Onschuldig

Linda heeft in Knack Weekend een stukje geschreven over een handtassendiefstal. Over géén handtassendiefstal eigenlijk, maar het had een handtassendiefstal kunnen worden. Een bijna-handtassendiefstal. Het komt erop neer dat de ene mens meer op een handtassendief lijkt dan de andere mens. Waarop Linda zichzelf streng toesprak met de woorden: iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. En toen was het aan mij.

Iedereen onschuldig Linda? Ik denk het niet. De booswichten zijn overal. Ik lees jouw stukje terwijl ik een kop koffie drink op een terras in de stad met de drie torens. Het is die ene dag van de zomer waarop geen regen dreigt. Geen weer om aan de misdaad te denken, ik zou over de liefde willen schrijven. Maar helaas, je verplicht me.

Het handjevol boeven die ik persoonlijk ken, zijn in de omgang ook maar gewoon mensen. Ze houden van zonovergoten terassen en van koffie met een speculaasje, net als ik. Het is zoeken naar een plek vandaag, de tafeltjes zitten vol. Ik laat mijn blik van kop naar kop glijden. Er is geen academische graad in de statistiek voor nodig om te beseffen dat een percentage van de zonnekloppers rondom mij crimineel moét zijn. Het is niet omdat je ice-tea drinkt met een rietje dat je onschuldig bent, we mogen ons daar niet door laten misleiden. Ze zitten gewoon naast me, Linda, onder de platanen. De bedotters, de zwendelaars, de gladjakkers en de loebassen.

Ik kijk rond. Een mevrouwtje met een paarsig kapsel. Deux-pieces, pied-de-poule. Ze drinkt thee. Earl Grey. Ze houdt zielsveel van haar maltezerhond, dat straalt ervan af. Maar dat hoeft niet uit te sluiten dat ze haar man kan hebben vergiftigd. Ik las gisteren in de krant over een Amerikaanse mevrouw van bijna tachtig die vijf echtgenoten om het hoekje heeft geholpen. Zulke dingen gebeuren. En echt niet alleen in Ohio. Kijk hoe ze dat schijfje citroen platdrukt met haar lepeltje. Nét iets te gretig. Ze breekt haar koekje in twee. Dat droge knakje. Ik heb nog nooit een nekwervel horen breken, maar ik verbeeld me dat het klinkt als een brekend Lotusje. Het koude zweet breekt me uit. Zal ik de politie bellen? Dan kunnen ze meteen ook die twee mannen oppakken die een tafeltje verder zitten. Mensensmokkelaars, ik weet het zeker. Het nette pak en hun onberispelijke kapsel verraden hen. Niks op aan te merken. Dat moet dus fout zijn. Er rijdt een taxi voorbij. Is dat niet Luc Tuymans op de achterbank? Heb je de ogen van Tuymans als eens in het echt gezien, Linda.? Ik durf niet luidop te zeggen welke angsten zijn blik in me wakkerroept.

Maar op een gestolen fiets na is mij nog nooit iets overkomen. Dat klopt niet. Ze slaan mij over, de ploerten.

Ik ga op reis en ik neem mee...

Eentje voor de laptop, eentje voor het fototoestel, eentje voor de gsm van hem, eentje voor de gsm van haar. Man, man, de eenheidsadaptor, daar is geld mee te verdienen. Gelukkig dat de iPod in de auto oplaadt. En gelukkig dat ik me nat scheer.

Stel

Stel: u gaat naar een voorstelling. Een try-out van een of andere standup comedian, bijvoorbeeld. Stel: Wim Helsen. En stel: hij spreekt de zaal aan. Hij stelt een vraag. Aan de volledige zaal. Niemand zegt iets, u kent dat.

Stel: Wim geeft een tip. De gebroeders Wright is de tip. Nog altijd zegt niemand iets. Het is een onbruikbare tip, Wim weet wel wat hij doet.

En stel dat Wim dan het eerste woord weggeeft, en het tweede: Alles... is... Stilte in de zaal, beetje ongemakkelijk, er wordt gekucht. Wim kijkt met verwachtingsvolle ogen de duisternis in. Stel dat hij nog één lettergreep meer geeft: Alles... is... in...

Stel dat het je dan plots te binnenschiet, je voelt dat de lucht zich uit je longen richting stembanden verplaatst, je wil je vinger opsteken, behulpzaam zijn, ik ga het zeggen, Wim, ik ga het zeggen... Stel.

Niet doen. Niet doen.

Top 100

Ik geloof ze niet, de mannen van Metatale. Ze maken een lijst op van de meest invloedrijke Belgische Vlaamse bloggers. Ik sta drie plaatsen hoger dan Opperpietel. Zottekes.

