Finito?

Gedaan met lopen. Als de woordspelingspolitie even niet oplet: afgelopen. Ik ben bij dokter Koen Peers geweest. Hij kent de oorzaak van de pijn die ik heb gevoeld tijdens de 20 km: het tractus iliotibialis frictiesyndroom.

Aan de buitenkant van je knie voel je een bobbel. Daar loopt een spierband over, de tractus iliotibalis. Als je je knie buigt ligt die band naast die bobbel. Buigen strekken buigen strekken, telkens wrijft die tractus over die bobbel. Als je fors gebobbeld door het leven stapt, irriteert dat op de duur. Pijn. Slechts bij één sport is dat problematisch. Toevallig mijn sport, lange afstandslopen.

Er schijnt weinig aan te doen te zijn. Stretchoefeningen, waardoor die spier wat langer wordt. Krachttraining van de bovenbeenspieren, waardoor die spierband een tikkeltje verder van je skelet komt te liggen. Het verschil tussen wrijving of geen wrijving, pijn of geen pijn, zit hem in tienden van milimetertjes.

Het verdict: op zijn minst drie weken niét lopen. Dan weer op controle. Er rekening mee houden dat de kans dat ik de marathon niet loop zeer reëel is. Ondertussen beraadt Paul zich over een alternatief trainingsschema.

Om te rotten. Om te huilen. Maar huilen is ongepast. Ik spaar mijn tranen op want terwijl ik in Pellenberg op consultatie was, ligt Bart 200 kilometer westelijker in een ander ziekenhuis dood te gaan. Longkanker.

Chocoladeletter te koop.

Eerst was ik blij, toen Paul zei dat we bij wijze van beloning na de 20 km ons dieet eventjes een beetje mochten lossen. Maar vrijwel meteen dacht ik, nee, dat zou zonde zijn, al die verloren kilo's weer bijvreten.

Ik heb vanochtend een paasei bij de boterham gegeten. Ja, we hadden nog één paasei. Ik bezit ook nog altijd een onaangeroerde chocoladeletter van de Sint. En gisterenavond heb ik asperges gegeten. Mét gesmolten boter, danku Paul. Ik ga zeker nog aardbeien met slagroom eten deze week, maar daar ga ik het verder bij laten. Op naar de 80 kg. Vanochtend was het 87,6.

Vreemd hoor mevrouw.

Vanochtend belde Erik Van Grieken, ondertussen wereldberoemd in Vlaanderen, naar de organisatoren van de 20 km. We wilden graag uitsluitsel over de man die neerzeeg vlak voor de finish.

Nog voor hij de persverantwoordelijke een vraag had kunnen stellen zei die mevrouw dat het allemaal niet waar was, wat ze schrijven op Brussel Nieuws. Er is géén dode gevallen tijdens de wedstrijd van vorige zondag. OK, dan zeggen we daar niks meer over in Wilde Geruchten, besloot Erik.

Maar na de uitzending toch nog even teruggebeld. En ja, gaf mevrouw de woordvoerster toe, ze was vanochtend te optimistisch geweest. De achtentwintigjarige man uit Florenville is deze nacht overleden in het ziekenhuis van de franstalige universiteit van Brussel.

Ik geloof ze nog maar half. Vannacht? Het eerste bericht over het overlijden dook gisterennamiddag al op...

Ik zou er een boek over kunnen schrijven.

Wat een knal, dat startschot. Kanonnen begot. Dieter, de cameraman, is ook geschokken. Dat zal dus efkes onstabiel beeld geven in november. Qua aanschuiven viel het nogal mee. Ik schat dat we niet meer dan een kwartiertje hebben verloren in de chaos aan de start.

Sfeer te over. De Wetstraat is inderdaad een belevenis. Die gaat licht naar beneden en daarna weer omhoog. Je hebt dus heel even een panoramisch overzicht over de duizenden lopers voor je. Een golvende zee van kruinen.

Paul had ons op het hart gedrukt niet over onze ideale hartslag te gaan. Bij mij is dat 145. Als ik daar onder blijf maak ik geen melkzuur aan en kan ik uren lopen. In theorie. Maar dan loop je dus traag. In zo'n wedstrijd lopen ze je dan aan alle kanten voorbij en ben je een traag bewegende hindernis. F, G en ik hebben ongeveer - héél ongeveer - dezelfde hartslag, dus we bleven een paar kilometer bij elkaar. Dan is het wat makkelijker om niet toe te geven aan de druk van de massa. Maar je laat je opjagen, op de duur zat ik er toch zwaar over.

Acht camera's hebben ons gevolgd. Een cameraman achter op de motor, om de zoveel kilometer een vaste camera die we konden herkennen aan de oranje vlag, plus twee cameramensen die een bijzondere vermelding verdienen: An en Filip. Die liepen de ganse 20 km naast ons met een klein camera'tje. Dat is pas een sportieve prestatie.

En dan die knie. Het gebeurde rond kilometer 9. Alsof er een pijltje in mijn knie werd geschoten. Mijn rechterknie, dat is de goeie, ik verwachtte problemen ter linker zijde. Paul had ons gezegd dat elke loper pijn heeft. Spierpijn is normaal. Alleen blijvende pijn die je nog nooit eerder op training hebt gevoeld, op een duidelijk localiseerbare plaats, is verontrustend. Dan kan je beter stoppen. Een omschijving die griezelig nauwkeurig leek op wat ik voelde.

