Radiootje spelen

Fantastisch speelgoed: bij muxtape.com kan je twaalf liedjes uploaden en wie je muxtape-internetadres kent kan ernaar luisteren. Er zijn twee beperkingen: per liedje maximaal 10Mb en niet meer dan een nummer van een bestaande CD. Zelfs een professionele radiomaker kan niet aan de verleiding weerstaan: filletk.muxtape.com. Dan hoort u dit:

1 Slim Harpo - Where the music's hot. Dit is de man waarvan Mick Jagger heeft gezegd: What's the point in listening to us doing "I'm a king bee" when you can hear Slim Harpo do it? We staan met een been in het graf, zingt hij, maar vandaag komt de dood ongelegen. Want er moet eerst nog gedanst worden. Saint Peter, I can't go tonight, I got a brandnew rock'em sock'em record out.

2 Bob Dylan - Take me out to the ballgame. Uit de vierde aflevering van Theme Time Radio Hour. Het balspel waarvan sprake is baseball, een sport die ons Europeanen slechts matig kan boeien maar in Amerika is dat dus anders. Take me out to the ball game is daar een van de vaakst gezongen liederen, na Star Spangled Banner en Happy Birthday to you.

3 Busker - Stairway to Heaven. Het gaat mij vooral om het exotische instrument waarop deze straatmuzikant speelt: de glasharmonica. U kent het truukje van op familiefeestjes: met een natte vinger over de rand van een kristallen glas wrijven en zo muziek maken. De glasharmonica bestaat uit een heleboel glazen op een ronddraaiende as, onderaan gaan ze door een plasje water, bovenaan druk je je vinger ertegen. Muziek! Mozart heeft voor glasharmonica gecomponeerd.

4 The Beatnix - Stairway to Heaven. Als Stairway to Heaven een Lennon-McCartneynummer was geweest had het zo geklonken.

5 Allan Sherman - Pop hates the Beatles. Een Amerikaan die in de sixties heel even keipopulair was en die dus niet van de Beatles hield. Muxtape houdt niet van mensen die niet van de Beatles houden want de titel van dit nummer leverde telkens een error op. De timing klopt ook niet. Leve de Beatles.

6 The Upsetters - Jungle Jim. Het plezante aan zo'n muxtape: je hoeft geen rekening te houden met de naar alle waarschijnlijkheid gemiddelde smaak van je luisteraar. Dub, ik ben er zot van. Ik ben mogelijk de enige. Dan slaat u dit maar over. Hoewel. Wat volgt is ook raar.

7 The Manson Family - I'll never say never to always. Schattig liedje. So bring all the young perfection/For there us shall surely be/No clothing, tears, or hunger/You can see you can see you can see. U hoorde leden van The Family, de sekte rond Charles Manson, moordenaar van Sharon Tate en volop in het nieuws nu er weer gegraven wordt naar slachtoffers. De opname dateert van na de moord, Manson is niet te horen maar hij heeft het nummer wel geschreven.

8 The Stanley Brothers - Just a little talk with Jesus. Dank u Jesus dat u ons zoveel mooie muziekjes heeft gegeven.

9 Ernst van't Hoff - Wat heeft u een mooie hoed mevrouw. Ik had ook gewone, bekende liedjes kunnen kiezen, maar wie heeft daar wat aan? Dit staat op "Swing tanzen Verboten!". Tijdens de bezetting gold een verbod op negroide en negritische elementen in dans- en amusementsmuziek, maar toch hield de genazificeerde Nederlandse Omroep het jazzorkest van Ernst van't Hoff in dienst. Engelse titels waren ondenkbaar, maar een liedje dat "Wat heeft u een mooie hoed mevrouw" heette mocht, zelfs als het lichtjes swingde. Na de bevrijding werd Van 't Hoff van collaboratie beschuldigd en ontslagen. Hij vluchtte naar België.

10 University of Ghana Post Office - Canceling Stamps. Een veldopname uit 1975. Dit zijn Ghanese postmannen die ritmisch de postzegels afstempelen. Ik ben achterdochtig. Bijvoorbeeld: je hoort per brief drie keer een boink van de stempel. Eén keer op het stempelkussen, één keer op het poststuk, en wat is boink drie? Of zouden ze drie keer stempelen, en dan pas op tel vier naar het stempelkussen gaan? Bovendien zit er geen enkele hapering in het ritme, ruim drie minuten lang. Er moet dus hoge stapel brieven klaarliggen. Je hoort geen papiergeritsel van de enveloppen, de stapel afgewerkte stukken valt niet om, je hoort ook niet dat ze snel in een mand worden weggezwierd of zo om toch maar in het ritme te blijven. Misschien worden we bedrogen. Maar ach, we willen zo graag bedrogen worden.

