Spijt

Ik vrees dat mijn Knack-stukje van deze week onbegrijpelijk is zonder de column van Linda die eraan voorafgaat. Dus zal u de Weekend Knack er even moeten op naslaan. Linda schrijft over twijfelen en daardoor te laat in actie komen, of helemaal niet. En over een collega die gestorven is.

Ik ken dat, Linda. Niet de twijfel over de polonaise evenwel. Dat is nee. Altijd. Ik vlucht desnoods richting sanitair, of ik verberg me een kwartiertje in de auto. Dansen is mijne regel niet, noch het eenvoudige achter elkaar hossen, noch het intelligentere werk van tango of wals. Ik voel dat niet, ik begrijp niet hoe je met twee benen een driekwartsmaat gedanst kan krijgen. Wiskundig rammelt dat, dus laat ik het aan me voorbij gaan en troost me met de gedachte: muzikanten dansen niet. Ik ben geen muzikant, maar ik heb wel ambities in die zin. Niet-dansen is alvast een begin.

Maar ik deel jouw twijfel wel van doe ik het of doe ik het niet. Zeg ik het of zeg ik het niet. Het makkelijke aan dit soort problemen is dat de tijd ze oplost in onze plaats. Lang genoeg twijfelen en kijk, het momentum is voorij. In dubio abstine, bij twijfel niet handelen. Later misschien. Goh, wat ga ik het druk hebben, later.

En dan komt plots wijdbeens de dood tussen jou en later staan.

Ik heb me meermaals voorgenomen me te vermannen. Later is nu, denk ik dan, er is geen tijd voor zeg ik het of zeg ik het niet. Er moet gesproken worden. Meermaals heb ik de woorden geproefd en geoefend waarmee ik het zwijgen wou doorbreken. Des nachts heb ik argumenten verzameld, in zinnen gegoten, gebaren en stiltes ingestudeerd, een toespraak bij elkaar gedroomd waar geen speld is tussen te krijgen, tegelijkertijd onweerlegbaar én vriendelijk, zodat niemand me mijn woorden kwalijk zal kunnen nemen. Zodat elkeen elkeen zal aankijken, en zachtjes zal fluisteren: zo is het, iemand moest het zeggen. Het fluisteren wordt spreken, het spreken wordt roepen en het roepen handelen. Nooit zal de wereld nog zijn wat hij geweest is, later is nu!

's Ochtends als ik wakker word, weet ik de zinnen nog. Maar dan zet ik een voet op de koude grond en ik voel ze wegvloeien, woord voor woord. Ik verzet me, maar het voelt als wolken pakken - al heb ik nog nooit een wolk gepakt. Ze is er, die wolk, maar precies door ze te pakken roer ik ze kapot en wordt ze opnieuw nietsigheid. De woorden lossen op in vaagte en nog voor ik aan tandenpoetsen toekom is mijn hoofd weer leeg.

Het redden van de wereld zal voor een volgende keer zijn.