Wasbord

Dit is het antwoord op de column van Linda die morgen in Weekend Knack staat. Ze heeft zich geërgerd in een Amerikaans dieetboek. De laatste zin van mijn stuk was eerst: Fuck onheilsberichten. Fuck Zinczenko. Bij nader inzien leek het me verstandiger om die gedachte wat mainstreamer te formuleren.

Die Zinczenko gaat ons niet hebben met zijn schuldgevoelaanpraterij, Linda. Laat ons dat met elkaar afspreken. Je bent zijn boek toch niet gaan kopen? Ik mag hopen dat links of rechts op de redactie van Weekend Knack een recensie-exemplaar van “Wasborddieet voor Vrouwen” lag te slingeren en dat je daarin hebt zitten bladeren. Geen euro gaan we hem gunnen.

Want laat ons het probleem eens zakelijk analyseren.

Hebben wij een wasbordbuik? Nee, natuurlijk niet. Zijn wij bereid dagelijks sit-ups te doen en te hoelahoepen om een wasbordbuik te verwerven? Nee. Zijn wij bereid te verzaken aan chocolade en alcohol, aan boter en room, met als doel die strakke buik en dat strak lichaam, een doel dat op middellange termijn toch onbereikbaar zal blijken? Ook niet.

Oei. Hoe gaan wij dan vermijden diep ongelukkig te worden?

Alsvolgt, Linda: Wij gaan onze oren en ogen openhouden. En dan merken we signalen op waaruit blijkt dat de heer Zinczenko niet in de echte wereld leeft. Niet iedereen kickt op de wasbordbuik. Een vrouwelijke radiocollega, haar naam zal ik niet noemen, heb ik ooit de lof horen zingen over de buik van haar vriend. De beste buik van de wereld, verzekerde ze iedereen die het wilde horen. Niet omdat hij hard en gespierd was zoals dat wasbord van Zinczenko, nee, het tegendeel was waar: een zachte, bolle buik. Ik meen me te herinneren dat gezellig het woord was dat ze gebruikte. Ze glimlachte terwijl ze het zei en ze kreeg die afwezige blik in de ogen van heel verliefde meisjes. Een buik waarin je, als je er je hoofd op laat rusten, een beetje wegzakt. Dat zei die collega. Ik had haar kunnen zoenen.

Misschien moet ik haar naam toch maar noemen? Want geef toe, Linda, je zou heel anders naar het radionieuws luisteren. Zou het geen troost zijn als je wist: nu leest ze nog onheilsberichten over epidemieën, over mislukte oogsten, bomaanslagen, uitslaande branden en de moeizame splitsing van een kiesdistrict. Maar het deert haar niet want straks zegt ze “dat was het nieuws”, en dan gaat ze naar huis. Naar haar vriend. Naar zijn buik. Bol. Zacht. Gezellig.

Laat de wereld maar draaien. Zinczenko, pfft.