Mijmerzucht

Binnenkort zal dit op een van de laatste bladzijden van de Weekend Knack staan.

Ken je ze, Linda, die dagen van diepe mijmerzucht? Onbestemde ongelukkigheid, moeilijk te verklaren en nog moeilijker te bestrijden? Af en toe overvalt het me, dat vage verdriet. Wellicht niet toevallig op een vrije dag midden in de week, met het verlaten huis helemaal voor mij alleen en een oceaan van tijd die zich voor me uitstrekt. Teveel leegte is niet goed.

Ik heb nochtans weerstand geboden. De haard aansteken leek een goed begin. De kilte verjagen, dat zou toch moeten helpen? Het werd er alleen maar erger op: staren in het vuur brengt niets voort dan somberte.

Ik maakte koffie en gunde mezelf een scheutje room erbij. Het hielp niet. De krant sprak van onheil van Brussel tot Birma, nog klammig van de motregen buiten. Half elf al, en nog geen woord gesproken.

Ik braadde een konijntje en deed een poging om de dankbaarheid van de thuiskomers straks te voorvoelen. Het hielp niet. Ik zette de dampkap bewust niét aan. Nee, laat de braadgeur het ganse huis maar innemen. Het aroma van laurier, boter, bier en kweepeer – het betrof een experimenteel recept, honing was er ook bij - daar kan mijn weemoed toch niet bestand tegen zijn? Dus wel. Het heeft allemaal niet geholpen.

En die Nick Drake deed er ook geen goed aan. A black eyed dog, he called at my door. A black eyed dog, he knew my name. De Dood, Linda, de Dood, denkt ge ’t ook niet? Er knalde een merel tegen het raam en bleef trillend liggen op de stenen.

Zou het toch die volle maan geweest zijn? Ik geloof daar niet in. Tarrotkaarten, Tibetaanse klankschalen, halfedelstenen, homeopatische druppeltjes en volle manen, ik moet het niet weten. Maar ze stond er wel, de maan. Tot ver in de dag.

Had ik eierstokken, ik stak het daarop.



(Met dank aan The Late Greats. Black Eyed Dog staat op Time of no reply, een verzameling slaapkameropnames en nagelaten werk. Wie nog niks van Nick Drake in huis heeft zou ik eerder Five leaves left aanraden. Of Pink Moon of Bryter Layter.)

Spoorloos

Zullen we er een kwisje van maken, zei Dirk Sterckx, een paar dagen gelelden in FoF. We waren aan het praten over treinen in Europa, en ik vroeg hem iets over Malta. Ze hebben geen spoorweg in Malta, zei Dirk, er zijn twee Europese landen zonder spoorwegen. Ik: ah, welk is het tweede? Dirk: laat dat als kwisvraag voor uw luisteraars...

(Politici die nog bij de omroep gewerkt hebben, we moeten daar voor zijn. Die weten hoe je radio moet maken.)

Bon, ik begin te googelen en stel vast dat Cyprus treinen had maar niet meer heeft. Klaar. Dacht ik, maar een paar luisteraars waren in IJsland geweest. Ook een land zonder treinen.

Awel Sterckx, dat maakt drie. Hoe zit dat? Simpel: als Dirk Sterckx over Europa praat, heeft hij het over de EU, en IJsland hoort niet bij die club.

Zuinige zuiderlingen

Christophe Deborsu blogt over het succes van de Belgische vlag ten zuiden van de taalgrens. De driekleur wordt massaal verkocht, terwijl de hanenvlaggen - zelfs op de Waalse feestdag - in de rekken blijven liggen. Weinig interesse voor het symbool van Wallonië.

Dat heeft te maken met trouw aan het vaderland, schrijft Christophe, maar in Feyten of Fillet voegde hij er nog een tweede reden aan toe: zuinigheid. Een Belgische vlag kost 13 euro, een haan bijna dubbel zoveel, 25 euro.

