Paars

Vandaag in Knack Weekend. Het is één dag bloedheet geweest deze zomer, herinnert u zich dat nog? Precies op die dag schreef ik dit stukje.

Het is zesendertig graden, Linda. Ik besta niet meer. Mijn persoonlijke smeltpunt ligt ergens rond de vijfentwintig, als het warmer wordt, ben ik tot niets meer in staat. Zelfs ademen vraagt dan meer concentratie en doorzettingsvermogen dan ik ter beschikking heb. In deze klimatologische omstandigheden is het een bovenmenselijke inspanning om jouw stukje te lezen, er op antwoorden is schier onmogelijk. Vergeef me.

Ik bevind me in de tuin. De verplaatsing naar een terras in de stad zou ik niet overleefd hebben. Van het huis naar de tuinstoel, in de lommerte onder de moerbeiboom, in vogelvlucht tien meter door de blakke zon, dat gaat nog net. Maar ik was er toch niet gerust op. Ik zag de koperen ploert hoog aan de hemel staan en ik wist dat die twaalf stappen lang zou inbeuken op mijn schedel, ongenadig. Ik ben er geraakt, maar ik zie gekleurde bollen voor mijn ogen en hoofdpijn dreigt. Zomer. Fijn.

Ik lig en ik staar : rechtuitkijken, zonder het hoofd te draaien. Elke niet noodzakelijke beweging moet worden uitgesteld tot de koelte van de avond. Nog een uur of vier. Ik doe niks en toch kriebelt er een straaltje zweet in mijn hals. De kruin van de moerbeiboom is een ideale parasol. Ken je moerbeien, Linda ? Ze zien eruit als bramen. Als je niet goed kijkt, denk je dat de natuur zich vergist heeft. Tiens, een boom vol braambessen. De moerbei is met voorsprong de lekkerste vrucht die de schepping heeft voortgebracht. Aardbei maal framboos in het kwadraat. Maar voor wie die sensatie wil proeven en begint te plukken, heeft de schepper een pesterij in petto : vlekken. De moerbei spat uit elkaar bij de minste druk, de vingers van de moerbeiplukker zien meteen paars. Vervolgens zijn mond en lippen, en ten slotte zijn kleren. Dieppaarse vlekken van de niet meer weg te krijgen soort.

Ik ben in slaap gesukkeld, onder mijn moerbeiboom. Ik droomde over mist en motregen, over duistere bossen en grotten met klamme, bemoste wanden. Over sneeuw en ijs droomde ik, in mijn slaap rekende ik uit dat het nog vijf maanden duurt en dan is het Kerstmis. En toen ik wakker werd, ontdekte ik dat merels ook graag moerbeien lusten. En dat ze er paars van schijten.

Persconferentie

Veel fotografen daarnet op de persvoorstelling van twee nieuwe Radio 1 programma's. Oei Koen, je bent er precies niet op gekleed, zei Wout. Ik had nochtans mijn beste hemd aangetrokken.



Friedl' gaat iets met boeken doen, op zondagochtend, onder de enigmatische titel Friedl'. En ik ga zondagnacht een jongensdroom waarmaken. Twintig jaar lang woordprogramma's gemaakt, niet eens tegen mijn goesting. Maar nu dus eindelijk: muziek!

Beesten

Ik denk dat het een tulpenboom is. In elk geval, zo noemen wij hem. Grote, mooie boom. Maar dit jaar zit hij vol beesten, een soort neusvlieg. Individueel geen onsympathiek beest, maar als ze met duizenden zijn krijg je er jeuk van, gewoon van ernaar te kijken. Trompetboom zelf heeft er blijkbaar geen last van, de vliegen eten zijn bladeren niet op of zo. Er zit wel een raar bruinig laagje op de bladeren waarvan me niet duidelijk is of door de vliegen wordt geproduceerd, dan wel geconsumeerd.

Kool

Zeven Chiromeisjes aan de kassa. Uit hun gesprekken en uit de inhoud van hun winkelkarretje maak ik op dat ze gaan barbecuen. Gemarineerde koteletjes. Worst. Cola. Een komkommer en tomaten. Chips als voorgerecht.

Als ik ze niet had gezegd dat ze een zakje steenkool meehadden inplaats van houtskool, was hun feestje niet doorgegaan.