11 Jaimina Johnston - Millon de Amigos. Mevrouw Johnston is voorbij de negentig, maar klinkt als een kind. Niet helemaal toonvast, maar dat is nu net de charme. En helemaal gratis te downloaden, dus ik wil niemand horen klagen.

12 Wilco & Syd Straw - The TB is whipping me. Wilco is altijd goed, zelfs als ze zingen over een smerige ziekte. TB is de tering. Te vinden op de CD Red, Hot & Country.

Selexyz

De mooiste boekenwinkel ter wereld, zeggen ze. Sinds The Guardian hem bovenaan haar lijstje wonderlijke boekhandels zette, is Selexyz Dominikanen wereldberoemd. Ik ben naar Maastricht gereden om me met eigen ogen een oordeel te gaan vormen, en alle lof die je erover hoort is terecht. Een kerk omgebouwd tot boekenhemel. Open op zondag, zoals het hoort in een kerk. Heerlijke plek. Al blijft ook Shakespeare&Co in Parijs bekoorlijk, vreemd dat The Guardian daar niks over zei.

Twee minpuntjes. Achteraan in de kerk is een koffiehuisje. Aan de kassa staat een gemeenschappelijke melkkan waaruit je op zijn Hollands naar believen een wolkje kan schenken. Er dreven vieze pluisjes op de melk.

En twee: tijdens ons bezoek was een auteur een voordracht aan het geven. Ik vernoem noch zijn naam, noch de naam van zijn boek, ik gun hem geen gegoogel. Want het betrof zo'n charlatan die het geluk belooft op voorwaarde dat je zijn boek koopt. En het bordspel dat erbij hoort. En een sessietje volgt, en nog een. Ik krijg het daarvan op mijn steskes. Spiritualiteit, noemen ze dat doorgaans in boekhandels en er zijn altijd mensen die zich laten vangen.

Ik heb mij ook laten vangen: de nieuwe MOJO, De Ondergang van Napoleon en het Congres van Wenen van Adam Zamoyski, De Stof van het Denken van Steven Pinker, Grijsgedraaid van Leo Blokhuis en De Heimweefabriek van Douwe Draaisma.

Objectief

Een Michel heeft een commentaartje achtergelaten dat de moeite waard is om er een zelfstandig blogitem van te maken. Aanleiding is de euthanasiediscussie. De volledige tekst vind je onder Advocaat van de Duivel van vorige zaterdag.

[...] Wat me [...] stoort, is dat ook journalisten van de openbare omroep het nodig vinden een standpunt in te nemen. De journalist Koen Fillet stelt duidelijk dat hij het opiniestuk van Wallyn ontroerend en spijkers met koppen vindt. De privé-mens Fillet heeft uiteraard het recht op die mening, maar ik blijf vinden dat je als journalist erg terughoudend moet zijn in het uiten van die mening.

Zeggen dat de blog over de privé-Koen gaat en niets met de journalist te maken heeft? Dat is een spreidstand die enkel theoretisch vol te houden is, want al wie die blog leest, doet dat tot op zekere hoogte omdat hij is gemaakt door de journalist Koen. Zeker als op de blog politieke/maatschappelijke standpunten worden ingenomen, of als op de privéblog naar producten/programma's van de journalist wordt verwezen.

Call me old fashioned (ben net 30 geworden), maar kleurloze journalisten geloof ik nog steeds het meest. Dat journalisten vrijelijk hun mening ventileren op allerhande blogs (Koen is lang niet de enige, zie bv. Het Radiofonisch Instituut en zelfs deredactie.be), is hun recht, maar hun functie van zo objectief mogelijk verslaggever komt het niet ten goede.

Uit zijn laatste zin blijkt dat Michel beseft dat objectiviteit niet bestaat. Hij heeft het over zo objectief mogelijk. Daar zit de knoop: elke collega-journalist van mij gaat stemmen, ieder van hen heeft meningen. Een objectieve journalist is een journalist die die meningen probeert weg te stoppen. Dat lukt natuurlijk maar tot bepaalde hoogte, daarover zijn Michel en ik het dus eens.

Getuigt het dan niet van ijdelheid als een journalist beweert dat hij objectief is? Meet hij zichzelf dan geen status aan die niet waar te maken is? En is het dan niet eerlijker toe te geven dat dat niet kan en af en toe je mening bekend te maken? Luisteraars en lezers kunnen je journalistieke werk dan in het juiste perspectief plaatsen.

