Liploerder
Ik kijk naar de mond. Dat lijkt me volstrekt logisch: anders zie ik niet wat er gezegd wordt. Maar stilaan krijg ik de indruk dat de liploerders een kleine minderheid vormen. De meeste mensen kijken naar de ogen.
De ogen, spiegels van de ziel. Ik heb de voorbije dagen geprobeerd ernaar te kijken maar ik word er ambetant van. En ik vraag me de hele tijd af of ik me op het linker- of op het rechteroog moet richten. Nee, de mond, daar is het te doen. Wat u?
Labels: persoonlijk
posted by koen fillet at 12:11
11 Comments:
Hmm een interessante. Ogen denk ik toch maar, al besef ik dat lelijke tanden me danig kunnen storen in een gesprek. Ik zal er de komende dagen eens extra op letten.
Zowat iedereen kijkt naar de ogen denk ik. Daar valt ook het meest te beleven. Je ziet of iemand luistert als je wat vertelt en hoe hij luistert: geïnteresseerd, spottend, verveeld, begrijpend,...
Ikzelf moet het kijken naar de ogen wat doseren. De informatie die ik opvang uit de ogen is moeilijk verwerkbaar in mijn hersenen, samen met de opbouw van mijn verbale activiteit. Ik ervaar de ogen ook als vrij bedreigend. Vandaar dat ik kleine pauzes inlas en dus soms wegkijk...
Ik kijk naar de mond. Ik ben verlegen, en als ik teveel naar de ogen kijk, voel ik me onbeleefd. Het stoort me niet als een ander naar mijn ogen kijhkt, want dat zie ik toch niet.
Ik kijk naar de mond en ik ben mij daar ook heel erg van bewust. Wanneer ik probeer om naar de ogen te kijken, merk ik dat ik na twee minuten alweer naar de mond sta te staren en de lippen meevolg. Niks voor mij dus, dat ogen-kijken.
(Ik heb gelezen en mij is ook al verteld dat het een kenmerk is dat op een vorm van autisme kan wijzen. Verbaast mij dan ook niks dat ik een mondkijker ben.)
Ik ben in de veronderstelling dat de meeste mensen naar de wenkbrauwen kijken. Ik toch.
Ik kijk soms naar de ogen en soms naar de lippen. Van zodra er achtergrondgeluid is zoals geroezemoes of muziek, dan hoor ik minder goed (ik heb namelijk hele kleine oren) en kijk ik naar de lippen. Met wat ik hoor en zie kan ik dan probleemloos het gesprek volgen.
Ik kijk gewoon naar de borsten.
Absoluut naar de mond! Wanneer ik toch probeer om naar de ogen te kijken, word ik me daar heel erg bewust van en voelt het ongemakkelijk. Sowieso is het niet aan te raden om daarover na te denken tijdens het gesprek, want voor je het weet heb je de laatste drie zinnen compleet gemist...
De tussenstand:
ogen 3
mond 3
mond én ogen 1
borsten 1
wenkbrauwen 1
En dju, Sara heeft gelijk.
Ik kijk overwegend naar de ogen. Dat doen inderdaad de meesten, denk ik.
Ooit heb ik daarover eens wat gelezen, dat je uit het kijkgedrag van de luisteraar kan afleiden hoe hij over de spreker denkt. Als de luisteraar cònstànt (zonder enige afleiding) naar de ogen van de spreker kijkt, dan getuigt dat van een houding van "jij komt er bij mij niet in! Ik heb je door!"
(Ik weet niet meer precies waar ik dat gelezen heb, iets over verkoops- of sollicitatietechnieken of zo...).
Verder maak ik mij frequent de volgende bedenking: als dames geen t-shirts zouden dragen waar op borsthoogte teksten gedrukt staan, dan zou ik daar veel minder naar kijken! Sommige dames klagen weleens over "mannen kijken constant naar (mijn) borsten", maar potverdorie, soms staat daar een halve krant op gedrukt!
Ik kijk zo lang als ik weet ook naar de mond. Die geeft zoveel informatie door alle bewegingen van de lippen en kin. Ogen daar ook nog bij wordt veel te verwarrend. Inmiddels veel over deze eigenschap gelezen en op aspergerachtige eigenschappen gestuit. Feest der herkenning maar ik zit er niet mee. (vriendin wel)
Een reactie posten
<< Home