Moe.

Het is niet te geloven hoe moe een mens kan zijn zonder het te merken. Om exact 12u vanmiddag overviel het me. Wilde Geruchten was gedaan en van het ene moment op het andere geraakte ik niet meer vooruit. Vakantie, en dan is moe zijn toegelaten. Alsof je jezelf niet toestaat om moe te zijn zolang er gewerkt moet worden.

Eigenlijk zou ik vroeg in mijn bed moeten kruipen, maar dat kan niet. James Brown op Couleur Café. Ik ga met Thomas. Ik heb eventjes gehoopt dat zijn rapport slecht zou zijn, zodat ik kon zeggen, sorry jongen, geen James Brown. Maar hij heeft uitstekende punten. Het wordt dus een lange nacht. Want na James Brown ook nog Burning Spear.

Niet te moe om te feesten. Wel te moe om te fietsen. Dat stel ik uit tot morgen, trainer.

De Wilde Week, aflevering Kaka.

Hier sé, profiteer ervan want 't is de laatste: De Wilde Week, de podcast van Wilde Geruchten. Het gaat over een Braziliaanse middenvelder met een onnozele naam, Aziaten die op Aziaten lijken, homovoetballers, studerende meisjes die 300 euro winnen, zwijgende kroonsprinsjes en nog een paar andere dingen. Voor een nieuwe Wilde Week is het wachten tot begin september.

Ghana!

Hoe harder ik trap op die hometrainer, hoe beter die Ghanezen gaan spelen, veronderstelde ik. Maar o, o, o, ik heb gefaald. Op het eind was het enige waar ik nog op hoopte één enkele Afrikaanse goal, gewoon voor de rechtvaardigheid. Want verdienen ze het, die Brazilianen? Ik denk het niet.

Zal ik mijn benen scheren?

We leggen ons bij de feiten neer: nog drie, vier weken looploos. En toch moet ik naar een marathonconditie toewerken. Dus fietsen. Op een gewone herenfiets. Toeristenstuur. Potvitessen, de derde trapt af en toe door. Ik heb een broer die handig is met engelse sleutels, ik denk dat ik een van de komende dagen maar eens in zijn richting zal trainen.

Het gebeurt uiteraard allemaal in samenspraak met Paul. Hij heeft me daarnet mijn trainingsschema voor deze week doorgestuurd: maandag rust, dinsdag een uur fietsen met hartslag 120/140, woensdag rust, donderdag (arrgh!) 45' aquajog, vrijdag rust, zaterdag 90' fietsen tussen 120 en 140, zondag 120' fietsen aan hartslag 130.

Ik heb gisteren en vandaag fors gepedaald. In mijn loopuitrusting, een beetje onnozel met de letters r, u en n op mijn borst. Met haar op mijn benen. En met een polar die alleen mijn hartslag opmeet. De fietstoebehoren heeft de sponsor niet bijgeleverd. Geen idee dus hoeveel kilometers ik in de benen heb.

De hartslagcurve van een fietstocht ziet er compleet anders uit dan ik gewend ben. Als je loopt zie je een min of meer gelijkmatig oplopende lijn, bij het fietsen gaat het veel meer op en neer. Je moet al eens stoppen voor het rood, er zijn tegenliggers, bochtjes, afdalingen, stuk voor stuk situaties waarin de hartslag daalt. De diepe dalen in de curve hebben met veerponten te maken. Eentje over de Rupel, eentje over de Schelde.

Zou ik zotte kosten doen? Fiets? Scheermesjes? Kilometrikje? Fietsbroekje?

De Wilde Week, aflevering voorlaatst.

Hocus Pocus klaar: De Wilde Week, de podcast van Wilde Geruchten. (Eigenlijk vrijdag al, maar ik had het te druk om te posten.)

Het gaat over de barbeque van Tony Mary, jengelplaten, de cake van Eric Wymeersch, radioverslaggevers die er een slag naar slaan, kegelsnedes en ellipsen, de wiskundeknobbel van koningin Paola, de handschoenen van Briek Schotte, over de spotvogel en de roodborst en over nog een paar dingen.

Terug uit Pellenberg.

