dinsdag, juli 31, 2007

Engels ontbijt: de waarheid


Let's go all the way antwoordde ik de mevrouw - Rita - van de Bed & Breakfast toen ze me vroeg of ik bij mijn Engels ontbijt worstjes wou en toast en tomaten en eieren - scrambled or poached - en spek en aardappelpannenkoeken. You brave man vond Rita.

Er was inderdaad moed en volharding nodig om mijn bordje leeg te eten. De Britten aan het tafeltje naast ons konden aan ons gezicht zien dat we moeite hadden. Er kwam een gesprek op gang. Waarin wij uiteraard onze continentale verbazing uitten dat zij alle dagen full English breakfast baas kunnen.

Ze moesten lachen. Only on vacation eten ze dat zogezegde typisch Britse ontbijt, vertelden ze, thuis zijn het gewoon cereals en brood. Waarop ik verbaasd naar Rita keek. So you didn't have sausages yourself this morning? Een breed lachende Of course not.

Thee om vier uur is wél waar.

Labels:

maandag, juli 30, 2007

Brook Street, Westminster, London


Jimi Hendrix en George Frederich Händel waren buren. Op 250 jaar na, maar toch. Het adres van Hendrix was Brook Street 23, Händel woonde op 25.

Ik heb wat moeten knutselen om de twee blauwe gedenkborden samen op de foto te krijgen. De baksteenstrook tussen de twee huizen verraadt dat ik een slechts een beginner ben wat betreft de mergefunctie in Photoshop.

De selectiecriteria om zo'n gedenkplaat te krijgen zijn mooi. Genomineerden moeten have made an important positive contribution to human welfare or happiness. Dat lijkt me in orde voor de heren Hendrix en Händel. En ze moeten be recognisable to the well-informed passer-by.

Zo wordt een wandeling door Londen een test how well-informed a passer-by am I. Je ziet Friederich Engels en Charles de Gaule en James Joyce hangen, maar wie zijn Sir Henry Wellcome, Princess Seraphine Astafieva, Lokamanya Tilak, Sir Herbert Beerbohm Tree en Thomas James Cobden-Sanderson? Very well-informed zou een correctere omschrijving zijn van die passer-by, me dunkt.

Labels: ,

Plat


Het had ook kunnen gebeuren terwijl ik over de Antwerpse ring reed aan honderd per uur. De auto had kunnen gaan slippen en ge zult het altijd zien: er zou een vrachtwagen achter mij gereden hebben en een halve seconde later over mij, en die kantelde, en al die slachtvarkens de ring op en over de spoorweg enzo. Nooit geziene files en ontspoorde treinen en allemaal mijn schuld en ik zou dan opdraaien voor de kosten en mijn verdere leven moeten labeuren om die miljoenen af te betalen, als ik al niet dood was ondertussen, ah ja, van die kamion die over mij is gereden daarnet, waar die varkens op zaten.

Ben ik blij dat het gewoon op linkeroever was dat ik platreed, in een stille straat.

Labels:

zondag, juli 29, 2007

Dan maar naar Londen

Cotswold heeft de reputatie het mooiste stukje Engeland te zijn. Eén dag voor ons vertrek overstroomde het daar. Tot in Dover hebben we getwijfeld, maar uiteindelijk hebben we de plannen omgegooid en zijn we naar Londen gereden. In de veronderstelling dat de Cotswoldenaren nu andere besognes hebben dan Belgen in de toeristische watten te leggen.

Ah, Londen... Je kan er boeken kopen, de parken zijn er groen, we zijn er naar Van Gogh gaan kijken, een paar Monetjes gezien, die tekening van Leonardo da Vinci die misschien wel schoner is dan zijn Mona Lisa, de kapotgesneden executie van Maximiliaan van Manet, de kuiltjes boven de billen van Venus en die fantastische onafgewerkte zeezichten van Turner.