Maar ik ben niet gestopt. Ik weet niet of ik daar trots op moet zijn: je kan je knie kapot lopen. Maar hoe gaat dat. Je denkt een paar kilometer lang dat het wel weer over zal gaan. Vervolgens denk je: straks, als Paul langs komt gereden op zijn motor, zal ik even overleggen. Maar Paul kwam niet. Ze waren mij kwijt. De mensen van de productie dachten dat ik opgegeven had en ergens onder een boom zat.

Dat was wel een beetje mijn eigen fout. We hadden afgesproken dat we aan de linkerkant van het parcours zouden lopen. Dat was het makkelijks om ons in beeld te brengen. Maar ik kan niet tegen de zon en in het Ter Kamerenbos was de réchterkant de schaduwkant. Ik had geen zin in hoofdpijn, dus ik heb die linkerkant -euh- links laten liggen. Enfin, ze waren mij dus kwijt.

Pas aan kilometer 17 heeft Paul me terug gevonden en kwam hij naast me rijden. Pijn, gesticuleerde ik. Stop dan, riep hij terug. Zou u stoppen, drie kilometer voor de finish? Ik ook niet. Op de grafiek zie je mijn hart naar 180 gaan als ik over de meet loop. Dat moet vreugde geweest zijn. Het werd 2:19:56. Al was het qua stijl niet echt schoon. Ik kon mijn knie niet meer plooien, dus het werd eerder een hinkel- dan een loopwedstrijd. Benieuwd wat dat op tv gaat geven.

De uren na de wedstrijd ben ik ongerust geweest: de minste plooiing van mijn knie deed geweldig pijn. Maar nu, 24 uur later, gaat het goed. De trap afkomen is nog lastig maar het evolueert de goeie kant uit. Woensdag voor röntgenfoto's naar dokter Peers in Leuven.

Danku mama.

Mijn mama meldt me dat er een foutje in een vorige post staat. Tenminste dat hoopt ze. En ze mag gerust zijn: op de dag voor de 20 km door Brussel woog ik geen 97,5 maar 87,5 kg. Foutje mama.

Maar 't is wel nog veel te veel voor een aanstaande atleet. Ik neem me voor in New York nog maar 80 kg te wegen. En omdat ik een vijg ben die sociale controle nodig heeft om goeie voornemens waar te maken, zal ik mijn ochtendgewicht hier dag na dag vermelden. Vandaag: 87,4.

Het zal de komende dagen niet meteen zakken want Paul heeft ons aan de vooravond van de 20 km gezegd dat we ons dieet deze week mogen lossen. Als beloning. Hij had daar meteen spijt van: we reageerden nogal enthousiast. Doe geen domme dingen, meen ik hem nog hebben horen zeggen. Maar dat ging verloren in kreten als: chocolade! Duvel! aarbeien met slagroom! frieten! Quick!

20 km door Brussel (KNT).

Mijn kinderen zijn zwaar onder de indruk van wat ze gisteren tijdens de 20 km door Brussel voor hun ogen zagen gebeuren: een loper zakte in elkaar en moest gereanimeerd worden. Lotte en Adriaan stonden er op te kijken tot er een soort tentje over werd gezet. Hoe het met de man is afgelopen hebben ze niet kunnen zien.

Achteraf in de Nike-stand was dat ook onderwerp van gesprek: dat het elk jaar gebeurt dat er mensen moeten gereanimeerd worden en dat die er meestal worden doorgehaald. Enigszins gerustgesteld ging het gezin Fillet huiswaarts.

Vanochtend in Wilde Geruchten zijn we er nog even over doorgegaan. We hebben in de uitzending gebeld met de verpleger die gisteren van dienst was en die bij de reanimatie aanwezig was. Hij wist alleen maar dat de man was afgevoerd naar het ziekenhuis. Blijkbaar worden Rode Kruismedewerkers niet op de hoogte gehouden van de afloop.

En daarnet zie ik in de comments op mijn vorige post het berichtje van Charlie: Aangaande de persoon die neergevallen was voor de finish - dit berichtje gevonden op het net: Eén man haalde de finish niet. Hij zakte in elkaar op enkele meters van de eindstreep en overleed. Een 28-jarige jongeman uit Florentville zakte in elkaar op 150 meter van de finish. De hulpdiensten probeerden hem nog te reanimeren, maar tevergeefs.

20 km door Brussel.

Ik ben als 19258ste over de finish gestrompeld. Gestrompeld, want vanaf kilometer 9 had ik stekende pijn in mijn knie. In mijn goeie knie, niet in de knie waar ik problemen verwachtte. Zoals de oude Multatuli het al zei: Multatuli!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik weinig of niks mag vertellen over de vijf andere Canvas-lopers. Maar wie naar het klassement van de 20 km-site surft en met de juiste zoektermen aan de slag gaat, vindt alles. Dan ken je onze tijden en meteen ook de namen van de deelnemers. Niet doen hé. Staatsgeheim.

Annemie Peeters is behouden aangekomen, maar wat echt straf is: haar twaalfjarige Max ook. Mijn felicitaties. Ook de moeder van mijn petekind nog even in de bloemetjes zetten. Geert liep de 20 km in 1:50:52. Respect.

Ik ga nu horizontaal. Morgen meer.

Een dag in het park.

