Awel hé

Ik weet dat jij gelooft dat je begrijpt wat je denkt dat ik zei, maar ik weet niet zeker of je beseft dat wat je hoorde, niet is wat ik bedoelde.

(Gelezen in De Stof van het Denken, Steven Pinker.)

1979

(To my dutch speaking readers: Sweeping The Nation verzamelt veertig muxtapes die tezamen de popgeschiedenis van 1967 tot 2007 zullen samenvatten. Ik doe 1979. Voor een internationaal publiek, daarom is het onderstaande in een soort Engels. Waarover ik me geweldig onzeker voel. Haar, hààr dat daarop staat. Bossen.)

It's great to be 16 years old. And believe me, 1979 was a fantastic year to be 16. This Muxtape is the soundtrack of '79:

1. David Bowie - DJ. Never liked David Bowie. I mean: never liked Bowie the phenomenon. But everytime I hear Bowie on the radio, I find myself thinking: nice song.

2. B-52's - Planet Claire. In 1979 new wave was the word. Everything was called new wave, even Tom Petty and Graham Parker and Dire Straits. B-52's were genuine new wave. The riff was borrowed. Peter Gunn I think.

3. XTC - Making Plans For Nigel. I've seen them live at Hammersmith Palais in 1980. Skin to skin with a thousand British punks who began doing the pogo the moment the music started. Never again.

4. Plastic Bertrand - Ca Plane Pour Moi. Mock punk from my homeland. After thirty years one has to admit: better than the real thing.

5. Raymond Van Het Groenewoud - Prinses. According to "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy", the rudest word in the universe is Belgium. So let's stay there for a while. RVHG sings in Dutch.

6. Elvis Costello - Oliver's Army. More ABBA hits in 1979: Does your mother know, Gimme gimme gimme and Voulez-Vous.

7. Augustus Pablo - King Tubby Meets Rockers Uptown. I apologise for this one. Not what you call a hit really, but I like it very much. And it was released in 1979 anyway.

8. Cheap Trick - I Want You To Want Me. Back to the funny side of the street. There's a kind of warning on the LP-sleeve: Live at the Buddokan! Never buy a thing that's called Live at the Buddokan. But this single is OK.

9. Lowell George - Cheek To Cheek. Norah Jones and Pete Doherty were born in 1979, Lowell George died. Cheek To Cheek can be found on a marvelous LP called Thanks I'll Eat It Here, which may be about rijstpap. Do you know rijstpap? That's what dutch speaking people eat in heaven. Rijstpap with golden spoons.

10. Jona Lewie - Kitchen At Parties. Has anybody heard about Jona Lewie since let's say 1985? Is he still alive? Or is he eating rijstpap with golden spoons?

11. Madness - My Girl. Funny videos. Nice melodies. No nonsense. My kind of people.

12. M - Pop Musik. Overseeing my selection, I've neglected disco. Well, at 16 I wore a pin that said: "Geen Disco Aan Mijn Frisco". Untranslatable, but believe me: I didn't like disco at the time. But M's Pop Music has a beat, hasn't it?

Take a listen at my other Muxtape. It's all about demos.

Muxtapemiserie Safarimiserie

Na twee dagen sukkelen en foeteren heb ik tien van de twaalf liedjes kunnen uploaden. Amy Winehouse en Alec Ounsworth ontbreken nog. Misschien mogelijks later...

Na drie dagen sukkelen en foeteren staat alles erop. Het probleem bleek niet muxtape, niet Belgacom, niet de Mac maar Safari te zijn. Inderdaad: leve Firefox!

Flor twee

Nogmaals: geen compassie met Flor. Wat hij heeft uitgespookt geeft geen pas. Maar hoe komt dat nieuws in de gazet, vroeg ik me maandag af. Is het de politie zelf die dat lekt?