Overigens is het met enige schroom dat ik het woord collega-journalisten gebruik. Ik zal mezelf zelden spontaan journalist noemen. Radiomaker is een jasje dat me beter past.

Winterse afwijking

Of zijn er nog die daar last van hebben? Bij hevige kou is mijn kin het eerste lichaamsdeel dat bevriest. Daarnet tijdens de sneeuwwandeling weer. Mijn madam Zij haar handen en haar voeten en haar neus, meneer zijn kin. Door die vreemde particulariteit weet ik dat je je kin nodig hebt om te articuleren. 's Wintews buiten wowdt het wij wij aw gauw wraten inwlaats van wraten. Amwetant: ewwen, wee's en wee's kan ik dan niet goed meer uitswreken.

-update- Mevrouw Puntkomma wijst ons op een te betreuren tendens. Ik voel me betrapt en heb in het bovenstaande blogpostje mijn madam vervangen door een zeer liefdevol bedoelde Zij. Als A niet zo op haar Anonimiteit zou staan zou ik ze gewoon A noemen. Maar het zal dus Zij zijn. Met een hoofdletter, ook midden in de zin. Uit respect. En cursief. Van liefde.

33 jaar Neem Je Tijd

In 1989 bestond het BRT 1 programma Neem Je Tijd vijftien jaar. Producers Frans Ieven en Frank De Maeyer vroegen de toenmalige belangrijkste Vlaamse artiesten zestien nummers te vertalen en noemden het resultaat Zestien Covers. De hoes was een persiflage van Sgt. Peppers (klik voor groter, link hersteld). De poster hangt al negentien jaar tegen de WC-deur gepunnaised. Nog altijd zijn er een paar kopjes die ik niet kan thuisbrengen.

Ik herken, ruwweg van links naar rechts en van onder naar boven:
-Kris De Smet, Mick Clinckspoor, Eddy Merckx;
-Jessie De Caluwe, Jef Geeraerts, Tony Corsari, Johan Tielemans;
-Bart Peeters, Michel Preudhomme, Walter Vandenbroeck, Paul Coeck;
-Raymond Van Het Groenewoud, Karel Vingerhoets, Ingrid Berghmans, Kamagurka, Martine Tanghe;
-Geert Vermeulen, Wim De Craene, Jan De Corte, Kristien Hemmerechts, Carl Huybrechts, Octave Landuyt;
-Bobbejaan Schoepen, Marc Uyterhoeven, Max Schnur;
-Johan Verminnen, Felice, Paul Staes, Lute Vanduffel, Paul De Meulder, Raymond Stroobant, Guy Mortier;
-Josse Depauw, Guy Depré, Jan Van Rompaey, Ingrid De Vos, Marnix Geysen;
-Jan Dewilde, Guy Matteusen, Louis Paul Boon, Jo Röpcke;
-Jan Desmet, Tom Lanoye, Kurt Van Eeghem, An Nelissen, (1), Jan Decleir;
-Frank Dingenen, Johan Anthierens, Mike Verdrengh;
-Kris De Bruyne, René Verreth, Armand Pien, Hilde Van Mieghem, Pater Damiaan;
-Els Dottermans, Bea Vandermaat, (2), Eddy Wally, Willy Courteaux, Gerard Walschap;
-(3), Herman Brusselmans, Bert Geenen, Marc Didden, Regine Clauwaert;
-Anne Mie Gils, Frans Ieven, Gislaine Nuyten, Frank De Maeyer, (4);
-Betty Mellaerts, Hugo Claus;
-(5), Paul De Wijngaert, Jean-Pierre Van Rossem, Toots Thielemans;
-Chris Lomme, Jean Marie Pfaff, Willy Vandersteen;
-(6), (7)

De zeven onbekenden:
(1) tussen Jan Decleir, Kurt Van Eeghem, An Nelissen en Mike Verdrengh
(2) tussen Eddy Wally, Manu Verreth, Els Dottermans en Bea Vandermaat
(3) tussen Herman Brusselmans, Bea Vandermaat en Anne Mie Gils
(4) boven Frank Demaeyer en rechts van Regine Clauwaert
(5) tussen Betty Mellaerts, Paul De Wijngaert en Chris Lomme
(6) en (7), helemaal rechts op de foto. Laat ons afspreken dat (6) die met zijn snor is.

