Mark en Klara

Bent u de weg kwijt in het zendschema van de VRT-radio's na de herschikkingen bij Donna en bij ons? Troost u: ik ook, en ik ken nogthans nagthons nochtans de weg in de gangen van de omroep. Ik was Mark Lefever uit het oog verloren. Maar vorige week heb ik hem teruggevonden: hij maakt een prachtig - ik herhaal, een prachtig - programma'tje bij Klara. Friday On My Mind. Op vrijdag, tiens. Vanaf 21u. Een aanrader voor iedereen die zichzelf omschrijft als een typische luisteraar van de oude Radio 1. Ah, en wat zie ik? Mark heeft zijn playlist al online gezet.

Hooiberg

Dit is niét de tekst die deze week in Weekend Knack staat. Want ik heb op verzenden geklikt zonder de lettertekens te tellen. De eindredactie heeft me laten weten dat ze hebben ingegrepen, er moesten regels geschrapt worden. Ik zal morgen samen met u ontdekken welke regels.

Het is een geval van speld en hooiberg: ik zoek vrouwen die van muziek houden.’t Is voor mijn werk. En ik bedoel écht, gepassioneerd, zoals sommige mannen van muziek houden. Vrouwen die de tekst van Subterranean Homesick Blues uit het hoofd kennen, die elk boek over de Beatles in de kast hebben, die weten dat Miles Davis nog in een fanfare heeft gespeeld, die erbij waren toen AC/DC optrad in dancing Thierbrau in Kontich, of die daar niet bij waren, maar kunnen doen alsof, vrouwen die kunnen vertellen dat de rijkswacht daar binnenviel en dat een van de agenten een pistool drukte tegen het hoofd van Angus Young, vrouwen die eindeloos kunnen lullen over 5 april 1994, die 150 euro voor een kaartje voor Neil Young niet overdreven vinden, vrouwen die boos worden als iemand beweert dat Van Morrison zeurt, en die luchtgitaar spelen. Ken jij vrouwen die luchtgitaar spelen, Linda? Ik ook niet, alleen mannen doen dat. Dat zegt het helemaal. De ware liefde voor muziek is een mannenzaak.

Mijn zoektocht lijkt op die van Paul Jacobs halfweg jaren ’80. Voor het panel van De Taalstrijd moest hij vrouwen vinden met gevoel voor humor. Dat lukte niet. Hij kwam niet verder dan Myriam Thys. Toon mij een grappige vrouw, heeft hij me ooit gezegd, en ik trouw ermee. Tine Embrechts moest toen nog worden uitgevonden en Frieda Van Wijck hield zich verborgen in de kantoren van de Wereldomroep. Paul moet haar ettelijke keren per week voorbij gelopen zijn in de koffiekamer van de omroep, onwetend van haar talenten. Ondertussen erkent de wereld dat Frieda geestig is, ik vraag me af waarom Paul nog altijd vrijgezel is.

Ter zake. Wat ik zoek zijn vrouwen die een gedeelte van hun jeugd hebben doorgebracht in muffe tweedehands platenwinkels, op zoek naar die ene ontbrekende plaat. Ik noem maar wat: Bowi, een EP die Nick Lowe maakte als reactie op Low van David Bowie. Mijn hart sprong op van vreugde toen ik het kleinood bij Chelsea Records uit de afprijsbak viste.

Zelden meisjes gezien bij Chelsea Records. Jullie zitten anders in elkaar: vrouwen gaan gewoon naar de Fnac en kopen een Greatest Hits van Nick Lowe. Of nee, niet van Nick Lowe. Van Chris Rea of van Clouseau. Misschien weten vrouwen dat het geluk van de collectionneur vluchtig is. Zogauw je zo’n zeldzaam plaatje vindt, is de spanning eraf. De gaten in de verzameling zijn interessanter dan de verzameling zelf.

Is er iets mis met ons, Linda, of is er iets mis met jullie? En vissen doen jullie naar het schijnt ook al niet. Of kleurenwies. Wat is dat toch?