Nog een keer slapen. Omdat het televisie is gaan we dat in een Brussels hotel doen, genaamd Park. Dan kunnen de camera's onze laatste voorbereidingen mooi in beeld brengen. Samen eten, samen het parcours bespreken, samen aan de epo, samen omkleden, samen opwarmen, samen zenuwachtig worden. Ik neem mijn computer niet mee, het zal dus even duren voor ik hier weer iets post. Misschien zie ik u aan de start? U kan ons herkennen aan de KUL-shirtjes.

Overigens was het even schrikken, vanochtend op de weegschaal. 97,5. 87,5. Het gevolg van minder trainen door die knie, en meer koolhydraten eten?

De Wilde Week, aflevering Wendy.

Dit was de week waarin Wilde Geruchten zowel de kranten haalde als op de agenda van Tony Mary belandde. Had te maken met onze Wilde Plannen om met Wendy Van Wanten te trouwen. Niet zo'n goed idee, werd links en rechts geoordeeld.

De Wilde Week van 22 tot 26 mei gaat over Wendy, maar ook over Erik, over de correcte uitspraak van de naam Shania, over Paola versus Fabiola, Zuidpool versus Noordpool, over hoe Jan Becaus de mond te snoeren, zeldzame boeken van Ayn Rand, trompetwinden, knalruften, sireneveesten en over nog een paar andere dingen.

De laatste training.

Ik denk - Paul, spreek me tegen - dat ik net mijn laatste looptraining voor zondag achter de rug heb. Vijfenveertig minuutjes gelopen en mijn knie gaf geen krimp. Jochei.

Dus. Ik denk dat ik mee zal lopen zondag. De voorbereiding is niet ideaal geweest, ik heb nooit langer gelopen dan 70 minuten. Als mijn knie niet moeilijk was gaan doen zouden we de trainingsintensiteit vast nog wat opgedreven hebben. Maar ik heb zo het gevoel dat ik conditioneel die 20 km wel de baas kan.

Een van de vele redenen waarom ik ze graag wil lopen is de massa. Ik ben niet zo'n massamens, ik loop het liefst alleen. Benieuwd hoe ik reageer op 25.000 man om me heen. De eerste kilometers zijn naar verluidt aanschuiven. Als het ware. Hielentrapperij, af en toe zelfs wat geduw en getrek. Hoor ik vertellen, hé, ik weet niet of het waar is. Ik wil dat toch eens een keer meegemaakt hebben voor we naar New York gaan.

Pasta, rijst en boterhammetjes.

Glycogeen is de benzine waarop onze spieren draaien. Ilse Vaes, de marathondietiste, heeft richtlijnen doorgestuurd hoe we tegen zondag onze tank gevuld kunnen krijgen. Koolhydraten eten. Als ik er vanuit ga dat ik loop zondag kan ik haar richtlijnen maar beter volgen.

Vanaf deze ochtend 5 gram koolhydraten per kilogram lichaamsgewicht. Dat is niet zo verschrikkelijk veel want Ilse gaat ervan uit dat we rustig lopen en ze houdt er rekening mee dat we nog wat moeten vermageren. Anders zou het 8 gram per kilo zijn.

Zaterdagavond, de vooravond van de 20 km: een koolhydraatrijke maaltijd en goed hydrateren. Hydrateren is sportjargon voor drinken. Een koolhydraadrijke maaltijd is brood, pasta of rijst.
Een paar uur voor de start weer een koolhydraadrijke maaltijd, en veel drinken.
Eén uur voor de start: drinken drinken drinken tot een kwartier voor de start. En knabbelen: gedroogde vruchten, krentjes, rozijntjes, abrikozen of sultanakoekjes.
Tijdens het lopen geen enkele drankpost overslaan. Ilse zet hier elf uitroeptekens achter.
Na de wedstrijd blijven drinken en zo snel mogelijk een banaan eten of een vetarme, koolhydraadrijke koek.

Wel, niet, wel, niet.

Knie niet gezwollen vandaag. Dat wil zeggen dat ik zondag misschien toch loop. Wel, niet, wel, niet, 't is om zot te worden.

Ik heb al lang spijt van mijn zelfzekerheid van een paar weken geleden. Toen zag het er naar uit dat er maar een paar Canvas-marathonlopers de 20 km zouden kunnen lopen. Ik leek toen de enige certitude. En kijk waar we nu staan.

Ik vond dat toen heel verstandig van Paul Van den Bosch: bij de minste twijfel niet lopen in Brussel, want het zou stom zijn je te forceren en zo de kansen op New York te verspelen. Ik vond het raar dat mijn geblesseerde collegalopers dat niet zomaar aan konden nemen zonder licht tegensputteren. Nu snap ik hen perfect. Het is ellendig om zo'n tussendoel te missen.

(Is er iemand die me kan vertellen hoe je categoriën kan maken? Of gaat dat niet in Blogger?)

Verdomme, verdomme, verdomme.

Het gaat niet lukken, mensen. Dokter Koen Peers vindt dat ik zondag de 20 km van Brussel beter niet loop als mijn knie slecht blijft reageren op trainingen. En laat ik maar eerlijk zijn: ze reageert slecht. Eergisteren liep ik een uur en op zich ging dat goed, maar gisteren was mijn knie duidelijk gezwollen.

Vandaag was die zwelling veel minder. Laat ik om strategische redenen maar beweren dat de zwelling helemaal weggetrokken was. Ik heb in samenspraak met Paul Van den Bosch vandaag 30 minuten gelopen. De eerste vijf minuten scherpe pijn, maar die verdween en ik kon dat half uur verder pijnloos uitlopen. Maar ik weet zo goed als zeker dat het morgen weer zwellemans zal zijn.

