Duitsland - Spanje

Er komt een tijd dat ook de scheidsrechters met getatoeeerde armen op het veld zullen staan. Let op mijn woorden. Spuwend bovendien.

Studiekeuze

We bladeren door brochures. We klikken het internet af. Deze studierichting vereist van de leerling zelfwerkzaamheid, zelfstudie, organisatie en inzet. Of vergelijkbare formuleringen, het staat er altijd bij. We blijven zoeken. Een studierichting die zich profileert met echt iets voor sloddervossen, het moét bestaan.

Liploerder

Klein testje. Bent u een liploerder of bent u een ogenkijker? Kijkt u tijdens een gesprek naar de ogen of naar de mond van uw gesprekspartner?

Ik kijk naar de mond. Dat lijkt me volstrekt logisch: anders zie ik niet wat er gezegd wordt. Maar stilaan krijg ik de indruk dat de liploerders een kleine minderheid vormen. De meeste mensen kijken naar de ogen.

De ogen, spiegels van de ziel. Ik heb de voorbije dagen geprobeerd ernaar te kijken maar ik word er ambetant van. En ik vraag me de hele tijd af of ik me op het linker- of op het rechteroog moet richten. Nee, de mond, daar is het te doen. Wat u?

Annelies

Ik krijg de indruk dat werkelijk iédereen jarig is dit jaar.

Ontvangst

De VRT is een doolhof. Gasten geraken de weg kwijt en arriveren te laat in de studio. Zij die beweren de weg te kennen zijn de gevaarlijksten. Dus zeggen wij aan de mannen van de bareel: waarschuw ons als onze gast er is, stuur hem naar "de 0R22" en dan komen wij hem daar oppikken. Nooit klachten over gehad.

Tot dit weekend. Dorian van der Brempt kwam naar Ongehoorde Meningen. De mannen van de bareel hebben hem netjes uitgelegd waar de 0R22 is. Daar hangt een bord en aan dat bord zou een redacteur hem opvangen. Dorian van der Brempt vond het opschrift raar. Nu hij me erop heeft gewezen vind ik dat ook.

Het Laatste Uur

Het wordt dus een thematisch muziekprogramma met evenveel presentatoren als platen. Zondagnacht tussen 23 en 24 uur.

Op de webpagina staat ruim op voorhand te lezen wat de volgende weken de thema's zullen zijn. Wie zich erdoor geïnspireerd voelt, kan het programma mee samenstellen en presenteren. Hier, op deze voorlopig ultrageheime plek, staat uitgelegd hoe.

Gelezen? En? Wacht, ik kan u een voorbeeldje laten horen uit het proefprogramma dat we hebben gemaakt.

Helemaal gerust ben ik er niet in, ik hou een blik vrienden en kennissen achter de hand voor het geval er weinig reactie komt. Dat je zelf thuis een opname moet maken is een drempel, besef ik. Maar zoals de technologie vooruitsnelt wordt die drempel steeds lager, toch?

De thema's van de eerste drie weken zijn Start!,
Snorren en De koebel. Het emailadres is hetlaatsteuur@radio1.be. Aan de slagmans. Ik ga achterover leunen. Luiemensenradio, hà!

Portugal-Duitsland

Voetbal is lelijk, heeft (kind 1) vanavond besloten. Een veld vol meneertjes die voor hun land heel belangrijk zijn, maar die voor ons weinig betekenen.

Was het maar al september

Dat nieuwe muziekprogramma dat ik in september ga maken, wat kan en wat mag ik daar al over vertellen? De titel bijvoorbeeld. Het Laatste Uur. Dat ligt nogal voor de hand voor een programma dat wordt uitgezonden op zondagavond tussen 23 en 24 uur. U leest het goed. Het putteke van de nacht. Dat is zo'n onwaarschijnlijk moment van de week dat het opnieuw aantrekkelijk wordt. U hoort me dus niet klagen.

Wat nog. Dat Bob Dylan's Theme Time Radio Hour een lichtend voorbeeld is geweest. Al moeten we dat niet overdrijven: de essentie van TTRH is Bob Dylan zelf, en die hebben we niet kunnen binnenhalen. Maar Het Laatste Uur zal dus thematisch zijn. En tenslotte: de ondertitel. Een programma met evenveel presentatoren als platen. Denk daar maar eens over na.