Kijk, Rembrandt, zei ik tegen mijn madam. Dat rossige haar, dat snorretje, die pet en die patatneus, typisch. Je herkent hem uit de duizenden. Maar ik ben in affronten gevallen met mijn vermeende kennis van de kunstgeschiedenis. Mijn Rembrandt bleek een zelfportret van Govert Flinck te zijn, zijn beroemdste leerling.

Ik troost me met de gedachte dat The National Gallery tot voor kort zelf ook dacht dat het een Rembrandt was, en dat die van het Rijksmuseum zich ook wel eens vergissen. Bij een oppoetsbeurt een paar jaar geleden kwam de handtekening van Flinck tevoorschijn. Ze hebben het zelfportret voor het gemak toch maar gewoon in de Rembrandtzaal laten hangen.

Labels: ,

zaterdag, juli 28, 2007

Terug


Uit een land waar ze je in je hoedanigheid van voetganger aanspreken als pedestrian. Klinkt toch een beetje als een smerige beschuldiging, vind ik.

Labels:

vrijdag, juli 20, 2007

Poes


Van een poes kan je alleen clichéfoto's maken. Dacht ik. Tot een van de kinderen op een ongewoon moment afdrukte. En kijk...

(De poes is niet van ons, ze logeert enkel. Nee, 't is nog ingewikkelder, maar moet ik dat helemaal uitleggen?)

(Allez vooruit: het betreft een uitgesteld nieuwjaarscadeau van kind 1 aan zijn meter. Die meter is nu nog in Frankrijk dus logeert het cadeautje een paar dagen bij ons. Ondertussen al lang genoeg om ons er lichtjes aan te hechten. En ook al lang genoeg om poes een naam te geven. Knut. Ik was meer voor Hilde, maar ik heb het niet gehaald.)

Labels:

dinsdag, juli 17, 2007

Einde verhaal

Er kruipen vliegen over het duifje. Van die dikke die groenig glanzen. Dat lijkt me een symptoom van overleden zijn. Rest ons nog voor een waardig begrafenis te zorgen.

Labels: ,

...

Het duifken zit er nog steeds. D'r beksken hangt een beetje open. Ik heb ze met d'r oogskens zien knipselen. Lompe, lompe katten, ze verzaken hun natuurlijke plicht. Moet ik dan écht alles zelf doen? Hoe is het mogelijk dat die beesten er zo weldoorvoed uitzien?

Labels: ,

maandag, juli 16, 2007

Ethisch dilemma


Er zit een vogeltje voor de kat onder de druivelaar. Ik denk dat het een jonge duif is. Twee meter verder staat een grote pruimelaar, maar ik zie geen nest. En al zag ik het nest, vermoedelijk heeft het weinig zin om het jong er weer in te zetten.

Het jong piept. Honger vermoedelijk. Of grote schrik. Of alletwee. Wat doen we? Hopen dat de kat snel doet wat katten doen met babyduifjes? Of de spade uit het tuinhuis halen en met een forse klap zelf een eind maken aan het leed? Of hoe wreedheid plots genadig kan lijken. Helaas, voor duivenmoord ontbreekt me de moed.

Labels: ,

zondag, juli 15, 2007

Links


Tot gisteren stonden er in de rechterbalk links naar andere looplogs, maar eigenlijk surf ik daar nooit naartoe. Ze stonden er uit sympathie. Ik heb ze daarnet vervangen door links naar sites die ik bijna dagelijks bezoek en waaraan ik telkens plezier beleef. Let op: ergernis vind ik ook een vorm van amusement.

Labels:

vrijdag, juli 13, 2007

Biotoop koelkast


Ik neem aan dat ook in uw koelkast zich af en toe een vergeten potje blijkt te verbergen. Mijn verbazing over de kleurenpracht won het van mijn walging. Eerst foto, dan vuilbak.

Wat moet een mycoloog weten om de schimmelsoort te kunnen determineren? De aard van de voedingsbodem? Effi licht & fris natuur, 15% vetgehalte.

Labels: ,

woensdag, juli 11, 2007

McCarthy

Terwijl kind 1 naar Dour is vertrokken met kind 2 en kind 3 naar Paul McCarthy gaan kijken. Dat is die opblaaskunst in het Middelheim. McCarthy stond al lang op ons to-dolijstje.