Ja, weet ik ondertussen van collega's met een krantenverleden. In het geval van Flor heeft de politie zelfs twee keer gelekt: eerst stuurde een agent een email naar een journalist van het Belang van Limburg, vervolgens belde die journalist om bevestiging te krijgen en een tweede politieagent heeft die gegeven. Twee keer fout.

Wat lees ik vandaag in zowat alle kranten: een man uit Maaseik zit dronken achter het stuur en verklaart "dat hij maar zoveel heeft gedronken als Flor Koninckx." In De Morgen, pag 8, staat er nog een zinnetje bij waaruit wij leren dat de politie persagentschapje speelt: "De lokale politie Maasland maakte dat nieuws donderdag bekend."

Maillard

Ik blader daarnet door de Knack Weekend van gisteren en merk dat ik me heb vergist. Mijn frietjescolumn staat er al in. Het is een antwoord op Linda die goesting had in frieten, onderweg naar frituur Den Hoek op de autoradio hoort dat Claus dood is, en... enfin, kijk eens op pagina 123.

Je frietjesverhaal heeft me het water in de mond laten lopen, Linda. Hoe komt dat toch dat gefrituurde dingen zo lekker zijn? Alles wat bruingebakken is, wordt onweerstaanbaar. Gebakken patatjes, geroosterd brood, elke bereiding met een kaaskorstje, het krokant gebakken velletje van de kip. Bruin is lekker. Zelfs voor suiker gaat dat op: karamel is lekkerder.

De verklaring is pure chemie, jou jouw frietenbakker van Frituur Den Hoek is zonder het te beseffen met uiterst ingewikkelde scheikunde bezig. In aardappelen zit suiker en op het moment dat hij de rauwe frietjes in zijn evenwichtige mengeling van rund- en palmvet gooit, verandert zijn frituur in een laboratorium. Eenvoudige glucosemolecules worden omgezet in tientallen reactieproducten, allemaal met een specifieke smaak, sommige bitter, sommige zoet, sommige zuur. De subtiele mengeling van al die smaaktoetsen maakt bruingebakken voedsel zo lekker. In elk geval veel lekkerder dan de rechtoe rechttoe-rechtaan suikers waarmee we waren vertrokken.

Maar er is meer aan de hand. Meneer Den Hoek maakt gebruik van de Maillard-reactie, vernoemd naar Louis-Camille Maillard, die zich aan het begin van de vorige eeuw dezelfde vraag stelde: waarom is bruin lekker. Maillard was bovengemiddeld verstandig. Op zijn zestiende al studeerde hij aan de universiteit van Nancy. Het zegt iets over de normen en waarden van de Franse cultuur dat zo een geniaal man zich met iets triviaals als de smaak van frieten en kaaskorstjes wil bezighouden. In 1912 deed Maillard zijn grote ontdekking: als je suikers en eiwitten samen verhit tot meer dan 150°C, vormen zich ingewikkelde stikstofhoudende polymeren, melanoïdines. Die hebben twee bijzondere eigenschappen: ze zijn bruin en ze zijn lekker.

Tadaa! Het geheim van het korstje ontsluierd, Linda. Hoewel. We mogen niet te vroeg op onze lauweren rusten, we zijn er nog niet, er gebeuren in Frituur Den Hoek dingen die nog altijd niet volledig wetenschappelijk uitgeklaard zijn. Maar daar wordt aan gewerkt: er bestaat een International Maillard Reaction Society die jaarlijks een kaaskorstjessymposium organiseerd organiseert, vorig jaar in Munchen. We mogen erop vertrouwen dat die IMRS vroeg of laat het werk van Maillard afmaakt en de formule zal bekend maken voor het volmaakt gefrituurde aardappelschijfje.

En ondertussen hebben de Fransen Louis-Camille Maillard een eretitel opleverde die nog eervoller is dan Dichter des Vaderlands. Ze noemen hem "Bienfaiteur de l'Humanité".

