Valentini

Woensdag, Knackdag. Halverwege de tekst staat een entre parenthèses, een onbelangrijke gedachte die niet in de logica van het verhaal past, maar die hardnekkig door mijn hoofd bleef spoken. Ik geraakte er maar op een manier vanaf: opschrijven. Misschien had ik hem daarna beter geschrapt... Subiet eens piepen in de Weekend Knack of de eindredactie flinker is geweest dan ikzelf.

Het was een schoen.

Ik had iets vaagbruin en vormeloos zien liggen vanuit het raam op de eerste verdieping. In de goot aan de overkant van de straat. Een poes, dacht ik eerst, maar daar was het ding veel te klein voor. Een aangereden egel dan of een rat misschien. Ach, waarschijnlijk gewoon een stuk karton. Gisteren werd het papier opgehaald, het zal een weggewaaid restje zijn.

Maar het was dus een schoen. Dat bleek toen ik de brievenbus ging legen. Was het maar een verongelukte poes geweest. Eén enkele verloren schoen langs de kant van de weg is van alle verdrietigheden ongeveer de verdrietigste. Veel verdrietiger dan een platte poes. Want als een poes dood is, is het afgelopen. Gedaan. Dat leed is geleden. Hoe anders is dat met een eenzame schoen. Daarachter schuilt verdriet dat nog maar net is begonnen. Verborgen leed dat zichzelf door die verloren schoen verraadt: hier was iets aan de hand. We weten niet wat, we kunnen er alleen naar gissen. En dan denken we meteen het ergste. Ik toch.

Het is een vrouwenschoen. De linker. Hij ligt ondersteboven. (Ik schrijf liever zij ligt ondersteboven, maar een schoen is mannelijk, zelfs een vrouwenschoen. Hij ligt dus ondersteboven.) Als een dood vogeltje, het hakje omhoog. Er zit wat gedroogde modder aan en een paar grasspieten. De mevrouw die bij de schoen hoort is door een tuin gelopen. De zool is versleten maar in het gave stuk tussen hiel en zool zie ik leesbare letters. Valentini. Een leren riempje en een koperen gesp. Aan de juiste voet geschoven had het een prachtschoen kunnen zijn.

Ze moet in paniek geweest zijn, Linda. Anders had dat meisje zich wel omgedraaid en giechelend haar verloren schoen weer aangeschoven. Maar daar heeft ze de tijd niet voor gehad: de schaduw van haar belager naderde, ze kon zijn adem horen. En dan verliest ze die schoen, maar ze merkt het nauwelijks, al is het lastig lopen op één hak. Zoiets moet er gebeurd zijn. Misschien heeft ze gegild. Het dorp heeft niets gehoord.

Met twee vingers heb ik de schoen aan dat riempje uit de goot gevist, zoals je een dood vogeltje bij zijn staartje pakt. Ik heb hem bij het restafval gegooid.