Grappig en goed gevonden enzo, dat wel. Maar ik ben ouderwets in die dingen, ik deel de mening van Gerrit Komrij: kunst moet aan een haakje hangen. Na wat heen en weer gediscussieer met kind 2 en kind 3 ben ik bereid dat aan te vullen met Allez, als het op de schouw kan staan is het ook kunst.

Ik stond alleen met dat standpunt. Tot we in de verte een soort carport zagen staan. Kunst of een carport, vroeg ik. Carport gokten kind 2 en 3. Het bleek kunst te zijn. Waarna wij gezamenlijk tot de volgende definitie kwamen: het is kunst als er een bordje bij staat.

Labels:

Laforce

Zo heette hij. Mijn leraar wiskunde, zijn voornaam ben ik vergeten. Hij schreef een bewijs op het bord en keek dan glunderend de klas in. Ons, barbaren, ontging de schoonheid. Maar Laforce genoot.


Eén keer heb ik het gewaagd om mijn vinger op te steken en verduidelijking te vragen. Laforce draaide zich weer naar zijn bord, wees met twee handen naar zijn bewijs en bulderde: "Zie!". Daar moest ik het mee stellen. Het jaar daarna was hij afwezig wegens stembandknobbels.

Vandaag heb ik met kind 1 wiskunde geoefenend. Merkwaardige producten, driehoeksmeetkundemeting, veeltermen. Wat mij ruim twintig jaar geleden niet lukte, lukte nu wel: ik voelde een zeker wiskundig plezier. Kind 1 ook, maar minder. Hij kijkt vooral uit naar Dour, morgen.

Labels: , ,

maandag, juli 09, 2007

Manieren

Ik zou er tussen twee haakjes toch even op willen wijzen dat de presentatoren van Radio 1 wel degelijk lezen wat er op het forum wordt gepost. Dat is niet altijd even prettig. Ik probeer me sommige luisteraars voor te stellen terwijl ze een bericht zitten te tikken. Ik zie dan figuren met schuim op de lippen, rooie kop, bloeddoorlopen ogen, hamerend op het toetsenbord en ondertussen alle gevoel voor nuance verliezend.


Een tip voor wie zich ergert aan een programma of een stem en die ergernis wil ventileren: stel u voor dat u - ik noem maar iemand - Sven Pichal tegenkomt op café, en dat u van de gelegenheid gebruik maakt om hem wat goede raad te geven.

U zou vast woorden vermijden als ...Sven Pichal een rolletje aan te bieden als kabouter in Kabouter Plop. En let wel, hiermee zal hij zich op korte tijd kunnen verrijken... en ...mijnheer Pichal staat, waarschijnlijk met gekruiste benen, zijn plas op te houden en wordt in deze positie teveel afgeleid door hetgeen om hem heen gebeurd... en ...gastjes met een kermismentaliteit... en ...met moeite het lager middelbaar gehaald... en ...door een bij de VRT werkende vader gepouched bij radio 1...

Ik neem aan dat in al deze gevallen de schrijver zich heeft laten meeslepen door zijn emoties, en dat simpelweg bedoeld wordt: ik hoor die mens niet graag.

Allez, laat eens zien dat u ook beschaafd boos kan zijn. Hier klikken.

Labels: ,

zondag, juli 08, 2007

Afwashit

Respect van Aretha Franklin is een afwashit ten huize Fillet. De vaatwasser is stuk en afdrogen blijkt een plezier met de juiste muziek erbij. De zanglijn van Aretha is te hoog gegrepen, maar het koortje kunnen we ondertussen helemaal meezingen.


Op één detail na. Na de bridge - kent u het nummer, het stukje waar Aretha aar ie es pie ie sie tie zingt - zingen wij zakdoekke, zakdoekke, zakdoekke... Kind 1 vroeg hoe de tekst echt gaat en vader moest bekennen dat hij het niet wist. Waarop kind 2 voorstelde om het eens te vragen aan de lezers van mijn blog.