Opluiden en neerluiden

Is er iemand die een verklaring heeft voor de geheimzinnige evenredigheid die ik meen vast te stellen tussen mijn download- en uploadactiviteiten? Mijn uploadsnelheid is bijna nul, tenzij ik tegelijkertijd iets download, dan schiet het systeem blijkbaar wakker. Ambetant. En zo komt het dat die muxtape nog altijd niet klaar is.

-update- Aaargh! Safari crasht! Opnieuw beginnen! Fukkerdefukkerdefuk.

Demo's

Nieuwe thematische muxtape. (Hoezo, u weet niet wat een muxtape is? Ik heb het u nochtans al eens uitgelegd.) In het buitenland schijnt het fenomeen over zijn hoogtepunt heen te zijn, bij ons groeit het enthousiasme.

Deze keer: demo's. Prille opnames van halfafgewerkte liedjes. Vaak in primitieve omstandigheden opgenomen en aarzelend gezongen. Maar dat is nu net wat me zo aanspreekt.

1. Lou Reed - Perfect Day. De tekst staat nog niet helemaal op punt. En ja, Lou zingt het net onder de toon. Dat nemen we hem niet kwalijk, hij verdient daar goed zijn kost mee. Ik heb deze versie gevonden toen ik voor Radio 1 een verjaardagsspecial voorbereidde naar aanleiding van zijn vijftigste verjaardag.

2. Elvis Costello - Poison Moon. Costello - of zijn platenfirma - is voor de derde of de vierde keer zijn platen aan het heruitgeven. Elke keer met andere aanvullende nummers. Een aanslag op mijn vermogen en op de stockageruimte ten huize F. Poison Moon staat op My Aim Is True en dateert dus uit de tijd dat wij dachten dat Costello een punkertje was.

3. Michael Jackson - Don't Stop Till You Get Enough. Zonder violen, zonder blazers, de instrumenten zijn nog niet door allerlei randapparatuur gedraaid en klinken nog als instrumenten. En niet zo griezelig perfect als op Off The Wall. Enfin, écht.

4. Amy Winehouse - Love Is A Losing Game. Die marimba en die strijkers en die karamelsaus op de definitieve versie, dat is dus nergens voor nodig, hé.

5. Wilco - Reservations. Geript van de DVD I Am Trying To Break Your Heart.

6. Sting - Every Little Thing She Does Is Magic. Een demo uit 1976. Dat is twee jaar voor Outlandos d'Amour.

7. Alec Ounsworth - Telling The Truth And Going Away. Ounsworth is de frontman van Clap Your Hands Say Yeah. Ze spelen dit nummer af en toe live, maar het staat voor zover ik weet niet op plaat. Deze demoversie zweeft ergens rond op het web en kwam in mijn vlindernetje terecht.

8. John Lennon - Child Of Nature. De melodie van Jealous Guy, maar met een totaal andere tekst. Bij George Harrison thuis opgenomen.

9. The Pretenders - Brass In Pocket. Wat trager dan de definitieve versie. Staat op de heruitgebrachte eerste CD van The Pretenders. Lastig, die heruitgaves met zo'n hebbeding erop. (2) is ook zo'n geval.

10. Crowded House - Chocolate Cake. Not everyone in New York would pay to see Andrew Lloyd Webber. May his trousers fall down as he bows to the queen and the crown. Blijf luisteren tot de allerlaatste minuut, want er komt een Andrew Lloyd Webbergrapje voorbij dat de definitieve versie niet heeft gehaald.

11. Raymond Van Het Groenewoud - Een Mandje Met Frambozen. Dit is een fragment uit een radio-documentaire die is uitgezonden in het programma Piazza. 1994 moet het geweest zijn. Een simpel idee: ik leende Raymond een maand lang een opnametoestel en vroeg hem om die te laten meedraaien tijdens het componeren van een nieuw lied. En commentaar in te spreken. Mijn enige verdienste is de montage.

12. Raymond Van Het Groenewoud - Een Mandje Met Frambozen (live). Geen demo. Het resultaat van (11), live in Eindhoven. Eén keer uitgezonden op de radio. Tamelijk exclusief dus.