Noot

De natuur overdrijft. Dit is een gedeelte van de oogst van slechts één boom. Hoe krijg je zo'n berg weggegeten? In brood verwerken is een mogelijkheid. Kraken en zo opeten met wat grof zout. Uitdelen. Aan de koolmeesjes voederen. We hebben nog een mandvol van vorig jaar staan die uitstekend van pas zal komen om de haard mee aan te steken. Erg.

Naar het schijnt staan er in ons land geen notenbomen die ouder zijn dan honderd jaar omdat notenhout uitermate geschikt is om geweerkolven van te maken. In de eerste wereldoorlog is het volledige notenbomenbestand er doorgejaagd. Zeggen ze. Waarbij een mens zich afvraagt wat er zo geweerkolfachtig is aan notenhout?

Kwee

Antieke Griekse bruiden kregen een kweepeer mee in hun bruidsschat, symbool van vruchtbaarheid, garantie voor hitsigheid. Naar verluidt, mijn bron is DEDIKKEVANDAM. Het zou een kwee geweest zijn, de vrucht waarmee Eva Adam heeft verleid.

Wij waren daarvan niet op de hoogte toen we dat boompje plantten. Schone bloemen in de lente en schone vruchten in de herfst, dat was ons enige motief. En de geur! Er buigt zich een zwaar beladen tak over het tuinpad, als je er langsloopt waan je jezelf in een rozentuin die zich van seizoen heeft vergist.

Maar wat doen we er nu mee, met al dat gekweepeer? De confituur viel vorig jaar niet echt in de smaak, ik geloof dat we zelfs nog een potje hebben staan, ergens.

Heren Vederlicht

Vandaag per spoor gaan werken en boek uitgelezen. Danku NMBS, in de auto lukt dat niet. Het was slechts een boekje, toegegeven, 170 bladzijden. Bas Haring, "Voor een echt succesvol leven". Het leest, euh, als een trein. Ik kan er ook niet aan doen.

Bas Haring is een jonge Nederlandse wetenschapper die onwaarschijnlijk helder denkt en formuleert. U zou hem kunnen kennen van "Kaas of de evolutietheorie", waarmee hij een paar jaar geleden de Gouden Uil voor jeugdliteratuur heeft gewonnen.

Simpelen van geest zoals ik gaan ervan uit dat goede eigenschappen overleven, en slechte verdwijnen. Dat blijkt niet te kloppen, weet ik dankzij Bas en de NMBS. Ik zou het u kunnen uitleggen, maar voor je het weet heb je 170 bladzijden, en een proces van de heer Haring wegens plagiaat. Lees gewoon dat boekje.

Een vaststelling uit het boek wil ik toch navertellen. Bas Haring was als student lid van roeivereniging Heren Vederlicht. Hij roeide zichzelf een blessure, ter meerdere eer en glorie van het team. Nu, jaren later, vraagt hij zich af wat hem en zijn ploegmaats bezield heeft. Roeien was zo zwaar dat geen enkele van de vier atleten die aan het begin van het seizoen de boot bemanden, aan het eind nog meedeed. Iedereen werd vervangen wegens op. Dat maakte van het team een topteam. Maar wie won er eigenlijk? Het team, maar niet de individuele roeiers. Wat is daar nu aan? Teams genieten niet van hun succes, dat kunnen teams niet. En de teamleden werden uitgerangeerd, allemaal.

Echt iets voor jou, Geert, voor je dat bobslee-team begint te coachen.

Louis en Mieke Vera

Weer mooi postje van Louis Van Dievel. Bijzonder waar ook, afhankelijk van de afloop van de voorzitterverkiezing zelfs angstwekkend waar.

Louis en Yves

Zeer mooi postje van Louis Van Dievel. Bijzonder waar ook, afhankelijk van de afloop van de regeringsvorming zelfs angstwekkend waar.