Onderzocht door Koen Peers. Eerst korte ondervraging. Of ik nog pijn voel. Nee, niks, ook niet als ik train. Vervolgens de onderzoekstafel op. Hij draait en keert met mijn rechterbeen en alles gaat goed. Tot hij in mijn tractus iliotibialis knijpt. Pijn, licht maar duidelijk. Er verschijnt een rimpel in het dokterlijke voorhoofd. Hij zegt dat hij nog wat spanning voelt, dat de ontsteking nog niet helemaal is afgekoeld en stuurt me door naar de echografie.

Uit de beelden blijkt dat de lastige spierband 34 milimeter dik is. Drie weken geleden was dat 37 milimeter. Er is dus beterschap, maar we moeten naar 30 milimeter of zelfs nog wat minder. Moeilijk te schatten hoe lang dat gaat duren. Minstens nog eens drie weken, mogelijk maanden. Zoals dokter Peers het uitsprak klonk het als maaaanden.

Vreemd dat zo'n frictiesyndroompje zoveel tijd nodig heeft. Een gebroken been lijkt mij veel erger en daar ben je in zes weken vanaf.

Conclusie: niet lopen. Over een paar weken nog eens terugkomen voor een stand van zaken. Ondertussen aan de conditie werken zonder te lopen. Dus hometrainer.

En wat de kansen op de marathon betreft, dokter? Ik ben niet helemaal zeker, maar ik denk dat ik een wetenschappelijke twinkeling zag in de ogen van Koen Peers: het is voor een sportarts een uitdaging om iemand die geen duurlopen mag doen toch klaar te stomen voor een marathon. Hij wou nog eens met Paul overleggen, maar hij adviseert dat ik korte afstanden ga trainen aan een hogere intensiteit - sneller dus, gecombineerd met alternatieve conditietrainingen. Trainingen 25 tot 30 kilometer mag ik zeker niet doen. In de laatste fase ten hoogste 15 kilometer. Dat is verre van ideaal, maar het is een kwestie van de werkelijkheid met de wenselijkheid te verzoenen. En in New York vingers kruisen en tanden bijten.

Ik ben zeer benieuwd hoe Paul dit in trainingsschema's gaat gieten...

En hoe zit het nu met die marathon?

Ah, slecht he. Vandaar die dagenlange stilte alhieder. Ik heb sinds de 20km van Brussel geen meter meer gelopen. Wel vele uren op de hometrainer gezeten en gestreched en ijs op mijn knieën gelegd en bodygebuild. Overmorgen gaat Dokter Peers zijn vonnis uitspreken.

Ik kijk niet echt uit naar donderdag. Koen Peers is vorige keer heel duidelijk geweest: de kans dat iemand met een frictiesyndroom de eindmeet haalt in NY is klein. Ik kan dat uit eigen ervaring bevestigen, de pijn is hels. Ik hoop daar dus niet meer op. Als er geen TV aan te pas zou komen zou ik rusten en hometraineren, en over pakweg een maand weer kalmpjesaan beginnen lopen. Rustig opbouwen tot ik het weer een dik uur kan volhouden. Hobby hobby.

Helaas is daar de marathon van New York. Die dwingt mij in een timing. Ik kan me geen rust veroorloven. En er is dat kleine waterkansje dat ik mijn lopersknie met de juiste oefeningen kan wegtrainen. Omwille van de TV moet ik die kans grijpen en erin te blijven geloven. Tegen beter weten in.

Kijk, iemand die zijn brood verdient met lopen, die investeert al zijn tijd en energie, zelfs al is de kans op succes klein. Die laat zo'n weerbarstige knie waarschijnlijk door een chirurg opengooien. Maar in mijn geval is lopen een liefhebberijtje. Looptrainingen zijn leuk op zich, dat doe ik met graagte, maar wekenlang op die hometrainer zitten en in de fitness godbetert, om dan waarschijnlijk die marathon toch niet te kunnen lopen, tja, begrijp je dat me dat zwaar valt? Om niet te zeggen dat ik het er niet voor over heb?

Eindejaarsvraagjes.

Beste radio, zonder enige twijfel, al is het jaar nog niet half: Theme Time Radio Hour op XM Radio. Bob Dylan praat elke week een uur muziek aan elkaar in een bepaald thema. De site ziet er nogal betaalachtig uit, maar gelukkig zijn er snoodaards die de boel in mp3 formaat op het net flikkeren.