Komrij

Gerrit Komrij blogt. Zijn eerste bericht ging over doodgaan, zijn tweede over schrijverskwalen: de signeerarm en de schrijfvinger. Daarnet had nog niemand zich ingeschreven op zijn rss-feed. Nu eentje. Actie.

Partij-instructies

Het boekenwinkel-incident in Antwerpen. Bij Antiquariaat Joyce Royce ligt "Hitlers Handlangers" in de etalage. Joodse passant maakt zich boos en eist dat de boekhandelaar het boek onmiddellijk uit de etalage haalt. Er komt wat gescheld aan te pas, maar een paar dagen worden er excuses aangeboden en de plooien zijn gladgestreken.

Hicham El Mzairh (Open VLD) schrijft lezersbrief naar De Morgen. (...) Wat als hetzelfde was gebeurd met een andere gemeenschap? De opinieforums zouden te klein zijn. Ging het over moslimfundamentalisten, dan waren de De Wevers en Dedeckers daar meteen met hun scherpe pen. (...) Hoe zit het met de integratie van de joodse gemeenschap in Antwerpen?(...)

El Mzairh was te gast in Ongehoorde Meningen. Hij weigerde zijn woorden te herhalen, ook na herhaald aandringen. Ik heb het linksom en rechtsom geprobeerd maar hij fietste er omheen. Het woord joden kwam niet over zijn lippen. Wat mij danig dwarszat, want hij heeft een punt: stel je voor dat Antwerpse moslims zouden eisen dat een of ander boek uit een etalage wordt gehaald... Inderdaad, het kot zou te klein zijn.

Na de uitzending kwam het eruit: partij-instructies. Open VLD heeft zich gedistanciëerd van El Mzairh, dat wisten we al. Maar blijkbaar heeft hij ook de richtlijn gekregen dat hij de vergelijking tussen moslims en joden niét meer mag maken.

Ik was van plan hem gelijk te geven en vervolgens op zoek te gaan naar de redenen waarom dit incident met de mantel der liefde werd bedekt en een hypothetisch incident met moslims tot hypothetische straatrellen zou leiden. Ik zou hem gezegd hebben dat ik begrijp dat de moslims jaloers zijn op de status van de joden in Antwerpen. Ik zou Hicham gevraagd hebben of hij al eens heeft nagedacht over de strategie waarmee de joden die benijdenswaardige status hebben weten te bereiken. Ik had hem willen zeggen dat de joden - vanmiddag nog in Ongehoorde Meningen - zeer gematigd over het incident praten, de herriemaker veroordelen en excuses aanbieden. De tussenkomst van de joodse verenigingen is gebaseerd op redelijkheid en gericht op het herstellen van de kalmte. Hoe anders gaat dat in ons hypothetisch geval aan moslimkant. De extremistische stemmen klinken daar altijd luider dan de gematigde. Inplaats van verongelijkt te pruillippen van kijk eens wat zij zich kunnen veroorloven, wij willen dat ook, zou Hicham er goed aan doen de strategie van de joodse verenigingen te kopiëren.

Dat wou ik hem vragen maar dat kon alleen als hij zijn klacht wou herhalen. En dat mocht hij dus niet van Open VLD.

Overigens en geheel terzijde: in Gaza herhaalt zich Theresiënstadt. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog is aan het wegslijten. Zelfs in Israel.

Astrid

Soms maak je mensen blij met een paar zinnen op je weblog. Op een van de laatste dagen van december schreef ik:

Net ontdekt: Le Chant des Vahines van Astrid, uit haar CD Akap. Minimalistischer kan niet. Enkel een meisjesstem en kleine liedjes. Ik heb dat graag.

Daar stonden twee fouten in: Vahines moet Vahinés zijn, en de CD heet niet Akap maar Astrid. Zoals Astrid.
Een paar dagen later een drietalige comment, niet om mij op die fouten te wijzen, wel om te bedanken.