Nick Lowe

Ik heb eerlijk gezegd nog niet geluisterd, het bestand is nog aan het binnenlopen: de Amerikaanse publieke omroep NPR heeft Nick Lowe in de studio gehad. Het concert wordt u ter download aangeboden.

Vriend, ge moest al bezig zijn.

Merkwaardig redactioneel dagje (update)

De dag begonnen met een puzzelwerkje: een interview met mezelf. Over de muziek op de nieuwe Radio 1, ik had daarover iets gezegd in het zaterdagse programma Ongehoorde Meningen. Slechts in een bijzin, maar de opdracht van Feyten of Fillet is nu net merkwaardige bijzinnen opvangen en erop doorgaan. Ook als je die bijzin zelf hebt uitgesproken. De presentator van Feyten of Fillet heeft dus de presentator van Ongehoorde Meningen moeten interviewen.

De inhoud was geriskeerd: kritiek op eigen huis. Nu is een van de principes waarmee ik door het leven ga het is beter achteraf om vergeving, dan vooraf om toestemming te vragen, maar toch heb ik mijn knutselwerkje voor alle veiligheid eerst aan de Hoofdredacteur laten horen. Zijn lach was oprecht, dus durfde ik het uitzenden.

Vervolgens naar de diensten van De Gucht gebeld. Er is namelijk iets aan de hand met het Italiaanse Europarlemendslid Mario Borghezio. Die is vorige week gearresteerd op de verboden anti-islambetoging betoging tegen de islamisering van Europa in Brussel. Italië vraagt België om excuses, want een Europarlementslid, dat arresteer je niet zomaar. Volgens Belga Het Belang van Limburg en het Vlaams heeft België die excuses ook aangeboden.

Ik wou weten of dat klopt, of excuses betekenen dat er een fout is gemaakt, of Europarlementsleden mogen betogen als dat verboden is en of Frank Vanhecke ook geen Europarlementslid is. De woordvoerder van de minister hoorde het in Keulen donderen. Hij is zich nog altijd aan het informeren. En zolang er geen geluid uit komt heb je geen radio...

En dan de frats van de dag: een zekere De Kaesstecker verkoopt België op eBay. Dat bleek plots een journalistieke prioriteit: gans Vlaanderen op zoek naar die De Kaesstecker.

Er ging mij een licht op. Op een van de vele weblogs waar ik dagelijks langssurf had ik iets gelezen in de trant van als ik België nu eens op eBay zou zetten. Dat kon geen toeval zijn. Maar op welke weblog? Ik vermoedde Gerrit Six. En ik voelde aan de manier waarop hij draaide en keerde aan de telefoon dat ik goed had gegokt. 's Avonds zat Six/De Kaesstecker in Feyten of Fillet.

-update- Niks geen excuses, zegt Buitenlandse Zaken. Italië heeft ze wel gevraagd, maar niet gekregen.

Collateral damage

Ik weet bij benadering niet hoeveel mensen ik de voorbije twintig jaar heb geïnterviewd, maar er zijn er zeker een paar bij die ontevreden, ongelukkig, boos of een combinatie daarvan zijn geworden. Zonder dat ik me daarvan bewust ben. Woorden kunnen anders overkomen dan je ze bedoeld hebt. Voor een interviewer is dat niet anders. Van twee mensen weet ik het zeker. Francesca Vanthielen en Stef Kamil Carlens.

Bij Francesca liep het mis in een interview over de film Licht. Prachtige film, ik heb mijn lof tijdens het gesprek niet gespaard, maar het was een bijzinnetje over VTM dat verkeerd viel. Heb ik achteraf vernomen. Mijn excuus, Francesca.

En Stef Kamil, tja. Ik formuleerde een vraag over tatouages nogal onhandig, waardoor hij dacht dat ik hem ... nee laat maar. Het zijn van die momenten die je zou willen uitgommen. Maar dat gaat niet zeker? Mijn excuus, Stef Kamil. Ik heb al je platen.