Historie met eieren

De enige vrouw die ooit eieren heeft gelegd en uitgebroed, is Leda, koningin van Sparta. Leda werd verleid door een zwaan. Eigenlijk was dat Zeus, maar dat wist ze niet. Het was een truuk die Zeus vaker heeft toegepast: zich veranderen in een dier en zo een of andere prachtvrouw verleiden. Een beetje raar, vind ik, dat Griekse vrouwen eerder voor een beest vallen dan voor een oppergod. Maar goed, die zwaan was daar ineens, Leda stond hem toe zich vleselijk met haar te verenigen, en negen maanden later lei ze een ei. Nee, twee eieren, want dezelfde dag had Leda ook met haar koning geslapen. Uit elk ei kwam een tweeling: Castor en Polux Pollux en Helena en Clytaemestra. Welke tweeling goddelijk was en welke koninklijk wist zelfs Leda niet.

Tot daar de mythologie, nu de realiteit. Leonardo Da Vinci heeft van Leda en haar opperzwaan een schilderij gemaakt. We zijn dat kwijt. Er bestaan enkel voorstudies en kopieën van. Dat is te wijten aan Françoise d'Aubigné, markiezin van Maintenon, kindermeisje van Lodewijk XIV, later zijn maitresse en tenslotte zijn vrouw. In een vlaag van godsdienstwaanzin beschuldigde madame de Maintenon de slechts uit verf en doek bestaande Leda van hekserij, en liet ze op de brandstapel zetten. Weg meesterwerk, in rook ten hemel opgestegen.

Palige Zasen.

Paasboek

.

Kil, klam, koud

Gehoord. Hm, echt weer voor chocolademelk. Jammer dat ik dat niet lust.

Het programma van Wim Helsen

Ik had mijn GSM naast me liggen om hem meteen na de uitzending te kunnen smssen hoezeer ik ervan had genoten. Ik heb het niet gedaan. Hoewel ik heb gelachen. Hard en voluit. Het was een prachtig programma, zoals alleen Wim het kan maken. Maar ik had bedenkingen waarvoor ik meer woorden nodig heb dan een smsje toestaat.

Dat publiek moet weg. Er werd gelachen op momenten dat het niet paste. En het dwingt, enkel door zijn aanwezigheid, Wim in zijn rol van cabaretier. Daarin is hij onnavolgbaar, maar het is Wim zoals we hem kennen. De podiumversie. Ik had ook de huiskamerwim willen zien, ik hoopte hem echt te zien interviewen. Rechtoe rechtaan vragen stellen, niet omdat ze een lach opleveren, maar omdat hij het antwoord wil kennen. Een keer slechts zag ik Wim gisterenavond echt: toen hij nee zei tegen het standbeeld, dat hij geen zin had om een standbeeldenfestival te presenteren. Eén keer is wat weinig.

Dat ga ik hem nu mailen, sé.

Advocaat van de Duivel

Willem Wallyn was ontroerend, vandaag in Ongehoorde Meningen, en ondertussen sloeg hij spijkers met koppen. Week na week is Willem Advocaat van de Duivel. We hadden deze week een probleem om een duivel te vinden die verdedigd kon worden. Slechts op het laatste nippertje bedacht Willem een oplossing en schudde een indrukwekkend pleidooi uit de mouw van zijn toga:

Vandaag ga ik niet voor de duivel zelf pleiten, maar voor iemand die op de duivel lijkt, of beter leek. Mijn cliënte is Chantal Sébire, de Française die onbekend zou zijn gebleven ware er niet die neuskanker daar anders over heeft beslist. Mijn cliënte is wereldberoemd geworden omdat ze zich heeft moeten vernederen om ons duidelijk te maken dat ze de pijn echt niet meer kon dragen. Ze was zo graag op een waardige manier gestorven en heeft zich daarvoor moeten verlagen tot een freakshow, waarbij ze haar gezichtstumoren tot op CNN moest etaleren.
Daar stond ze dan, ontdaan van elke vrouwelijkheid, ontdaan van elke schoonheid, als een soort hamerhaai met rode ogen die smeekte om euthanasie. Het was de elephant man in prime time. Ze had geen schaamte meer, ze had alleen maar pijn, zei ze.
En toch hebben ze nee gezegd in Frankrijk. De Franse president, die zich anders graag omringt met vrouwelijke schoonheid, heeft gezegd dat ze op haar tanden moest bijten, dat ze in het leven moest geloven. En de dag nadien heeft hij verklaard dat Frankrijk ging investeren in massavernietigingswapens en in meer nucleaire capaciteit.

