Country
Vorige zaterdag ging het in Ongehoorde Meningen over de duivel, naar aanleiding van een krantenberichtje over een exorcistencentrum in Polen. Dit geheel terzijde, ik wil u alleen maar vertellen dat onze vriend de duivel mij de kans heeft gegeven om George Jones binnen te smokkelen op Radio 1. "Jesus, take the devil out of me" paste perfect bij het onderwerp. Voici een muxtape met als fil rouge: country!
1. George Jones - Take the devil out of me. In de VRT-discotheek is dit niet te vinden. Dat hoeft niet te verbazen, het is een b-kantje dat ik ken dankzij Theme Time Radio Hour, een programma van Nonkel Bob. Net als Tip Top.
2. Elvis Costello - Sittin' and Thinkin'. In 1981 kwam "Almost Blue" uit, een Costello-LP vol countrycovers. In 1981 kwam ook "Het Grote Blufboek" van Paul Jacobs uit, dat een gids wou zijn die vertelt met welke opmerkingen, welke namen, welke vragen u voor de dag moet komen om op gehoorsafstand van kenners te schitteren als een echte intellektueel. Intellektueel met een k. Daarin lazen wij, beginnende jarentachtigers, onder het lemma Country music: is hopeloos uit. Niet ter sprake brengen, hetzij dan om hartelijk om te lachen. In die sfeer bracht Elvis Costello dus die countryplaat uit. Er zat een sticker op de hoes: Warning! This album contains country & western music & may produce radical reaction in narrow minded people". Dankzij Elvis zag ik het licht.
3. Lyle Lovett - Give back my heart. Nog zo'n gidsplaat die mij richting het ware werk stuwde. De wet Fillet zegt: nummers waarin ge-woewoewoed wordt zijn altijd ok.
4. Conway Twitty & Loretta Lynn - You're the reason our kids are ugly. Om hartelijk om te lachen, Paul.
Conway: Besides that, all of our kids look after your part of the family anyways.
Loretta: Oh they did, uh? What about the one that's bald?
5. Dolly Parton, Linda Ronstadt & Emmylou Harris - Those Memories. Dat Emmylou Harris ok is, had ik tamelijk snel door. Maar Linda Ronstadt? En Dolly Parton? Fout, fout, fouterdefout. Dacht ik. Narrow minded als ik was. Tot Trio uitkwam, van de drie madammen samen. Parels.
Die toverheks achter Dolly Parton is David Lindley.
6. Hank Williams - I'll never get out of this world alive Grappige tekst, moet Hank gedacht hebben. Het werd zijn laatste single. Op nieuwjaarsdag 1953 ontsnapte hij aan de wereld, inderdaad niet alive. Het verhaal is bekend: 29 jaar, achterbank van een lichtblauwe Cadillac, heroine, drank, dood enfin. Niet om te lachen.
7. The Cackle Sisters - Arizona Yodeler. Hank liet daarnet zijn stem een paar keer jodelachtig overslaan, de Cackle Sisters gaan voluit. Eigenlijk was DeZurik hun familienaam. Jodelen is altijd fout, behalve in Oostenrijk en onder een cowboyhoed. Daag me niet uit of ik maak een jodelmuxtape.
8. The Dinning Sisters - Turn your radio on. Opvallend veel sisters en brothers in het countrygenre. De basis van al die zangcarrières is mogelijk gelegd aan de afwas, hét ultieme moment voor samenzang. Gooit buiten die machine en zingt!
9. The Louvin Brothers - The Great Atomic Power. Broers dus. Loudermilk heetten ze in het echt. Ira speelde mandoline, Charles gitaar. Ira was daar gefrustreerd over, mandoline vond hij een beetje een onnozel instrument. Het kwam tot een breuk nadat hun producer voorstelde om Ira's mandoline te vervangen door een elektrische gitaar.
10. Alison Krauss & James Taylor - How's The world treating you. Liedje van diezelfde Louvin Brothers. Staat op de tribute-CD Livin' Lovin' Losin'. Ik weet nog precies waar ik was toen ik dit voor het eerst hoorde. En ik weet ook dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Ja, ik ben een watje.
