Aquajog twee.

Waarom heb ik zo'n hekel aan zwembaden? Het gedoe in het kleedhokje na het zwemmen: je broek aantrekken zonder dat je pijpen het chloorwater opdweilen en het gesukkel om je sokken weer aan te krijgen zonder ze nat te maken. The Horror!

Daarstraks tijdens het aquajoggen herinnerde ik me plots nog een reden waarom ik zwembaden mijdt mijd. Zwemwater is vies, dat weet ik zeker. Die overtuiging heeft met mijn scoutsverleden te maken. Iven, collega-leider bij de welpen, heeft ooit met zijn badmuts een welpendrol uit het zwembad moeten vissen.

Onrustwekkend.

Nee, het ging niet goed daarnet. Het leek alsof mijn benen lood waren. Ik kreeg mijn voeten niet van de grond en het bloed bonkte in mijn kop. Maar ik heb wel netjes de opdracht voor vandaag afgewerkt: 35 minuten gelopen. Maar geen seconde langer. Die 86kg die ik meetors is duidelijk nog tien kilo teveel. Ik ben al blij dat het morgen aquajoggen is. Lekker gewichtloos in het water hangen. Fijn fijn fijn.

Mogelijk was mijn probleem van de zware benen puur psychologie. Want ik kreeg aan het begin van de training een zware klap te verwerken: de ontmoeting met deze duif. Overduidelijk een vogel en overduidelijk ziek, zwaar ziek want ik kon met mijn fototoestel vlakbij komen. Vogelgriep? Ik weet het niet. Zijn er vogeldokters in de zaal? En kan je een diagnose stellen op basis van een foto? Wie de patiënt in levende lijve wil onderzoeken: ze ligt in Rupelmonde, op de hoek van de Ganzemeerstraat en de Blauwe Gaanweg.

Het trainingsprogramma deze week.

Vandaag 35 minuten, woensdag 30 en zaterdag 45 minuten lopen. En daarnaast uiteraard aquajog en fitnessen. Het loopvolume, euh, loopt op deze week. En dat moet, want 12 maart nadert. Dat is de dag waarop we, in aanwezigheid van een cameraman, voor het eerst een vol uur zullen lopen. En er zal gemeten worden hoever we in dat uur geraken. Wellicht wordt het dan mogelijk om in te schatten welke tijd realistisch is in New York.

Parelvissers.

Ik zou eens in mijn agenda moeten kijken of ik afspraken gemaakt heb voor de vijf volgende zondagavonden. Die moet ik dan stuk voor stuk afbellen, want voor De Parelvissers ga ik thuisblijven. De verwachtingen waren oneerlijk hooggespannen, het kon eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar dat viel het niet. Verdomme, dat was sterk. Ik neem aan dat morgen zal blijken dat honderdduizenden hebben gekeken, ook op het puntje van hun stoel?

Een loopje met Evy.

Gruyaert dat is. Haar eerste vijf kilometer voor Vlaanderen Sportland. Het plan is om elke week een kilometertje extra te lopen, tot ze twintig kilometer aankan. Dat is niet echt een goed idee, maar toen ze vroeg of ik af en toe wil meelopen heb ik toch maar ja gezegd. Nee zeggen tegen grijze ogen valt me zwaar.

Bert Anciaux heeft zijn kat gestuurd, maar Saartje Vandendriessche was er wel. Ik heb Yvan Sonck zien lopen en naar schatting honderdvijftig mensen van wie ik de naam niet ken. En Tony Mary, maar die was in kostuum. Dat loopt niet lekker. Zondag om half zes te bekijken op Eén.

We gingen drie keer het park van Dilbeek door, drie keer een venijnig klimmetje dat je de adem afsnijdt. Al bij al ging het lekker. In het begin was het lastig omdat je op elkaars hielen trapt. Maar na honderd meter was de groep uitgewaaierd en was dat probleem opgelost. In New York duurt de hielentrapfase naar het schijnt veel langer. Kilometers aan een stuk voetje voor voetje, vertellen mensen die het al hebben mogen meemaken.

Ik had foto's willen maken, maar mijn batterij was leeg. Ik heb een vriendelijke meneer die ook aan het fotograferen was gevraagd of hij me een paar foto's wil doormailen, en hij ging dat doen. Achteraf bleek hij de sportfunctionaris van Dilbeek te zijn. Bedankt, Boudewijn.

