Objectief
Een Michel heeft een commentaartje achtergelaten dat de moeite waard is om er een zelfstandig blogitem van te maken. Aanleiding is de euthanasiediscussie. De volledige tekst vind je onder Advocaat van de Duivel van vorige zaterdag.
[...] Wat me [...] stoort, is dat ook journalisten van de openbare omroep het nodig vinden een standpunt in te nemen. De journalist Koen Fillet stelt duidelijk dat hij het opiniestuk van Wallyn ontroerend en spijkers met koppen vindt. De privé-mens Fillet heeft uiteraard het recht op die mening, maar ik blijf vinden dat je als journalist erg terughoudend moet zijn in het uiten van die mening.
Zeggen dat de blog over de privé-Koen gaat en niets met de journalist te maken heeft? Dat is een spreidstand die enkel theoretisch vol te houden is, want al wie die blog leest, doet dat tot op zekere hoogte omdat hij is gemaakt door de journalist Koen. Zeker als op de blog politieke/maatschappelijke standpunten worden ingenomen, of als op de privéblog naar producten/programma's van de journalist wordt verwezen.
Call me old fashioned (ben net 30 geworden), maar kleurloze journalisten geloof ik nog steeds het meest. Dat journalisten vrijelijk hun mening ventileren op allerhande blogs (Koen is lang niet de enige, zie bv. Het Radiofonisch Instituut en zelfs deredactie.be), is hun recht, maar hun functie van zo objectief mogelijk verslaggever komt het niet ten goede.
Uit zijn laatste zin blijkt dat Michel beseft dat objectiviteit niet bestaat. Hij heeft het over zo objectief mogelijk. Daar zit de knoop: elke collega-journalist van mij gaat stemmen, ieder van hen heeft meningen. Een objectieve journalist is een journalist die die meningen probeert weg te stoppen. Dat lukt natuurlijk maar tot bepaalde hoogte, daarover zijn Michel en ik het dus eens.
Getuigt het dan niet van ijdelheid als een journalist beweert dat hij objectief is? Meet hij zichzelf dan geen status aan die niet waar te maken is? En is het dan niet eerlijker toe te geven dat dat niet kan en af en toe je mening bekend te maken? Luisteraars en lezers kunnen je journalistieke werk dan in het juiste perspectief plaatsen.
Overigens is het met enige schroom dat ik het woord collega-journalisten gebruik. Ik zal mezelf zelden spontaan journalist noemen. Radiomaker is een jasje dat me beter past.
[...] Wat me [...] stoort, is dat ook journalisten van de openbare omroep het nodig vinden een standpunt in te nemen. De journalist Koen Fillet stelt duidelijk dat hij het opiniestuk van Wallyn ontroerend en spijkers met koppen vindt. De privé-mens Fillet heeft uiteraard het recht op die mening, maar ik blijf vinden dat je als journalist erg terughoudend moet zijn in het uiten van die mening.
Zeggen dat de blog over de privé-Koen gaat en niets met de journalist te maken heeft? Dat is een spreidstand die enkel theoretisch vol te houden is, want al wie die blog leest, doet dat tot op zekere hoogte omdat hij is gemaakt door de journalist Koen. Zeker als op de blog politieke/maatschappelijke standpunten worden ingenomen, of als op de privéblog naar producten/programma's van de journalist wordt verwezen.
Call me old fashioned (ben net 30 geworden), maar kleurloze journalisten geloof ik nog steeds het meest. Dat journalisten vrijelijk hun mening ventileren op allerhande blogs (Koen is lang niet de enige, zie bv. Het Radiofonisch Instituut en zelfs deredactie.be), is hun recht, maar hun functie van zo objectief mogelijk verslaggever komt het niet ten goede.
Uit zijn laatste zin blijkt dat Michel beseft dat objectiviteit niet bestaat. Hij heeft het over zo objectief mogelijk. Daar zit de knoop: elke collega-journalist van mij gaat stemmen, ieder van hen heeft meningen. Een objectieve journalist is een journalist die die meningen probeert weg te stoppen. Dat lukt natuurlijk maar tot bepaalde hoogte, daarover zijn Michel en ik het dus eens.