Dat strenge oordeel van Dr. Peers spookt door mijn hoofd: ik merkte dat ik met weinig motivatie liep. Mijn logge lijf leek nog logger dan het is, ik voelde het stap na stap neerploffen en op de duur had ik overal pijn. Vandaar: verdomme verdomme verdomme. Ik ga me in de sorbet smijten. Dat is troost van slechts 110 kCal.

niPod?

Twee merken die hier wel eens ter sprake komen slaan hun handen in elkaar.

Pad dichtgegroeid.

Ik heb zestig minuten gelopen, stelde de aanstaande atleet tevreden vast. En ik heb applaus gekregen. Dat komt omdat er tegenliggers waren en omdat het fluitekruid het pad waar ik loop vrijwel heeft overwoekerd. Die tegenliggers - twintig wandelaars van middelbare leeftijd - moesten halt houden en tussen de struiken gaan staan om de aanstormende atleet doorgang te verlenen. Iemand herkende me en fluisterde mijn naam. Eerst ongeloof, daarna applaus. Snel, een foto. Maar ik was al voorbij, ze hebben alleen mijn rug mee naar huis, denk ik.

Ik was met een klein hartje aan het lopen begonnen, want gisteren heb ik heel de dag lichte pijn gevoeld. Hoe zou ik het omschrijven. Iets blauwe plekachtigs? Niet echt lastig, maar wel duidelijk. Mogelijk een signaal. Een signaal dat ik vandaag dus heb genegeerd, ik heb gelopen. De eerste vijf minuten met duidelijke pijn, daarna ging het goed. Ik hoop dat ik hier niet wordt voor afgestraft morgen.

Mijn knieproblemen inspireren sommige lezers van deze blog tot merkwaardige tips. Peter uit Kigali mailt: Loop alle lange duurlopen in een systeem van 9' lopen en 1' stevig wandelen. Je zal merken dat je zeer snel recupereert. Ikzelf loop in Two Oceans Marathon (56Km) van Cape Town 20' sneller met dit systeem. Een vriend loopt een Marathon PB 10' sneller met deze methode. Interessant. Maar wat is een marthon PB?

Ryan V. maakt zich zorgen.

Ryan V. stuurde me een comment die me belangwekkend genoeg lijkt om hem hier nog eens in extenso te posten.

Koen, ik volg uw blog al van in het begin en wil in de eerste plaats zeggen: chapeau voor uw inzet om als niet-sporter een omschakeling te maken naar een sportiever leven. Toch kan ik niet laten om u nog eens te herinneren aan de brief van RxxDxxG van enige tijd geleden. Wat zij toen een beetje ongezouten verkondigde blijkt toch niet helemaal bullshit te zijn zoals in de comments werd vermeld.
Zelf ex-loper praat ik uit ervaring dat lopen toch niet zo gezond is als algemeen aangenomen. Ik kan mij niet herinneren ooit zoveel blessures en kwaaltjes gehad te hebben dan in mijn loop-periode (een goeie 2jaar). Doktersbezoeken, pijnstillers en ontstekeingsremmers aan de lopende band en dit om gezonder te worden?!? Ik sport nog steeds 4 à 5 x per week (fitness, zwemmen, hometrainer) maar sedert ik het lopen achterwege gelaten heb blijven de blessures ook achterwege. De druk om overal voorzichtig te zijn en om bij het minste pijntje te panikeren om een wedstrijd minder te lopen vielen als een blok van mijn schouders. Ook mijn werk lijd niet meer onder mijn sportieve bezigheden terwijl ik vroeger regelmatig mankend of stijf de dag moest zien door te komen.
Zo heb ik bij jou nu ook de indruk dat de negatieve kant van lopen zich ook frequent laat voelen. Nu zet je nog door met de uitdaging voor de boeg maar eens deze voorbij zal zijn vrees ik dat het lopen ook voor jou zijn charmes zal verliezen. Ik wil u zeker niet ontmoedigen want ik raad u ten zeerste aan om in de toekomst te blijven sporten waarbij uw recente aankoop u daar fantastisch bij kan helpen. Ik ken geen enkele andere individuele sport met zo'n hoge blessure-gevoelighied als lopen. Vandaar dus dat ik geneigd ben om mij aan te sluiten bij de woorden van RxxDxxGxx.
Vergis u niet, ik heb echt wel het beste met u voor en hoop van harte dat je slaagt in uw uitdaging!

Ik heb geen argumenten om Ryan tegen te spreken. Die lastige knie van mij bepaalt inderdaad mijn denken en doen. Vanochtend bij het opstaan was het eerste dat door mijn hoofd flitste: ai, mijn knie doet nog pijn. En ik merkte ook weer een lichte zwelling.

Ik ben nog nooit zo intensief met mijn eigen mezelve bezig geweest als sinds ik loop. Daar is een woord voor: egocentrisme. Ik loop rondjes rond mijn eigen navel.

De Wilde Week, aflevering zoveel.

Met blijdschap geef ik u kennis van de geboorte eener nieuwe aflevering van de Wilde Geruchten Podcast, genaamd De Wilde Week. Het gaat over gaat over het songfestival, Robert Long, de p-taal, het songfestival, de Da Vinci Code, familieleden in verre buitenlanden, het songfestival, Bart Peeters, 50 seconden in Albanië, bijvoeglijke naamwoorden, het songfestival, dokter Lecompte, aardappelen in melksaus, het songfestival en nog een paar andere dingen.