O, toch nog een kleine opmerking voor de organisatoren van Eén: de broodjes achteraf. Ze waren lekker, geen klachten daarover. Maar een smoske met kaas én hesp én ei én mayonaise, tja. Ilse Vaes, de diëtiste van het marathonproject, krimpt vermoedelijk in elkaar als ze dit leest.

Aquajog.

Het is gebeurd, ik ben gaan aquajoggen. Al mijn bezwaren opzij gezet. Ten bewijze deze foto uit de kleedhokjes. Wie zijn/haar naaktheid herkent kan aangifte doen in een politiekantoor naar keuze, want ik vermoed dat ontklede voeten fotograferen in het zwembad lichtjes zedenschendend is. Maar het is de enige manier om aan te tonen dat ik écht in het Scheldebad ben geweest in Temse.

Er waren een paar madammen baantjes aan het trekken, en ik aquajogde in hun weg. Ik zag in hun ogen dat ze me een rare kwiet vonden. Ik vond mezelf eigenlijk ook een rare kwiet. Een aquajogger heeft iets van luchtgitarist.

Tijdens het watertrappelen zat ik me af te vragen of ik aan het zweten was. Zweten doe je om lichaamswarmte kwijt te geraken. Het zweet verdampt en onttrekt op die manier thermische energie aan je huid. Maar onder water lukt dat verdampen uiteraard niet. En het zwemwater is fris genoeg om te voorkomen dat je opwarmt. Dus denk ik dat zweten zinloos is. Maar ik weet het niet zeker, onder water is dat onmogelijk vast te stellen.

Tarte Tatin.

Ilse, de dietiste van het marathonproject, volgt deze blog. Dus heeft ze zondag gelezen dat ik tarte tatin heb gegeten. Dat is een klassieke appeltaart met als ingrediënten: 150g boter, 125g suiker, 1kg appels en 300g kruimeldeeg. Als je de voedingswaarde daarvan bij elkaar telt kom je aan 3289 kcal, heeft Ilse berekend. Dat is dus een caloriebom.

Ik kan me proberen vrij te pleiten: Ilse, appels, dat zijn toch vitamientjes. Of Ilse, ik heb die taart niet helemaal opgegeten, het was maar één spietje. Waarop haar antwoord zal zijn: Koen, een achtste van zo'n taart is nog altijd goed voor 411 kcal. Dat is evenveel als een volledig ontbijt. En serveerden ze bij Popov geen zure room bij de tarte tatin?

Ja Ilse, er was zure room bij. En de ober vroeg of ik mijn cappuccino ook met room wilde. Daar heb ik nee op gezegd.

Ah, weer lopen...

Ik moest een drempeltje over. Een kleintje, maar toch, een drempel. Zo'n week horizontaal in de zetel, dat heeft zijn charmes. En daarnet moest ik mezelf dus even vermannen om die loopschoenen opnieuw aan te trekken. Maar het is gelukt, vrienden, ik ben herbegonnen.

Het ging prettig, ik liep verderlicht. Dat hoeft niet te verbazen want zo'n griepje doet wonderlijke dingen met een mens z'n lichaamsgewicht. En bovendien werd ik van oorspijs voorzien door het weirde gezelschap Clothesline Revival. Nog, nog, nog!

Het trainingsprogramma voor deze week: vandaag 25 minuten lopen, woensdag weer 25' en zaterdag 35'. Tussendoor nog eens een half uur fietsen op de hometrainer en één keer aquajoggen. De bedoeling is dat we op 11 maart voor het eerst een uur doorlopen, dus het mag wat vooruit gaan.

Er kondigen zich deze week allerlei agendaproblemen aan die zich met trainen moeilijk laten combineren. Morgen opnames voor de Tekstbaronnen, overmorgen Big Star in de Handelsbeurs in Gent... Dat wordt dus nachtjoggen. Of misschien moet ik toch eens overwegen om 's middags te gaan lopen in het park achter de VRT.

Zondag.

Lopen en trainen en jezelf in het zweet puffen mag niet als je nog maar net koorts hebt gehad, maar een flinke stadswandeling mag wel. Het eindigde met tarte tatin bij Popov. Onderweg vermoedelijk werk tegengekomen van de Antwerpse Stadsdichter Bart Moeyaert. Schrijven is schrappen.

Natte training.