U kan zich de moeite besparen, ik heb "Respect lyrics" gegoogeld en ze zingen Sock it to me, sock it to me.... Maar ten huize Fillet zal het zakdoekke blijven.

Labels: ,

zaterdag, juli 07, 2007

Zeven zeven zeven


Ik moest even over en weer naar de stad vanochtend. Drie stellen trouwers in paardenspannen voorbij gereden. Gefeliciteerd allemaal, maar zijn jullie er zeker van dat 07/07/07 een geluksdag wordt?

Rastafarians alvast niet. De apocalyps zal plaatsvinden "when two sevens clash". Het einde van de wereld zou dus voor vandaag kunnen zijn, er clashen vandaag zelfs drie sevens.

De rasta's waren ervan overtuigd dat het zover zou zijn op 7 juli 1977. Het Jamaicaanse openbare leven viel stil, de scholen bleven dicht, de ambtenarij zat thuis, de winkeliers hielden de rolluiken gesloten. Maar er gebeurde niks, de volgende dag was het gewoon 8 juli 1977.

Achteraf is gebleken dat 7/7/77 toch desastreus is geweest: op die dag heeft Bob Marley van zijn dokter te horen gekregen dat hij een kwaadaardig melanoom had aan zijn dikke teen. Amputatie was de enige optie. Marley wou daar niet van weten want rasta's hechten veel waarde aan de "integriteit" van hun lichaam. Hij is er vier jaar later aan gestorven.

Labels: ,

vrijdag, juli 06, 2007

Smoutebollen


Vader: Ik weet niet zeker of ik hier graag herkend word.
Kind 1: Da's al gebeurd, ik zag iemand omkijken.
Kind 2: Och, die kunnen dat toch niet navertellen zonder te bekennen dat ze zelf ook op de Sinksenfoor rondliepen.

Labels:

donderdag, juli 05, 2007

Citaat van de dag 3

"Plaatsvervangende schaamte is meestal tijdverlies." (S. Pichal, presentator, heeft gisteren Els Pynoo gezien in Zomer 2007.)

Labels:

dinsdag, juli 03, 2007

Fiscus


De belastingsbrief invullen vind ik vele malen erger dan belasting betalen.

Elk jaar opnieuw is het lijden, altijd het gevoel dat ik fouten aan het maken ben die me vele euro's kunnen kosten, dat ik naief ben dat ik geen beroepskosten aftrek, dat ik getallen in verkeerde vakken inschrijf, dat ik boetes riskeer, dat ik attesten tekort kom en inkomsten over het hoofd zie.

En elk jaar opnieuw denk ik: volgende keer vraag ik hulp bij de personeelsdienst van de VRT, of bij de bank, of bij de belastingdienst zelve. En elk jaar opnieuw wacht ik tot het laatste nippertje en denk ik 24u voor deadline: tja, nu is het te laat, nu kan ik niet meer met goed fatsoen gaan aanschuiven bij een of ander loket. Laat ik het maar weer zelf doen.

Labels:

maandag, juli 02, 2007

De Vrije Minuut


Stel dat u van Radio 1 één minuut zendtijd cadeau kreeg, wat zou u daar dan mee doen? Het is een experiment.

Mail uw mp3'tje naar de.minuut@gmail.com. Alles mag. Er is maar één ijzeren regel: één minuut. Geen seconde meer, geen seconde minder. Nee, er is nog een tweede ijzeren regel: niet boos worden als we er uiteindelijk niks mee doen.

Waarbij ik me bijvoorbeeld afvraag of er voldoende mensen zijn die een microfoontje aan hun computer hebben hangen.

Labels:

zondag, juli 01, 2007

The lost art of murder

Wat een onwaarschijnlijk mooi lied. Uit het gesprek dat volgt leren wij dat op hun volgende CD Bert Jansch zal meespelen met Babyshambles. En ik weet nu eindelijk met zekerheid hoe je Pete Doherty zijn naam moet uitspreken. Dokkedie. Danku, Jonathan Ross.



Voor de volledigheid: het vervolg van het interview.

Labels: ,