Luc, Marc en Paul.

Paul zit op Lanzarote. Hij coached Marc Herremans en Luc Van Lierde die daar morgen de Ironman gaan lopen/zwemmen/fietsen. Ik geneer mij een beetje om hem daar lastig te vallen met een sms'je over mijn sportieve -euh- prestaties.

Dit is mijn tekst: Dag Paul, net 38 minuten gelopen. Heel rustig, hartslag 133-145. Het ging tamelijk goed. De eerste vijf minuten voelde ik die stekende pijn weer in mijn knie, daarna was het over. Alsof er eerst iets moest opwarmen. Wat doe ik morgen en zondag? Groeten aan de échte atleten. Koen. Ik druk nu op verzenden.

Libel.

Opgespaard voor een dag als deze, waarop er niet wordt gelopen en waarop er weinig te vertellen valt: de tattoo van Annemie Peeters. Ze is er werkelijk apetrots op.

Haar eerste plan was om Tattoo Bertje haar schouder te laten versieren. Ik vond dat niet zo'n goed idee, de huid van een veertigjarige is nog strak maar een zeventigjarige schouder rimpelt. Een tattoo kan je beter op een plek zettten waar de jaren minder vat op hebben. Vandaar: de enkel. Kijk, nu weet u waarover Annemie en ik praten terwijl er op de radio een plaatje te horen is.

De reacties op de redactie liepen nogal uiteen. Jan vroeg of Annemie met haar been tegen de ketting van haar fiets was gesukkeld. Henk dacht dat het een mug moest voorstellen. Maar het is dus een libel, symbool van schoonheid en passie. Ik denk dat ik iets gemompeld heb in de sfeer van hm, speciaal.... Als u Annemie ziet lopen op de 20 km van Brussel, het is op haar rechteronderbeen te doen.

Dat was lang geleden.

Ik mocht van Paul vandaag voor het eerst weer lopen. Stel u daar niet te veel bij voor: tien minuutjes, heel voorzichtig. Niet als training maar gewoon om die pijnlijke knie te testen. Het stelt sportief niet veel niks voor, maar het maakt me toch blij: ik miste het lopen.

(Ik heb getwijfeld of tien minuten de moeite is om mijn sporttenuetje aan te trekken. Of het niet efficiënter is om rap rap mijn loopschoenen te pakken en gewoon in mijn hemd en mijn jeans te lopen. Maar uiteindelijk toch van kop tot teen in sportuitrusting vertrokken want het ritueel van het omkleden hoort er bij.)

Ik denk dat het goed ging. Nee, laat ik maar beslissen dat het écht goed ging. U hoort me twijfelen. Dat komt omdat ik heb gelopen met een negatieve ingesteldheid: zo van ik ga pijn voelen, en als ik pijn voel mag ik de 20 km van Brussel definitief vergeten. Natuurlijk voel je dan vanalles. Ik heb mij tien minuten lopen afvragen: is dit iets? Nee, het is niks, het is weer over... Maar uiteindelijk voor mezelf besloten dat ik géén pijn meer gevoeld heb.

-update- Paul gebeld. Morgen weer rusten, zegt hij, en die knie laten recuperen. Vrijdag 30' lopen en zondag 75'. Als dat lukt zonder pijn is de crisis voorbij. Héhé.

De trainer blogt.

Paul Van Den Bosch, trainer van het marathonproject, is al een paar dagen aan het webloggen zonder dat iemand het weet. Zonde, want hij schrijft zeer leesbare stukjes. Over sport én over voetbal.

Twee kleinigheidjes.

Eentje interessant, eentje oninteressant. Eerst niet interessant: ik merkte vanochtend dat iemand op mijn weblog is terechtgekomen nadat hij de zoekterm "Anna Luyten naakt" had gegoogeld. Rare mens.

Wel interessant: de tekst van Paul Beliën waarin hij naar aanleiding van de mp3-moord om wapens schreeuwde en waarin hij zegt - ik herhaal het met weerzin - dat moslims van kleins af aan tijdens het offerfeest leren warmbloedige dieren te kelen, is van de website gehaald. Heel even heb ik gehoopt dat mensen tot inkeer kunnen komen. Maar uit de reactie van Beliën blijkt dat hij geen enkel verband ziet tussen zijn oproep tot bewapening en de moord in Antwerpen. Rare mens.

Hometrainer Sweet Hometrainer.

Feldene Dispersal heet het wondermiddel. Ontstekingsremmer. En het werkt, ik slik het twee dagen en de zwelling van mijn knie is merkbaar minder. Ook veel minder pijn. Als ik Paul zijn advies volg komt het wel in orde: een paar dagen geen looptraining meer, en om de conditie te behouden overschakelen op alternatieve trainingen.

Op zich heb ik een hekel aan alternatieve trainingen, maar dat gaat veranderen: Vader heeft zichzelf op deze moederdag een cadeau gedaan. Ik duizelde toen ik zag wat zo'n fiets waarmee je nergens naartoe kan rijden kost. Het werd dus een tweedehands exemplaar, maar ik ben er heel blij mee. ik hoef nu geen rekening meer te houden met de openingsuren van Pat's Activity Center. Ik heb nog twee seizoenen 24 klaarliggen. Voortaan drukt de Aanstaande Atleet de duur van zijn training uit in aantal bekeken afleveringen.