Vandaag had ik Tuur Van Wallendael in Ongehoorde Meningen. Die herinnerde zich alsof het gisteren was dat hij ooit één keer kwaad is geworden tijdens een interview. En hij wordt nooit kwaad. Bij mij wel, jaren geleden. Het was een debat met ik weet niet meer wie, en ik had ik weet niet meer wie teveel spreektijd gegund. Ik was het helemaal vergeten, maar Tuur dus niet.

Het valt te vrezen dat ik ongeweten nog slachtoffers heb gemaakt...

Ah, collega's!

Lisbeth gaat binnenkort bloggen. Dinsdag, heeft ze me daarnet beloofd. Zou Lisbeth gezien hebben dat de online-collega die haar een plek op het web heeft bezorgd denkt dat Lisbeth Liesbeth heet?

Louis blogt, Kris blogt en vele anderen. 't Is allemaal nog maar pas en nog maar pril en ik ben eens benieuwd wie het gaat volhouden.

Siegfried blogt al langer, maar hij laat grote gaten vallen tussen twee postjes. Dat heb je met bedrijfsblogs: dat doe je omdat het je gevraagd wordt, niet vanwege een, euh, innerlijke drang.

Citaat van de dag 5

Papa, als Jezus niét geboren was, zouden CD&V'ers dan ook zo saai geweest zijn? (Kind 1)

Het systeem

Je kan niet eens boos zijn op iemand want de computer was de dader. Ineens, op een zucht voor het begin van de uitzending, was alle muziek verdwenen. Net op het moment dat ik vollebak tekst zat te bedenken. Gevolg: Feyten of Fillet gepresenteerd vanuit een soort vacuum: inderhaast bijeengescharrelde platen, ter plekke verzonnen teksten, op goed geluk gejingeld. En zéér moe uit de studio gekomen.

Feyten, geen Fillet

Vrije dag vandaag, want ik werk op zaterdag. Ik kan dus onbevangen naar mijn eigen programma luisteren. Allez, naar Flip zijn programma eigenlijk.

Kangoeroerechtbank vanmorgen in De Ochtend, goed opgemerkt. En de tegenspraak tussen imam Nordine Taouil in het journaal en Ehsan Jami in Terzake. Staat in de Koran dat ongelovigen en afvalligen gekoeionneerd moeten worden, of niet? Na Flip zijn gesprekje met de imam vrees ik van wel.

Geen klachten, Flip. Over de muziek misschien, waarom val ik mij een buil aan muziek waar niemand zich een buil aan kan vallen?

(Dat roze truitje rechts op de webcam is Katleen. Die staat erbij om Flip gerust te stellen. Regisseren heet dat.)

Latijnus

Aut, enim, et, nec, neque, -que, quia, quod, sed, si, etiam, iam, non, nunc. Kind 3 is met zijn eerste woordjes thuisgekomen. Moeder is een product van het VSO, en heeft dus minimale noties van het Latijn. Vader heeft moderne humaniora gevolgd, die zit erbij en kijkt ernaar. En vraagt zich af waarom ze beginnen met voegwoorden en bijwoorden. De didacticus in mij zou voor zelfstandige naamwoorden kiezen.

Samenspraak

Sinds vorige week doen Linda Asselbergs en ik een heen en weer column in Weekend Knack. Ik heb het nummer van deze week nog niet gezien, maar ik neem aan dat dit er instaat:

Leesloperij

Heel af en toe bots je op gaten in het Nederlands. Woorden die ontbreken. Er zijn voorwerpen waar geen woord voor bestaat. Het met-plastic-verstevigde-uiteinde-van- een-veter bijvoorbeeld. En er zijn activiteiten die geen naam hebben.

Bij gebrek aan woord zal ik mijn bezigheid van gisteren moeten omschrijven. Ik kwam uit de Fnac met weer veel te veel boeken in mijn rugzak, en ik moest naar het Noordstation, de Vooruitgangstraat door. Dat is een vervelend stukje Brussel. Niks te zien. Dus ben ik al wandelend aan mijn nieuwe boeken begonnen.