Weg kwijt

Even leek het een goed idee: een externe harde schijf kopen en alle muziek daarop zetten. Kwestie van het vollopende geheugen van de computer wat te ontlasten.

Gevolg: iTunes vindt een hoop muziek niet meer terug. Sommige nummers wel, sommige niet, en ik zie er geen enkel systeem in. Mocht het programma volledig de weg kwijt zijn, ik zou het snappen. Maar dat is het niet, ik schat dat ik zo'n 5 procent kwijt ben. Allé, niet kwijt, alles staat netjes op die harde schijf, maar iTunes zet er een ! voor. Dat wil zeggen: ik vind het bestand niet meer.

Mac-kenners zullen zeggen: je moet in "geavanceerd" klikken op "verzamel inhoud bibliotheek...". Dat heb ik gedaan. Helpt niet. Ik ben nu manueel bezig. Niet te doen. Stenen kloten.

Tiens

Goed gedaan, Koen.

(Opgemerkt door Jan D.)

Nul

We zien Nigeria voor de tweede keer scoren en we zijn blij.
Nul medailles, dat is ook een manier om je als land te onderscheiden. Als Tia een beetje mee wil werken, moet dat lukken.

Wild

Ik had ze moeten turven, het verkeersbord dat waarschuwt voor overstekend wild. Tientallen heb ik er gezien de voorbije weken, zowel in binnen- als in buitenland. De wegbeheerder bedoelt het vast goed, als waarschuwing. Maar zo'n bord houdt ook een belofte in. Helaas. Geen hert gezien. Everzwijnen evenmin. Ooit sprong er een eekhoorn voor mijn wielen, eindelijk. Ik was blij. De eekhoorn was dood.

Letzeburgs

Ze speken hier keihollands, maar dan in een andere taal, zegt kind 2. Ze kon slechts met moeite de Luxemburgse serveuse verstaan.

Rommel

Beste vrienden, laat het een geruststelling zijn, slechts driekwart benzinebak van hier ben je onder het wolkendek uit. Ik ben het gaan checken. We hadden geen internet op onze berg, vandaar de langdurige stilte alhieder. Maar we maken dat vandaag goed met een stuk dat eerder deze week in Knack Weekend stond.

Vandaag is het De Laatste Dag, Linda. Morgen heb ik vakantie. Er moet dus worden opgeruimd. Ik doe dat niet graag. 's Morgens je bed opmaken, dat is toch een beetje zoals de veters van je schoenen
strikken nadat je die hebt uitgedaan. Maar goed, ik durf mijn collega's niet achterlaten met uitzicht op een papieren berglandschap. Het is al erg genoeg dat zij moeten verderwerken terwijl ik in een hangmat lig.

Sommigen deinzen terug als ze mijn stapels zien. Ze waarschuwen mij dat ik een veiligheidshelm moet dragen. Ze noemen het wanorde, maar ze vergissen zich. In mijn zootje verbergt zich een logica die de toevallige passant volledig ontgaat. Niet de logica van de archiefkast, dat geef ik toe. Voor mij geen alfabetische rangschikking en geen labeltjes met kleurencodes. In mijn rommel verschuilt zich de orde van het leven. De paperassen die ik vaak nodig heb, liggen het dichtstbij. Het lijkt me tijdverlies om die telkens weer in een mapje op te bergen. Onbelangrijke formulieren komen onderaan de stapels terecht, het dringende werk bovenaan. Ik moet daar geen moeite voor doen, dat gebeurt vanzelf. Alsof een natuurwet ervoor zorgt. En ja, soms loopt het mis, soms moet ik zoeken. Maar dat is niet erg, ik stuit dan op onverwachte, uiterst interessante dingen die me op ideeën brengen. Aan een clean desk zou ik er nooit zijn opgekomen.

Ooit heb ik een science-fictionfilm gezien waarin een nogal atypisch ruimtetuig voorkwam. Doorgaans verplaatsen marsmannen zich in asceptische hightechtoestellen, maar in dit geval hadden de scenaristen er een onoverzichtelijke varkensstal van gemaakt. Daar hadden ze een dwingende reden voor: buitenaardsen hebben geen nood aan orde, Linda. Ze zijn zo superintelligent dat ze zich precies herinneren waar alles ligt. Sinds die film weet ik: orde is voor de dommen. Albert Einstein vond dat ook. Notoir sloddervos. "Als een rommelig bureau wijst op rommelig denken," heeft hij zich ooit luidop afgevraagd, "waarop wijst dan een leeg bureau?" Wanorde is onze natuurlijke staat, Linda. Wie opruimt, wordt minder mens.