Wie Pili Pili op Radio 1 al te rootsy vindt, raad ik aan om Bob zijn programma links te laten liggen. Hij daalt neder in de diepste, vochtigste archiefkelders van de Amerikaanse muziek. Je moet dus tegen krassend vinyl kunnen.

Als ik u was zou ik meteen naar aflevering 4 klikken en op zoek gaan naar het fragment waarin Dylan Take me out to the ball game zingt. Acapella, zonder gitaar. En zonder mondharmonica. Het duurt maar 26 seconden. Schoon hé? Oh, wat heb ik goesting om ooit nog eens een puur muziekprogramma te presenteren.

Beu? Moe? Zo stillekes?

Beste Heleen, beste Eljie, beste G, jullie hebben gelijk, ik moet me vermannen. Het is van vrijdag geleden dat ik nog eens iets heb laten horen, dat is schandalig lang. De eerste regel van kwaliteitsvol bloggen is naar verluidt alle dagen een postje. Ik ga eerst nog een uurtje de hometrainer op, en dan kruip ik weer achter de computer.

De Wilde Week, aflevering Freya.

Beste vrienden, hier te beluisteren: De Wilde Week, de podcast van Wilde Geruchten. Het gaat deze week over ministers die de Mont Ventoux willen bedwingen, partijvoorzitters die meer basketbal op de radio willen, vice-premiers en hun licentiaatsverhandeling, Hans Vandeweghe en zijn appreciatie van diverse voetbalploegen, de diepere betekenis van strandgenoegens, reusachtige vissen en nog een paar dingen.

Kopsport.

Ik heb net per internet mijn IQ getest. Het is met IQ-tests zoals met hoogspringen: het eindigt altijd op een teleurstelling. Je springt tot de lat eraf valt. Je vult de oefeningetjes in tot ze je boven je petje gaan. En dat voelt altijd als dju, hiervoor ben ik niet slim genoeg.

De uitslag viel reuzemee. Wat ik bijvoorbeeld niet kon is dit rijtje aanvullen: 8 10 19 25 28 26 17 11 …

Ben ik dat?

Nicky Aerts, presentatrice van Neon, kwam het redactielokaal binnen met een geheimzinnige glimlach om de lippen. Of ik de cover van het nieuwe boek van Jessica Durlacher al had gezien? Ze had het bij. Verbijsterend. Misschien is het fotootje hiernaast net iets te klein, maar die meneer vooraan met die Jodenster, dat lijk ik wel.

Het is Jessica Durlacher's grootvader, Arthuro d'Alberti. Operazanger, Jood en in 1945 in Bergen-Belsen vermoord. Alleen Jessica's vader, Gerhard, heeft de nazikampen overleefd. Hij was muziekliefhebber, ten huize Durlacher was altijd muziek te horen. Maar nooit klassieke zang. In dit boek ontdekt Jessica hoe dat komt.

De foto op de cover is gemaakt in Kamp Westerbork, een Nederlands transitkamp, het voorgeborgte van de vernietigingskampen. Je kan het je moeilijk voorstellen maar in Kamp Westerbork werd aan cultuur gedaan. Er was een professionele schouwburg waar theater werd gespeeld en gemusiceerd. Elke dinsdagavond was er een voorstelling, met een cynisch gevoel voor timing want elke dinsdagavond vertrok ook een trein naar de gaskamers. En opa Durlacher (d'Alberti is zijn artiestennaam) zong dus. De foto op de cover van het boek is gemaakt tijdens het lied Auf der Heide uit de revue "Humor und Melodie", met daarin de zin Nur auf der Heide kann ich glucklich sein.

Op pagina zes van Jessica Durlacher's boek staat een karikatuur van haar grootvader, gemaakt door een medekampbewoner in 1942. Ook daar lijk ik op. Merkwaardig.

Bij het boek zit een CD met oa muziek van Johnny en Jones, die ook in Westerbork zaten en samen met Arthuro d'Alberti op het podium stonden.

Het kopke.