Dat is hem. Jammer dat ik nergens kan zien hoe vaak zo'n muxtape wordt beluisterd. Geen idee of het de moeite waard is. U begrijpt dat dat een verzoek is om iets van u te laten horen in de comments.

Cadeau

Morgen, op een van de allerlaatste bladzijden van Knack Weekend, zal het onderstaande te lezen staan. Dat is niet de column die gehinderd werd door een gedicht. Die volgt over twee weken.

Smeekens, zei hij. Smeekens Frank. Een blik in de ogen van je kent me toch, dé Smeekens Frank. Het was een zaak van levensbelang. Maar ik herkende hem dus niet. Smeekens probeerde de situatie te redden: Sint-Norbertusinstituut, we hebben samen in de klas gezeten. Ik deed mijn uiterste best. De volgende dag zou Janne jarig zijn, de winkels gingen bijna dicht en ik had nog geen cadeau. O ja, Frank, huichelde ik. Dag Frank. Ik pijnigde mijn hersenen, ik gaf mezelf het bevel herinneringen aan Smeekens Frank uit mijn mentale fichebak op te diepen. Eén anecdote zou volstaan voor een snel gesprekje van een paar minuten. Er kwam niks. Voor me stond een volstrekt onbekende.

Smeekens praatte voort. Hoe vaak hij zijn dochter had verteld over die heerlijke jaren en hoe vaak hij mij had aangewezen op oude klasfoto’s. Dochter stond naast hem, volwassen vrouw ondertussen, of toch bijna. Nog net puber genoeg om zich lichtjes voor haar vader te schamen. Dit had zijn moment van glorie moeten zijn, maar het dreigde een moment van gêne te worden. Het verlamde me: als ik Smeekens Frank niet herkende, zou hij in affronten vallen voor zijn voltallige nageslacht.

Van zoveel verantwoordelijkheid blokkeert mijn langetermijngeheugen, Linda. Ik hoorde namen passeren van leraars die ik inderdaad heb gehad. Onmiskenbaar een gemeenschappelijk verleden, Frank en ik. Ik probeerde de man vijfentwintig jaar jonger te maken. Gladder vel, meer haar, minder kilo’s. Maar het was vergeefse moeite. Ik kende hem niet. Al waren er een paar dingen waar we het over eens waren, daar op de Groenplaats: dat de tijd snel gaat en zo. Over Franks schouder zag ik de wijzers van de kathedraal richting sluitingsuur schuiven. Vijfentwintig jaar, man man. Klap op mijn rug. Of ik zin had in een pintje. Dat had ik niet.

Het is me nog al overkomen, Linda: dat ik iemand tegenkom die ik heb gekend toen we jong waren. Soms herken ik hem wel, maar dan lijkt alsof hij ondertussen door een of andere zware ramp werd getroffen. De jaren, meer is het niet. Vermoedelijk denkt die ander precies hetzelfde over mij, want niemand ontsnapt. Smeekens Frank was uitgepraat. We namen afscheid en vervolgden ieder onze weg. Hij op zoek naar nieuwe avonturen, ik op zoek naar een verjaardagscadeau.

Britannica

Slim van de Encyclopaedia Britannica. Gratis toegang voor bloggers en internetschrijvers. Dat gaat Wikipedia veel linkjes kosten. Je moet wel door een selectieprocedure geraken.

Flor

Flor Koninckx die achter het stuur kruipt met meer dan 0,5 promille alcohol in zijn bloed, dat trekt op niks. Maar wat ook op niks trekt: dat zoiets in de krant en op de radio en op de televisie komt. Hoe kan dat? Wie maakt bekend dat Flor Koninckx is betrapt? Of in het verleden dat Walter Grootaers, Francesco Planckaert, Christian Van Thillo, Emile Mpenza of prins Laurent werden geflitst aan hoge snelheid? Lekt de politie dat zelf? Ik ken iemand die iemand kent bij de politie: Flor Koninckx. Ik zal het hem eens vragen.

