Het programma van Wim Helsen
Dat publiek moet weg. Er werd gelachen op momenten dat het niet paste. En het dwingt, enkel door zijn aanwezigheid, Wim in zijn rol van cabaretier. Daarin is hij onnavolgbaar, maar het is Wim zoals we hem kennen. De podiumversie. Ik had ook de huiskamerwim willen zien, ik hoopte hem echt te zien interviewen. Rechtoe rechtaan vragen stellen, niet omdat ze een lach opleveren, maar omdat hij het antwoord wil kennen. Een keer slechts zag ik Wim gisterenavond echt: toen hij nee zei tegen het standbeeld, dat hij geen zin had om een standbeeldenfestival te presenteren. Eén keer is wat weinig.
Dat ga ik hem nu mailen, sé.
Labels: Canvas
posted by koen fillet at 17:04
4 Comments:
ik ben met een half oog beginnen kijken, maar algauw had Wim mijn volle aandacht. Een paar keer schoot door mijn gedachten: "ik hoop dat dit niet in scene gezet is". Zo écht! Daar kunnen geen duizend Pfaffs tegenop. Hoogtepunt vond ik zijn intrede bij de palliatieve zorgverstrekker; hilarisch maar ook een beetje genant, maar vooral heel echt.
Wim Helsen is één van de beste cabaretiers die we hebben, maar het probleem (zijn probleem?) is dat hij nu eenmaal getypecast is als komiek. Hij slaagt er blijkbaar niet in om uit die rol te treden. Zoals bijvoorbeeld bij die man van de palliatieve zorgen. Ik vond het aandoenlijk hoe de man serieus bleef over zijn zaak, terwijl Helsen de doodsreutel imiteerde. Ik kreeg daar toch een wrang gevoel bij, de dood is geen taboe, maar dit rook al snel naar voyeurisme. De boodschap van de man was nochthans prachtig en achteraf ook goed samengevat door Sien Eggers: "Voeg geen dagen toe aan het leven, maar leven aan de dagen."
De rol van Sien Eggers is ook onontbeerlijk als buffer tussen gebeurtenissen in twee kamertjes, de nabespreking is ontladend. Alleen zou ik haar rol herzien: niet louter als passief object, maar actief als een soort meesteres. In die zin dat de "onervaren" interviewer Helsen naar haar toegaat om opmerkingen. Een kleine berisping als het grof was, een aanmoediging als hij goed bezig is. Zo ontstaat een beetje discussie, waar de kijker ook in betrokken geraakt.
Voor de rest vind ik het concept heel mooi, men werkt met de input van de mensen, en dat is een soort man bijt hond in de studio. Ik betwijfel echter of Helsen ooit uit zijn rol als cabaretier zal kunnen stappen. Ik heb ook de indruk dat hij niet goed kan verdragen dat iemand grappiger zou zijn dan hijzelf. Zo kreeg Katinka Polderman - een topartieste in het cabaret in Nederland - quasi geen kansen om zich te bewijzen, en werd haar eerste bijdrage (het terroristenlied) een beetje in het belachelijke getrokken.
Helsen lijdt een beetje aan het Uyterhoevensyndroom: je zal er steeds mee lachen, maar hij bepaalt wanneer en waarmee.
Beste groeten,
Smithson
ik heb heel erg genoten van de uitzending. Toch een belangrijke bedenking die al jullie bedenkingen in een ander daglicht stelt: ik geloof niet dat Wim nergens van weet. Het gesprek met de palliatieve zorgverstrekker was heel erg duidelijk voorbereid en uitgeschreven. (niemand die niet met tv te maken heeft zou uit zichzelf antwoorden "dat is een idee van de redactie") Hetzelfde met Katinka Polderman, die wist heel goed wat er zou gebeuren.
Voor alle duidelijkheid: ik vind dat niet erg, maar het haalt natuurlijk wel jullie opmerkingen over grof en echt zijn onderuit.
zoals er de koen van de radio is, de koen op de redactie en de koen thuis, is dat bij wim uiteraard niet anders. dat is ook goed zo. dichter dan dit hoeft teevee niet te komen...
Een reactie posten
<< Home