Lijst, onvolledig

Lijstjestijd. Beste dit van 2007, slechtste dat. Volgende week gaat Michael Robberechts mij vragen naar de beste CD van 2007. Dat is een vraag die wringt. Alsvolgt.

Vroeger, in het vinyltijdperk, vond je in de platenwinkel bijna uitsluitend tamelijk recente platen. Ik herinneren me dat ik begin jaren '80 echt heb moeten zoeken om Sergeant Peppers of Layla te vinden. Ten tijde van de CD verbeterde dat, oud gerief werd digitaal opnieuw uitgebracht. Thanstijds, in de interneteeuw, vind je gewoon àlles en onmiddellijk.

Bijgevolg heerst er chronologische chaos in mijn muziekverzameling. Ik heb mijn aanwinsten van de voorbije 12 maanden eens bekeken en daar zitten zelfs opnames uit de jaren '20 tussen. Als Michael wil weten welke plaat de grootste indruk op me heeft gemaakt, gaan we dicht in de buurt van de Tweede Wereldoorlog uitkomen, denk ik.

Nog een bedenking. Het begrip "beste CD" is een anachronisme. Ik luister per iPod, liedje per liedje, impulsief en associatief shuffelend van hot naar haar. Jammer voor artiesten die hun plaat zorgvuldig opbouwen en de nummers in een artistiek verantwoorde volgorde puzzelen. Dat is verloren moeite, CD's worden niet meer als geheel beluisterd.

Dus Michael, tussen mijn favoriete platen van 2007 zit veel oud spul, en losse liederen.

(...een halve dag later...) Dju, dat valt tegen. Veel te veel. Ik wil een wekelijks radioprogramma van een uur. Maar alla, laat me proberen.

Veel blues. Bad Bad Wiskey van Amos Milburn bijvoorbeeld. Uit 1950. Tot mij gekomen via Theme Time Radio Hour, het radioprogramma van Bob Dylan, de ervaren gids is ervoor aan het zorgen dat mijn muzikale smaak week na week ouderwetser wordt. Danku Dylan voor Sherman Williams, Pee Wee KIng, Hot Lips Page, Sister Rosetta Tharpe, The Stanley Brothers, The Louvin Brothers, The Maddox Brothers, The Bailes Brothers, The Monroe Brothers, The Delmore Brothers en de Davis Sisters.

Can't see baby van Buddy Guy uit de CD Blues Singer. Bijna onhoorbaar beplinkeplonkt Buddy een akoestische gitaar. Het lijkt niet de bedoeling dat iemand luistert. Hij zingt voor zichzelf. Misschien ook voor die ene madam waarover dit lied zal gaan. En dan haalt hij uit met zijn hoogste falsettostem. Blij dat ik mag meeluisteren. In dezelfde categorie: Judy Roderick, Woman Blue uit 1965.

Veel oude jazz. Princess Poo-Poo-Ly Has Plenty Papaya van Nellie Lutcher. Ik kende die mevrouw niet, tot ze in juni dood ging. Jazz uit de tijd dat jazz en humor nog geen tegengestelde begrippen waren. Tegenwoordig wordt er in dat genre niet meer gelachen. Als ze jazz spelen, heten muzikanten plots musici. Verdacht. Maar Nellie Lutcher is geestig en een aanrader. U zou ze kunnen kennen van Fine Brown Frame.

Veel stokoude country, maar ik ga u daar niet mee lastigvallen, het betreft hier een afwijking, ik besef dat. Hetzelfde geldt voor de zware dub in mijn verzameling.

Straf, en veel naar geluisterd: The Rosewood Thieves. Meer nog naar hun From the Decker House dan naar hun recentste EP, Lonesome. The Foxburry Hot Tubs. Jeremy Fisher - Goodbye Blue Monday. Chuck Prophet - Soap & Water. Levon Helm - Dirt Farmer. Nick Lowe - At My Age. Leeroy Stagger - Depression River. Boo Hewerdine & Darden Smith - Evidence. Vic Chesnutt - North Star Deserter. Jeremy Fisher - Goodbye Blue Monday. Leeroy Stagger - Depression River. Net ontdekt: Le Chant des Vahines van Astrid, uit haar CD Akap. Minimalistischer kan niet. Enkel een meisjesstem en kleine liedjes. Ik heb dat graag. En Amy Winehouse natuurlijk, maar dat is geen nieuws. En Pete Doherty.