Padje twee

Een mevrouw die zich Molady noemt doet commentgewijs een paar aardige suggesties ter vervolmaking van mijn spontaan opwellend gedicht van hierbeneden. Het woord 'versteent' vindt ze te barok. Dit is haar voorstel:

Hij tilt, hij bukt, hij tart zijn rug
hij past en meet en puzzelt
stap na steen een pad aaneen

Niet kwaad, dat groepswerkje van ons. Strofe twee, iemand?

(Die column, die column, ik moet dringend aan die column beginnen.)

Padje

Ik til, ik buk, ik tart mijn rug. Ik pas en meet, en steen voor steen verschijnt een pad. Goh, dat vloeit hier zomaar uit mijn toetsen. Wat is dichten simpel. Het enige wat ik nog moet doen is de regels korter maken. Zo:
Ik til, ik buk, ik tart mijn rug
ik pas en meet en steen na steen
verschijnt het pad

Het pad lijkt me bij nader inzien diepzinniger dan een pad. Klaar. Of nee, zou er geen synoniem zijn van pad dat op –ug eindigt? En versteent het pad zou ook mooi zijn. Maar dan moet ik iets anders vinden voor steen na steen. Toch niet zo simpel. O, als ik er nu eens een hij van maak inplaats van een ik.
Hij tilt, hij bukt, hij tart zijn rug
hij past en meet en rij na rij
versteent het pad

Eigenlijkfeitelijk wou ik mijn veertiendaagse column voor Knack
Weekend schrijven. Er zitten karamellenverzen in de weg.

Exit Spirit

Stel dat je met de teletijdsmachine van 1985 naar 2008 wordt/werd geflitst. Je zou niks meer herkennen. Politieke partijen, banken, verzekeringen, de GB, scholen, alles is van naam veranderd. Iemand heeft daar veel geld mee verdiend.

Nog twee dagen zullen wij Spirit zeggen, gesteld dat we het over Spirit willen hebben, overmorgen maken ze hun nieuwe naam bekend. Groot geheim. Links en rechts wordt gespeculeerd: Vlaamse Links-Liberalen denkt de Standaard, alsof Spa een kartel zou willen met een partijtje dat zichzelf liberaal noemt. Lijst Anciaux heb ik horen vernoemen en Aimer.

Het zal wel Vlaamse Progressieven worden.

-update- Radiozenders begot, ook van naam veranderd. En VTB-VAB.

Los Lobos vs. Paul Simon

Steve Berlin, saxofonist van Los Lobos, praat over hun samenwerking met Paul Simon ten tijde van de opnames van Graceland. Los Lobos speelt het slotnummer van die plaat, "All Around The World Or The Myth Of The Fingerprints". Het volledige interview staat op de site van Jambase. Het uittikken deed me pijn aan de vingers. Fans van Paul Simon lezen best niet verder.

Steve Berlin: Het was alles behalve prettig. Ik had veel respect voor Paul Simon maar hij heeft ons bestolen. (...)
Hij kwam de studio binnenwandelen met lege handen. Geen ideeën, geen aanzet voor een song, niets. 'Well, let's just jam', zei hij. Dat doen wij nooit, zelfs niet tijdens een soundcheck, wij spelen altijd een bestaand nummer. (...)
Maar goed. David (Hidalgo) begon "Myth of het Fingerprints" te spelen (...) Dat was een nummer waaraan we hadden gewerkt ten tijde van onze CD "By The Light Of The Moon". Er bestond nog geen opname van maar we wisten dat er iets in zat. Vroeg of laat zou het een lied worden. Paul zei: 'Hé, wat was dat?' We speelden het nog eens en dat is exact wat je hoort op de plaat. Wij dachten OK, Paul die een nummer van Los Lobos speelt, dat is niet slecht. Laat ons die song delen. (...)
Een paar maanden later kwam de plaat uit en stond er "Words and Music by Paul Simon". (...) We vroegen hem om uitleg en hij zei: "Sue me, vervolg me en we zullen zien wat er gebeurt."
Jambase: Hebben jullie hem sindsdien nog teruggezien?
Steve Berlin: Nee. Nooit meer. Maar ik verzeker je, als ik of een van de jongens hem ooit tegenkomen zou ik niet graag in zijn schoenen staan.

