Knack Weekend

Vanaf deze week doen Linda Asselbergs en ik een heen en weer column in Knack Weekend. Linda deed deze keer de heen, hieronder mijn weer. 't Is dat zulks auteursrechtelijk moeilijk ligt, anders zou ik Linda's werkstukje ook posten.

Luid hoongelach werd mijn deel toen ik in de huislijke kring vertelde wat het onderwerp van onze eerste heen-en-weer column was. De diepere betekenis van de kleuren mijner hemden. Papa, kan het je eigenlijk schelen welke kleur je hemd heeft? Nee dus. Ik trek aan wat bovenaan het stapeltje ligt. Ik moet je ontgoochelen, Linda, dat vermiljoenrode hemd waarin jij me hebt betrapt is echt geen statement, maar toeval. Maar je vraag verplicht me tot iets wat ik nog nooit heb gedaan: nadenken over hoe ik gekleed loop.

Ik heb zes hemden. Ik sta met de laptop bij de kleerkast en ik tel: vijf broeken, twee truien en drie paar schoenen - waarvan een paar dringend naar de schoenmaker moet. Doe daar nog een stapel t-shirts bij, ondergoed en sokken, en we zijn klaar. Of toch bijna, beneden heb ik nog twee jassen aan de kapstok hangen. Dat is het, meer heb ik niet nodig om vestimentair het leven door te komen.

Karig. Mensen die beter dan ik passen in het profiel van de Weekend Knacklezer zullen wellicht medelijden voelen. Maar vergis u niet, beste lezer. Zij die uit mijn povere kleerkast menen te kunnen concluderen dat ik niet om kleren geef, zij dwalen. Het tegendeel is waar. De schaarse kledingsstukken die ik heb, koester ik. Al zijn ze niet kostbaar en niet exclusief, ze liggen mij na aan het hart. En dat is nu net het probleem, beweren mensen die het goed met me menen: ik kan er geen afscheid van nemen. Mijn oude spullen mogen uit de mode zijn, kapot en verschoten, het deert me niet. Kleren zijn pas mijn kleren als ze versleten zijn. Een oud hemd is een stuk van mijn lichaam geworden, mij haast zo dierbaar als mijn eigen vel. En - laat ik maar even ouderwets ingaan tegen de hype van de plastische chirurgie - ik vind dat je een lichaamsdeel niet inruilt voor een nieuw, zelfs niet als dat er beter uitziet. Met een hemd of een broek is dat niet anders.

Bij het winkelen volg ik een eenvoudige strategie: ik ga op zoek naar kleren die lijken op de kleren die ik heb. Dat bespaart me een hoop geloop en getwijfel. Ik loop sinds jaar en dag op simpele, suede schoenen die je niet hoeft te poetsen, ik zie geen reden om me iets modieuzers aan te schaffen. En waarom er na de 501 zo nodig nog designerjeans moest uitgevonden worden, het is me een raadsel.

Ja Linda, ik ben zo iemand die twee of drie hemden inslaat als hij er eentje naar zijn smaak heeft gevonden. Zodoende heb ik heb wel eens de fout gemaakt drie identieke hemden te kopen. Hetzelfde model, dezelfde kleur. Het leek alsof ik nooit van hemd wisselde. Ik liep dagenlang met schijnbaar dezelfde uitdossing rond, op de duur gingen mijn collega’s in een boogje om me heen. Niet omdat ik stonk, maar omdat ze dàchten dat ik stonk. Dat probleem is opgelost sinds ik mijn hemden koop in verschillende kleuren, waaronder inderdaad vermiljoenrood. De andere zijn petroleumblauw, mosgroen en de klassiekers wit, zwart en grijs. Sindsdien hoeft aan mijn hygiënische normen en waarden niet meer worden getwijfeld.

Zullen we het nooit meer over kleren hebben, Linda?