Collateral damage

Ik weet bij benadering niet hoeveel mensen ik de voorbije twintig jaar heb geïnterviewd, maar er zijn er zeker een paar bij die ontevreden, ongelukkig, boos of een combinatie daarvan zijn geworden. Zonder dat ik me daarvan bewust ben. Woorden kunnen anders overkomen dan je ze bedoeld hebt. Voor een interviewer is dat niet anders. Van twee mensen weet ik het zeker. Francesca Vanthielen en Stef Kamil Carlens.

Bij Francesca liep het mis in een interview over de film Licht. Prachtige film, ik heb mijn lof tijdens het gesprek niet gespaard, maar het was een bijzinnetje over VTM dat verkeerd viel. Heb ik achteraf vernomen. Mijn excuus, Francesca.

En Stef Kamil, tja. Ik formuleerde een vraag over tatouages nogal onhandig, waardoor hij dacht dat ik hem ... nee laat maar. Het zijn van die momenten die je zou willen uitgommen. Maar dat gaat niet zeker? Mijn excuus, Stef Kamil. Ik heb al je platen.

Vandaag had ik Tuur Van Wallendael in Ongehoorde Meningen. Die herinnerde zich alsof het gisteren was dat hij ooit één keer kwaad is geworden tijdens een interview. En hij wordt nooit kwaad. Bij mij wel, jaren geleden. Het was een debat met ik weet niet meer wie, en ik had ik weet niet meer wie teveel spreektijd gegund. Ik was het helemaal vergeten, maar Tuur dus niet.

Het valt te vrezen dat ik ongeweten nog slachtoffers heb gemaakt...