Testdag #1

Het begon met een onderwaterweging. Wat daarvan het resultaat is weet ik nog niet, professor Marina Goris heeft er nog wat rekenwerk aan. Vervolgens gesprek met diëtiste Ilse Vaes en sportpsycholoog Filip Boen.

En dan de draaischijf. Dat is een aspect van het televisiemaken dat de zes deelnemers aan de Canvasmarathon verafschuwen: om de twee maanden moeten we ons lijf tonen. In ons zwembroekje voor de camera op die draaischijf. Voorkant, achterkant, close-up enzovoort.

Aanvankelijk wilden we dat niet, we hebben in november collectief gezegd draaischijf no way. Maar uiteindelijk zijn we toch gezwicht. We hebben de beelden mogen zien en het moet gezegd: de montage is smaakvol gebeurd. Canvas is geen VT4. En stilaan voltrekt er zich een metamorfose, de zes lijven worden min of meer toonbaar...

Vervolgens had ik een privé-audiëntie bij Koen Peers, de sportarts. Hij boog zich over mijn knie en trok een bedenkelijk gezicht. Vochtophoping, vermoedelijk een beschadiging aan het kraakbeen van mijn knieschijf of aan de meniscus. Ik mag er een paar dagen niet mee lopen. Dus voor mij geen melkzuurtest vandaag. Ik mocht mijn Nike-spullen uitdoen en weer mensenkleren aantrekken.

Testdag #2

Ik stond erbij en ik keek ernaar. Niet plezant. Vooral niet omdat de 20 km van Brussel griezelig nabij zijn. Dokter Peers gaat ervan uit dat ik die kan meelopen, maar hij wou er zijn wetenschappelijke hand niet voor in het wetenschappelijke vuur steken.

De Aanstaande Atleten zonder knieproblemen moesten drie keer 1600m lopen. Eerst op hun gemakske, dan op een gemiddeld tempo en tenslotte aan hoge snelheid. Ik had medelijden, het was bloedheet. Paul Van Den Bosch prikte ze in de vingers en heeft hun bloed mee naar huis genomen voor analyse. Op een of andere manier kan hij daaruit afleiden wat een realistische tijd moet zijn, later in New York.

Zo ziet dat atletenbloed er uit. Ieder zijn eigen kleurstickertje om verwarring te voorkomen. Ik heb de foto gemaakt toen Paul nog maar twee keer had geprikt. Opmerkzame lezertjes hebben allang gezien dat er maar vier setjes op de foto staan. Zou je daaruit kunnen afleiden dat ik niet de enige was die verstek moest laten gaan voor de melkzuurtest? Want waren er geen zes deelnemers aan het project? Wel, er zijn van die dingen waarover ik absoluut niks mag vertellen, want dan is de spanning er helemaal af, straks op televisie.

Testdag #3

De zes lopers hebben gezweet vandaag, maar deze kerels ook. Van links naar rechts cameraman Dieter, scenarist Berten en regisseur Joris. Achteraan in het decor is Jan te zien, de producer. U vraagt zich af wat een producer doet? Wel: het overzicht behouden, coördineren, delegeren, arrangeren, motiveren, commanderen. Heel straffe producers kunnen dat zelfs achteroverleunend tegen de afrastering van een atletiekpiste.

Gewoon alfabetisch?

Niet zo lang geleden heb ik mijn boeken opnieuw geordend. Ze stonden klassiek alfabetisch maar dat beviel me niet. Ik wou ze thematisch, nu weet ik dat ook dat niet voldoet. Geen enkele ordening is volmaakt: sommige boeken zijn te groot, er zijn er een paar bij waarvan de auteur niet vernoemd wordt, ik zou alles uit Privé domein bij elkaar willen zetten, ik vraag me af of ik de gelezen en de ongelezen boeken apart moet klasseren, en soms twijfel ik of ik de ruggen op kleur zou rangschikken...

Jan Van Herreweghe heeft over dat wereldprobleem een boekje geschreven, Manieren van ordenen heet het, hij komt morgen naar Wilde Geruchten. Ik kan me voorstellen dat u zucht en denkt hoe is het mogelijk, maar ik vermoed dat die meneer Van Herreweghe een gepassioneerd man is. Zo'n mens die tot in de badkamer toe boeken heeft opgetast, die niet rust voor hij alles van pakweg Vestdijk in huis heeft, een veelvraat, een slokop, een stapelaar. Of met een mooier woord: een bibliofiel.

(De foto is niet bij me thuis genomen. Wel in Parijs, bij Shakespeare & Co. Klik in de linkerbalk op Antiquarian Shop of op Smoky Reading Room.)

-update- Klassement op kleur blijkt al uitgeprobeerd te zijn.

Clowns to the left of me, jokers to the right...

Lezers van deze blog zijn te verdelen in twee groepen, leer ik uit jullie comments. Zij die meer willen weten over trainingsschema's, sportdrankjes, blessures en zo, en zij die eerder gecharmeerd worden door de mens achter de aanstaande atleet. De eerste groep zal ik een paar dagen lang moeten ontgoochelen: ik lig stil. Knieprobleem, en het betert niet. Ik zit me af te vragen of ik zaterdag de melkzuurtest wel zal kunnen doen...

Rust, maar dan écht rust.