Het zit bij atleten vaak in het kopke. De benen zijn goed, maar er scheelt iets met de moral. Bij Aanstaande Atleten is dat niet anders, aandachtige lezers van deze blog kunnen dat vaststellen. Er scheelt niet alleen iets met mijn benen, stilaan begint ook mijn motivatie te slabakken.

Paul Van Den Bosch, de trainer, heeft dat ook gemerkt. Gisteren belde hij mij op. Wat is't Koen, gaat het niet goed? Ik vertelde hem dat ik nog nauwelijks de fut kan opbrengen om de alternatieve trainingen vol te houden. Waarop Paul zei: Dan gaan we morgen weer lopen, een kwartiertje of zo. Vandaag dat is.

Mijn hart sprong op van vreugde. Paul maakte één voorbehoud, hij wou vooraf nog even overleggen met Koen Peers, de sportarts die mijn knieën behandelt. Dat overleg is ondertussen gebeurd, en dokter Peers is onverbidderlijk: Er! Wordt! Nog! Niet! Gelopen! Uitroepteken! Lopen kort na zo'n frictiesyndroom is vragen om moeilijkheden. Eerst wil hij me opnieuw zien. Afspraak 22 juni.

Gn!

Paul zit tussen twee vuren. De arts aan de ene kant. Dat is de ratio. Eén plus één is daar twee. Meestal toch. Aan de andere kant de Aanstaande Atleet. Dat is emotie. Goesting is daar het toverwoord. Een trainer moet daar constant tussen schipperen.

Dokter Peers heeft mij zeer streng toegesproken en gezegd dat het frictiesyndroom mijn kansen op New York ernstig hypothekeren. Paul is daar veel genuanceerder in. Want hij moet ervoor zorgen dat de sfeer in mijn kopke positief blijft. Vandaar dat hij er blijft op hameren dat alles nog mogelijk is. Hij meent dat, hij heeft - Marc Herremans nog aan toe - ervaring met mirakels.

Lastig werk, trainen.

Van moetens.

Het voorbije half uur heb ik op de hometrainer doorgebracht. Wim heeft een paar dagen geleden gevraagd hoevaak en hoelang ik fiets op dat ding. Ik weet waarom. Hij heeft er zelf ook eentje gekocht.

Het komt erop aan mijn conditie niet te verliezen nu ik niet meer kan lopen. Dus hoe vaker ik fiets hoe beter. Stevig tempo, dik 90 toeren per minuut. Flinke weerstand, 230 watt. Na een half uur ligger er kleine plasjes onder de hometrainer.

Het was van donderdag geleden dat ik nog eens trainde. Ik stap alleen op die wielloze fiets om van mijn schuldgevoel verlost te geraken, niet omdat het plezant is. Om de saaiheid draaglijker te maken kijk ik ondertussen naar De Naam van de Roos, maar neem het van mij aan: dat is veel aangenamer languit liggend in de zetel. O kon ik maar opnieuw gaan lopen. Dit kan echt niet blijven duren, mijn motivatie boert achteruit.

De Wilde Week, aflevering Astrid.

Af en toe krijg ik bericht van mensen die blij zijn dat ze de podcast van Wilde Geruchten hier kunnen beluisteren. Eigenlijk is het simpeler om je gewoon te abonneren.

De Wilde Week van 5 tot 9 juni gaat over de leugens van Zaza, over Annemie die Siegfried verslaat, over de echtgenoot van koningin Astrid, over Eddy Wally, Jacques Vermeire en andere millionairs, meneer Spagetti, over voetballende robots, over schminkster Ingrid, over illegale antiflitstips en over nog een paar andere dingen.

De leg press.

Op mijn vorige post zijn bewonderende reacties gekomen, misschien ten onrechte. Mensen die zich verbazen over die 160 kg die ik verzet. De comment van de genaamde imnohero deed mijn frank vallen. Hij schrijft: "van compleet geplooide knie-houding naar gestrekte been-houding gaan is verduiveld moeilijk..".

Euh, Paul heeft me op het hart gedrukt dat vooral niet te doen. Veel te belastend voor mijn zwakke knieën. Ik moet de leg press zo afstellen dat ik start met knieën die 90° gebogen zijn. De moeilijkste fase van de beweging zoals imnohero ze beschrijft, sla ik dus over.

