Advocaat van de Duivel

Willem Wallyn was ontroerend, vandaag in Ongehoorde Meningen, en ondertussen sloeg hij spijkers met koppen. Week na week is Willem Advocaat van de Duivel. We hadden deze week een probleem om een duivel te vinden die verdedigd kon worden. Slechts op het laatste nippertje bedacht Willem een oplossing en schudde een indrukwekkend pleidooi uit de mouw van zijn toga:

Vandaag ga ik niet voor de duivel zelf pleiten, maar voor iemand die op de duivel lijkt, of beter leek. Mijn cliënte is Chantal Sébire, de Française die onbekend zou zijn gebleven ware er niet die neuskanker daar anders over heeft beslist. Mijn cliënte is wereldberoemd geworden omdat ze zich heeft moeten vernederen om ons duidelijk te maken dat ze de pijn echt niet meer kon dragen. Ze was zo graag op een waardige manier gestorven en heeft zich daarvoor moeten verlagen tot een freakshow, waarbij ze haar gezichtstumoren tot op CNN moest etaleren.
Daar stond ze dan, ontdaan van elke vrouwelijkheid, ontdaan van elke schoonheid, als een soort hamerhaai met rode ogen die smeekte om euthanasie. Het was de elephant man in prime time. Ze had geen schaamte meer, ze had alleen maar pijn, zei ze.
En toch hebben ze nee gezegd in Frankrijk. De Franse president, die zich anders graag omringt met vrouwelijke schoonheid, heeft gezegd dat ze op haar tanden moest bijten, dat ze in het leven moest geloven. En de dag nadien heeft hij verklaard dat Frankrijk ging investeren in massavernietigingswapens en in meer nucleaire capaciteit.

Maar mijn cliënte is toch dood gegaan. Het is nog niet duidelijk hoe, maar vast staat dat ze ontgoocheld was. Ze is alleen gestorven en waarschijnlijk clandestien. Haar dood was geen wereldnieuws meer, en zeker niet in België, omdat ze de pech had te sterven in de schaduw van Hugo Claus, mijn goede vriend, die er wel in geslaagd is de duivel te snel af te zijn, die de aftakeling gedribbeld heeft de dag voor Yves Leterme de nieuwe premier zou worden. Ik verdenk Claus ervan dat het het ultieme pesten was: dat hij die dag gekozen heeft om Leterme geen hommage te gunnen. Maar hij heeft daardoor ook de dood van mijn cliente een beetje naar de achtergrond verdrongen.
Daarom zou ik de luisteraars willen vragen om bij al die hommages een percentage van hun medeleven voor Hugo Claus, te spenderen aan Chantal Sébire. En als u het beeld van de elephant man iets te afstotelijk vindt, dan zou ik suggereren dat u even op het internet gaan kijken naar een foto van Chantal Sébire voor haar misvorming. Het is een schoolfoto want Chantal was lerares. Ze glimlacht, en ze glimlacht mooier dan Carla Bruni ooit zal glimlachen.

Bon. Vandaag ben ik toch blij dat mijn cliënte dood is. Zo hoeft ze niet te horen hoe de Broeders van Liefde of Wouter Beke, de voorzitter van CD&V, of de woordvoerder van Kardinaal Danneels het recht op euthanasie aan het bekritiseren zijn, hoe ze zich moeien met de moeilijkste beslissing die Hugo Claus of Chantal Sébire in hun leven hebben moeten nemen. Ze hebben moeten beslissen dat ze de lente niet meer willen zien. Ik begrijp niet hoe je zo respectloos kan zijn, dat je durft te denken dat stervenden en dokters op zo’n moment lichtzinnig zouden durven zijn. Het intiemste moment van een leven afdoen als ijdelheid, dat is op zich de grootste ijdelheid. Het is een zonde waarvoor je geen bijbel nodig hebt. Zo gaat ge nooit in de hemel geraken.
En toch zijn dit momenten waarop ik hoop dat er een hiernamaals is, alhoewel het enorme schok zou zijn voor Hugo Claus. Maar ik weet zeker dat Claus met zijn zachte stem en met de juiste woorden Chantal opnieuw aan het lachen zou krijgen. Zoals op die foto, toen ze nog geen troost nodig had. (Willem Wallyn)