Het Laatste Uur

Heb ik u al verteld over dat thematische muziekprogramma dat ik na de vakantie ga maken? User Generated Radio. Dat is toch de bedoeling.

Op één uitzondering na, een van mijn helden die niet wil meedoen, reageert iedereen enthousiast. Sommigen zijn ijverig aan het nadenken, merk ik.

-Gaat er iemand Patti Smith doen, Koen? (J. over het thema snorren)
-Er bestaat een geweldige sketch over de koebel in Don't fear the reaper, Koen! (P. over het thema koebel)
-Allez Koen, mag ik echt Patti Smith niet doen? (J. over het thema snorren)
-Elke aanleiding om Start van The Jam te draaien is goed! (D. over het thema start)
-Patti Smith, ik wil Patti Smith! (J. over het thema snorren)
-Shit, ik kan niet kiezen uit het repertoire van Jim Croce. (R. over het thema snorren)
-Wie is die WW eigenlijk, dat hij van u Patti Smith mag doen, Koen? (J. over het thema snorren)
-En toch doe ik Start me up! (S. over het thema start)

Nog zesenveertig keer slapen.

O ja, nog iets. Lang geleden heb ik al eens in bedekte termen over dat nieuwe programma geschreven. Een paar mensen hebben toen gereageerd. Heleen en Onzils onderandere. Meisjes, ik reken op jullie.

Agnes

We gingen naar het Museum voor Schone Kunsten. Zomaar. Pas toen we binnen waren beseften we dat de nieuwe Adriaen Brouwer er hangt. Klein dingeske aan een veel te grote witte muur. Er hangen indrukwekkender conterfeitsels in het KMSKA. Deze madonna met kind bijvoorbeeld.

Bent u ook zo'n museumbezoeker die eerst naar de naambordjes kijkt, en dan pas naar het schilderij? Een woordmens, eerder dan een beeldmens? In dit geval was de woordmens in mij lichtjes ontgoocheld. Het bordje vermeldt: Jean Fouquet, Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen, c 1450. Over dit schilderij is veel meer te vertellen.

Bijvoorbeeld. Dat de Madonna in kwestie niet Maria heet maar Agnes. Agnes Sorel stond model voor dit schilderij, de mooiste vrouw van Frankrijk, maitresse van Charles VII. En naamgeefster van de Agnes Sorelsoep.

21 juli

Vaderlandse trots is aandoenlijk. Zie ze een traan wegpinken als hun volkslied weerklinkt: de Fransen, de Duitsers, de Nederlanders, de Amerikanen. Het Franse chauvenisme, Deutschland über alles, God bless Amerika, de Oranjegekte. Tuttuttut, hoe is het mogelijk. Volwassen mensen. Dan ben ik blij dat ik in België woon, een land van een scheet groot, lelijk, dat in niks uitblinkt, waar je op zijn best om kan glimlachen, en dat precies daaruit zijn charme put. Waar op een enkele zonderling na niemand het in zijn hoofd haalt om met zwartgeelrode vlaggen te gaan zwaaien. O dierbaar België, ik hou van u. Excentriek in uw onbenulligheid, wij kunnen ons de poespas van het patriottisme besparen. Het is de moeite niet.

Maar sinds een tijd wordt er wél met Belgische vlaggen gezwaaid. En met overtuiging. Dat is nieuw. Daarmee is mijn dierbaar België/Belgique/Belgien op slag zijn charme kwijt. Niet eens zo lang geleden was België het enige land van de wereld waarvan de bewoners zich niet door nationale trots lieten verblinden. Wij Belgen, wij beseften dat ons land een fictie is en dat au fond élk land een fictie is, een constructie, een stukje van een landkaart waarrond iemand ooit een stippellijn heeft getrokken. Was de geschiedenis anders verlopen, dan had dat stippellijntje ergens anders gestaan. Zo'n toevalligheid met vlaggen lof en eer toezwaaien getuigt van weinig historisch inzicht. Wij Belgen, wij weten dat. Wisten dat, want het is voorbij, sinds pakweg een jaar doen we net zoals die aandoenlijke Fransen, Duitsers, Nederlanders en Amerikanen. Omdat ik van het onnozele België hou, doen de talloze Belgisch bevlagde balkons me pijn aan de ogen.

België met vlaggen en hymnen verliest zijn uniciteit. Als België trots en strijdbaar wordt, interesseert het me niet meer. Het alternatief heet Vlaanderen. Ook een verzinsel. Met grenzen die net zo fictioneel zijn als de Belgische. Dus ook niks om de vlag voor uit te steken. Maar hoe Vlaamser de Vlaming, hoe minder hij dat schijnt te beseffen.