Getuigt het dan niet van ijdelheid als een journalist beweert dat hij objectief is? Meet hij zichzelf dan geen status aan die niet waar te maken is? En is het dan niet eerlijker toe te geven dat dat niet kan en af en toe je mening bekend te maken? Luisteraars en lezers kunnen je journalistieke werk dan in het juiste perspectief plaatsen.
Overigens is het met enige schroom dat ik het woord collega-journalisten gebruik. Ik zal mezelf zelden spontaan journalist noemen. Radiomaker is een jasje dat me beter past.
posted by koen fillet at 08:45
13 Comments:
Wat mij stoort is dat sommigen (zoals Michel) blijkbaar dus vinden dat journalisten hun mening niet mogen uiten, terwijl kleuterjuffen of slagers (om iets te noemen) dat wel mogen, telkens buiten de werkuren wel te verstaan. Is het zo moeilijk om als luisteraar/lezer het onderscheid te maken tussen professioneel/persoonlijk?
Trouwens, hoe meet je de "objectiviteit" van journalisten? Is het niet eerder zo dat we zoeken naar een opinie volgens dezelfde "waarden" die wij ook aanhangen (in het extreme is dat dus de objectiviteit 100%)?
In de (voornamelijk buitenlandse) kranten is dat duidelijk : in UK bijvoorbeeld uit The Telegraph doorgaans pro-Tory standpunten, in Spanje El Mundo pro-PP.
IK ga er eigenlijk bij het lezen van dit blog vanuit dat het de mens en trotse werknemer / creator "Koen Fillet" is die hier het woord voert. Dat zorgt ervoor dat ik net verwacht dat er standpunten ingenomen worden en met de nodig trots (en nuance) over eigen werk kan gesproken worden.
Misschien is het wel een beetje voyeurisme in mij dat dit blog wil lezen om zo de denkwereld van mijnheer Fillet (ik weet niet of ik Koen mag zeggen...) te trachten achterhalen maar ik vermoed dat dat wel een eigenschap is van iedereen die blogs leest en misschien dat in alle bloggers dan wel een beetje exhibitionisme huist.
In alle geval, door de denkwerelden van de privé-persoon en werknemer / creator "Koen Fillet" te kennen kan ik mij ook een beter beeld vormen van de kleuring die de zo objectief mogelijke journalist "Koen Fillet" in zijn berichten stopt.
Voor mij is dit blog, met alle standpunten en berichten in de kantlijn, een waardevolle toevoeging op de radioprogramma's die de journalist / radiomaker "Koen Fillet" op VRT-radio brengt.
Doorgaan Koen, ik lees je graag...
uw bescheidenheid siert u
en je hebt nog gelijk ook
wat de mening over euthanasie betreft,ik sta dagelijks in palliatieve zorg,en zou graag eens iemand zien die graag lijdt.
maar de geestelijken zijn niet menselijk maar goddelijk en die voeln misschien geen lijden.
LV
Oprechte bijdrage en dat siert de mens.Wat wél moet gezegd worden is dat verhoudingsgezien de politieke gezindheid van 'de journalisten' en 'de mensen' in contradictie zijn.Daarom pleit ik ervoor deze onrechtmatige verdeling te evalueren telkens na de federale verkiezingen.Het gaat toch niet op dat 80% van de persmensen het politieke gedachtengoed van 20% van de bevolking vertegenwoordigen.
Mvg
Jean
@Anoniem. Hoe dacht u die onrechtmatige verdeling te evalueren? En wat moet er na die evaluatie gebeuren? Personeelsadvertenties waarin de VRT op zoek gaat naar een journalist van deze of gene politieke overtuiging? Hihi.
Er was een tijd dat op de BRT van iedere journalist de politieke kleur bekend was. Je geraakte toen nergens zonder lidkaart van een partij. Daar wil niemand opnieuw naartoe.
Inderdaad, daar wil niemand opnieuw naartoe.
Ik ga akkoord met de beginstelling dat objectiviteit een utopie is. Het is me met de paplepel ingegeven op de middelbare school dat objectiviteit bestaat, maar dat is nu eenmaal Le Néant. Er is enkel subjectiviteit omdat we allemaal evenzeer bestaan en subjecten zijn, die vanuit onze eigen bril naar de zaken om ons heen kijken.