-update- Hier staat het weerwoord van Paul Simon. Met een rare spelfout in de naam Hidalgo.

Verkeerskoek

Duizend keer ben ik hier voorbijgereden zonder iets bijzonders op te merken.

Puistjes

Oud scheermesje gebruikt? Een opstoot van acné? Of had de beeldbewerkingssoftware rare kuren, daar achter de rug van Wim? Het interview dat volgde was weer de moeite.

Geen nieuws

Iemand van de televisie tegen iemand van de radio: We hebben enkel een foto, zonder bewegend beeld kunnen wij hier geen item van maken. Maar we kunnen dit toch niet laten liggen, kunnen jullie hier iets mee?

Radiocollega: Allez komaan, we kunnen toch moeilijk gaan omschrijven wat er te zien is. Nee, geen nieuws vrees ik.

Angela Merkel gaat naar de opera. Morgen in de kranten.

Vlieg

Noemen wij de vlieg vlieg omdat ze kan vliegen? Of heet vliegen vliegen omdat vliegen de bezigheid van de vlieg is? En waarom hebben de eerste taalgebruikers uitgerekend de vlieg naar het vliegen vernoemd? Of het vliegen naar de vlieg? Er zijn zoveel dieren die dat kunnen: de mus, de ekster, de grauwe kiekendief, de vogel in het algemeen. Ze hadden vliegen vogelen moeten noemen.

Volgens dezelfde logica had de bezigheid der vissen vissen moeten heten. Om volstrekt duistere redenen zeggen we zwemmen. Als de vlieg vliegt, of zoals we sinds de vorige alllinea alinea zeggen, de vogel vogelt, dan vist de vis. Vanaf nu kunnen we tegen visvangen beter zwemmen zeggen.

Zijn er nog dieren met een werkwoord? De muis. De beer. De bok. De gier. De mot. De kat. Nee, het is afkatten. De afkat. De opkikker. De uitvlooi.

Rifffs

Nieuwe muxtape. (Voor de niet ingewijden: dat is een internetversie van de mixtape, een cassette waar je speciaal voor je vrienden je lievelingsmuziek opzet. Klik en luister) Geïnspireerd door de top 25 van de beste gitaarriffs die een paar dagen geleden het internet teisterde.

1. My Doorbell - The White Stripes. Als ik Kind 1 uit zijn kot wil lokken, durf ik wel eens te beweren dat muziek zonder gitaren geen muziek is. Er zijn uitzonderingen. Jack White slaagt erin om een nummer te schrijven dat op een gitaarriff drijft, zonder dat er een gitaar aan te pas komt. Waarmee bewezen is dat een piano een gitaar is met overdreven veel snaren.

2. Honky Tonk Women - The Rolling Stones. Ik verkies dit ver boven Satisfaction omdat deze riff veel geheimzinniger is. Keith doet maar wat, schijnbaar. Het geheim zit hem in de manier waarop hij zijn gitaar stemt. Voor de kenners: open G. En hij haalt de lage E-snaar van zijn Telecaster. Op die manier kan je achteloos naar je snaren meppen, het is nooit echt mis. Of zoals Keith het zelf omschrijft: "Five strings, three chords, two fingers, one asshole".

3. Does Your Mother Know - ABBA. Het D-akkoord waar je een pinkje bijzet, de klassieke gitaristentruuk.

4. Day Tripper - The Beatles. Luister hoe ze dat riffje halfweg omsmeden tot solo en hoe het daarna allemaal weer op zijn pootjes valt.