Dag Koen, ik heet Olivier Andu. Ik heb de liedjes van Astrid geschreven and so I wanted to say “thank you“ for what you’ve written on your blog (mijn nederlands is slecht, zo zal ik dit komentaar in drie talen proberen te schrijven). I was really happy to discover that you appreciated “Les Vahinés“ (et encore plus heureux quand j’ai découvert la photo de Percy Mayfield - peut-être mon chanteur préféré, avec Mississippi John Hurt - sur la même page)

Olivier heeft me ondertussen de CD opgestuurd. Niets dan die ene meisjesstem. Het lijkt alsof ze enkel voor mij zingt, heel zachtjes, vlak bij mijn oor, ik hoor een speekseldraadje tussen haar lippen. Nee, dat is niet vies. Kippenvel. Het is bijna niets, minder zou stilte zijn.

En het moet het begin zijn van een bijzonder project: een reeks platen waarop enkel stem te horen zal zijn. Hier kan je luisteren (login en paswoord 42km), Hier kan je bestellen.

De IJzeren Wet der Fotografie

Humo interviewt Joni Mitchell en verblijdt ons met een foto.

Vrienden, dit is een illustratie van die IJzeren Wet van de fotografie: hoe ouder de foto, hoe jonger je erop staat. Trap er niet in, Joni is ondertussen 64 en ziet er tegenwoordig oma-achtig uit. Charmant oma-achtig, dat wel. Hiernaast een - tamelijk - recente foto: 28 januari 2007, ze werd toen opgenomen in de Canadian Songwriters Hall of Fame.

De fotoredacteur van Humo heeft het om een of andere reden raadzaam gevonden om Joni in haar rimpelloze versie af te beelden.

Dorp zonder stroom

Pets!
Licht uit.

Radio weg.

Een gemeentewerker heeft zijn schop te diep gestoken.

Geen internet, geen computer meer. Geen muziek. Geen koffie. De verwarming valt uit. Ik weet niet meer hoe laat het is, het klokje van de oven is donker.

De krant lezen, dat moet nog kunnen. Maar het is vroeg op de dag, het schemert nog. Ik druk op de lichtknop.

... ach ja, stroompanne.

Dus geen krant. Leef ik nog?

Wat wil je later worden?

Ga naar deredactie.be, klik op de vier kopjes rechtsboven, en je krijgt een inkijkje in het privéleven van een aantal VRT-journalisten. In principe de vier afgebeelde, maar als je het internetadres aanvult met een naam naar keuze, opent zich de ganse bibliotheek. Ik heb me net een ongeluk geklikt. En vanalles bijgeleerd.

Tien collega's droomden er als kind van journalist te worden. Als we radiomaker en presentator meetellen, worden dat er zelfs dertien. Een paar mensen vermelden hun rolmodel: Kuifje (Ivan Devadder) en Guust Flater (Gilles Decoster). Peter Verlinden wou Guy Polspoel worden.

Piloot en dierenarts zijn klassieke jongensdromen, elk vijf keer vernoemd, ook door meisjes. Net als leraar en - verrassend - archeoloog. Kristien Bonneure en Stefan Blommaert droomden daar ooit van.

Zes VRT-journalisten zagen voor zichzelf een sportcarrière: twee voetballers, drie wielrenners - Johny Vansevenant vond knecht van Eddy Merckx het mooiste beroep ter wereld, en één polsstokspringster: Annelies Van Herck. Maar pottenbakker zag ze ook wel zitten.

Drie vuilnismannen, drie postbodes, drie brandweermannen en drie ontdekkingsreizigers. Twee dokters, twee zangers, twee advocaten (omdat je die zo vaak op TV zag, zegt Lisbeth Imbo) en twee truckers: Phara en Jan Balliauw. Voor hij op de VRT werkte is Johan Depoortere écht trucker geweest, maar zijn jongensdroom was machinist op een trein of bouwvakker.