Anderzijds betekent dit niet dat we niet moeten proberen om verschillende invalshoeken over eenzelfde kwestie uit te diepen. Van een interessante discussie is nog niemand dommer geworden. :-)
Natuurlijk zitten we in België een beetje in een rare situatie, toch zeker wat de kranten betreft. Er zijn geen objectieve kranten, maar iedereen noemt zich wel zo, en streeft ernaar. De Morgen was vroeger uitgesprokener links dan nu. De Standaard was uitgesprokener christelijk dan nu, enz. Maar de wortels zitten er nog, en worden soms gebruikt om afstand te nemen van de vroegere min of meer openbare "subjectiviteit". Ik heb liever de openbare subjectiviteit wat dat betreft. Dan wéét je wat je leest en kan je er beter rekening mee houden.
Wat betreft openbare omroepen ligt dat natuurlijk wel een stuk ingewikkelder omdat de leiding niet altijd dezelfde politieke stuurmannen heeft. Toch ben ik niet voor een afschaffing van de openbare omroep. Ik denk dat we, als lezers, kijkers en luisteraars, ervan moeten uitgaan dat de openbare omroep de mening van de regering weerspiegelt in de actualiteit. En dat zal dus soms al eens wisselen, indien er politiek een zwaar andere koers wordt gevaren.
Een kritische houding tegenover informatiebronnen kan in het algemeen geen kwaad. Daar is ook nog niemand dommer van geworden. ;-)
En tenslotte: natuurlijk vind ik het, gezien bovenstaand discours, geen probleem dat journalisten een blog hebben. En ook niet dat ze daar hun mening inzake actuele vraagstukken op weergeven. Laat maar komen!
@koen:op bijgaande url is een degelijk werkstuk te lezen aangaande deze problematiek :http://www.internetjournalistiek.be/pdf/profiel_beroepsjournalist.pdf
Vroeger dicteerden de pastoor en de onderwijzer hoe alles moest en nu probeert 'de media' dit te doen.Eigenlijk is er in 50-60 jaar dus niets veranderd.Alleen kende we destijds de hiërarchie achter de campagne maar nu niet.Sommigen suggereren de 'loge-zuil' als drijvende kracht dat 80% van de journalisten hetzelfde gedachtengoed verkondigen.Zo kan het toch ook niet verder ...of toch?
Mvg
Jean
Grappig. Kranten en weekbladen staan al jaren vol met ongezouten meningen en opinies van de geschreven pers, maar op radio of tv zou het niet mogen?
Ik zal even advokaat van de duivel spelen. Ik vind dat Michel hier een punt heeft. Je mag jezelf dan niet echt beschouwen als een journalist Koen, maar het is wel de taak van je collega's om zo objectief mogelijk te berichten. Dat wil zeggen dat je onderwerpen vanuit verschillende perspectieven probeert te bekijken en niet enkel vanuit je eigen mening. Wat kan mij de mening schelen van - ik zeg maar iets - Tim Pauwels?
Zo vind ik dan ook dat de verguisde lieden als de kardinaal en de Broeder van Liefde en de recente discussie rond euthanasie een punt hebben.
Maar stel je eens voor dat Willem Wallyn voor deze strekking advokaat van de duivel zou gespeeld hebben. Tegenwoordig ondenkbaar op Radio 1.
Ik moet eerlijk bekennen Koen dat ik - als jarenlange Radio 1-luisteraar stilaan Radio 2 verfrissend begin te vinden.
Waarom wil iedereen toch steeds maar weer 'gelijk hebben' of 'gelijk krijgen'? Ik krijg steeds meer het gevoel dat mensen elkaar niet kunnen uitstaan, maar ik vrees dat zelfs daar niks mis mee is. Ja we zijn toch rare schepsels hé?
Palliatieve zorg, daardoor zou je zonder lijden je laatste dagen op een waardige manier kunnen doorbrengen.
Ik durf daaraan te twijfelen. Door een paar ervaringen die ik bij de tandarts meegemaakt heb.