Een bewogen foto van het aquajoggen van deze ochtend. Voor beter beeld, met herkenbare kandidaten, moet ik u naar de uitzendingen op Canvas verwijzen, in november. Die van Over Leven hebben niet graag dat ik veel los over het verloop der werkzaamheden, vandaar enkel shimmy beeld. Die meneer aan de kant met zijn wit t-shirt is Paul Van Den Bosch. En die onderwatercameraman vooraan is de onderwatercameraman. Daar mag ik wél een scherp beeld van publiceren.

Het zat er aan te komen: ik heb niet meegeaquajogd. Dat ik niet van zwemmen hou was geen argument, maar je moet drie, ja drié dagen koortsvrij zijn voor je weer mag trainen. Ik zat dus aan de kant fotootjes te maken. En opnieuw lopen zal dus pas voor maandag zijn. Of voor dinsdag, als Paul heel streng is.

De reacties op het aquajoggen liepen uiteen. Er waren er die het de fijnste training aller tijden vonden, er waren er die zachtjes protesteerden dat het de marathon van New York is die we gaan lopen, en niet die van New Orleans.

Vanaf nu moeten we elke week drie keer lopen en één keer aquajoggen. 't Is vreemd, maar dat aquajoggen geldt als recuperatie: je oefent je spieren wel, maar je gewrichten en pezen kunnen herstellen van de echte looptraining. Paul overtuigde ons met het verhaal van een Olympische atlete die een paar maanden voor de Spelen geblesseerd geraakte, maar toch goud haalde dankzij aquajogging. Helaas, ik ben de naam van die atlete vergeten. Iemand?

Waterloop.

aquajog

Morgen, zaterdag, groepstraining in Gent. Niet het gebruikelijke lopen, maar aquajog. Naar verluidt is dat een wondertraining. Of ik aan het mirakel ga participeren is nog niet helemaal zeker. Na een griepje moet je een paar dagen koortsvrij zijn voor je weer voluit mag trainen. Vandaag heb ik geen koorts meer toch nog 37,5°, we zien wel wat Paul er morgen van zegt. Ik ben alles behalve een waterrat, als hij me aan de kant houdt zal ik dat niet erg vinden.

Evy loopt.

Evy loopt.

Vanaf zondag presenteert Evy Gruyaert Vlaanderen Sportland. Ik zag ze in De Laatste Show uitleggen dat ze in de eerste uitzending zelf vier kilometer gaat joggen. Elke week doet ze daar een kilometer bij, tot ze in de laatste uitzending twintig kilometer aankan.

Dat is wat ik Paul Van Den Bosch wel eens de elastiekmethode heb horen noemen. Veel mensen die op eigen kracht met lopen beginnen redeneren zo: ik begin bescheiden en ik voer de afstand week na week een beetje op. Dat loopt volgens Paul heel vaak verkeerd af: een elastiek waar je blijft aan trekken, breekt.

Gelukkig heeft Evy een uitstekende begeleider: sportdokter Chris Goossens, clubarts bij Germinal Beerschot, maar bovenal erelid nr. 56 in de Koninklijke Academie voor Jongens & Wetenschap. Die zal haar wel voor het grootste onheil behoeden.

Als God spreekt.

Nog altijd koorts, dag drie. Het plan was om morgen weer aan het werk te gaan maar dat lukt niet. Jammer, want Geert Lernout is te gast in Wilde Geruchten. Ik heb hem al een paar keer geïnterviewd en dat is elke keer een feest. Lernout is dé James Joycespecialist van Antwerpen en aanpalende straten.

Ik heb Ulysses al vaak in mijn handen gehad, maar ik vrees dat het weggesmeten geld is. Onleesbaar. Joyce lezen lijkt me even ondoenbaar als een marathon lopen. Hoewel Lernout er telkens weer in slaagt om me te doen twijfelen. Je moet Ulysses beginnen met hoofdstuk vier, beweert hij. Dat is toegankelijk, op die manier geraak je over de drempel en krijg je zin om door te zetten. Zouden er mensen zijn die én een marathon hebben gelopen én Ulysses hebben gelezen?

Het jongste boek van Geert Lernout gaat over de Bijbel, de Koran en het Boek van Mormon (Als God spreekt, Van Halewijck). Hij is ongelovig, maar toch vond hij het de moeite om de boeken te bestuderen waar de drie monotheïstische godsdiensten zich op beroepen. Bijbelstudie gebeurt bijna altijd door gelovigen, de onderzoekers zijn dus betrokken partij. Je kan als wetenschapper maar beter afstand houden van je onderwerp, vindt Lernout. Al beseft hij dat ook atheïsten in deze weinig objectief zijn, omdat ze niets liever willen dan aantonen dat alle godsdiensten kwatsch zijn.