Daarmee zitten we in het rariteitenkabinet, beroepen die slechts één keer worden genoemd. Clown (ik), boekhandelaar (Bert Devroey), Els Leys vond schrijfster van Tiny-boeken het mooiste beroep. Goedele Devroy wou jongen worden. Er zit een gerateerde speurder op de redactie, Bruno Huygebaert. Marc Vandelooverbosch zag wel wat in een toekomst als bisschop, en de droomjob van Tom Van De Weghe, onze man in China, was ambassadeur.

Hit the road, Jack

Een tijdje geleden heb ik een stukje geschreven over Percy Mayfield, en over zijn demo van Hit The Road Jack. In de comments vroeg ene Little Warrior waar hij dat kon beluisteren. Ik heb niet genoeg lef om illegale mp3'tjes te posten, dat is dus geen optie. Maar klik hier, en gebruik als login en paswoord 42km. Lukt het? En hoe legaal zijn we nu bezig?

Spijt

Ik vrees dat mijn Knack-stukje van deze week onbegrijpelijk is zonder de column van Linda die eraan voorafgaat. Dus zal u de Weekend Knack er even moeten op naslaan. Linda schrijft over twijfelen en daardoor te laat in actie komen, of helemaal niet. En over een collega die gestorven is.

Ik ken dat, Linda. Niet de twijfel over de polonaise evenwel. Dat is nee. Altijd. Ik vlucht desnoods richting sanitair, of ik verberg me een kwartiertje in de auto. Dansen is mijne regel niet, noch het eenvoudige achter elkaar hossen, noch het intelligentere werk van tango of wals. Ik voel dat niet, ik begrijp niet hoe je met twee benen een driekwartsmaat gedanst kan krijgen. Wiskundig rammelt dat, dus laat ik het aan me voorbij gaan en troost me met de gedachte: muzikanten dansen niet. Ik ben geen muzikant, maar ik heb wel ambities in die zin. Niet-dansen is alvast een begin.

Maar ik deel jouw twijfel wel van doe ik het of doe ik het niet. Zeg ik het of zeg ik het niet. Het makkelijke aan dit soort problemen is dat de tijd ze oplost in onze plaats. Lang genoeg twijfelen en kijk, het momentum is voorij. In dubio abstine, bij twijfel niet handelen. Later misschien. Goh, wat ga ik het druk hebben, later.

En dan komt plots wijdbeens de dood tussen jou en later staan.

Ik heb me meermaals voorgenomen me te vermannen. Later is nu, denk ik dan, er is geen tijd voor zeg ik het of zeg ik het niet. Er moet gesproken worden. Meermaals heb ik de woorden geproefd en geoefend waarmee ik het zwijgen wou doorbreken. Des nachts heb ik argumenten verzameld, in zinnen gegoten, gebaren en stiltes ingestudeerd, een toespraak bij elkaar gedroomd waar geen speld is tussen te krijgen, tegelijkertijd onweerlegbaar én vriendelijk, zodat niemand me mijn woorden kwalijk zal kunnen nemen. Zodat elkeen elkeen zal aankijken, en zachtjes zal fluisteren: zo is het, iemand moest het zeggen. Het fluisteren wordt spreken, het spreken wordt roepen en het roepen handelen. Nooit zal de wereld nog zijn wat hij geweest is, later is nu!

's Ochtends als ik wakker word, weet ik de zinnen nog. Maar dan zet ik een voet op de koude grond en ik voel ze wegvloeien, woord voor woord. Ik verzet me, maar het voelt als wolken pakken - al heb ik nog nooit een wolk gepakt. Ze is er, die wolk, maar precies door ze te pakken roer ik ze kapot en wordt ze opnieuw nietsigheid. De woorden lossen op in vaagte en nog voor ik aan tandenpoetsen toekom is mijn hoofd weer leeg.

Het redden van de wereld zal voor een volgende keer zijn.

