag een foto

Schoon. En goed gevonden. (Blog2.0)

Noodplan

Eerst 20 minuten fietsen om op temperatuur te komen, dan 6 keer 1'20" lopen met telkens 2' recup, dan 20 minuten fietsen om weer thuis te geraken. Dat resulteert in de hiernaaststaande hartslaggrafiek. Als ik 1'20" loop heb ik ongeveer 200m afgelegd. Kim Gevaert doet dat in 22" en een klets.

Ondertussen ook het noodplan van Paul wat beter bekeken. Ik zie licht aan het eind van de tunnel, want de intensiteit neemt pijlsnel toe. Misschien dat die marathon...

Maandag zal ik 8x200m lopen, woensdag 9x200, vrijdag 10x200. De week daarna worden het reeksjes van 400m en zo neemt het loopvolume toe tot ik eind oktober trainingen doe van 5 keer 2km, 4 keer 3km, 90 minuten ononderbroken, enzovoort. Kortom: gedaan met vogelpikken.

O ja, misschien nu al aankondigen dat ik een aantal van die trainingen in Frankrijk ga doen. Roen, Dagkaart, Joke, Heleen, anonymous, Alcyon, Etienne D, Bien, Kris, Veronique et les autres hoeven zich dus geen zorgen te maken.

Vogelpik

Hoe het gaat met de marathonvoorbereiding? Bwah, hoe moet ik dat uitleggen? Trouwe lezertjes weten dat de Aanstaande Atleet geen lange afstanden meer mag lopen en dat hij zich noodgedwongen beperkt tot fietsen en een soort interval-looptraining. Dat is als soldaten die vogelpikken in de kantine ter voorbereiding van een oorlog.

Paul heeft het trainingsschema bijgevijld. Hij heeft het me net doorgemaild. De hoofding van zijn mailtje staat op mijn netvlies gebrand: "noodplan". Dat noodplan bestaat uit drie intervaltrainingen per week: 80 seconden lopen afgewisseld met 2 minuten recuperatie. Daar bovenop nog een forse fietstocht voor de conditie.

Ik probeer te blijven geloven in de marathon van New York, maar het is tegen beter weten in. Laat ons zeggen dat ik ervan uitga dat ik de start haal. De eindmeet, dat zien we wel.

Punt

Voortaan geen punten meer achter de titels van mijn blogpostjes.

Nog wat nog wat Engeland.

Ik heb getwijfeld of ik deze bekentenis wel zou posten. Maar allez komaan, het kan schone comments opleveren. Ik reis niet graag. Tada! Altijd opnieuw komt dat moment: wat doe ik hier eigenlijk? Waarom ben ik niet gewoon thuis? Mijn eigen bed, mijn boeken, de krant 's ochtends, de vertrouwde badkamer. Waar vlucht ik voor?

Een ding weet ik zeker: ik ben niet alleen. Massa's mensen reizen omdat dat nu eenmaal bij vakantie hoort. Ik ben daar zeker van omdat ik ze af en toe tegenkom. Soms, tegenover heel goeie vrienden, durf ik mijn reisafwijking ter sprake brengen. En een paar keer gaf de gesprekspartner toe: hé, ik heb dat ook, maar ik dacht dat ik alleen was. Nee vrienden, we zijn niet alleen.

U hoeft me commentgewijs niet te overtuigen dat ik ongelijk heb. Ik weet dat ik ongelijk heb. Maar als u ook lichtjes tegen uw zin reist en u hebt zin om dat wereldkundig te maken: ga uw gang.

Nog wat Engeland.

Ik werd aldaar geconfronteerd met mijn beperkte kennis van de Groot-Brittaanse taal. Zowel The Black Prince, die in de kathedraal van Canterbury begraven ligt, als King George IV is gestorven aan dropsy.

Dropsy doet me denken aan de mop van "there's a drop on your nose", maar een snotvalling is geen ziekte waarvan koningen en zwarte prinsen doodgaan. Ik heb er de heer Van Dale op moeten naslaan: dropsy blijkt waterzucht te zijn.

Geen idee hoe je uitholling overdwars in het Engels zegt, maar dit is het bord. Nog iets wat ik niet goed begreep: aan Engelse bewaakte overwegen staat een bord met: slow vehicles park here and use phone at crossing. We waren traag met onze caravan, maar ik heb het toch maar geriskeerd zonder te bellen.

Ketting.

Ze viel eraf toen ik ter hoogte van Hamme over een bult fietste. Ik moet ze allang eens bijspannen, mijn ketting. Maar het vijske waarmee ik mijn wiel naar achter kan draaien zit vast. Kruipolie zou kunnen helpen.

Aangebeld bij het eerste het beste huis. Want mijn fiets heeft een gesloten kettingkast, er moet een schroefje losgedraaid om de ketting er weer op te kunnen leggen. En ik had vanalles bij, sportdrank, mijn portefeuille, een gsm, de iPod, maar geen schroevendraaier. Dankuwel, behulpzame meneer uit de Polderstraat in Hamme.

Gratis Ricky Lee Jones.

Sinds gisteren vrijelijk te downloaden: een onuitgegeven song van Ricky Lee Jones: Have You had Enough.

't Is politiek en het is niet vriendelijk voor GW Bush. RLJ steunt ActBlue, meer uitleg hier. De borstel is ook in de US een politiek symbool, blijkt. Zij het ter linkerzijde. Of wat in Amerika linker heet.

Hierbij de tekst:

Have you had enough of hypocrisy?
Have you had enough of the spending spree?
Have you had enough?
Does it make you want to scream and shout?

Have you had enough of the rubber stamps?
Have you had enough of the wire taps?
If you’ve had enough, then it’s time to throw the rascals out!

We’ve let them take the test too long
They’ve gotten all the answers wrong
No plan, no shame, no oversight
Now’s the time to put it right!

Have you had enough, cause they’re all corrupt?
Have you had enough of being divvied up?
If you’ve had enough, then it’s time to throw the rascals out!

Well, do what’s right and spread the word
It’s time to make our voices heard
You cast your vote it don’t cost a dime
Sittin’ it out will be a crime

I’ve had enough, and it’s time to throw the rascals out!

Weer terug.

Nee ik zat niet in Göteborg, niet in Dranouter of in de Provence. Er zal geen opsporingsbericht komen op Eén, ik was niet in de Ardennen, in Middelkerke, New York, of op de bodem van de Schelde. Ik was in Engeland. Kent en East-Sussex. Lichte verbijstering toen we in Londen vaststelden dat Harrod's vanaf 5 augustus begonnen is met de verkoop van kerstspullen.

Ik heb getwijfeld of ik vooraf zou zeggen dat ik even ribbedebie zou zijn. Ik ben misschien een beetje paranoïede: wie op zijn voordeur "Weg Wegens Vakantie" schrijft nodigt de dieven uit om een kijkje te komen nemen in het leegstaande huis. Niet gedaan dus, en in stilte vertrokken. Mijn verontschuldigingen daarvoor.

Ik had mijn fiets mee, maar Engeland blijkt fietsonvriendelijk. Hilly, waarschuwde de campingeigenaar ons. De wegen zijn smal en fietspadloos en ze gaan wel opzij als er geen tegenliggers aankomen maar ze rijden er snelly. Kortom: geen lange fietstochten gemaakt. Wel looptrainingen gedaan. Ik zit nu aan 18 keer 100m. Waarbij de m staat voor meter, niet voor mile.

Nu uitpakken. Straks praten we verder.