Hoe noemen we dat, Linda? Straatlezen? Wandellezen? Boekstappen? Ik hou het op leeslopen, dat lijkt mij het mooist. Ik ben dus even een leesloper geweest.

Leeslopen is niet eenvoudig. Je moet je aandacht verdelen over de tekst en je omgeving. Je moet hindernissen vermijden, je aan de verkeersregels houden, én onderdussen mag je de draad van het verhaal niet kwijt geraken. Oefening zal ook in dit geval wel kunst baren.

Ik ben slechts een beginner, maar een paar dingen zijn me nu al duidelijk geworden. Erg handig is de zogenaamde haas. Je kiest iemand die dezelfde richting uitgaat en je loopt in zijn spoor. De leesloper beweegt zich trager dan gemiddeld, kies dus bij voorkeur iemand die al wat ouder is en slecht ter been. Hou precies genoeg afstand, zodat de hielen van je haas nog nét in je gezichtsveld vallen. Vertraagt de haas, dan vertraag jij ook, want vermoedelijk nader je de verkeerslichten van de Rue des Charbonniers.

De Vooruitgangstraat is prima oefenterrein voor de beginnende leesloper. De straatstenen hebben er twee kleuren. Achter je boek zie je vaag een donkergrijze stoepstrook langsglijden, als je die volgt weet je zeker dat je veilig bent.

Veilig voor het autoverkeer, bedoel ik. Want je moet de stoep delen met andere voetgangers en daar tegenaan botsen zou gênant zijn. Maar, Linda, mijn beperkte ervaring leert me dat het ontwijken van die voetgangers kinderspel is. De andere stoepgebruikers schijnen te beseften wat er aan de hand is: ze houden er rekening mee dat ik niet uitkijk en dat ik gewoon rechtdoor loop. De mensen wijken uiteen voor de leesloper. Ik denk dat het zelfs in de Nieuwstraat tijdens de solden goed zou afgelopen zijn.

Het ware gevaar is dat er een tweede leesloper opduikt, in de tegenovergestelde richting. Die dreiging is voorlopig theoretisch, leesloperij is een marginaal verschijnsel. En ik ben er tamelijk gerust in dat een botsing tussen twee leeslopers enkel tot vrolijkheid zou leiden, wellicht zelfs tot een prettig gesprek over literatuur en wie weet tot een levenslange vriendschap.

Ondertussen in de Volkskrant

Hihi.

Meningen

Ik heb ze hoe langer hoe minder. Wel principes, die hebben als grote voordeel dat je ervan kan afwijken. Maar meningen, nee, pas daar mee op. Begint niet elk zwartwit denken met een piepklein meningetje? En is het vandaag geen 11 september? Het begint met een mening en het eindigt met buskruit.

Ongehoorde Meningen, elke zaterdagmiddag op de nieuwe Radio 1. Het overkomt me.

De krantencommentaren

In De Morgen geeft Liesbeth Van Impe een slecht raport aan Feyten of Fillet. Twee sterren, dat staat voor middelmatige radio. "een vaag idee dat staat of valt met de concrete uitwerking, waarbij vallen de meest waarschijnlijke optie is." Niet echt prettig om lezen.

Karel Michiels in De Standaard is wel mee: "...woensdag heb ik er het televisiejournaal voor laten schieten en donderdag was ik blij dat ik in de auto zat. Dit is het soort mediaprogramma dat we eigenlijk allang op televisie zouden moeten hebben, met een kwinkslag en de nodige dosis ironie (...) en toch informatief en verhelderend. (...) Ik denk dat ik het tv-journaal van zeven uur in de toekomst nog vaker zal missen."

Tot zover de krantencommentaren. Nu het beursbericht nog.

Citaat van de dag 4

Morgen heb ik examen joga. Ik loop er helemaal gestresseerd van rond. (Auteur wenst anoniem te blijven.)