Ik popel om meer te zeggen, want ik heb uw hulp nodig. Maar eerst moet de webpagina op de Radio 1 site doen wat ik wil dat ze doet. En dat lukt voorlopig nog niet. Ze staat online, maar voorlopig zonder enige link er naartoe. Morgen wellicht.

Zot woord

Een rolprent. Sorry dat ik u ermee lastig val op deze mooie vooravond. Rolprent, wat een woord. Nog stoffiger dan lichtbeelden. Heeft trouwens geen enkelvoud, denk ik. Eén lichtbeeld, dat zegt zich niet. Dat is dan een dia. Meervoud van dia?

Diassen, inderdaad.

Wasbord

Dit is het antwoord op de column van Linda die morgen in Weekend Knack staat. Ze heeft zich geërgerd in een Amerikaans dieetboek. De laatste zin van mijn stuk was eerst: Fuck onheilsberichten. Fuck Zinczenko. Bij nader inzien leek het me verstandiger om die gedachte wat mainstreamer te formuleren.

Die Zinczenko gaat ons niet hebben met zijn schuldgevoelaanpraterij, Linda. Laat ons dat met elkaar afspreken. Je bent zijn boek toch niet gaan kopen? Ik mag hopen dat links of rechts op de redactie van Weekend Knack een recensie-exemplaar van “Wasborddieet voor Vrouwen” lag te slingeren en dat je daarin hebt zitten bladeren. Geen euro gaan we hem gunnen.

Want laat ons het probleem eens zakelijk analyseren.

Hebben wij een wasbordbuik? Nee, natuurlijk niet. Zijn wij bereid dagelijks sit-ups te doen en te hoelahoepen om een wasbordbuik te verwerven? Nee. Zijn wij bereid te verzaken aan chocolade en alcohol, aan boter en room, met als doel die strakke buik en dat strak lichaam, een doel dat op middellange termijn toch onbereikbaar zal blijken? Ook niet.

Oei. Hoe gaan wij dan vermijden diep ongelukkig te worden?

Alsvolgt, Linda: Wij gaan onze oren en ogen openhouden. En dan merken we signalen op waaruit blijkt dat de heer Zinczenko niet in de echte wereld leeft. Niet iedereen kickt op de wasbordbuik. Een vrouwelijke radiocollega, haar naam zal ik niet noemen, heb ik ooit de lof horen zingen over de buik van haar vriend. De beste buik van de wereld, verzekerde ze iedereen die het wilde horen. Niet omdat hij hard en gespierd was zoals dat wasbord van Zinczenko, nee, het tegendeel was waar: een zachte, bolle buik. Ik meen me te herinneren dat gezellig het woord was dat ze gebruikte. Ze glimlachte terwijl ze het zei en ze kreeg die afwezige blik in de ogen van heel verliefde meisjes. Een buik waarin je, als je er je hoofd op laat rusten, een beetje wegzakt. Dat zei die collega. Ik had haar kunnen zoenen.

Misschien moet ik haar naam toch maar noemen? Want geef toe, Linda, je zou heel anders naar het radionieuws luisteren. Zou het geen troost zijn als je wist: nu leest ze nog onheilsberichten over epidemieën, over mislukte oogsten, bomaanslagen, uitslaande branden en de moeizame splitsing van een kiesdistrict. Maar het deert haar niet want straks zegt ze “dat was het nieuws”, en dan gaat ze naar huis. Naar haar vriend. Naar zijn buik. Bol. Zacht. Gezellig.

Laat de wereld maar draaien. Zinczenko, pfft.

Woe-hoe!

Even mezelf citeren: nummers waarin gewoewoewoed wordt zijn altijd ok. Een muxtape om dat te bewijzen.

1. Lyle Lovett - Give back my heart. Was in de vorige muxtape de aanleiding om die zogenaamde wet Fillet te bedenken. En is dus de aanleiding voor deze aflevering. Vandaar: nogmaals.

2. The Sensations - Let me in. Van alle woehoeliedjes vermoedelijk het vrolijkste. Zonniger dan dit gaat het hier vandaag niet meer worden. Tot mij gekomen via een coverversie van Bonnie Raitt op "Takin' my time".