Net voor de uitzending biebiepte er een sms'je. "Vandaag niet lopen. Ik bel je straks. Paul". De trainer leest mijn weblog en hij vindt het niet zo'n goed idee om op rustdagen toch maar een beetje te lopen omdat er camera's bij zijn en omdat in het scenario past. En die inspanningstest gisteren, tja, eigenlijk is dat ook een training. Allemaal dingen waar hij niks van wist en waarmee hij geen rekening heeft kunnen houden toen hij mijn schema opstelde.

Daar bovenop komt nog die knie. Die is gezwollen en dat zal pas verbeteren als ik ze niet belast. Conclusie: een loopembargo tot en met vrijdag. Zaterdag gaat de volledige marathongroep naar Leuven voor een melkzuurtest. Dan pas mag ik opnieuw in beweging komen.

Zal ik eens heel eerlijk zijn? Mijn hart, mijn longen, mijn beenspieren en mijn stalen karakter kunnen de 20 km van Brussel waarschijnlijk wel aan. Maar die knie, ik ben daar niet gerust in. Ik noemde het een zwelling, maar eigenlijk doet ze pijn. Vooral als ik mijn onderbeen draai. Ik kruis mijn vingers en hoop dat het tegen het weekend weer loos alarm blijkt. Het is al altijd loos alarm geweest, sprak de aanstaande atleet zichzelf moed in.

Dankuwel, An.

Sinds An gisteren in Wilde Geruchten verteld heeft dat deze weblog bestaat, is het aantal bezoekers fors toegenomen. Weest welkom, beste nieuwelingen. Ik hoop u hier nog vaak te mogen begroeten.

Volgens mijn trainingsschema waren gisteren en vandaag rustdagen. Weinig van in huis gekomen. Gisteren had ik de cameraploeg van Overleven over de vloer. Ze hebben gefilmd hoe ik zelfgemaakte sportdrankjes brouw, ze hebben mijn medicijnkastje geïnspecteerd en uitleg gevraagd bij de hooikoortspillen, en ze wilden me filmen terwijl ik trainde. Dus heb ik op rustdag 1 gelopen. En op rustdag 2 -vandaag- moest ik naar het Leuvense Universitair Ziekenhuis voor een inspanningsmeting bij Karel. Dat wil zeggen: fietsen met oplopende weerstand, tot je écht niet meer kunt. Allerlei sensoren op je lijf registreren je hartslag en ze meten ook hoeveel zuurstof je verbruikt. Neem het van mij aan, vrienden: rusten is wat anders. Ik trapte tot 300 Watt.

Morgen tijdens het lopen ga ik naar de nieuwe Paul Simon luisteren. Ik moet zestig minuten. Ik hoop dat het lukt. De pijn in mijn rechterknie is verdwenen maar nu voelt de linker weer vreemd en gezwollen aan. 't Is altijd iets met de aanstaande atleet. Wat Paul Simon betreft: Je kan zijn CD streamen op paulsimon.com en er zijn snoodaards die Once upon a time there was an ocean al op hun site durven zetten. Ik niet. Ik link enkel laf door.

Waarom, waarom?

Waarom blog jij, vroeg An Steegmans me. An is redacteur van Wilde Geruchten en ze onderzocht vandaag in het programma de groeiende populariteit van het bloggen.

Ik had mijn antwoord klaar: ik ben een schotelvod, ik heb te weinig karakter om me op eigen kracht op een marathon voor te bereiden. Ik heb sociale controle nodig, anders hou ik de trainingen niet vol. En die blog van mij is zelf georganiseerde sociale controle: als ik opgeef wordt publieke hoon mijn deel.

An accepteerde mijn motivatie niet. Flauwe kul, bloggers smeken om aandacht, vind ze. Ook ik. En ze kon het nog bewijzen ook: het gaat op deze blog geregeld over andere dingen dan marathonlopen. Over mijn post betreffende mijn tepels kan gediscussieerd worden. An vindt dat ik mijn privéleven toen te grabbel heb gegooid, ik vind dat er een duidelijk verband is met de marathon.

Maar inderdaad: dit en dat en zus en zo heeft niks met lopen te maken. An heeft gelijk: ik post wel eens iets over mijn werk of over muziek. Waarom, waarom? Awel, eerlijk gezegd, dat marathongedoe altijd... er zijn momenten dat ik het eventjes heb gehad. Af en toe iets dat er écht toe doet voorkomt dat het hier puur navelstaarderij wordt.

Zeventigminutentraining.

(Drieëntwintigletterwoord. Vierentwintigletterwoord is een vierentwintigletterwoord.)

Het was agendatechnisch een hectische week en een hectisch weekend. Dan is al dat geloop niet zo vanzelfsprekend. En het geblog ook niet, ik heb een paar gaten laten vallen. Sorry. Zelfs geen tijd gehad om u te verwittigen dat er een nieuwe aflevering klaar is van de Wilde Week. Bij deze. Abonneren alhier.

Dinsdag heb ik een te lichte training gelopen. Foutje. Ik heb dat pas gemerkt toen ik daarnet mijn wekelijkse overzichtje maakte voor mijn trainer. Het schema schreef vier blokken voor van 20/20/20/15 minuten, met telkens 3 minuten wandelen tussendoor. Ik deed 20/15/10/5. Dat is bij elkaar 25 minuten te weinig. Zo ga je er niet komen, Fillet. Al vraag ik me af of ik die 20/20/20/15 had aangekund want die dinsdag deed mijn knie pijn.