11. Roland & Sanne - Make love to me. Eens je qua country een bepaalde grens bent gepasseerd, wordt alles mogelijk. Bijvoorbeeld dat je een plaat van Sanne in huis haalt, dé Sanne, van Eric Van Neygen, en van de kus, enkel en alleen omdat er een schitterend duet met Roland op staat. Dé Roland.
12. Gillian Welch & David Rawlings - Dear Someone. Zo simpel. Zo simpel. Mannekes mannekes. Simpel en schoon.
1. George Jones - Take the devil out of me. In de VRT-discotheek is dit niet te vinden. Dat hoeft niet te verbazen, het is een b-kantje dat ik ken dankzij Theme Time Radio Hour, een programma van Nonkel Bob. Net als Tip Top.
2. Elvis Costello - Sittin' and Thinkin'. In 1981 kwam "Almost Blue" uit, een Costello-LP vol countrycovers. In 1981 kwam ook "Het Grote Blufboek" van Paul Jacobs uit, dat een gids wou zijn die vertelt met welke opmerkingen, welke namen, welke vragen u voor de dag moet komen om op gehoorsafstand van kenners te schitteren als een echte intellektueel. Intellektueel met een k. Daarin lazen wij, beginnende jarentachtigers, onder het lemma Country music: is hopeloos uit. Niet ter sprake brengen, hetzij dan om hartelijk om te lachen. In die sfeer bracht Elvis Costello dus die countryplaat uit. Er zat een sticker op de hoes: Warning! This album contains country & western music & may produce radical reaction in narrow minded people". Dankzij Elvis zag ik het licht.
3. Lyle Lovett - Give back my heart. Nog zo'n gidsplaat die mij richting het ware werk stuwde. De wet Fillet zegt: nummers waarin ge-woewoewoed wordt zijn altijd ok.
4. Conway Twitty & Loretta Lynn - You're the reason our kids are ugly. Om hartelijk om te lachen, Paul.
Conway: Besides that, all of our kids look after your part of the family anyways.
Loretta: Oh they did, uh? What about the one that's bald?
5. Dolly Parton, Linda Ronstadt & Emmylou Harris - Those Memories. Dat Emmylou Harris ok is, had ik tamelijk snel door. Maar Linda Ronstadt? En Dolly Parton? Fout, fout, fouterdefout. Dacht ik. Narrow minded als ik was. Tot Trio uitkwam, van de drie madammen samen. Parels.
Die toverheks achter Dolly Parton is David Lindley.
6. Hank Williams - I'll never get out of this world alive Grappige tekst, moet Hank gedacht hebben. Het werd zijn laatste single. Op nieuwjaarsdag 1953 ontsnapte hij aan de wereld, inderdaad niet alive. Het verhaal is bekend: 29 jaar, achterbank van een lichtblauwe Cadillac, heroine, drank, dood enfin. Niet om te lachen.
7. The Cackle Sisters - Arizona Yodeler. Hank liet daarnet zijn stem een paar keer jodelachtig overslaan, de Cackle Sisters gaan voluit. Eigenlijk was DeZurik hun familienaam. Jodelen is altijd fout, behalve in Oostenrijk en onder een cowboyhoed. Daag me niet uit of ik maak een jodelmuxtape.
8. The Dinning Sisters - Turn your radio on. Opvallend veel sisters en brothers in het countrygenre. De basis van al die zangcarrières is mogelijk gelegd aan de afwas, hét ultieme moment voor samenzang. Gooit buiten die machine en zingt!
9. The Louvin Brothers - The Great Atomic Power. Broers dus. Loudermilk heetten ze in het echt. Ira speelde mandoline, Charles gitaar. Ira was daar gefrustreerd over, mandoline vond hij een beetje een onnozel instrument. Het kwam tot een breuk nadat hun producer voorstelde om Ira's mandoline te vervangen door een elektrische gitaar.
10. Alison Krauss & James Taylor - How's The world treating you. Liedje van diezelfde Louvin Brothers. Staat op de tribute-CD Livin' Lovin' Losin'. Ik weet nog precies waar ik was toen ik dit voor het eerst hoorde. En ik weet ook dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Ja, ik ben een watje.