Enfin, ik vind dat fascinerend. Maar het is een kluif voor Annemie, morgen.

Mocht er iemand zin hebben om te chatten met God, dat kan.

Dingen die je kan doen als je koorts hebt.

Thee zetten.
Een beschuitje eten.
De krant lezen doorbladeren.
De radio opzetten. Heel zachtjes.
Naar het curling kijken op de BBC.
Iemand afschepen die lotjes komt verkopen.
Met je zieke dochter De Grote Boze Wolf Show bekijken.
Naar de brievenbus lopen en je afvragen of je niet beter binnen blijft.
Bedenken dat Lotte eigenlijk te oud voor is voor De Grote Boze Wolf.
Bedenken dat koorts je mentale leeftijd blijkbaar halveert.
Afspreken met Tom dat je vrijdag komt werken.
Runners World lezen doorbladeren.
Opgebeld worden door tante N.
Nog een beschuitje eten.
Een bad nemen.
Bloggen.

37,7°C.

Griep. Ook dat nog. Aandachtige luisteraars zouden dat vanmorgen gehoord kunnen hebben. Ik kan morgen voor één keer zelf naar Wilde Geruchten luisteren.

Koetjes en kalfjes

Koet & kalf

Nieuwe opdracht van Paul: tot donderdag niks doen. Niet lopen, zelfs niet fietsen. Die kasseiknie van mij baart hem zorgen. Dokter Koen Peers moet er eerst een blik op werpen en er zijn oordeel over uitspreken. Donderdag kan ik daarvoor naar Leuven.

De symptomen: een gezwollen gevoel, ik denk dat er vocht in het gewricht zit, en een vreemde knak bij elke beweging, gelukkig zonder pijn. Maar daarstraks, toen ik in Temse van de hoge tree van de trein stapte, toch pijn bij het neerkomen.

Het zal de volgende dagen op deze weblog dus niet over lopen, maar over koetjes en kalfjes gaan. En het vervelende is dat de oorzaak van mijn gesukkel, het kasseipad in de tuin, nog lang niet af is...

De opdracht deze week.

Drie keer lopen: vandaag veertig minuten, woensdag dertig, vrijdag vijfendertig. Morgen fietstraining in het fitnesscentrum, zaterdag aquajog. Donderdag en zondag rust. Het wordt ernst.

Paddentrek.

Paddentrek.

Ook de padden zijn aan hun marathon begonnen. Hun beloning aan de meet: sex. Om te vermijden dat ze onderweg naar hun paarpoel platgereden worden, helpen Kruibeekse paddenliefhebbers ze de straat over. Ik ben eens in de emmertjes gaan kijken, er was nog geen pad te zien.

Terzake. Volgens mijn trainingsschema had ik gisteren moeten lopen en is het vandaag rustdag. Maar het draaide anders uit: ik heb mijn zaterdag in de tuin doorgebracht, kasseitjes gelegd. Neem het van mij aan: daarna heb je echt geen goesting meer om te lopen. Moe, maar ook pijnlijke knieën en een stijve rug. Dus gisterenavond in de zetel geploft en niks meer gedaan. Behalve een spelletje Arne met de kinderen. Arne is nieuw in huis, we moesten het dringend eens uitproberen. Besluit: Machiavelli is leuker.

Ook vanochtend zag ik het nog niet echt zitten. Die kasseiknie speelt nog altijd op, ze knakt elke keer als ik ze buig. Met een klein hartje aan mijn dertigminutenloop begonnen, maar het viel mee. Na vijf minuten opwarmen voelde ik er al niks meer van. Fijn gelopen. Door de sneeuw. Ook dat kan me allang niet meer tegenhouden.

Professionele kasseileggers joggen vermoedelijk niet. Kasseileggers zijn moe als ze van hun werk thuiskomen. Zo'n marathon, dat is echt iets voor mietjes uit de tertiaire sector, zoals ik. Over mijn vijf collega-marathonlopers mag ik van Canvas niets zeggen, ook niet dat het stuk voor stuk bureaumensen zijn. Maar ze zijn het wél, en dat kan geen toeval zijn. Een landbouwer, een metser, een postbode die een halve dag tegen de wind in moet fietsen, die lopen geen marathon. Denk ik.