3. World Party - Way down now. World Party is zwaar onderschat. Eigenlijk geen groepke, maar het eenmansproject van Karl Wallinger, die ooit nog bij The Waterboys zat. Voor de woehoe's moet je wachten tot 3'01", maar dan zijn ze er vollenbak. Een beetje popkenner roept meteen Sympathy for the devil! Inderdaad, Wallinger steelt wel vaker. Pardon. Citeert wel vaker.

4. The Rolling Stones - Sympathy for the devil. De Franse regisseur Jean-Luc Godard was erbij toen de Stones Sympathy for the devil aan het opnemen waren. De versie die u hoort komt uit de onverteerbare film die hij daarover heeft gemaakt. Marianne Faithfull en Anita Pallenberg zingen mee - ik denk dat ik ooit heb gelezen dat Pallenberg de woehoe's heeft bedacht - Keith is het meest enthousiaste koorlid, Brian Jones doet zijn best, Bill Wyman mompelt een beetje mee, en Charly Watts staat erbij voor piet snot. Hij houdt zijn mond.

5. The 5.6.7.8's - Woo-hoo. Japanse cover van een rockabillynummer uit de jaren vijftig. De originele uitvoering haalt het niet bij die typisch japanse euh japansigheid. Opgepikt door Quentin Tarantino in Kill Bill. Dit is de tekst: "Woehoe woehoehoe, Woehoe woehoehoe, Woehoe woehoehoe, Woehoe woehoehoe, Woehoe, Woehoe, Woehoe woehoehoe"

6. Blur - Song 2. Had net zo goed Woo-hoo kunnen heten.

7. Steve Miller - Take the money and run. Behalve een geweldige woehoe in de intro en in de refreinen worden wij hier ook geconfronteerd met het fenomeen handgeklap. Iets voor een volgende muxtape?

8. Electric Light Orchestra - Don't bring me down. En deze kan daar dan ook in. Handgeklap op 2'28. Tekst bevat in het refrein de kreet grrroews, haast door iedereen begrepen als Bruce! Volgens wikipedia is Jeff Lynne tijdens concerten op den duur dan ook maar Bruce gaan zingen.

9. Kool & The Gang - Celebration. Jeanettenmuziek. Dat vond ik ervan in de jaren stillekes, toen het leven nog eenvoudig was. Je had de snobs en je had de freaken. De snobs hielden van disco. De freaken hielden van al de rest. Ik was een freak. Maar de woehoe in Celebration deed me wankelen.



10. Lene Lovich - Lucky number. Strikt genomen betreft het hier niet woehoe maar oe-oe oe-oe. Maar we moeten daar soepel in zijn. Voor ze ging zingen verdiende Lene Lovich de kost met off-screengillen in griezelfilms.



11. KT Tunstall - Black horse & the cherry tree. Een collega vroeg zich een paar dagen geleden af wanneer in mijn muxtapes een nummer van na het jaar 2000 zou opduiken. Hierzie, Tom. 2005!

12. Betty Hutton - Who kicked the light plug. Bijnaam: The Blonde Bombshell. Dat moeten de jaren '40 zijn. Zij die denken dat It's oh so quiet van Bjork is, denken beter snel iets anders. Dat is origineel van Betty Hutton. Een stem als een misthoorn, al hoor je dat niet in Who kicked the light plug.

Mechelen, perron 3

Ik ken u! Perronwijziging voor de L-trein naar Gent Sint-Pieters. De man had moeten lopen. In het voorbijrennen draaide hij zich half naar me toe. Dat kan. Maar van wat ook alweer? kon ik hem nog antwoorden. Toen ging de wagondeur dicht. Ik zag hem peinzen.

Met radiobekendheid valt goed te leven.

Jaeggi

Soms valt een blog stil wegens blogger geen zin of tijd of inspiratie meer. Soms valt een blog stil wegens blogger dood.

Ziek

Daarnet koffie gedronken. Het was al twee dagen thee. Als ik thee drink ben ik ziek.

Maandag slecht opgestaan, maar toch gaan werken. 's Avonds zonder stem radio gemaakt. En allerlei telfouten gemaakt. Radio is tellen. In het zestigdelig stelsel bovendien, dat lukt niet met een koortsige kop. Tellen is moeilijker dan interviewen.