5. The Price of Love - The Everly Brothers. (...) Ja, sorry. Ik was even weg, gitaar gaan halen. Ik wil meespelen. Die sol op de lage mi-snaar die je even moet optrekken, heerlijk.

6. Oh La La La - TC Matic. En nu leg ik mijn intrument weer weg want dit is gitaristenhokuspokus waar ik niet uit geraak. Awoe Pater Damiaan, Jean Marie Aerts verdient de titel "Grootste Belg" voor deze ijzeren riff.

7. The Very Thing That Makes You Rich (Makes Me Poor) - Ry Cooder. Hier moet u even geduld oefenen, de riff zit op het eind van het liedje. Maar skip er niet meteen naartoe, want het mooie is hoe je hem stillekesaan voelt geboren worden. Ik citeer Ry Cooder uit een interview dat Marc Didden met hem maakte in 1979: 'The Very Thing' heb ik van een zekere Sidney Bailey, een taxichauffeur uit Memphis, een oude kerel die nooit wat anders geschreven heeft en wellicht nooit wat anders zal schrijven. In die ene song staat alles wat hij te zeggen had. Een prachtkerel.

8. Day After Day - The Pretenders. James Honeyman Scott is een zwaar onderschat gitarist, die het niet van lange solo's moest hebben maar van een klein versieringetje links, een extra melodielijntje rechts, en riffs riffs riffs. Dood na slechts twee elpees, dju toch.

9. Mannish Boy - Muddy Waters. Het is een re-gel-rech-te schande dat Mannish Boy ontbreekt in die officiële rifflijst. Dit is de oerriff, daar gaan we toch niet over discussiëren zeker? Zes minuten van hetzelfde. Ain't that a man.

10. Hey Gyp - Donovan. Je hebt geen Marshalltoren en geen elektriciteit nodig om een opzwepende riff te spelen. Een akkoestisch gitarreke volstaat.

11. Mystery Train - Elvis Presley. Wij negeren de King en wij luisteren naar zijn gitarist, James Burton. Op een Fender Telecaster, de oergitaar, een plank met snaren, zie ook (2). Een riff die gitaaronkundigen vermoedelijk niet opvalt, maar mensenlief hoe subtiel en efficiënt. En nu ik erover nadenk, (5) was ook James Burton. Vermoed ik.

12. Sweet Little Lisa - Dave Edmunds. De gitarist met de gouden vingers die u hier hoort excelleren is Albert Lee. Dat rockt en dat rollt van het ene akkoord naar het andere, allemaal met een gemak van allez, dat niet iedereen dat kan. Dave Edmunds zegt "If I could be born again as sanything else other than myself, it would be as Albert Lee, 'cause just to hear a man play guitar as he does is a joy." En ja, weer een Telecaster.

Mocht u ook een muxtape in elkaar geprutst hebben, zet hem in de comments.

-update- Kijkkijk, Youtube heeft een filmpje van de opnames van Sweet Little Lisa. Youtube heeft alles.

Gedichtje van Miel

Miel Vanattenhoven is vorige week gestorven, vandaag zat zijn doodsbrief in de bus. Hij citeert Remco Campert.

Hoe duidelijker ik 't wil zeggen
hoe slechter ik uit mijn woorden kom

dit lijkt me een typisch verschijnsel
van het een of ander

Merkwaardig motto voor een radiomaker, ik hoor het u denken. Ik zou het graag van hem overnemen. Zou dat mogen? Miel heeft het niet meer nodig, lijkt me.

1814

Kwissers en historici springen nu op en roepen: Het Congres van Wenen! Juist. Ik ben daarover een boek aan het lezen en ik moest luidop lachen op bladzijde 336. Lacht u mee. Een van de deelnemers aan het congres was de Russische tsaar Alexander, die bereid was

tegen elke vrouw die hij ontmoette te zeggen dat ze de enige was van wie hij hield. (...) Op het bal van graaf Francis Palffy trof hij gravin Szechenyi, wier echtgenoot zojuist met een andere dame was gaan dansen. 'Uw echtgenoot lijkt u verlaten te hebben,' zei Alexander. 'En ik wil met alle plezier enige tijd zijn plaats innemen.' Waarop de gravin antwoordde: 'Houdt uwe Majesteit me soms voor een provincie?'

