Pijngrens

In het rood mijn hartslag, in het blauw mijn snelheid op de fiets, in het groen de aerobe, en in het roze de anaerobe trainingszone. Wat ontbreekt is de pijncurve. Want pijn deed het. Mijn meniscus. (Vul hier een krakende vloek in naar keuze.)

Het betreft mijn linkerknie. Dat is eens iets anders, het frictieprobleem van de 20km van Brussel situeerde zich ter rechterzijde.

De pijn was niet ondraaglijk, maar ik moest maar tien keer drie minuten lopen. Dat is kattenpis vergeleken met een marathon. Ik weet echt niet wat het op 5 november gaat geven.

Ik heb lopen piekeren. Twee dingen: nee, nee, nee, ik wil niet naar de dokter, ik wil niet dat hij zegt dat ik weer moet rusten. Stilzitten is geen optie, negen weken voor het startschot. En aan de andere kant heb ik manieren proberen te verzinnen om met stijl uit de wedstrijd te stappen halfweg. Ik heb niets kunnen bedenken.

Zijn er cynici onder mijn lezers? Die denken nu: de eerste uitzending komt eraan. Die van Canvas hebben Koen gevraagd om de spanning stilaan op te drijven.