Alexander Fleming ging op vakantie en had op zijn Laatste Dag het laboratorium niet opgeruimd. Toen hij terugkwam vond hij in een la een paar beschimmelde boterhammetjes. Die schimmel bleek peniciline te produceren. Rommel kan een nobelprijs opleveren.

Radioreus

Groot interview met Hugo Matthysen in De Morgen. Edwin Brys komt ter sprake.

Edwin Brys maakte "Lunapark" bij Omroep Antwerpen en gaf Hugo Matthysen zijn allereerste schrijfopdracht. Hij verplichtte hem zo zelfstandig auteur te worden. Edwin Brys maakte diep in de jaren '80 "De Walsmachine", een veeldelige radiodocumentaire over de geschiedenis van de wals. De piepjonge ik verzaakte er zijn schoolwerk voor. De Walsmachine leerde me naar muziek luisteren die eigenlijkfeitelijk bij mensen van een generatie ouder hoorde. Een van de eerste dingen die ik deed toen ik bij de BRT ging werken was vragen: meneer Brys, de Walsmachine, hebt u daar geen cassette'tje van? Het moet hier nog ergens slingeren. Edwin Brys maakte "De Groote Magazijnen", een Jongens en Wetenschapachtig programma op Omroep Brabant. Correcter zou zijn, Fillet, om Jongens en Wetenschap een Groote Magazijnenachtig programma te noemen. Edwin Brys maakte Piazza op Radio 1 en Edwin Brys deed nog veel meer.

En dan misspellen die van De Morgen zijn naam. Erwin Briers, mijn god.

Bart De Wever heeft gelijk

Bart De Wever antwoordt op luisteraarsvragen op de RTBF. In een bijzinnetje zegt hij dat de Belgische identiteit werd uitgevonden in de 19de eeuw. Heel juist. Net als de Vlaamse. En vervolgens de Waalse.

Waarschijnlijk - maar nu interpreteer ik - wou Bart De Wever tussen neus en lippen benadrukken dat de Belgische identiteit niet iets is om veel tamtam rond te maken. Heel juist. Net als de Vlaamse. En de Waalse.

A'dam

Voor de olieverfrembrandt moet je naar het Rijksmuseum, daar hangt de Nachtwacht. Wij gingen naar het Rembrandthuis, voor Rembrandt de etser.

De mevrouw die de etsdemonstratie gaf, deed dat zo goed dat ik heimwee kreeg. Ik zet het op mijn lijstje later, als ik tijd heb: opnieuw gaan etsen. En ik neem straks naar Frankrijk een riem papier mee en een potlood.

Op de hoogste etage van het Rembrandthuis zijn tijdelijke tentoonstellingen te zien. Ach ja, denk je dan, eigenlijk kom ik voor Rembrandt, maar allez, we zijn hier nu toch, laat ons rap rap die -hoe heet hij- Horst Janssen even meepikken.

Van mijn sokken geblazen. Een gat in mijn cultuur gedicht. Tot eind augustus. Het is de verplaatsing waard.

Op

Bongobon op. Hilversum bleek de ideale uitvalsbasis voor Amsterdam en Utrecht.

In Utrecht woont Dick Bruna. Ze hebben niet op zijn overlijden gewacht om een museum aan hem te wijden. Met kleine kinderen moet dat fan-tas-tisch zijn. Als je een grote mens bent, kan je beter dat bijna kubusvormige boekje kopen over Bruna's leven en werk. In het museum is ongeveer hetzelfde te zien, maar dan opgehangen aan haakjes aan de muur.

We moeten nog eens terug naar Utrecht, want in het Rietveld-Schröderhuis zijn we niet geraakt. Dat had met prioriteiten te maken: er moest nog een lamp worden gekocht. Dat was dringend en dat Rietveldhuis blijft nog wel even staan. Kent u dat? Bij stukjes en beetjes verbouwen en op de duur niet meer merken dat er nog een paar plinten ontbreken en dat er nog een kamer is die slechts door een peertje wordt verlicht? Dat is nu afgelopen ten huize f.