18

Goede vrienden, ondertussen verneem ik dat de Antarctische Zeespinwerkgroep verder is uitgedijd tot achttien man. Wat ons opnieuw tot taalkundig-biologische arbeid dwingt. We zoeken een beest met achttien poten. Dinsdag begint Leterme aan de werkzaamheden, de tijd dringt.

Octopus

Ze zijn hardnekkig. Zowel de krantenjournalisten, mijn radio- en televisiecollega's als de politici blijven spreken over het Octopusoverleg en de Octopuswerkgroep. Dat is onnozel.

De werkgroep heet zoals hij heet omdat hij oorspronkelijk acht leden telde. Octopus, acht poten, vandaar. Maar ondertussen is de groep van acht een groep van twaalf geworden. Octopus slaat op twaalf als kut op Dirk. Afvoeren die naam, en zoeken naar een beest met twaalf poten.

Er bestaan inktvissen met tien poten, de Nautilus heeft er zelfs negentig. Maar twaalf poten? Nee jammer, niet bij de inktvissen. Vogels hebben twee, zoogdieren vier, insecten zes en spinnen acht poten. Het lijkt een hopeloze zoektocht.

Maar een paar dagen geleden heeft Feyten of Fillet Dominique Verschelde ter hulp geroepen, van de Universiteit van Gent. De zeespinnen, vertelde hij, daar moet je het gaan zoeken.

Zeespinnen zijn rare beesten die bestaan uit niets dan poot. Ze hebben geen lijf, al hun ingewanden zitten in hun poten. Tien stuks, dat komt in de buurt. En een paar jaar geleden is in het Zuidpoolgebied een zeespinnensoort ontdekt met, tadaa!, twaalf poten.

Ik wil dus niemand nog Octopusoverleg horen zeggen. Wij spreken vanaf nu over het Antarctische Zeespinoverleg.

Hoofd

Radio 1 heeft alweer een nieuw nethoofd. Na dik twee maanden schuift Wim Coessens door en komt Els Van De Sijpe in zijn plaats. Hoe wij, programma-makers daar tegenaan kijken?

Ach man, varen op een schip in woest stormweer, het went. Laat ze de structuren maar overhoop gooien. De essentie van het radiomaken blijft ondanks alles dezelfde: als het rode antennelampje brandt: spreken, als het uitgaat: zwijgen.

Oud

Fascinerende serie foto's van versleten mensen. Er zijn wereldwijd naar schatting een kwart miljoen eeuwelingen in leven.

Als de Geest uit de Wonderlamp u ooit een wens laat doen en u overweegt het eeuwige leven te vragen, vergeet er de eeuwige jeugd dan niet bij te wensen.

Pete Townsend zou er als hiernaast kunnen gaan uitzien als hij het geluk van blijven leven heeft. Echter, vergist u niet vrienden, deze geportretteerde is nog niet halfweg de honderd. Grapje van de fotograaf?

Adhemar

Er loopt hier zojuist een commentje binnen op een oude post. Ik vind het zo interessant dat ik het hier wil herhalen.

Koen,

In Ongehoorde meningen van zaterdagmiddag 5 januari 2008 verdedigde je vurig de synthese uit de dialectiek, de gulden middenweg, met de stelling: "De meest efficiënte manier om ongelijk te hebben is een forse mening formuleren".

Die uitspraak is trouwens zelf een forse mening en, geheel in overeenstemming met zichzelf, onjuist. Af en toe zit een revolutair idee zo recht in de roos, dat geen compromis met de gevestigde opinie het nog kan verbeteren. (Markante historische voorbeelden zijn evolutie, de Copernicaanse revolutie en de onvolledigheidsstelling van Gödel)

En zelfs wanneer een forse mening onjuist is, dan nog heeft ze een belangrijk nut: door de gevestigde vanzelfsprekendheid in vraag te stellen, verplicht ze ons over onze standpunten na te denken  en, zo nodig, ze bij te stellen.