Maar mijn cliënte is toch dood gegaan. Het is nog niet duidelijk hoe, maar vast staat dat ze ontgoocheld was. Ze is alleen gestorven en waarschijnlijk clandestien. Haar dood was geen wereldnieuws meer, en zeker niet in België, omdat ze de pech had te sterven in de schaduw van Hugo Claus, mijn goede vriend, die er wel in geslaagd is de duivel te snel af te zijn, die de aftakeling gedribbeld heeft de dag voor Yves Leterme de nieuwe premier zou worden. Ik verdenk Claus ervan dat het het ultieme pesten was: dat hij die dag gekozen heeft om Leterme geen hommage te gunnen. Maar hij heeft daardoor ook de dood van mijn cliente een beetje naar de achtergrond verdrongen.
Daarom zou ik de luisteraars willen vragen om bij al die hommages een percentage van hun medeleven voor Hugo Claus, te spenderen aan Chantal Sébire. En als u het beeld van de elephant man iets te afstotelijk vindt, dan zou ik suggereren dat u even op het internet gaan kijken naar een foto van Chantal Sébire voor haar misvorming. Het is een schoolfoto want Chantal was lerares. Ze glimlacht, en ze glimlacht mooier dan Carla Bruni ooit zal glimlachen.

Bon. Vandaag ben ik toch blij dat mijn cliënte dood is. Zo hoeft ze niet te horen hoe de Broeders van Liefde of Wouter Beke, de voorzitter van CD&V, of de woordvoerder van Kardinaal Danneels het recht op euthanasie aan het bekritiseren zijn, hoe ze zich moeien met de moeilijkste beslissing die Hugo Claus of Chantal Sébire in hun leven hebben moeten nemen. Ze hebben moeten beslissen dat ze de lente niet meer willen zien. Ik begrijp niet hoe je zo respectloos kan zijn, dat je durft te denken dat stervenden en dokters op zo’n moment lichtzinnig zouden durven zijn. Het intiemste moment van een leven afdoen als ijdelheid, dat is op zich de grootste ijdelheid. Het is een zonde waarvoor je geen bijbel nodig hebt. Zo gaat ge nooit in de hemel geraken.
En toch zijn dit momenten waarop ik hoop dat er een hiernamaals is, alhoewel het enorme schok zou zijn voor Hugo Claus. Maar ik weet zeker dat Claus met zijn zachte stem en met de juiste woorden Chantal opnieuw aan het lachen zou krijgen. Zoals op die foto, toen ze nog geen troost nodig had. (Willem Wallyn)

Hugo Claus

Om 14u35 liep het nieuws binnen dat Claus wijlen was. Luttele minuten later had Jef Lambrecht een in memoriam klaar en verschenen er op diverse krantensites doorwrochte stukken over 's mans leven en werk. Alerte luisteraars en lezers maakten daar elektronische opmerkingen over: zo snel, dat kan niet. U moest eens weten van wie er nog allemaal overlijdensberichten klaarliggen.

Claus' laatste woorden waren Ni pleuje. Dat vertelde Piet Piryns gisteren in Nova.

Sam

Hiersé, daarsé, Sam blogt. Al een tijdje, maar hij heeft het stil gehouden. En het ziet er goed uit, woestijnvisachtige kwaliteit. Meteen naar mijn RSS-reader en naar de rechterlinkbalk. 't Is van Louis Van Dievel geleden dat ik nog eens zo blij ben geweest met een nieuwe blogger. Nu Linda A nog. Stel ons niet teleur, Sam.

Nuttige woorden

Oorspronkelijk duidde het woord gratin enkel het verrukkelijke randje aan dat aan de overschotel blijft plakken, die krokante lekkernij waar je moet om vechten na de maaltijd. Gratter is schrapen in het Frans. Ondertussen slaat gratin op de volledige gerecht. Het kaasrandje moeten we met veel omhaal van woorden omschrijven. Jammer. 

Het Koreaans heeft wel een woord voor de krokante restjes die aan een ovenschotel blijven plakken: nooroonbop. Of we dat zomaar kunnen overnemen is zeer de vraag, want Koreanen eten geen witloof met kaassaus: nooroonbop slaat zeer specifiek op het bruine rijstkorstje op de bodem van de pan. Dat is niet hetzelfde als ons gratinrandje.

Gelezen in Nieuwe avonturen van de man die alles at van Jeffrey Steingarten.

Morgen chemie

Kind 1 ergert zich in de wereld. Hoe komt het toch, vraagt hij zich af, dat een vraag waarop je op het eerste gezicht geen antwoord weet, door iedereen "een goede vraag" wordt genoemd?

Het is examentijd. We hebben een fout ontdekt in zijn chemienotities. Er staat elektrolyse waar het elektrolyt moet zijn. Hoe is het mogelijk dat je dat niet hebt opgemerkt terwijl je aan het studeren was, wil vader weten. Kind 1 kijkt schaapachtig. Dat is een goeie vraag, hé, zegt vader.

