Vriend

Een BMW, maar dat kan toeval zijn. Zwart en een spoilertje, maar dat kan toeval zijn. Een chauffeur die me aan de Middellandse Zee doet denken, maar dat kan toeval zijn. Ik ben met de fiets. Hij gaat me voorbij en pinkt naar rechts. Ik op mijn qui vive, want ik ken dat. Ze slaan rechtsaf zonder op de fietsers te letten. Nog voor we aan de zijstraat zijn, rijdt hij de stoep op. Ik tegen zijn BMW.

Zijn madam draait meteen het raampje naar beneden en zegt rustig rustig. Tegen mij, maar ik voel dat de boodschap voor haar meneer bedoeld is. Ze kent hem, opvliegend, zijn auto zijn dierbaarste bezit. Hij vliegt van achter zijn stuur en komt op mij af, heb je mijn pinkers niet gezien, vriend?

Natuurlijk had ik zijn pinkers gezien, maar dat geeft geen recht op rechtsafslaan zonder op fietsers of voetgangers te letten. Ik probeer dat kalmpjes uit te leggen. Niet makkelijk terwijl de adrenaline door je lijf pompt. Hij nog eens: ik pinkte toch?, zijn GSM klaar, overtuigd dat de politie mij geweldig op mijn plaats zou zetten. Pas als ik hem zeg dat hij de stoep is opgereden, dat dat een manoeuvre is en dat je dan voorrang moet verlenen aan alles en iedereen, komt hij tot inzicht en kalmeert hij.

Het eindigt met een stevige handdruk, en een vriendelijke groet aan mevrouw.

Ik fiets verder. Tien minuten later zie ik hem in de tegenovergestelde richting passeren. Hij claxonneert. Glimlachend. Ik steek mijn hand op.