Gelezen in "De Ondergang van Napoleon" van Adam Zamoyski.

Een boek per week

Nog over Zogezegd. De luisteraars van Radio 1 hebben de voorbije weken een spelletje gespeeld: ze zochten naar hét boek dat de nieuwe premier moet gelezen hebben. Dat werd 'Het Verdriet Van België'.

Yves Leterme kwam het in ontvangst nemen. Ik kreeg medelijden met hem, tijdens de plaat die liep net voor we samen op antenne gingen vroeg hij me Wat is dat hier eigenlijk? Een soort boekenbeurs of zo? Ik moest hem in twintig seconden proberen uit te leggen wat de Literaire Lente is en welke rol Radio 1 daarin speelt.

Arme man, macht te over, maar niet de baas over zijn eigen agenda. De afspraak hebben wij niet met hemzelf, maar met zijn woordvoerder gemaakt. Peter, wat doen we vandaag, vraagt Leterme 's ochtends. U rondt de Navo-top af, u dinert daarna met de Franse premier, maar hou het kort want we moeten om half elf in Gent zijn, in de Vooruit. En wat gaan we daar doen, Peter? Dat weet Peter ook niet precies, maar het komt erop aan vriendelijk te blijven, te glimlachen en op de vragen te antwoorden. Het is iets cultureels,

dus vervelende politieke kwesties zullen vermoedelijk niet ter sprake komen. In orde Peter.

En de premier doet wat van hem verlangd wordt. Dat is de realiteit van toppolitiek: overal je gezicht laten zien. Niet je echte gezicht, maar dat vriendelijke. En ondertussen denken: ik ben moe, lag ik maar in mijn bedje.

Dit allemaal terzijde want eigenlijk wil ik het hebben over het aantal boeken dat Yves Leterme leest. Eén per week. En ondertussen het land besturen. Ik kan het moeilijk geloven. Hier legt hij het uit, 22u39, Leterme ontvangt boek.

Zogezegd in Gent

Gisterenavond in de Vooruit en live op Radio 1. Tien zalen, honderd schrijvers, duizend bezoekers, één chaos. Ik heb de avond doorgebracht in een soort aquarium dat voor de gelegenheid was omgebouwd tot radiostudio. Vier uur lang interviews gemaakt met schrijvers of gelijkgestelden.

Eén van die gesprekken moet u absoluut eens beluisteren: Rodaan Al Galidi, Irakees, gevlucht naar Nederland, ondertussen verkast naar Vlaanderen. Je probeert je als interviewer zo goed mogelijk voor te bereiden - stel u daar niet te veel van voor als je vijftien mensen op één avond moet interviewen - maar de heerlijkste radio ontstaat pas als er dingen worden gezegd die volkomen onverwacht zijn.

Hier, 20u12. O, voor ik het vergeet: het boek van Rodaan Al Galidi heet Dorstige Rivier.

Zogezegd

Morgenavond Zogezegd in Gent, het boekenfeest van Radio1. Bij voorkeur ter plekke mee te maken in de Vooruit, maar voor de thuisblijvers presenteert bibi van 19 tot 23u het radioprogramma dat er bijhoort/erbij hoort. Ik ben me aan het inlezen, want ik zal meer dan een dozijn auteurs en autrices moeten interviewen. Ik stoot daarbij op deze zin van Margot Vanderstraeten: Interviewen is in de eerste plaats vertrouwen winnen, en dan pas vragen stellen.

-update- En deze van Jeroen Brouwers, ook via Margot Vanderstraeten tot mij gekomen: Ach, iedereen kan interviewen. Maar er is er maar één die jou jouw roman kan schrijven.