Nee, zegt kind 1, dat is een slechte vraag. Een vraag waarop een antwoord komt, dàt is een goeie vraag.

Er wordt gelachen. En vervolgens voort ondervraagd.

De dood van Midgley

In 1930 vindt Thomas Midgley het freon uit. We hebben daar koelkasten aan te danken, airconditioning en spuitbussen maar ook het gat in de ozonlaag en het broeikaseffect. Midgley heeft nooit geweten dat freon op lange termijn een ramp is gebleken: Nog voor de vernietigende eigenschappen van freon werden ontdekt was Midgley dood.

En daar wou ik het over hebben: die merkwaardige dood van Midgley. Hij kreeg polio en geraakte verlamd. Maar hij was door en door uitvinder: hij bedacht een katrollensysteem waarmee hij zichzelf rechtop kon takelen in zijn bed. Ook die uitvinding bleek op middenlange termijn levensgevaarlijk: de machine sloeg op hol, Midgley geraakte verstrikt in de kabels en werd gewurgd.

Gelezen in Een kleine geschiedenis van bijna alles, van Bill Bryson. Nutteloze kennis, ik weet het.

Fout

In Ongehoorde Meningen werd gisteren het karakter van Yves Leterme besproken. Aanleiding was zijn uitval naar Tim Pauwels in Terzake.



Ik heb het verkeerd aangepakt. Ik heb Yves Desmet, Peter Vandermeersch en Luc Van der Kelen daarover aan het woord gelaten. Drie journalisten, dus collega's van Tim. Uit de commentaren van luisteraars blijkt dat dat een verkeerde indruk heeft gegeven. Het lijkt nu een conflict tussen een politicus en het gild der journalisten.

Was het maar zo'n simpel ruzietje. Maar het is meer dan dat: ook collega-politici noemen Leterme een moeilijke, getormenteerde man, iemand met een gebruiksaanwijzing. Het woord dat telkens terugkeert is rancuneus. Ook in zijn eigen partij.

De essentie van politiek is van mening verschillen, liefst op beschaafde wijze. Rancune staat dat in de weg. Dat geldt voor elke politicus, maar bij uitstek voor een premier. Die moet naar consensus streven, hij moet een ploegspeler zijn, hij moet kunnen incasseren. Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren, dat is essentiëel in de Wetstraat 16. Ik wou horen of Leterme daar de ideale persoonlijkheidsstructuur voor heeft.

Maar dat is dus niet echt gelukt.

Pi-dag

Ben vannacht om 3u14 even mijn bed uit geweest om pipi te doen. Het is vandaag 14 maart, pi-dag. 14 maart is in het Amerikaans 3/14, mijn blaas moet dat geweten hebben.

Zoek, Tarzan, zoek

Mijn madam maakt licht bezwaar tegen onderstaande tekst. Ze vindt dat ik haar onrecht aandoe. Haar materialenkennis is groter dan uit de Knack Weekendcolumn van deze week blijkt. Ik heb haar gezegd dat zoiets Dichtung heet en dat ze een klein offer moet brengen voor de literatuur. Ze heeft met haar ogen getrokken.

Er is een verschil tussen iets niet meer vinden en iets kwijt zijn. Kwijt is veel definitiever dan niet vinden. Er is bijzonder weinig dat ik echt kwijt ben, Linda. Twee dingen, denk ik.

Het verzameld werk van Elschot, eerste druk, gebonden, grijze kaft. Ooit uitgeleend en nooit teruggekregen. Maar aan wie? Ik weet het niet meer. Een paar keer heb ik overwogen het opnieuw te kopen, maar daar ben ik te gierig voor. En de huidige druk heeft een lelijke rode cover, ik wil mijn grijze terug.

Tweede kwijte ding: een speelgoedrevolver. Er werd bij ons thuis nog nét getolereerd dat mijn broers en ik met Lego een kanon in elkaar knutselden, maar voor de rest waren mijn ouders echte jarenzeventigers: geen oorlogsspeelgoed. En geen kauwgom, maar dat doet hier niet ter zake. Tot op een verjaardagsfeestje een vriendje me een revolver kado deed. Nooit zo blij geweest.

Op een dag was mijn revolver verdwenen. Tot op vandaag blijft mijn moeder ontkennen. Jarenlang heb ik gehoopt dat mama mijn revolver ergens op een voor kinderhandjes onbereikbare plek had weggestopt en dat ik ooit, grootgeworden maar nog jong genoeg voor cowboy en indiaan, mijn liefste speelgoed terug zou krijgen. Dat is nooit gebeurd. Ik zie ze graag, maar ik blijf ze verdenken: mama heeft die revolver in de vuilbak gegooid. Dàt, Linda, noem ik echt kwijt zijn.