Waarde landgenoten, laten we ophouden met de komedie. Weg met de vlaggen, weg met de leeuw, weg met de haan en weg met de driekleur.

Vriend

Een BMW, maar dat kan toeval zijn. Zwart en een spoilertje, maar dat kan toeval zijn. Een chauffeur die me aan de Middellandse Zee doet denken, maar dat kan toeval zijn. Ik ben met de fiets. Hij gaat me voorbij en pinkt naar rechts. Ik op mijn qui vive, want ik ken dat. Ze slaan rechtsaf zonder op de fietsers te letten. Nog voor we aan de zijstraat zijn, rijdt hij de stoep op. Ik tegen zijn BMW.

Zijn madam draait meteen het raampje naar beneden en zegt rustig rustig. Tegen mij, maar ik voel dat de boodschap voor haar meneer bedoeld is. Ze kent hem, opvliegend, zijn auto zijn dierbaarste bezit. Hij vliegt van achter zijn stuur en komt op mij af, heb je mijn pinkers niet gezien, vriend?

Natuurlijk had ik zijn pinkers gezien, maar dat geeft geen recht op rechtsafslaan zonder op fietsers of voetgangers te letten. Ik probeer dat kalmpjes uit te leggen. Niet makkelijk terwijl de adrenaline door je lijf pompt. Hij nog eens: ik pinkte toch?, zijn GSM klaar, overtuigd dat de politie mij geweldig op mijn plaats zou zetten. Pas als ik hem zeg dat hij de stoep is opgereden, dat dat een manoeuvre is en dat je dan voorrang moet verlenen aan alles en iedereen, komt hij tot inzicht en kalmeert hij.

Het eindigt met een stevige handdruk, en een vriendelijke groet aan mevrouw.

Ik fiets verder. Tien minuten later zie ik hem in de tegenovergestelde richting passeren. Hij claxonneert. Glimlachend. Ik steek mijn hand op.

Littell

Deze moeten we onthouden, voor het geval Canvas toch een boekenprogramma zou gaan maken.

Een lezer die zich ook interesseert voor de auteur die het boek heeft geschreven, is als iemand die belangstelling heeft voor de gans waarvan hij de foie gras eet.

Jonathan Littell in Knack.

Weg

Woensdag columndag. Linda geeft de voorzet, ik antwoord. Voor het goeie begrip zou u die voorzet gelezen moeten hebben. Ga naar de winkel, pruts het plastiekske open dat rond de Knack zit, blader naar de voorlaatste pagina van de Knack Weekend, en lees hoe Linda voorspelt hoe ik mijn vakanties bij voorkeur doorbreng. Ze slaat de nagel op de kop.

Griezelig. Ja, ik ga liever naar een museum dan naar een strand. Ja, ik lees op vakantie, het liefst in de schaduw van een boom. Dat mag een appelboom zijn. Ik ben weleens met een caravan in Engeland gesignaleerd en met een zwerfwagen in Frankrijk. En inderdaad, nooit zuidelijker dan Bordeaux. Onder Bordeaux beginnen de tropen. Ik ben geen tropenmens.

Er zijn een paar principes die ik koester. Zonneschijn is voor tomaten. Zwemmen is voor vissen. Reizen is voor mensen die thuis niet gelukkig zijn. Dat is een wereldbeeld dat niet echt tot verre verplaatsingen noopt. Op dag twee slaat bij mij heimwee toe, ook dat heb je correct voorspeld, Linda. Waarom ben ik hier, denk ik dan. Waar is mijn eigen bed, de vertrouwde badkamer, mijn boeken en mijn krant, het gepruttel van de koffie in mijn eigen keuken. Wat doe ik mezelf aan? Had ik geen dierbaren die er anders over denken, ik bleef thuis. Als ik vreemde culturen wil leren kennen, lees ik Donau van Claudio Magris of koop ik voor 3,80 euro The Guardian. Dat is veel geld voor een krant, maar géén geld voor een kanaalovertocht.

Ik heb er ooit eens iets over gezegd op de radio, in een reisprogramma nog wel. Dat was vloeken in de kerk. Overstelpt met mailtjes. Zeer tot mijn verbazing géén luisteraars die mij een rare kwiet vonden.

Allemaal mensen met vakantieangst. Lotgenoten. Mensen die een kat in huis hebben gehaald, niet omdat ze van katten houden, maar omdat ze een sociaal aanvaard excuus zochten om een zomer lang thuis te zitten: "Ik kan niet weg, ik moet voor de poes zorgen."