Leve de controversiële standpunten!

Adhemar.

Ik duizelde toen ik begon na te denken over een mening die, geheel in overeenstemming met zichzelf, onjuist is. Mag ik "Zie je wel!" juichen? Wordt die mening opnieuw correct? Of struikelen we hier over zo'n Ik lieg altijd probleem. Gödel heeft daar vast zinnige dingen over te zeggen.

Maar dat is slechts spielerei. Het ging er mij zaterdag om dat ik meningenmoe word. Wie zeker is van zijn stuk, heeft waarschijnlijk niet diep genoeg nagedacht. Ik in elk geval - maar ik word oud, ik geef het toe - heb hoe langer hoe minder meningen.

En inderdaad, we mogen ons gelukkig prijzen dat Darwin, Copernicus, Gödel en een handvol anderen hun standpunt zijn blijven beargumenteren, tegen de vanzelfsprekendheid in. Een handvol, dat zegt het helemaal. Forse meningen die ertoe doen zijn eerder uitzonderlijk. Uitzonderlijker dan de opiniepagina's van de kwaliteitspers ons willen doen geloven.

Goh, wat ben ik weer stellig. Misschien had ik beter wat dieper nagedacht.

-update- "What have you changed your mind about" is de vraag van 2008 van The Edge Foundation. Meningen, en hoe ze te wijzigen.

Afgelast

Ik hoor Etienne Lavigne, directeur van de Dakarrally, net zeggen dat de annulatie van dit jaar niét het einde van de rally betekent. Want, ik citeer, le Dakar est un symbole en niks kan zo'n symbool vernietigen.

Symbool van wat? Iets met arm en rijk en kloof, verder geraak ik niet. Is het dat wat Lavigne bedoelt? Dan zou hij wel eens gelijk kunnen hebben. Niks kan dat symbool vernietigen.

Percy

Vijfentwintig seconden. Een mens moet met weinig content leren zijn. Michael Robberechts vroeg me naar mijn muzikale geluksmomenten van 2007, ik zag de kans schoon om 25” uit de demo van Hit The Road Jack te laten horen, opgenomen in 1961 door de auteur zelf, Percy Mayfield.

Het is een mevrouw die inzet, trager en slepender dan in de Ray Charlesversie. Hit the road – ze aarzelt – Jack, and don’t you come back no mo-o-o… Wie zou die zangeres zijn? De man die antwoordt – no more, no more, no more, no more – moet Percy Mayfield zelf zijn. Ik hoor nog een derde stem, ver in de achtergrond. Iedereen een tikkeltje te ver van de microfoon, je hoort de kamer ruisen. Geen piano, geen gitaar. Een van de zangers knipt met de vingers, meer is er niet. En er bromt iets. Waren er tl-lampen in 1961? Dan is het een tl-lamp. Anders is het de koelkast.

Now baby, listen baby, don't you treat me thissa way. 'Cause I'lla be back on my feet someday... Er is nog een lettergreep teveel die Percy niet weggemoffeld krijgt. Maar geen nood, de Onbekende Mevrouw zingt er overheen. I don't care if you do, 'cause it's understood. When you got no money, you just ain't no good. Weer een lettergreep teveel. Er is nog werk aan het lied. I guess if you say so. Bap bap, grapt Percy er achteraan, het blazersarrangement zit blijkbaar al in zijn hoofd. Altijd gedacht dat dàt de verdienste van Ray Charles was. I better pack my things and go, that's right.

Percy Mayfield had aan een glimlach genoeg om vrouwen te doen smelten. Tot in september 1952. Toen vond hij zichzelf terug in het wrak van een auto, zwaar beschadigd. Hij hield er een put in zijn voorhoofd aan over, een lodderoog en een deuk in zijn zelfvertrouwen. Zijn zangcarriere slabbakte, hij durfde zich enkel nog in profiel op een podium vertonen.