En er is nog iets. Ik vraag me af of die 160 kg wel 160 kg is. Bij mijn weten worden fitnesstoestellen niet geijkt. Die schaalverdeling is vermoedelijk niet meer dan een indicatie. Toen ik daarnet aan de training begon stond de leg press er nog bij zoals de vorige gebruiker ze had achtergelaten, en die had 240 kg gedrukt... Dan is mijn 160 nog bescheiden.

Dreigend writersblock.

Looptrainingen leverden altijd stof voor deze weblog. Oog in oog met wilde dieren, madeliefjes op je weg, pijntje rechts, pijntje links, rare verkeersborden onderweg of vestimentaire moeilijkheden... Er gebeurt altijd wel iéts waarover je kan schrijven.

Binnenshuistrainingen zijn een stuk minder inspirerend. Gisteren heb ik naar The Third Man gekeken terwijl ik op mijn hometrainer zat. Het viel me op dat de jonge Orson Welles iets heeft van Adriaan Van den Hoof. Maar om daar nu over te gaan bloggen, ik weet het niet...

Vandaag was het weer in Pat's Activity Center te doen. Ook binnenshuis, ook weinig te melden. Wat ik zou kunnen vertellen zit in de afdeling bekentenissen. Overtredingen van de richtlijnen van de trainer. Ik moet van Paul beenspieroefeningen doen die mijn knieën niet belasten, dus niet teveel gewicht drukken. Maar die 50 kg van vrijdag was veel makkelijk naar mijn smaak. Ik ben vandaag wat verder gegaan. Na overleg met Paul. Ik heb hem gebeld dat ik harder wou trainen. Probeer eens 70, 80, misschien 100 kg, stond hij me toe. Ik ben tot 160 gegaan. Dat was flink drukken, maar het ging. 15 keer. En er deed niks pijn.

Aanstaand Atleet wordt Beginnend Bodybuilder.

Ik ben aan de nieuwe fase in mijn trainingen begonnen. We gaan dus proberen mijn bovenbeenspieren te laten uitdijen (!). Dan komt die lastige tractus iliotibialis een beetje anders te liggen en dan schuurt hij misschien wie weet niet meer over die gewrichtsknobbel. Misschien wie weet...

Ik zal het maar zeggen zoals het is: dat is bodybuilden voor beginners, maar dan heel voorzichtig. Ik zit op een toestel en ik moet met beide benen een stalen plaat van me af duwen. Beginnen aan 50 % van je maximum weerstand, heeft Paul gezegd, anders wordt het te belastend voor je knieën. En wat is mijn maximum weerstand, Paul. Tja, dat zouden we eigenlijk moeten uitproberen, maar dat mag je niet doen met die zwakke knieën van jou...

Ik heb dus goeie raad gevraagd aan Pat en die dacht dat 50kg wel voldoende is. 3 keer 12 bewegingen, uitademen tijdens het wegduwen. Dat zou ik drie keer per week moeten doen, nooit twee dagen na elkaar.

De opbouw ziet er zo uit: week 1: 3x12; week 2: 4x10; week 3: 4x12; week 4: 5x10; week 6: 5x13; week 7: 5x17 ; week 8: 5x20. Ofwel is Paul week 5 vergeten, ofwel is dat een rustweek. Ik zal het hem nog eens moeten vragen. En ik wil ook weten of die 50 kg voldoende zijn. Dat gaat veel te gemakkelijk naar mijn zin.

Ondankbare.

Gesprek aan de kassa van de Colruyt:
Kassier: Amai, dat gaan jullie vandaag allemaal toch niet meer op krijgen?
Annemie: En volgende week staan we hier weer met zo'n volle kar.
Kassier: Ah, trouwe klanten. Jullie krijgen van mij vijf procent korting.

Zomaar. Zonder bonnen of spaarkaarten. Ik betrapte mezelf meteen op de gedachte dat Colruyt die vijf procent dus pijnloos kan missen. We hebben altijd teveel betaald. Ondankbare ik.

De Wilde Week, aflevering Lisa.