Place Meiser

Loers ja, loers. Jaloers. Op het stukje dat Bvlg heeft geschreven over het Meiserplein.

Eigen plek

Het clean deskprincipe, weet u nog? 's Avonds laat je je bureau netjes achter, want de volgende morgen zit je mogelijk op een andere plek.

Na twee weken op de nieuwe Nieuwsvloer wordt me stilaan duidelijk dat het slim is van 's avonds een hoop rommel op je clean desk te laten liggen. De kans dat je 's morgens gezellig weer op je vertrouwde plek terecht kan wordt zo spectaculair verhoogt verhoogd.

Vaststelling twee: een dubbel computerscherm is één dag lang geweldig. En dan betrap je jezelf op de gedachte dat je schermruimte tekort komt. Had ik er maar drie.

Knack Weekend

Vanaf deze week doen Linda Asselbergs en ik een heen en weer column in Knack Weekend. Linda deed deze keer de heen, hieronder mijn weer. 't Is dat zulks auteursrechtelijk moeilijk ligt, anders zou ik Linda's werkstukje ook posten.

Luid hoongelach werd mijn deel toen ik in de huislijke kring vertelde wat het onderwerp van onze eerste heen-en-weer column was. De diepere betekenis van de kleuren mijner hemden. Papa, kan het je eigenlijk schelen welke kleur je hemd heeft? Nee dus. Ik trek aan wat bovenaan het stapeltje ligt. Ik moet je ontgoochelen, Linda, dat vermiljoenrode hemd waarin jij me hebt betrapt is echt geen statement, maar toeval. Maar je vraag verplicht me tot iets wat ik nog nooit heb gedaan: nadenken over hoe ik gekleed loop.

Ik heb zes hemden. Ik sta met de laptop bij de kleerkast en ik tel: vijf broeken, twee truien en drie paar schoenen - waarvan een paar dringend naar de schoenmaker moet. Doe daar nog een stapel t-shirts bij, ondergoed en sokken, en we zijn klaar. Of toch bijna, beneden heb ik nog twee jassen aan de kapstok hangen. Dat is het, meer heb ik niet nodig om vestimentair het leven door te komen.

Karig. Mensen die beter dan ik passen in het profiel van de Weekend Knacklezer zullen wellicht medelijden voelen. Maar vergis u niet, beste lezer. Zij die uit mijn povere kleerkast menen te kunnen concluderen dat ik niet om kleren geef, zij dwalen. Het tegendeel is waar. De schaarse kledingsstukken die ik heb, koester ik. Al zijn ze niet kostbaar en niet exclusief, ze liggen mij na aan het hart. En dat is nu net het probleem, beweren mensen die het goed met me menen: ik kan er geen afscheid van nemen. Mijn oude spullen mogen uit de mode zijn, kapot en verschoten, het deert me niet. Kleren zijn pas mijn kleren als ze versleten zijn. Een oud hemd is een stuk van mijn lichaam geworden, mij haast zo dierbaar als mijn eigen vel. En - laat ik maar even ouderwets ingaan tegen de hype van de plastische chirurgie - ik vind dat je een lichaamsdeel niet inruilt voor een nieuw, zelfs niet als dat er beter uitziet. Met een hemd of een broek is dat niet anders.

Bij het winkelen volg ik een eenvoudige strategie: ik ga op zoek naar kleren die lijken op de kleren die ik heb. Dat bespaart me een hoop geloop en getwijfel. Ik loop sinds jaar en dag op simpele, suede schoenen die je niet hoeft te poetsen, ik zie geen reden om me iets modieuzers aan te schaffen. En waarom er na de 501 zo nodig nog designerjeans moest uitgevonden worden, het is me een raadsel.