Paul over De Man Met De Hamer.

Potige Smurf.

Gisteren poste ik over De Man Met De Hamer en de zogenaamde vettraining. Paul Van den Bosch leest mijn blog ook. dit is wat hij me vanochtend heeft ge-emaild:

Beste Koen, De Man Met De Hamer slaat inderdaad toe na dertig km. Je hebt voor ongeveer negentig minuten energie in je lichaam op basis van verbranding van koolhydraten. Als je loopt aan hoog tempo, verbrand je deze suikers. Toplopers passeren de dertig km ongeveer na anderhalf uur. Als ze té snel hebben gelopen en dus al hun suikers opgesoupeerd hebben, vallen ze zonder koolhydratenbrandstof en moet hun lichaam overschakelen op vetverbranding. Omdat je met dezelfde zuurstofopname minder energie haalt uit vetverbranding krijg je plots, van het ene moment op het andere, minder energie aangevoerd. Dat is die slag van De Man Met De Hamer.
Voor jullie, Koen, speelt dat allemaal geen rol. Jullie lopen traag, aan een intensiteit waarmee je van het eerste moment vet verbrandt. Dat omslagpunt moeten jullie dus niet voorbij, je hoeft niet bang te zijn voor De Man Met De Hamer, die jaagt enkel op échte atleten.

Wat betreft het advies om een training te doen na je laatste maaltijd 's avonds, en dan 's ochtends opnieuw vooraleer je gegeten hebt: afvoeren die flauwe kul. Dit kan je wel eens doen als je absoluut op korte tijd wilt vermageren. Het is immers de bedoeling van dit systeem om zonder suikers in je lichaam te trainen en je lichaam te verplichten zuiver op vetten te werken.
Maar als voorbereiding op de marathon is zo'n vettraining niet zinvol: als je een atleet op korte tijd helemaal wilt afbreken: doen, die vettraining! Je voelt je na een tijdje compleet futloos, en je conditieval neemt dramatische proporties aan. Niet doen, Koen, niet doen.

We zien elkaar volgende zaterdag, voor de aquajog.

Paul.

Als ik Paul goed begrijp: vettraining is enkel een goed idee voor topatleten met overgewicht...

De Man Met De Hamer.

Karel Martel.

Nog snel even posten voor ik aan mijn dertig minuten van vandaag begin. Weer een brief gekregen van iemand die zegt het goed met me voor te hebben. Het is een meneer deze keer. Zijn stelling: een marathon is eigenlijk tien kilometer te lang om goed te zijn. Het is een extreme sport en overdrijven is nooit goed. Hij heeft het over botten, pezen en gewrichten die te lijden hebben onder de langdurige wrijving. Maar anders dan mevrouw Rxxxxx Dx Gxxxxxx van een paar dagen geleden begrijpt hij wel dat zo'n marathon een uitdaging is.

Vriendelijk van de briefschrijver is dat hij me een manier aan de hand doet om me voor te bereiden op mijn confrontatie met De Man Met De Hamer. Je komt die tegen na ongeveer 30 kilometer. Je koolhydraten en suikers zijn dan opgebruikt, je lichaam moet zijn energie vanaf dan halen uit vetverbranding. Vetverbranding is veel minder efficiënt dan suikerverbranding, naar het schijnt gaat het lopen na die dertigste kilometer zeer moeizaam.

Maar je kan je er op voorbereiden. Mijn briefschrijver raadt aan van 's avonds flink te lopen en daarna zonder eten naar bed te gaan. De volgende ochtend moet je nuchter aan je training beginnen. Je hebt dan weinig suikers in je lijf en zo creëer je kunstmatig de toestand van na die dertigste kilometer. Kortom: De Man Met De Hamer staat naast je bedje te wachten.

Vettraining schijnt dat te heten. Ik weet niet wat het waard is, ik wacht op de mening van Paul Van Den Bosch voor ik het uitprobeer. En ik hoop eerlijk gezegd dat Paul zegt dat we aan dit soort trainingsfratsen nog lang niet toe zijn.

Hou me tegen of ik loop door.

Ten tweede male deze week dertig minuten gelopen. Na een kwartier moet ik altijd even op mijn tanden bijten, doorzetten. Maar weer tien minuten verder voel ik me goed en heb ik het gevoel dat ik kan blijven lopen. Nee, ik overdrijf. Dat ik van dat half uur best drie kwartier zou kunnen maken. Maar dat mag dus nog niet.

