Rifffs

Nieuwe muxtape. (Voor de niet ingewijden: dat is een internetversie van de mixtape, een cassette waar je speciaal voor je vrienden je lievelingsmuziek opzet. Klik en luister) Geïnspireerd door de top 25 van de beste gitaarriffs die een paar dagen geleden het internet teisterde.

1. My Doorbell - The White Stripes. Als ik Kind 1 uit zijn kot wil lokken, durf ik wel eens te beweren dat muziek zonder gitaren geen muziek is. Er zijn uitzonderingen. Jack White slaagt erin om een nummer te schrijven dat op een gitaarriff drijft, zonder dat er een gitaar aan te pas komt. Waarmee bewezen is dat een piano een gitaar is met overdreven veel snaren.

2. Honky Tonk Women - The Rolling Stones. Ik verkies dit ver boven Satisfaction omdat deze riff veel geheimzinniger is. Keith doet maar wat, schijnbaar. Het geheim zit hem in de manier waarop hij zijn gitaar stemt. Voor de kenners: open G. En hij haalt de lage E-snaar van zijn Telecaster. Op die manier kan je achteloos naar je snaren meppen, het is nooit echt mis. Of zoals Keith het zelf omschrijft: "Five strings, three chords, two fingers, one asshole".

3. Does Your Mother Know - ABBA. Het D-akkoord waar je een pinkje bijzet, de klassieke gitaristentruuk.

4. Day Tripper - The Beatles. Luister hoe ze dat riffje halfweg omsmeden tot solo en hoe het daarna allemaal weer op zijn pootjes valt.

5. The Price of Love - The Everly Brothers. (...) Ja, sorry. Ik was even weg, gitaar gaan halen. Ik wil meespelen. Die sol op de lage mi-snaar die je even moet optrekken, heerlijk.

6. Oh La La La - TC Matic. En nu leg ik mijn intrument weer weg want dit is gitaristenhokuspokus waar ik niet uit geraak. Awoe Pater Damiaan, Jean Marie Aerts verdient de titel "Grootste Belg" voor deze ijzeren riff.

7. The Very Thing That Makes You Rich (Makes Me Poor) - Ry Cooder. Hier moet u even geduld oefenen, de riff zit op het eind van het liedje. Maar skip er niet meteen naartoe, want het mooie is hoe je hem stillekesaan voelt geboren worden. Ik citeer Ry Cooder uit een interview dat Marc Didden met hem maakte in 1979: 'The Very Thing' heb ik van een zekere Sidney Bailey, een taxichauffeur uit Memphis, een oude kerel die nooit wat anders geschreven heeft en wellicht nooit wat anders zal schrijven. In die ene song staat alles wat hij te zeggen had. Een prachtkerel.

8. Day After Day - The Pretenders. James Honeyman Scott is een zwaar onderschat gitarist, die het niet van lange solo's moest hebben maar van een klein versieringetje links, een extra melodielijntje rechts, en riffs riffs riffs. Dood na slechts twee elpees, dju toch.

9. Mannish Boy - Muddy Waters. Het is een re-gel-rech-te schande dat Mannish Boy ontbreekt in die officiële rifflijst. Dit is de oerriff, daar gaan we toch niet over discussiëren zeker? Zes minuten van hetzelfde. Ain't that a man.

10. Hey Gyp - Donovan. Je hebt geen Marshalltoren en geen elektriciteit nodig om een opzwepende riff te spelen. Een akkoestisch gitarreke volstaat.

11. Mystery Train - Elvis Presley. Wij negeren de King en wij luisteren naar zijn gitarist, James Burton. Op een Fender Telecaster, de oergitaar, een plank met snaren, zie ook (2). Een riff die gitaaronkundigen vermoedelijk niet opvalt, maar mensenlief hoe subtiel en efficiënt. En nu ik erover nadenk, (5) was ook James Burton. Vermoed ik.

12. Sweet Little Lisa - Dave Edmunds. De gitarist met de gouden vingers die u hier hoort excelleren is Albert Lee. Dat rockt en dat rollt van het ene akkoord naar het andere, allemaal met een gemak van allez, dat niet iedereen dat kan. Dave Edmunds zegt "If I could be born again as sanything else other than myself, it would be as Albert Lee, 'cause just to hear a man play guitar as he does is a joy." En ja, weer een Telecaster.

Mocht u ook een muxtape in elkaar geprutst hebben, zet hem in de comments.

-update- Kijkkijk, Youtube heeft een filmpje van de opnames van Sweet Little Lisa. Youtube heeft alles.