Ik herinner me de brief van V. "Je hebt me gelukkig gemaakt, Koen," schreef ze. Jarenlang had ze geleefd in de veronderstelling dat ze de enige was met een reishekel. Die twee minuten radio waren een pak van haar hart geweest. Ze wou met me trouwen. Ik heb een vriendelijk maar gedecideerd nee teruggemaild, want bij trouwen hoort een huwelijksreis.

Albert. Incognito en alleen.

Leterme I is morsdood. Maar Van Dievel Consulting is springlevend.

Wim

Ik heb in Wim Helsen zijn kladschriftjes mogen kijken. Daar waren professionele redenen voor. Ik heb geprobeerd een paar zinnetjes die hij heeft opgeschreven te onthouden.

Otto zei: ik wil niet onredelijk zijn, maar ik doe het lekker toch!

Of deze

De jeugd vindt kunst saai? O ja? De kunst vindt de jeugd nog veel saaier!

Ik moet weer lachen.

De politie, uw vriend

Wie een boete twee keer betaalt, krijgt een vriendelijk briefje om daarop te wijzen. Kijk, dat weet ik nu toevallig.

Knop

Twee mogelijkheden. (1) U herkent deze knop niet. Flink. Houden zo. (2) U herkent deze knop wel. Ik mag hopen dat het niet stoemelings benzinetekort was dat u parten speelde. Mij wel. Voor de tweede keer in mijn leven als chauffeur. De eerste keer was in de Kennedytunnel.

Antennebewaking

Zo noemen ze dat. Iemand moet aanwezig zijn in de studio op de Reyerslaan terwijl de uitzending live van ergens verweg komt. Het signaal kan wegvallen, er kan een spookrijder opduiken, de koning kan doodgaan, BHV zou plots gesplitst kunnen zijn. In zulke crisissituaties moet een presentator klaarstaan om alarm te roepen in de microfoon.

Ook tijdens de radiomis is er dus een antennebewaker. Vandaag: ik. Op rustige dagen is het enige werk: na het nieuws van 10 uur zeggen dat de mis gaat beginnen. Je moet dan vertellen wie de organist is en de dirigent van het koor, het woord proprium moet je netjes kunnen uitspreken en eventueel nog de naam van een componist van geestelijke liederen.

Maar vandaag ben ik achterdochtig. Ik vrees dat iemand met mijn voeten speelt. Men heeft mij de naam van de voorganger doorgemaild. Ik heb hem voor de zekerheid gegoogeld. Maar het klopt, er bestaat een Vlaamse priester die luistert naar de voornaam Ali. Ali Cornelissis, celebrant van de mis die nu, nu op de radio is.

Cocorico

11 Juli, is dat nu een dag voor een haan om een wandelingetje door vreemde tuinen te gaan maken? Een leeuw in mijn hof, tot daar aan toe, maar een hààn?

Mijn burgemeester heeft een spandoek aan zijn tuinhek gehangen. "Splits Kieskring". Dat mag, de gedachten zijn vrij. Hetzelfde spandoek heeft hij ook aan het hek rond de speelplaats van de gemeenteschool laten hangen. Dat mag niet, de gedachten zijn vrij.

En als het wel mag is het misplaatst.

Trompenberg

Weken, maanden, ik schat meer dan een half jaar ligt die Bongobon te blinken. En het kwam er maar niet van. Geen tijd, zelfs niet voor een minitripje van twee overnachtingen, beweer ik voor het gemak. Maar mijn administratieve handicap en mijn onvermogen tot plannen heeft er ook mee te maken.

Bon. Soit. Er werd getwijfeld tussen Arras, Ureterp, Ceroux-Mousty, Bernkastel-Kues en Wuustwezel. Het is Villa Trompenberg geworden in Hilversum. Vlakbij een paar steden waar we graag komen.

"Je hebt recht op het arrangement zoals dat in het boekje beschreven wordt" lees ik op pagina 4. En dat ziet er niet slecht uit: "kristallen kroonluchters, kunst en warme kleuren. Rust, sfeer en wifi". Het lijkt bijna zonde om naar Amsterdam of Utrecht te trekken.

Bij de beschrijving hoort ook een foto. We hebben recht op sneeuw. Fijn.

Bart De Wever in de CCCP

Een programma op zondagochtend om 9 uur, daar luistert geen kat naar, dacht ik. Dat is nog erger dan een programma op zondagnacht om 23 uur. Maar kijk, bij Het Nieuwsblad hebben ze een journalist die al wakker was.

(Volgende week is mijn gast Lisbeth Imbo. De week daarna Rafke van de Paranoiacs. Zondag vier: Wim Helsen. En vanaf week vijf neemt Friedl' het van me over. Zet uw wekker.)