Vandaag was het ook wel een beetje de muziek die me in trance bracht. Dub, reggae van de zwaarste soort, blijkt daar uiterst geschikt voor te zijn. Persoonlijk vind ik dat je er ook uitstekend bij kan afdrogen maar mijn huisgenoten worden er zenuwachtig van. Oordeel zelf. Cedric Brooks - Collie Version

(Overigens: hangt er nog altijd fijn stof in de lucht? Of is dat alarm ondertussen afgeblazen? Op dat vlak laten de media geregeld steken vallen: een paar dagen lang is iets groot nieuws, om dan ongemerkt weer naar de achtergrond te verhuizen. Misschien moet ik Bouveroux morgen eens aan zijn mouw trekken. Is Sharon al uit zijn coma? Vriezen er mensen dood in de Pakistaanse winter? Is in Darfour alles weer koek en ei?)

Stokje.

Ik heb een stokje gekregen van Tom. Niet antwoorden op de volgende vragen zou spelbederf zijn.

4 baantjes die je in je leven hebt gehad.
Papierstapelaar aan de lopende band in een drukkerij,
derde apostel van rechts in een musical,
loketbediende bij een bank,
decorbouwer bij een theatergezelschap.

4 films die je niet vaak genoeg kan zien.
The Last Waltz,
Sneeuwwitje. Of nee, Pinocchio,
Memento,
My life as a dog, al zou dat zwaar kunnen tegenvallen want de tijd vertekent de herinnering...

4 mensen waar je graag naast zou willen wonen.
Euh, nee dank u. Te dicht bij elkaar wonen in niet goed voor vriendschap, denk ik. Of misschien toch: naast Luc Schrey. Om samen te kunnen zingen en gitaar spelen, alle dagen.

4 liedjes die je niet meer kan aanhoren.
Losing my religion en REM in het algemeen,
Obladi Oblada,
Italiaanse zangers met een stoppelbaard,
Potteke vet.

4 onvergetelijk plaatsen waar je op vakantie bent geweest
Het is een afwijking: ik reis niet graag. Maar het moet gezegd, Shakespeare & Co in Parijs is een geweldig adresje.

4 concerten die grote indruk op je maakten.
XTC, Hammersmith Odeon, 1980. Vooral onvergetelijk omdat het publiek lijf aan lijf stond, en vanaf de allereerste noot begon te pogoën. Ik kon niet anders dan meepogoën. Jan Demol was er ook bij.
U2, Werchter, 1983,
The New Orleans Revue met de stokoude Eddie Bo, AB, 199?, (Check mr. Popeye gratis bij Amazon.)
Duveltjeskermis, 2002.

4 dingen die je graag eet.
Pimm's cake,
gevulde Antwerpse handjes,
neuzekes,
een rauw zeeëgeltje.

4 websites die je dagelijks bezoekt :
blog.zog.org,
songsillinoismp3.blogspot.com
allemaal via www.bloglines.com
(tiens, moeten de letters b,l,o en g in het adres voorkomen om door mij bezocht te worden?)

4 plaatsen waar je liever bent dan nu.
Bij Shakespeare & Co,
in de koffiekamer van de VRT,
aan de zondagse ontbijttafel,
in een hangmat onder de notenboom.

4 sporten die je hebt beoefend :
Hahaha!

4 bloggers die je gaat taggen
Heeft niet iedereen dit stokje vastgehad ondertussen? En zucht niet iedereen diep vooraleer de vragen te beantwoorden? Zullen we het hier dan maar bij laten? Of zal ik geertgitaar.blogspot.com taggen? Dan zet die misschien nog eens iets nieuws op zijn marathonweblog.

Het echte werk.

Voluit!

Dit is de week waar ik lang naar heb uitgekeken. Eindelijk begint het trainingsschema écht op sport te lijken. Geen wandeljogs meer, ik loop deze week vier keer dertig minuten voluit.

Twee maanden geleden zou ik schuddebuikend gereageerd hebben als dit me voorspeld was geworden. Schuddebuikend van het lachen, met een klein beetje meer buik dan vandaag.

De vormeloze klomp die ik vroeger was begint stilaan te veranderen in een lijf. Ik zie spieren in mijn benen waarvan ik niet vermoedde dat ik ze had. Mijn kuiten staan hard, ik geraak de trap op zonder dat het zwart wordt voor mijn ogen. Wie weet geraak ik zelfs van die onderkinnen verlost...