Dinsdag nog slechter opgestaan. Getwijfeld over werken of niet werken. Toch naar Brussel gereden. Ik weet niet wat het is, maar toegeven dat ik ziek ben valt me zwaar. Na twee uur Brussel toch maar toegegeven dat ik ziek was en weer naar huis gesukkeld. Dokter. Languit op sofa. DVD'tje ingestoken. Niet naar gekeken, geslapen. 's Avonds naar Flip geluisterd en gedacht ik moet straks "Dank u Flip" smssen. Vergeten "Dank u Flip" te smssen.

Woensdag. Vrije dag, ook als ik niet ziek ben. Nog een beetje zweterig. Nog een beetje kuchig. Seffes Tom Boonen op TV. En daarna dat DVD'tje en die stapel boeken en de kranten. Ik denk dat ik er stillekesaan door geraak. Koffie.

Examen

(Kind 1) blokt gedragswetenschappen. Hoe oud ben jij alweer, papa, ik vergeet dat altijd. In haar leefwereld is alles boven de achtien oud.

Ik geef antwoord naar waarheid. Vijfenveertig. Dan zit je nét in de fase van de late volwassenheid, doceert ze, een fase die wordt gekenmerkt door integriteit en wanhoop. Volgens de theorie van Erik Erikson, zegt ze er nog bij.

Ik heb haar geantwoord dat de juf gedragswetenschappen niet eens de moeite heeft gedaan om een geloofwaardige naam te bedenken voor die verzonnen theoreticus van haar. Erik Erikson? Dat geloof je toch niet, (kind 1), dat er iemand bestaat die Erik Erikson heet? Een psycholoog dan nog, psychologie is geeneens een wetenschap.

Wanhoop, ik? Pfoe...

Gewonnen!

De Grote Prijs van de Radio- en Televisiekritiek is voor ons. Blij, blij, blij. En verrast, verrast, verrast. Want de voltallige redactie van Feyten of Fillet ging ervan uit dat Music For Life ging winnen. Al was het maar omdat het gerucht ging dat de jury dat programma vorig jaar stoemelings was vergeten en dat ze dat dit jaar wilden rechtzetten. En Peeters & Pichal was ook genomineerd, het meest spraakmakende programma ten oosten van de BBC. En Bromberen, van de eeuwig genomineerde Pat Donnez. Serieuze kleppers. Maar ze riepen Flip en mij naar voor, begot. Hond/been/hond/nog een hond.

Ik had best kunnen leven met een bronzen medaille. Dan was ik blij geweest met drie nominaties op vier voor de verbouwde Radio 1.

Bedenking 1: Er stonden geen vrouwen op het podium. Ook niet bij de Grote televisieprijs, die was voor Belga Sport, ook niet bij de kleinere prijzen voor jeugdprogramma's (Mega Mindy, Fre was er niet, dus de - mannelijke - producer haalde de prijs op), actua en documentaire (De Weg naar Mekka), amusement (De Slimste Mens van Sam) en fictie (Vermist). Ook de jury is volmannelijk.

Bedenking 2: De meeste mensen luisteren naar Radio 2, journalisten luisteren naar Radio 1. Zou het kunnen dat Radio 2 goeie programma's heeft, maar dat de geachte leden van de jury dat niet weten omdat ze die simpelweg niet horen?

Sensoa

Een blogpostje voor het goede doel. Als ze bij Sensoa met hun handen in het schaamhaar zitten, dan strijk ik over mijn hart. Sensoa is het Vlaams Service- en Expertisecentrum rond Seksuele Gezondheid en HIV en zou dus eigenlijk VSESGH moeten heten. Ilse Vandevelde heeft me een mailtje gestuurd.

Beste Koen, we zitten hier bij Sensoa een beetje met de handen in het haar. We zijn op zoek naar jongvolwassenen, maar we krijgen weinig respons op onze oproep. Vandaar mijn vraag: Zou jij het zien zitten om onderstaande oproep via je blog te lanceren?

Ben je tussen 20 en 30 jaar, hetero, en seksueel actief? Dan wil Sensoa jou aan het woord laten. Om initiatieven uit te werken voor jongvolwassenen rond seksualiteit, organiseren we groepsgesprekken over seksuele ervaringen en seksualiteitsbeleving. We garanderen volledige anonimiteit bij de verwerking van de gegevens. De gesprekken vinden plaats op avonden in juni en juli, zowel in Gent als in Antwerpen. Iedere deelnemer ontvangt een bioscoopcheque. Informatie krijg je via ilse.vandevelde@sensoa.be

't Is graag gedaan, Ilse. Maareuh, goede doelen, we gaan daar geen gewoonte van maken.