Vandaag heb ik wél mijn plicht gedaan: 70 minuten duurloop, en mijn lastige knie liet zich gelukkig niet voelen. Ik ben langs de Scheldeboord tot aan het station van Temse gelopen. Daar had ik vrijdag na het werk mijn fiets laten staan en ik moest die nog oppikken. Dus werd het een mini-triatlonnetjestraining: na het lopen fietsend naar huis. Zogauw ik op de fiets zat voelde ik het weer, die scherpe pijn. Mijn rechterknie functioneert dus nog niet helemaal normaal. Ik hoop dat ze me in Brussel geen parten speelt. Op mijn dooie gemakje naar huis.

Qua muziek heb ik de iPod alfabetisch laten lopen. Het was de m. Van Mah Na Mah Na (in drie versies: Cake, the Muppets en Pietro Umiliani. Die laatste is de originele, uit de soundtrack van "Svezia: Inferno e Paradiso", een erotische documentaire.) over Making plans for Nigel en Malted Milk tot Mama Eu Quero van Carmen Miranda.

Volgende week is rustig. Een recuperatieweek: maandag rust, dinsdag rust, woensdag 60' duurloop, donderdag fitnessen, vrijdag rustdag en zaterdag een hele dag tests aan de KUL. Ondermeer een melkzuurtest waarbij we drie keer 1600 meter zullen lopen. Zondag rust.

Pole pole.

Kalmpjes aan, dat was Pauls wijze raad toen ik na de vorige training met een pijnlijke knie thuis kwam. Ik hoef deze week niet te fitnessen zodat mijn benen kunnen recupereren en de training van vandaag mag wat korter. Een half uur inplaats van drie kwartier. Als de pijn terugkeert: onmiddellijk stoppen.

De pijn bleef weg, ik liep dat half uur dus uit. Gelukkig, want het is nog maar 23 keer slapen tot aan de 20km van Brussel. Als ik nu een overbelaste knie krijg kan ik het wel vergeten.

Die knie deed netjes wat ze moest doen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik comfortabel heb gelopen. Ik denk dat een ervaren hartslagcurvelezer het aan de rode lijn kan zien: mijn hart ging alsmaar sneller kloppen. Als je makkelijk loopt moet ze netjes tussen de 130 en de 150 blijven.

Het zal de warmte wel zijn. Die ligt me niet, ik ben een slechtweerloper. Een wintermens. Tegen de kou kan je je beschermen, tegen de warmte niet. Ik kies altijd de schaduwkant van de straat, zuidelijker dan Bordeaux ga ik niet op vakantie. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat 28 mei een grijze, sombere dag wordt.

Honden, awoe!

Zal ik New York halen zonder hondenbeten? Ik vrees het ergste. De mooiste looproutes worden namelijk ook veelvuldig gebruikt door hondeneigenaren. Ik ben er nooit gerust in als ik aan het lopen ben en ik ontwaar gekwispelstaart in de verte. Vroeg of laat bijt dat. Daarstraks sprong het gekwispelstaart tegen me op. Dat hoeft niet, vind ik.

Ik hoorde de eigenaar beweren dat hij niks doet, zenne. Terwijl dat beest volop aan het doen was naar mijn smaak. Waarop projecteert zo iemand zijn liefde niet op zijn partner? Of op zijn kinderen? Of op een konijn of zo, dat is tenminste eetbaar. Of een goudvis, daar heeft niemand last van.

Zon, awoe!

Als ik in de zon loop krijg ik hoofdpijn. Achteraf, een soort katergevoel dat opkomt tijdens de Tekstbaronnen bijvoorbeeld, zodat je je kopke er niet bij kan houden. Twee dingen: dafalgan en om een petje bedelen bij de sponsor.

Weer zo'n blokjestraining.

Geeft wel een mooie grafiek. Twintig, vijftien, tien en vijf minuten lopen afgewisseld met drie minuten wandelen. En een extra blokje van vier minuten om thuis te geraken.

Het ging niet goed vandaag. Je voelt dat van het eerste moment: ai, slechte benen, het is weer zo'n dag. Volkomen onverklaarbaar: de ene dag loop je vanzelf, de andere dag is het slepen. Vandaag dus slepen.

Op het eind deed mijn rechterknie vervelend. Pijn aan de buitenkant. Je kan het moment waarop het gebeurt zien in de blauwe snelheidskurve van het vijfminutenblokje.

Tekstbaronnen.

Die twee kerels daar aan de overkant zijn de winnaars geworden. Jan en ik bleven vast steken op het woord reproductie. Ik omschreef dat als "niet het originele schilderij, maar een..." Jan geraakte niet verder dan kopie. Zeer veel kostbare seconden mee verloren.

-update- Een van de woorden die we moesten raden was blokhut. Jan bedacht daar de omschrijving vierkante vagina voor. Jammer genoeg na de opname, het zit dus niet in de uitzending.

Geen tijd, geen tijd.

Ik moet sito presto naar Gent, naar de opnames van De Teksbaronnen. Samen met Jan Desmet tegen Alain Grootaers en Stanny Crets. Ik zou kunnen vertellen over het lopen van daarnet en over de koperen ploert die op mijn schedel brandde en over de grote zwarte hond die zijn poten drukte tegen mijn witte shirtje en over nog veel meer. Helaas. Geen tijd. Misschien straks, als ik weer thuis ben van Gent.