Voor de rest, ach ja. Ik moet wel eens zoeken. En inderdaad, ik roep dan vrouwelijke hulp in.

-Zoeteke, de trektang, waar zou die kunnen liggen?
-Op haar plaats, Koen. Heb je daar al eens gekeken?
-Haar plaats, is dat hier op het schapje?
-Nee, daar lag ze vroeger. Ik heb je toch verteld dat ik dat een paar dagen geleden allemaal naar de kelder heb verhuisd.
-Ah.
(…)
-(nu vanuit de kelder) Euh, ik zie ze niet liggen…
-In een van de werkbakken, ik weet het zeker.
-(nog vanuit de kelder) Die blauwe?
-Ja, die blauwe. Wacht, ik zal zelf komen kijken. Wedden dat ik uw tang direct heb?
-(gebrom, onverstaanbaar, en dat is de bedoeling.)
(…)
-Voilà. De trektang!
-Dat is een nijptang, zoeteke. Maar je hebt gelijk, hier ligt de trektang. In de blauwe werkbak, ik heb er naastgekeken.

Zeg niet dat ik niet kan zoeken Linda, ik zoek als de beste. Vinden, daar ben ik wat minder in. Maar ik deel mijn leven met een huisgenote die daar dan weer heel straf in is. Zoals wij elkaar aanvullen, we mogen onze handjes kussen.

Ich will mit Wasser mich besaufen

Nina Hagen is jarig. Had ik er de tijd voor gehad, ik zou er iets over gezegd hebben in Feyten of Fillet. Maar het gesprek met Luc Versteylen liep uit en er moest een darling worden gekilled.

Ze wordt 53. Ooit was ze mevrouw Herman Brood. Toen de ambtenaar die het huwelijk inzegende Herman Brood vroeg of hij Nina Hagen tot zijn wettige echtgenote nam, heeft hij geantwoord Nou, u overvalt me wel. Dat wou ik vertellen.

En ik wou het miniliedje Fisch im Wasser draaien. Nina Hagen heeft die ene hit gehad, Unbeschreiblich Weiblich, maar verscholen op kant twee van diezelfde LP staat een niemandalletje van net geen zestig seconden waarvan de laatste strofe intrigeert. Hier te beluisteren. (Login en paswoord 42km, doorklikken naar my music) En dit is de tekst:

Hhos dnu nnak thcin tsnos eis saw,
tut ein tsnos eis saw nut ehur ni dnu
negiewhcs nutpen tim tsi sad,
lliw nnad eis saw
nessal nrebbulb nesalb raap dnu
nefuaseb hcis ressaw tim lliw eis
ees nefiet, nenürgnenhcsalf mi
nies ressaw mi hcsif nie lliw ies

Ontbijtdiscussie

Kind 1: Maar nee, het is niet erg dat Keith Richards reclame maakt voor leren sjakosjen. Keith Richards is zelf een leren sjakosj.

Discussie gesloten.

Koffie!

Drie dagen lang heeft de espressomachine er werkloos bijgestaan. Griep en koffie gaan niet samen. Vanochtend wordt er voor het eerst weer geprutteld en gepssht, wat wijst op herstel: de virussen geven zich gewonnen.

iPoppoll

Ik had tijd over. Heb zitten tellen hoeveel nummers ik van wie op mijn iPod heb staan. Dat zegt veel over mijn muzikale smaak, maar niet alles. De Stones staan veel hoger dan de Beatles omdat ze simpelweg meer platen hebben gemaakt. En als ik het solowerk erbij zou tellen eindigden John, Paul, George en Ringo hoger dan Jagger-Richards. Maar daar heb ik me niet mee beziggehouden, ik vond het zo al zottekes genoeg.

Heerscher mijner iPod: Bob Dylan (281 nummers)

228 Elvis Costello
218 Ryan Adams
202 The Rolling Stones
200 Neil Young

Ryan Adams is zo hoog geraakt omdat op het internet bijzonder veel concerten en onuitgegeven platen van hem te vinden zijn. Zoek naar de Bedhead-serie.

175 Johnny Cash
159 Wilco
153 The Louvin Brothers

Over die Louvin Brothers zal ik later nog eens iets schrijven. Te weinig mensen kennen hen. Engelenstemmen. Ze hadden wel een slag van de religieuze molen, een van hun platen heet Satan is real.