-Update- Pietel heeft dezelfde mail gekregen, zie ik. En hij heeft niét aan Ilses tekst geprutst. Ik wel, ik kon het niet laten.

-UpUpdate- En Michel. Iedereen?

Valentini

Woensdag, Knackdag. Halverwege de tekst staat een entre parenthèses, een onbelangrijke gedachte die niet in de logica van het verhaal past, maar die hardnekkig door mijn hoofd bleef spoken. Ik geraakte er maar op een manier vanaf: opschrijven. Misschien had ik hem daarna beter geschrapt... Subiet eens piepen in de Weekend Knack of de eindredactie flinker is geweest dan ikzelf.

Het was een schoen.

Ik had iets vaagbruin en vormeloos zien liggen vanuit het raam op de eerste verdieping. In de goot aan de overkant van de straat. Een poes, dacht ik eerst, maar daar was het ding veel te klein voor. Een aangereden egel dan of een rat misschien. Ach, waarschijnlijk gewoon een stuk karton. Gisteren werd het papier opgehaald, het zal een weggewaaid restje zijn.

Maar het was dus een schoen. Dat bleek toen ik de brievenbus ging legen. Was het maar een verongelukte poes geweest. Eén enkele verloren schoen langs de kant van de weg is van alle verdrietigheden ongeveer de verdrietigste. Veel verdrietiger dan een platte poes. Want als een poes dood is, is het afgelopen. Gedaan. Dat leed is geleden. Hoe anders is dat met een eenzame schoen. Daarachter schuilt verdriet dat nog maar net is begonnen. Verborgen leed dat zichzelf door die verloren schoen verraadt: hier was iets aan de hand. We weten niet wat, we kunnen er alleen naar gissen. En dan denken we meteen het ergste. Ik toch.

Het is een vrouwenschoen. De linker. Hij ligt ondersteboven. (Ik schrijf liever zij ligt ondersteboven, maar een schoen is mannelijk, zelfs een vrouwenschoen. Hij ligt dus ondersteboven.) Als een dood vogeltje, het hakje omhoog. Er zit wat gedroogde modder aan en een paar grasspieten. De mevrouw die bij de schoen hoort is door een tuin gelopen. De zool is versleten maar in het gave stuk tussen hiel en zool zie ik leesbare letters. Valentini. Een leren riempje en een koperen gesp. Aan de juiste voet geschoven had het een prachtschoen kunnen zijn.

Ze moet in paniek geweest zijn, Linda. Anders had dat meisje zich wel omgedraaid en giechelend haar verloren schoen weer aangeschoven. Maar daar heeft ze de tijd niet voor gehad: de schaduw van haar belager naderde, ze kon zijn adem horen. En dan verliest ze die schoen, maar ze merkt het nauwelijks, al is het lastig lopen op één hak. Zoiets moet er gebeurd zijn. Misschien heeft ze gegild. Het dorp heeft niets gehoord.

Met twee vingers heb ik de schoen aan dat riempje uit de goot gevist, zoals je een dood vogeltje bij zijn staartje pakt. Ik heb hem bij het restafval gegooid.

Scheef

Nee, het wachtlokaaltje van de VRT is niet scheefgemetseld. Er is een vrachtwagen tegen het paaltje gereden waarop deze vreemde boodschap te lezen is. Paaltje scheef. En dus plakt het papiertje ook scheef. En ik wou de lettertjes netjes recht op de foto hebben, vandaar dat de wereld op de achtergrond scheef staat. Het was het een of het ander. En u moet dus wachten tot hij helemaal open is. Want anders...!

Meiser

Het stationnetje bij de VRT wordt verbouwd. Verfraaid. Het geel/oranje/grijze patroon is niet willekeurig. Ik heb gezien hoe de werklui, plan van de architect in de hand, de vierkanten aan het ophangen waren. Het betreft hier dus lelijkheid waarover is nagedacht.

Aardige mensen

Zoals mijn oude vader wel eens verzuchtte bij het eenentwintigen: Geluk is voor aardige mensen. Bart Debie gaat naar een feestje en vist een diamant uit zijn coupe champagne. Mochten er Nederlanders meelezen: bezuiden Wuustwezel betekent aardig raar.