Ja Linda, ik ben zo iemand die twee of drie hemden inslaat als hij er eentje naar zijn smaak heeft gevonden. Zodoende heb ik heb wel eens de fout gemaakt drie identieke hemden te kopen. Hetzelfde model, dezelfde kleur. Het leek alsof ik nooit van hemd wisselde. Ik liep dagenlang met schijnbaar dezelfde uitdossing rond, op de duur gingen mijn collega’s in een boogje om me heen. Niet omdat ik stonk, maar omdat ze dàchten dat ik stonk. Dat probleem is opgelost sinds ik mijn hemden koop in verschillende kleuren, waaronder inderdaad vermiljoenrood. De andere zijn petroleumblauw, mosgroen en de klassiekers wit, zwart en grijs. Sindsdien hoeft aan mijn hygiënische normen en waarden niet meer worden getwijfeld.

Zullen we het nooit meer over kleren hebben, Linda?

De knuppells

Een el te weinig, dat valt me tegen van de Knack.

En Flickr is kapot, dat valt me tegen van Flickr. Qua illustratie is het dus even geduld en zonder illustratie is dit bericht niet te vatten. Het is me wat.

-update Gerepareerd!

F.O.F.

6u51. Welke zot blogt er nu om 6u51? Nieuw levensritme. Heeft met de vernieuwde Radio 1 te maken. Feyten of Fillet loopt tussen 19 en 20 uur, mijn vrije tijd bevindt zich vanaf heden aan het begin van de dag. Bloggen, boontjes kuisen, droogkast laden, volkorenbloem gaan h... U heeft daar geen zaken mee, eigenlijk.

Het zal mij overigens benieuwen wat jullie vinden van de nieuwe Radio 1. Spreek vrijuit, ik bereid me voor op het ergste, in het volle besef dat verandering weerstand oproept en dat mensen meer van hetzelfde willen.

De lezers van De Standaard vinden het allemaal maar niks. Ik wou dat we drie weken verder waren, dan pas kan je zo'n vernieuwing écht beoordelen.

De mens achter de stem

De Morgen heeft Johan Janssens geïnterviewd. Wisten ze daar dat Johan vandaag exact 40 jaar bij de VRT werkt? Of belden ze hem omdat hij vanochtend een merkwaardige draai gaf aan het weerbericht, en vertelde hij spontaan over zijn jubileum?

Van alle nieuwslezers ligt Johan me waarschijnlijk het nauwst aan het hart. Heerlijke stem enzo, maar vooral een interessante man. In veelerlei opzichten. Van 1 mei tot 31 oktober leest hij het nieuws in korte broek, weer of geen weer. Ik heb er hem nog nooit naar gevraagd, maar ik denk dat het een princiepskwestie is. Van mei tot oktober hoort het mooi weer te zijn, dus korte pijpen.

Johan is de kampioen van kletsen en zeveren tot het allerlaatste momentje. In de oude radiostudio's kwam de nieuwslezer tijdens de reclame naast de presentator zitten. We hadden dan een minuut of twee om wat te praten, altijd met een half oog op de klok. Als je de secondenwijzer naar het uur ziet tikken, moet je het gesprek afronden, de microfoon openschuiven en het nieuws beginnen lezen. Johan koetjes-en-kalft tot in de allerlaatste seconde en zegt dan superprofessioneel Het is elf uur, het nieuws.

Een stadslegende - of beter een omroeplegende - die de ronde doet: Johan verbergt geheime boodschappen in zijn nieuwsberichten. Naar het schijnt, hé. Het is misschien niet waar, maar het wordt in de VRT-gangen voor waar verteld. Als hij afsluit met dat was... ...het nieuws weten ze thuis dat hij recht naar huis komt en dat de patatjes mogen opgezet worden. Als hij zegt dat... ...was het nieuws heeft hij nog werk en kan het wat later worden. Zeggen ze.

Sept

De maanden met pt schijnen het best te zijn voor grote veranderingen bij radiozenders. Maar het is slecht voor de nachtrust. Nog twee nachtjes wakker liggen.

Via Hanenwurger. En leve Gummbah.