11. Roland & Sanne - Make love to me. Eens je qua country een bepaalde grens bent gepasseerd, wordt alles mogelijk. Bijvoorbeeld dat je een plaat van Sanne in huis haalt, dé Sanne, van Eric Van Neygen, en van de kus, enkel en alleen omdat er een schitterend duet met Roland op staat. Dé Roland.
12. Gillian Welch & David Rawlings - Dear Someone. Zo simpel. Zo simpel. Mannekes mannekes. Simpel en schoon.
Labels: muxtape
posted by koen fillet at 10:40
16 Comments:
leuke muxtape.
de vorige trouwens ook.
wel kleine correctie: van Elvis Costello staat 'Good year for the roses' op de muxtape, niet 'tonight the bottle let me down'
BV
En eigenlijk wou ik sittin' and thinkin'. Ik pas het aan.
Zegt het begrip "Americana" je iets, Koen? Alternatieve country, quoi... Jij hebt daar ongetwijfeld al over gehoord, voor mij is het nog nieuw.
Tut, tut, volgens Auke Kok in de Nederlandse krant NRC is "Americana muziek voor oudere, gescheiden mannen".
Zoals ik dus. Alleen ben ik niet gescheiden. En niet oud.
Prachtige muxtape, Roen. Zoals alle muxtapes die je tot nu toe hebt gepost.
Het wordt tijd dat je eens een muziekprogramma gaat brengen op de radio.
@Patrick
Dat is volgens mij nu net wat Koen probeert te forceren met deze muxtapes. Laten we bidden.
@Patrick en @Anoniem. Stop, stop, niet beginnen bidden! 't is allang in orde, dat muziekprogramma. Nieuws volgt te(n) gepaste(n) tijde(n).
joehoe! eindelijk.
Ira speelde overigens wel tenorgitaar, een viersnarige gitaar, gestemd zoals een mandola - één exemplaar had hij geërfd van dat andere zingende broederpaar, de Delmore Brothers.
Ira Loudermilk, een vreemde naam.
@karl. Hu, een kenner!
Nu begint Peerke Patrick me al te verwarren met Koen :-)
Gelukkig maar dat ik niet voor de VRT werk; het leidt alleen maar tot frustraties denk ik. Hoewel: in die vrt discotheek zou ik best wel eens een weekje willen kamperen.
Geweldige muxtape Koen, en Gillian Welch is een veel te goed bewaard geheim in dat huidige kluwen van veelal ongetalenteerde myspace groepjes en artiesten. Waar blijft die opvolger van 'soul journey'? In afwachting kan ik je alvast 'Lantana', de nieuwe cd van Caroline Herring warm aanbevelen. Maar misschien vertel ik je daarmee niks nieuws.
Groeten,
Roen
Zjust, Roen! En Caroline Herring kan je binnenkort live bezig zien in Toogenblik in Haren! Zie http://www.toogenblik.be
Ik schaam mij diep over mijn anorak-gehalte.
Tenorgistariste Neko Case (Americana!) interviewde Charlie Louvin (Country zonder Western!) in het eerste nummer van het Fretboard Journal, en die vertelde haar hoe de Martin tenorgitaar van de Delmores in handen van zijn broer Ira (de oorspronkelijke gitarist van het duo!) kwam.
Ira weigerde de verroeste snaren van Rabon Delmore weg te gooien, en weekte ze enkele dagen in kerosine, tot ze weer zo goed als nieuw waren. En Ira stemde die tenorgitaar niet zoals het hoorde, maar zoals de vier hoogstgestemde snaren van een gitaar.
Ik weet het, anorak...
Deze nacht schrok ik wakker. Ik weet het eerst nog aan het onweer. Toen flitste er een gedacht door mijn hoofd. Ik wist opens dat ik Koen had aangesproken als Roen. Onmiddellijk begreep ik dat het zelfs voor mijn, door muziek beheerste brein, teveel moest zijn geweest. De gezichten van die twee heren die de beelden van de kronkelende lijven van wulpse jonge vrouwen in mijn dromen kwamen verstoren.
Je zou voor minder wakker schieten.
Mijn excuses aan alle betrokkenen.
Op welke muziek kronkelden die lijven?
op iets van Def Leppard, gok ik :-)
But first put some sugar on me, course love bites ?
Een reactie posten
<< Home