Voor wie de podcast van Wilde Geruchten via deze weg beluistert:

De Wilde Week van 29 mei tot 2 juni gaat over de Mona Lisa, Beethoven, de Dalai Lama, Kampenhout Sas, Molteni, de onzichtbaarheidsmantel, een exvldparlementsfractiemedewerker, kinderkak, de Parlementaire Hymne, the Other Hole, plassen in de bibliotheek, boeken en zeewater en nog een paar andere dingen.

Je abonneren is makkelijker, dan haalt je computer De Wilde Week automatisch binnen.

Crazy.

Nu ik toch bezig ben muziek te linken: Crazy van Gnarls Barkley heb ik ondertussen een paar keer te vaak gehoord. Maar links en rechts op het web duiken er verdienstelijke coverversies op. Nellie Furtado!, Terri Walker!, Ray LaMontagne!, The Kooks! waarvan op de redactie van Wilde Geruchten wel eens wordt beweerd dat ze zo catchy zijn dat je er mottig van wordt.

Doobilatalaldraaalalalaldibibdadaba.

De zomer is nog niet begonnen, maar ter redactie Wilde Geruchtes is er al wel een zomerhit. Doobilatalaldraaalalalaldibibdadaba nog aan toe: Loituma, zo Fins als Lordi en even zot, weze het op compleet andere manier. Let een beetje op voor je op de link klikt, want het is een oorworm gelijk ge nog nooit een oorworm hebt meegemaakt.

Het lukt me niet om Loituma op mijn iPod te plempen, want die doet raar. Ik heb hem laten vallen en telkens ik hem aan mijn computer hang begint hij zijn harde schijf te controleren. Dat duurt uren, en als hij klaar is verschijnt hij niet in iTunes. Is er iemand die raad weet?

Aan de slag.

Paul heeft gebeld. Lopen mag niet meer, maar zolang er een sprietje hoop is op de marathon, moet ik vermijden dat ik mijn conditie kwijt geraak. Dus zoveel mogelijk alternatieve trainingen doen. De hometrainer gaat intensief gebruikt worden, de komende weken.

Paul dringt erop aan dat ik mijn dieet streng volg. Elke kilo belast de knieën. Ik had beloofd dag na dag mijn ochtendgewicht te posten, maar vanmorgen ben ik de weegschaal vergeten. Morgen dus.

Na elke training ijs op de knie. Stretchen zodat de spierband die me parten speelt wat langer wordt. En krachttraining voor de bovenbeenspieren. Dat is een beetje problematisch: de meeste krachtoefeningen zijn belastend voor de knieën. Eéntje mag ik doen. Ik moet er weer voor naar Pat's Activity Center. Paul heeft me zo goed en zo kwaad als telefonisch mogelijk het toestel beschreven. Nu is het te laat, morgen ga ik kijken of het in Pat zijn assortiment zit.

Zou ik nu nog even de hometrainer bestijgen? Om kwart voor elf?

Aanstaande Atleet Af.

Ik heb Paul z'n weblog zitten lezen, met enige trots. Eerst heeft hij het uitgebreid over Luc Van Lierde - zeer interessante uitleg over de analyse van de triatlon op Lanzarote. En dan, helemaal op het eind van het stukje, schrijft Paul:
Tijd voor andere atleten. Eén ervan heeft een vrij ernstige knieblessure, een andere had tijdens het weekend onrustwekkende hartritmestoornissen. Werk aan de winkel.
Tada!! Die andere atleet met een ernstige knieblessure, dat ben ik. Atleet begot. Niet langer Aanstaande Atleet.

Sprietje hoop.

Gisteren leek het afgelopen met mijn marathonplannen, vandaag is er een sprietje hoop. Paul vermoedt dat mijn lopersknie het gevolg is van compensatie. Ik leg het uit.

Ik had al langer last van pijn in mijn linkerknie. Ze was gezwollen, ik heb daar al een paar keer over gepost. Het vreemde van die pijn was dat ik hem nooit voelde tijdens het lopen. Maar het zou wel eens kunnen dat ik tijdens de 20 km onbewust mijn linkerknie heb willen sparen en daardoor mijn rechterknie heb overbelast. Dat zou dat tractus iliotibialis frictiesyndroom hebben veroorzaakt.

Als het verhaal zo in elkaar zit, is het probleem opgelost als mijn twee knieën volledig genezen zijn. Het is dus van kruis de vingers.