Geval 1 : mijn tandarts haalt één van mijn voortanden eruit, ontzenuwt het hele geval en zet er een stifttand in. Ik mag naar huis maar voor ik thuis ben breekt er een helse pijn in mijn "ontzenuwde" tand los. Ik ga opnieuw naar de tandarts die stelt dat ik maar een extra paracetamolletje moet nemen. "En als dat niet lukt, neem er dan twee!" Ik ga naar huis, het houdt niet op, ik ben op de duur aan mijn vierde tabletje in een uur tijd. Opnieuw ga ik naar de tandarts, jankend van de pijn, en die raadt mij aan om nòg een paracetamol te nemen en stelt: "Meneer, het kàn niet dat u nog pijn heeft!" Ik blijf moeilijk doen waarop de tandarts uiteindelijk stelt "u moet het zelf weten, dan haal ik de stift eruit, jammer voor u!" Maar wat blijkt? Er had zich (door een ontsteking) etter opgehoopt onder die stift. Eens die eruit was, wèg pijn.
Geval 2 - Ik heb lichte tandpijn en ga bij een tweede tandarts (die vorige vertrouwde ik niet meer). Die tandarts vult een paar gaatjes (die er eigenlijk amper zijn, de arts is verwonderd over mijn gevoeligheid) en stuurt me naar huis. De pijn blijft, dus ik dezelfde dag weer naar die tandarts. Die me botweg dit antwoordt: "meneer, u beelt zich in dat u pijn heeft, ga naar huis, ik kan niks meer voor u doen!" Na een uur bel ik die tandarts op, stel dat ik het mij écht niet inbeeld en eis hulp, waarop die mij doorstuurt naar de wachtdienst voor tandartsen. Waarop ik dat telefoonnummer draai en een antwoordapparaat krijg met daarop de boodschap "wij zijn momenteel niet bereikbaar, bel later terug". Als ik (ten einde raad) terug naar mijn eerste tandarts ga, ontdekt deze dat er aan het tandvlees in de buurt van één van mijn wijsheidstanden een ontsteking zit. Verstopt tussen de wijsheidstand en de voorlaatste tand gaapt een gat in het tandvlees waarin etensresten bleven steken. De wijsheidstand duwde al de andere tanden weg. Na één tablette van een antibioticum was ik al geholpen, wég pijn!
Twee artsen die mij botweg vertellen dat ik geen pijn heb. Kom mij niet vertellen dat ze op palliatieve zorg géén eigenwijze artsen hebben!
als ik de reacties hier zo lees, kan ik alleen maar stellen dat de mens in het algemeen het (opinies, maar ook nieuwsgeving) liever "voorgekauwd" heeft...dwz de journalisten moeten maar zo "objectief" mogelijk berichten! Ja, dat vind ik lovenswaardig, maar dat bestaat niet! Ik stel voor dat we allemaal een beetje meer "onszelf vragen stellen", maw de luisteraar/lezer moet niet klakkeloos alles overnemen, maar zelf ook nadenken. Ik stel vast dat er tegenwoordig niet echt die bereidheid is...jammer.
Ik zal een niet-politiek voorbeeld aanhalen : er zijn een pak recensies van films, en al lezende/luisterende merk je dat recensent X dikwijls een mening verkondigt zoals jij de films in kwestie ook evalueert...na een tijdje ga je de films kijken die recensent X bevielen, of niet? Wel, op radio en in kranten en op TV en nu ook op internet lees en hoor je dingen en je gaat automatisch meer belang hechten aan opiniestukken die jouw "waarden" hanteren, als dat enigszins duidelijk is. Maw ik hou van het radiowerk van ene KF en ga een kijkje nemen op zijn blog...het gros van de stukken vind ik interessant, en dus kom ik af en toe terug kijken...maar geen haar op m'n hoofd denkt eraan om KF's opinies op z'n blog te beoordelen op basis van KF's werk. Dus : doe zo verder, ik lees je graag, maar ik reageer niet dikwijls, enkel als ik vind dat er iets "fragrant" verkeerds gezegd is (en als ik zelf wel iets interessants eraan kan toevoegen!).
ik stel alleen vast,wanneer je in het veld staat kan je weten wat lijden is
het is evenzeerlijden voor de verzorgenden dan voor de patient,maar dan op een andere manier.
zo zie je maar dat sommige lijdenden ,de patienten dan ,proberen rekening te houden met de mensen die ze zien lijden
de ervaring is de beste toonschool
Een reactie posten
<< Home