Hooiberg

Dit is niét de tekst die deze week in Weekend Knack staat. Want ik heb op verzenden geklikt zonder de lettertekens te tellen. De eindredactie heeft me laten weten dat ze hebben ingegrepen, er moesten regels geschrapt worden. Ik zal morgen samen met u ontdekken welke regels.

Het is een geval van speld en hooiberg: ik zoek vrouwen die van muziek houden.’t Is voor mijn werk. En ik bedoel écht, gepassioneerd, zoals sommige mannen van muziek houden. Vrouwen die de tekst van Subterranean Homesick Blues uit het hoofd kennen, die elk boek over de Beatles in de kast hebben, die weten dat Miles Davis nog in een fanfare heeft gespeeld, die erbij waren toen AC/DC optrad in dancing Thierbrau in Kontich, of die daar niet bij waren, maar kunnen doen alsof, vrouwen die kunnen vertellen dat de rijkswacht daar binnenviel en dat een van de agenten een pistool drukte tegen het hoofd van Angus Young, vrouwen die eindeloos kunnen lullen over 5 april 1994, die 150 euro voor een kaartje voor Neil Young niet overdreven vinden, vrouwen die boos worden als iemand beweert dat Van Morrison zeurt, en die luchtgitaar spelen. Ken jij vrouwen die luchtgitaar spelen, Linda? Ik ook niet, alleen mannen doen dat. Dat zegt het helemaal. De ware liefde voor muziek is een mannenzaak.

Mijn zoektocht lijkt op die van Paul Jacobs halfweg jaren ’80. Voor het panel van De Taalstrijd moest hij vrouwen vinden met gevoel voor humor. Dat lukte niet. Hij kwam niet verder dan Myriam Thys. Toon mij een grappige vrouw, heeft hij me ooit gezegd, en ik trouw ermee. Tine Embrechts moest toen nog worden uitgevonden en Frieda Van Wijck hield zich verborgen in de kantoren van de Wereldomroep. Paul moet haar ettelijke keren per week voorbij gelopen zijn in de koffiekamer van de omroep, onwetend van haar talenten. Ondertussen erkent de wereld dat Frieda geestig is, ik vraag me af waarom Paul nog altijd vrijgezel is.

Ter zake. Wat ik zoek zijn vrouwen die een gedeelte van hun jeugd hebben doorgebracht in muffe tweedehands platenwinkels, op zoek naar die ene ontbrekende plaat. Ik noem maar wat: Bowi, een EP die Nick Lowe maakte als reactie op Low van David Bowie. Mijn hart sprong op van vreugde toen ik het kleinood bij Chelsea Records uit de afprijsbak viste.

Zelden meisjes gezien bij Chelsea Records. Jullie zitten anders in elkaar: vrouwen gaan gewoon naar de Fnac en kopen een Greatest Hits van Nick Lowe. Of nee, niet van Nick Lowe. Van Chris Rea of van Clouseau. Misschien weten vrouwen dat het geluk van de collectionneur vluchtig is. Zogauw je zo’n zeldzaam plaatje vindt, is de spanning eraf. De gaten in de verzameling zijn interessanter dan de verzameling zelf.

Is er iets mis met ons, Linda, of is er iets mis met jullie? En vissen doen jullie naar het schijnt ook al niet. Of kleurenwies. Wat is dat toch?