Dan maar naar Londen

Cotswold heeft de reputatie het mooiste stukje Engeland te zijn. Eén dag voor ons vertrek overstroomde het daar. Tot in Dover hebben we getwijfeld, maar uiteindelijk hebben we de plannen omgegooid en zijn we naar Londen gereden. In de veronderstelling dat de Cotswoldenaren nu andere besognes hebben dan Belgen in de toeristische watten te leggen.

Ah, Londen... Je kan er boeken kopen, de parken zijn er groen, we zijn er naar Van Gogh gaan kijken, een paar Monetjes gezien, die tekening van Leonardo da Vinci die misschien wel schoner is dan zijn Mona Lisa, de kapotgesneden executie van Maximiliaan van Manet, de kuiltjes boven de billen van Venus en die fantastische onafgewerkte zeezichten van Turner.

Kijk, Rembrandt, zei ik tegen mijn madam. Dat rossige haar, dat snorretje, die pet en die patatneus, typisch. Je herkent hem uit de duizenden. Maar ik ben in affronten gevallen met mijn vermeende kennis van de kunstgeschiedenis. Mijn Rembrandt bleek een zelfportret van Govert Flinck te zijn, zijn beroemdste leerling.

Ik troost me met de gedachte dat The National Gallery tot voor kort zelf ook dacht dat het een Rembrandt was, en dat die van het Rijksmuseum zich ook wel eens vergissen. Bij een oppoetsbeurt een paar jaar geleden kwam de handtekening van Flinck tevoorschijn. Ze hebben het zelfportret voor het gemak toch maar gewoon in de Rembrandtzaal laten hangen.