Meer en meer begin ik te geloven dat een marathon haalbaar is. Maar de weg naar New York is nog lang. Wat me zorgen baart zijn de uren die ik zal moeten investeren. Vier keer een half uur, dat lukt. Maar de laatste twee maanden zullen we veertig, vijftig kilometer per week moeten vreten. Waar haal ik die tijd?

Tijdens het lopen geluisterd naar iets oud van Ryan Adams. Uit de nooit uitgebrachte plaat Those weren't the days. Zoals op de redactie van Wilde Geruchten wel eens wordt gezegd: Ryan Adams is altijd goed.

De marathonsite van Canvas.

De mensen van Over leven, het wetenschapsprogramma op Canvas, hebben een webpagina aangemaakt over de marathon. Je vindt er een lijst looplinks. Uitzendingen pas in november.

Een vage G. en een vage F.

Onderaan rechts.

Op uitdrukkelijk verzoek van de bedenkers van het marathonproject op Canvas geen herkenbare beelden van de andere kandidaten op deze weblog. Die twee schimmen in de rechteronderhoek zijn G. en F, bezig aan een groepstraining van 30 minuten. Het zouden ook J. of K. kunnen zijn. S. is het zeker niet, want die deed niet mee vanmorgen, ze worstelt met overbelasting. De details daarover ziet u in november op Canvas.

Ons lichaam geraakt stilaan gewend aan de schokken die het lopen met zich meebrengt. Maar de trainingsdruk wordt week na week verhoogd, dus het risico blijft bestaan dat we kraken, en dat een of andere ontstoken pees ons verhindert mee te lopen in New York. Precies om dat te voorkomen moeten we aquajoggen.

Ik denk dat ik mijn verzet tegen dat aquajoggen beter opgeef. Paul heeft een warm pleidooi gehouden. Je oefent je spieren, maar je belast je knieën niet. S. heeft het vandaag voor het eerst uitgeprobeerd. Het ophef dat je met die zwemgordel veroorzaakt schijnt nogal mee te vallen. De andere zwemmers gaapten wel, zegt S, maar ze lachten niet.

En Jan Vanderstraeten, producer van het marathonproject, heeft ons beloofd dat hij televisiespotjes gaat maken waarin hij de Vlaamse bevolking zal sensibiliseren om niet in geproest uit te barsten als ze een van ons toevallig zien watertrappelen in het zwembad.

Morgen groepstraining.

Dure zwemband.

Ik vermoed wat morgen het onderwerp van gesprek zal zijn. Aquajog. We krijgen allemaal last van overbelastingspijntjes, daarom zoekt Paul alternatieve trainingsvormen. En we kregen dus ein Aqua Gürtel cadeau.

Ik wil best met zijn allen samen eens gaan aquajoggen, maar geen haar op mijn hoofd/borst/rug/enzovoort denkt eraan om in mijn eentje in het zwembad van Temse met dat rare ding rond mijn buik te gaan watertrappelen. Ze zullen nogal lachen.

Zwemmen is trouwens iets voor vissen. Als de schepper had gewild dat wij zouden aquajoggen, hij had ons schubben en kiewen gegeven. Lopen, dat was de afspraak.

Waarschuwing.

Oh, kijk wat er op de achterkant staat van mein Aqua Gürtel. Nur unter Aufsicht verwenden. Als ik het goed begrijp raadt de fabrikant dus af om alleen te gaan zwemmen in Temse. Héhé.

Denemarken.

Nee, er staat geen Deense vlag op mijn website, ik steun de Denen niet. Ik vind dat een cartoon grappig moet zijn. Religies beledigen, van mij mag het als het een goeie grap oplevert. Stotteraars, homo's, vrouwen, dikzakken, radiopresentatoren, moslims, kwets wie je wil, maar er moet dan wel gelachen worden. En die Deense cartoons zijn dus niét grappig. Eentje doet me lichtjes glimlachen: Allah die aan de poort van de hemel de nieuwkomers meldt dat de maagden op zijn. Al de andere zijn flauw. De hoofdredacteur van Jyllands-Posten heeft een beroepsfout gemaakt: hij had die cartoons moeten weigeren. Niet omdat Mohammed niet mag beledigd worden, maar omdat niks zo ergerlijk is als slechte humor.

Canon ixus 50.