135 Bob Marley
127 Van Morrison
126 The Beatles
120 Ray Charles
120 Jimmie Rodgers
110 Jeff Tweedy
108 Nick Lowe
107 Augustus Pablo
103 Beck
103 Tom Waits
102 King Tubby

Jeff Tweedy 110 keer op solo mijn iPod. Wel wel. Tel daar de 159 nummers van Wilco bij en hij zit Dylan op de hielen. Voor Nick Lowe geldt dat ook: ik zou daar Rockpile moeten bijtellen en die Everlynummers die hij heeft opgenomen samen met Dave Edmunds. Beck lijkt me met 103 nummers overgewaardeerd. Tom Waits is me dierbaarder.

98 James Brown
98 Harry Nilsson
83 XTC
82 The Delmore Brothers
84 Hank Williams
81 Lee "Scratch" Perry
81 Gillian Welch
80 Randy Newman
79 Muddy Waters
78 Aretha Franklin
76 J.J. Cale
75 Ry Cooder
74 The Kinks
71 Burning Spear
70 Chuck Berry
70 The Band
69 The Jayhawks
68 Eric Clapton
65 Everly Brothers
63 Los Lobos
61 Loudon Wainwright III
60 U2
60 Emmylou Harris
59 Taj Mahal
58 Steve Earle
57 Billie Holiday
56 T-Bone Walker
56 Squeeze
56 Louis Jordan
55 The Stanley Brothers
55 Amos Milburn
53 Tom Petty
53 Django Reinhardt
53 Elvis Presley
52 Townes Van Zandt
52 Eels
52 Richard Thompson
51 Linton Kwesi Johnson
51 Joni Mitchell
51 Golden Smog
50 Dr. John
50 Andrews Sisters
50 Nick Drake

Hoe kom ik in godsnaam aan drieenvijftig Tom Pettynummers? En daar heb ik de Traveling Wilburys niet eens bijgeteld. Nick Drake is te vroeg doodgegaan, anders had hij hoger gestaan. Clapton is kinesistenblues, ik weet het. Met kinesistenblues bedoel ik: properkes, geschikt voor de wachtkamer. Maar hij heeft me de weg gewezen naar de echte negers.

Net onder de 50: Blind Willie McTell, Ike and Tina Turner, Jimmy Reed, John Hiatt, John Martyn, Lee Dorsey, Lightnin' Hopkins, Little Feat, Lou Reed, the Mills Brothers, Paul Simon, The Police, Pretenders, Raymond Van Het Groenewoud, Prince, The Ramones, Rickie Lee Jones, Sister Rosetta Tharpe, Steve Ray Vaughan, Teenage Fanclub.

Nu een lijstje maken van namen die slechts één keer voorkomen. Ooit heb ik op het internet een tooltje gezien dat dat automatisch kon, maar ik vind het niet meer terug.

Op de grond

De winter moest maar eens voorbij zijn, had ik die ochtend gedacht. Het is niet echt koud, ik neem mijn fiets mee op de trein en ik rij straks 50km naar huis. Zoals vroeger.

's Avonds regende het. Lichtjes, maar regen. Het asfalt van de VRT-parking wordt daar glad van en de witte strepen op het asfalt nog gladder. Maar dat besef je pas als je op de grond ligt. Gelukkig gebeurde het toen ik de bocht om was, net uit het zicht van Jos Bouveroux. De hoofdredacteur hield rookpauze en sprak bewonderende woorden toen hij me zag vertrekken. Van mijn confrontatie met de zwaartekracht weet hij niks, anders was ik niet alleen op de grond, maar ook nog in affronten gevallen.

Een kwartiertje verder werd er aan de weg gewerkt. Fietsers moesten even over de stoep. De puttengravers waren zo vriendelijk geweest om een balkje in de goot te leggen, dat maakt het hoogteverschil tussen fietspad en stoep wat makkelijker overbrugbaar, zullen ze gedacht hebben. Maar het regende dus en het balkje was nat. Ik had er loodrecht moeten oprijden, maar ik probeerde het schuinsweg. Jos Bouveroux was niet in de buurt. Ik werd geconfronteerd met mijn ijdelheid want ik dacht niet is mijn fiets kapot of heb ik schaafwonden maar wel hoe geraak ik elegant en onopvallend weer overeind.

Gebroken zal mijn rib niet zijn, maar gekneusd misschien? De pijn neemt met de dag toe. Op de plek waar de Romeinse soldaat zijn speer in Christus' lichaam heeft geduwd. Het is bijna Pasen, de winter is voorbij.