Derek Ogilvie

Ze waren weer bezig op de VTM. Ik zapte voorbij De Geestenfluisteraar. Alwaar een mevrouw die bedrogen wilde worden zegde: Ik zit nog met veel onbeantwoorde vragen want sinds mijn moeder overleden is heb ik nog niet met haar kunnen praten. Het scheelde niet veel of er werd met het zapperke gesmeten.

Piep

't Is een slechte foto. Onscherp. Maar wel het bewijs dat we écht een piepklein muizeke hebben gevangen in de VRT-gebouwen, daarnet. We hebben - tegen het advies van de dienst verdelging plaagdieren in - het beestje naar buiten gedragen en in de boskes vrijgelaten. Men verzekert ons dat zo'n muis opnieuw in het gebouw zit nog voor wij ter redactie zullen zijn wedergekeerd.

Doefke

Wat een slappe blogweek. Het schone weer? Bezigheden met scholen en kinderen? De vaste dagindeling op het werk die weg is gevallen en de verwarring die dat in mijn hoofd veroorzaakt? Of dat alles in combinatie? Ik ben zelfs vergeten de Knack Weekendcolumn te posten. Iemand die kan worden omschreven als mijn eerste lezer vond het maar slapkes qua verhaaltje. Iemand anders die kan worden omschreven als mijn opdrachtgever zei dat die eerste iemand niet rap content is.

Met een half oog op de stoplichten van de auto voor me, neem ik de Standaard der Letteren tot me. We schuiven bumper aan bumper richting Van Praatbrug Praetbrug. Ik besef dat ik risico’s neem. Dit is filerijden op niveau, Linda. Multitasken: mijn ene hersenhelft leest over Kees Fens en over Frans Kellendonk en P.F. Thomese terwijl mijn andere hersenhelft zich klaarhoudt om onmiddellijk op de rem te gaan staan. Ondertussen vraagt hersenhelft drie zich af of het verkeersreglement iets zegt over krantlezen achter het stuur. Drie weet bijna zeker van niet. En hersenhelft vier luistert naar Lode Roels op de radio. Allemaal tegelijkertijd. Vier hersenhelften! Mij kan niks gebeuren.

En dan: een doefke. Toch.

Een kleintje, maar ontegensprekelijk een doefke. Een fractie van een seconde geloof ik dat ik zelf de dader ben. Maar de bumper voor me is nog altijd krasvrij, de stoplichten net zo onbeschadigd als daarnet. Ik heb niemand geraakt, hersenhelft twee treft geen schuld.

Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel. Een Saab. Donkerblauw. Verschrikte ogen achter het stuur. Een blik als een schuldbekentenis. Kindjes op de achterbank. Ook geschrokken. Pruillipjes. Door de blauwgetinte ramen kan ik niet zien of er een traantje blinkt.

Maken we er een zaak van? Met formulieren en zo? Ach, ik blijf zitten en maak een wegwerpgebaar door het open raampje. Maar mevrouw staat al op straat.

-Goeiemiddag, zeg ik.
-Bonjour, zegt zij.

We zijn in Brussel. Discussiëren in het Frans, ik heb er geen zin in. Ik puzzel de zin “Vindt u het erg?” in elkaar. Ze vindt het niet erg. Of ze doet alsof, want mijn trekhaak heeft een minuskuul deukje in haar nummerplaat gedrukt en dat is haar niet ontgaan. Haar mantelpakje en de zonnebril in heur haar doen mij vermoeden dat ze het wél erg vindt.

We stappen weer in. De file schuift voort. Ze blijft nog minutenlang in mijn achteruitkijkspiegel zitten. Iets stoort me. Een kleinigheidje. Dat fluovestje over haar passagierszetel. Dat detoneert met die donkerblauwe Saab en dat mantelpakje.

Cafébazen & Gespuis

Interactiviteit met de radioluisteraar, het is me wat. Leest u even mee.

Kunt U de zieke planning van enkelen omtrent parking van restaurants en verder bebouwen van natuur alsook creatie van ontucht en hoererij stoppen door bepaalden geen toegang te geven gezien de reeds niet juiste situaties? Dank U!
Het zijn vooral cafébazen en gespuis in verband met restaurants alsook politiekers die het platteland zien als eenvoudige lasten zetten alsook enkele zakelijke partijen hiermee in verband.
Een eenvoudig voorbeeld is gewoon waarom zou U als politieker of mediafiguur hier moeten zijn als U hier niet woont?

En zo gaat het nog even door. Deze meneer krijgt een beleefd antwoordje terug.