Vrijdag in de polder.

Zo, er is weer een fototoestel in huis. Ik had het mee tijdens het lopen daarnet. De opdracht luidde opnieuw wandeljog, dus om de vier minuten had ik één minuut de tijd om een foto te maken.

Tegenstanders.

Ik kom zelden of nooit mensen tegen die mijn marathonavontuur afkeuren. Jan Demol, boezemvriend, was tot nog toe de enige. Hij is ontgoocheld in mij, en eigenlijkfeitelijk begrijp ik hem wel. Vroeger waren wij samen fans van Winston Churchill. Niet om zijn politieke of militair-tactische verdiensten, maar wel om het antwoord dat hij gaf toen iemand hem vroeg naar het geheim van zijn hoge leeftijd. "Two words," antwoordde Winston, "No sports!". Tot een dikke maand geleden vond ik dat geweldig gesproken. Jan vindt dat nog altijd.

Vandaag kreeg ik een brief van Rxxxxx Dx Gxxxxxxx. Ik sjamoteer haar naam, omdat het niet haar bedoeling is dat ik haar epistel op het web gooi. Maar ze schrijft zo mooi, dat ik het u niet wil onthouden. Rxxxxx is een bondgenoot van Jan.

Aan de heer Koen Filet,

Elke dag hoor ik U op de radio. Daardoor heb ik het gevoel dat ik U een beetje ken en daardoor veroorloof ik mij U een goede raad te geven. Ik kan het niet laten: dat joggen, die marathon, doe het niet! Die rage is overgewaaid uit Amerika, ze deugt aan geen kanten en niemand ziet het.
Een mens is niet gemaakt om langdurig te lopen. (Een korte sprint om uw leven te redden is ok.) Kijk maar naar de dieren: de hardlopers rennen op vier poten en hebben sterke gewrichten.
U krijgt zeker later last met uw gewrichten, knieën en enkels. U zult zeker een jaar moeten revalideren. Dokters of sportdokters zullen U dat lopen niet afraden, deze mensen doen aan klantenbinding. Ze leven er rijkelijk van.
Nog een argument: bij lopen verbrandt U suikers, bij flink doorstappen verbrandt U vetten.
En op esthetisch gebied: ik kwam eens bij toeval terecht tussen de lopers van de marathon van Parijs. Mijn mond viel open: nog nooit zag ik zo een armzalig zootje bijeen: afhangende schouders, zwiepende hangborsten, zielige armpjes en beentjes, ingevallen gezichten, smalle borstkastjes, niet om aan te zien!
Goed, ik heb mijn hart gelucht. Denk later eens aan deze brief als u mankend het zoveelste bezoek aan de sportdokter brengt.
Het is dat ik met U inzit. Ik geniet alle dagen van jullie programma en ook Annemie Peters heeft mijn hart gestolen.

Vriendelijke groeten,
Rxxxxx Dx Gxxxxxxx

Fijn stof. (update)

Naar Zweden?

Het smogalarm blijft maar duren. Een paar dagen geleden dacht ik, ach, ik kan daar wel tegen. Maar vandaag hangt er vettige mist over Rupelmonde, je ruikt de brandlucht, het is overduidelijk dat ademen ongezond is. Niet ademen overigens ook. Zou ik gaan lopen?

Ik heb Paul om raad gevraagd. Dit mailde hij terug: Koen, die smoginfo klopt, maar enkel schriele watjes laten er zich door afschrikken. Lopen dus, ook met stofdeeltjes in de lucht!!!!!!!!!!. De uitroeptekens waren goedkoop.

OK, ik zal gaan trainen vandaag, 30' wandeljog. Maar ik ga mijn astmapuffertje niet gebruiken. Daarvan gaan de fijnste vertakkingen van mijn longblaasjes openstaan, wijdopen voor die duivelse stofdeeltjes. Dat lijkt me geen goed idee.

-update- Moeizaam, dat is het woord. Ik heb mijn 30 minuten uitgelopen, maar het was met dikke, loden benen. Hoe komt dat toch, dat het de ene dag vanzelf en de andere dag zo lastig gaat?

Misschien moet ik maar eens opbiechten dat me daarstraks in het station van Mechelen grote honger overviel. Ik heb een wafel uit de automaat getrokken. En een snickers. Dat was van eind november geleden. Lekker, maar fout. Is dat de oorzaak van dat dipje? Zakt suiker naar je benen?