Maar dat hoor je dus allemaal niet. Ook de stembanden van Percy Mayfield werden gekwetst in dat ongeval, kenners beweren dat zijn stem nooit helemaal is hersteld. Niets van te merken, mij hoor je niet klagen. Ik hou van uitgeleefde, kapotte dingen, ook van kapotte stemmen.

Percy Mayfield is in 1984 vergeten gestorven, op zijn verjaardag de avond voor zijn verjaardag. And never came back no more.

Mietje

Kunnen we het erover eens zijn dat goede voornemens voor mietjes zijn? Uit ervaring geleerd. Er komt vaker niets dan iets van in huis, en het openbaren van voornemens leidt tot ontgoochelingen en gezichtsverlies. Goede voornemens maak je beter in stilte, bij voorkeur in het midden van het jaar. En successen hou je voor jezelf, juichen doe je binnenskamers.

Bon. Ik ben dus weer gaan lopen daarnet. Op twee januari, ik ben een mietje. Voor het eerst sinds 27 mei, de dag van de 20km van Brussel. Ontstoken achillespezen zijn hardnekkiger dan ik me ooit had kunnen inbeelden. Een half jaar mee gesukkeld en het probleem is nog altijd niet helemaal van de baan. Maar sinds de lokale paardenkinesist me aan zijn ultrasone wondermachine heeft gelegd, is er verlichting. En hij gaf me de toelating om weer te gaan lopen.

Hoe ver? Een toerke, zoals we zeggen. Vijfentwintig minuutjes. Snelheid nul wegens conditie nul. Maar goesting tien of daaromtrent, ondanks veel te veel mee te slepen lijf. We zijn weer vertrokken. En ik ga ook weer gitaar spelen dit jaar. Zoek dekking, huisgenoten!

Duopresentatie

U spreekt met een ervaringsdeskundige. Duopresentatie - als het lukt - is een soort mirakel. Er is vertrouwen voor nodig, respect en vooral: de bereidheid om elkaar ruimte te gunnen. Als er competitie ontstaat in het duo, is het om zeep.

Mijn gat viel open van verontwaardiging toen ik vanmorgen Jo Vandamme hoorde op Radio 1. Jo vervangt Annemie Peeters en Sven Pichal. Hij gooit zijn gast een aantal dilemma's voor de voeten, blijkbaar gaat het elke dag zo maar ik hoorde het vandaag voor het eerst. Peter Vandermeersch moest kiezen: Peeters of Pichal.

De redacteur die dàt heeft bedacht is een xxx (geschrapt bij tweede lezing. Drie letters, één klinker, begin- en eindmedeklinker zijn dezelfde.) Wat is de gedachtegang geweest? Annemie en Sven doen dat goed, laat ons ze een beetje jennen en hun relatie onder spanning zetten? Of wil men één van de twee duidelijk maken dat hij/zij te scherp is? Of dat hij/zij teveel doddelt? Of dat hij/zij te goedlachs is? Of dat hij/zij niet luistert naar de geïnterviewde? En is men niet mans genoeg om dat tijdens een evaluatie uit te spreken en maken we er dan maar een publiek spelletje van? Of is het gewoon dommigheid van iemand die niet beseft hoe fragiel geslaagde duopresentatie is, en hoe kostbaar?

Vandermeersch koos voor Peeters, en voegde er aan toe "zonder de minste twijfel". Dat zal Annemie plezier doen, kraaide Jo, want ze had achterstand. Peeters of Pichal, 2-4. Gadverdamme! Annemie, Sven, niet luisteren naar dat vervangprogramma van jullie. En mochten Jo's gasten van morgen en overmorgen dit stukje lezen: weiger een keuze te maken.

Geel

Neefje ambieert scheidsrechterscarriëre. Dat zorgt voor merkwaardig cadeaus onder de eindejaarsboom. Pakje twee bevatte een rood exemplaar. Een fluitje had hij al.

Merkwaardigste nieuwjaarswens: dat de peter opgemutst het jaar 2008 moge doorkomen.