Maar als Michael mij maar één liedje laat kiezen, dan wordt het de originele acapella-versie van Hit The Road Jack van Percy Mayfield. Stokoud, maar pas dit jaar in mijn schoot geworpen.

Zoeken (update)

Merkwaardig zoektermen ingetikt door bezoekers van deze blog:
-Kuiltjes boven billen
-Leven en werken in Bulgarije
-Codex Sari Marijs
-Catechrese
-Borsten en billen
-Heft aan de luit
-Waar zit de milt
-Bijna verboden naakt
-Best hamburger in town
-Septentrionaal
-Heer mag ik bij u komen?
-De Pfaffs huisnummer
En? Hebt u gevonden wat u zocht?

-update- Oeps, de zoekterm stekedoorntje levert slechts één hit op. Bij mij. Waarschijnlijk omdat in de correcte tekst van sneeuwwitvogelken sprake is van een stekeldoorntje, din don deine. Maar toch, zo'n zoekterm met slechts één hit, worden daar geen prijzen voor uitgereikt?

Misheard lyrics

Aawisj joe eu verie wisjwisj
Aawisj joe eu verie wisjwisj
Aawisj joe eu verie wisjwisj
en een ouwe Chinees!

Pestkankerteringkerstzootje

Heerlijk Kerstlinkje via Wim de Bie. Geen acteurs. Documentaire op de Nederlandse commerciële zender SBS6. Het leven zoals het is in Rotterdam, opgetekend door regisseur Roy Dames.



De "Van 0 naar 42 kilometer"-redactie wenst u een zalig Kerstfeest.

Snood plan

Kerstfeest overmorgen. We komen een paar stoelen te kort en een ronde tafel extra zou ook van pas komen. Als we die nu eens zouden gaan halen bij Ikea? En volgende week brengen we ze terug, wegens toch niet zo goed passen in ons interieur.

Koorts

Maar voor een presentator telt dat niet. Zweterig achter de microfoon, instorten is voor na de uitzending.

Ik ga zometeen Bart Tommelein en Etienne Schouppe verwelkomen. Beleefd mijn zieke hand toesteken. Ze gaan die schudden, ge zult het zien. Mijn virussen en bacteriën zullen de hunne worden.

En volgende week ligt de halve CD&V en de Open VLD kamerfractie ziek te bed.

Ongehoorde Meningen

Morgen komen de Ongehoorde Meningen van u. Allez, dat hoop ik toch, anders zal het maar stillekes zijn tussen 12 en 1 op Radio 1.

We hebben een regering, maar moeten we daar nu blij mee zijn? Hebt u er vertrouwen in? Kunnen we op beide oren slapen? Of bent u de pedalen kwijt en kan het u allemaal niet veel meer schelen? Of nog erger: zijn we bedrogen?

Etienne Schouppe en Bart Tommelein komen, de ene is voorzitter van CD&V, de andere is fractieleider voor Open VLD in het federale parlement.

Mail uw gedacht naar ongehoordemeningen@radio1.be. Als u tijdens de uitzending gebeld wil worden moet u uiteraard uw telefoonnummer vermelden.

Nog een paar stylistische tips:
-Hou het kort, want de presentator - ik - moet zeer snel kunnen oordelen of een mail interessant is. Die arme mens moet ondertussen ook de verkeersinformatie in de gaten houden, platen afkondigen, afspraken maken met de technicus en beleefd zijn tegen zijn gasten.
-Hou het kort, want lange epistels worden niet voorgelezen.
-Blijf ter zake en maak het concreet. Een anecdote, een citaat, dat zijn dingen die werken. Maar nog eens: hou het kort.

Achterbank

(Kind 1) En toen... Zeg, is er eigenlijk iemand naar mijn uitleg aan het luisteren?
(Kind 2) Ik niet.
(Kind 3) Ik ook niet eigenlijk.
(Kind 1) Dan vertel ik het niet.
(Kind 2) Jawel jawel, we zullen zwijgen.
(Kind 1) ...
(Kind 3) Weet je wat het betekent als je niks vertelt?
(Kind 1) ...
(Kind 3) Dan weet je het niet.
(Kind 1) Weet je wat het is als ik niks vertel? Dan weten jullie het niet.
(Kind 2) Pfft.
(Kind 3) Awel, mij interesseert het al niet meer.
(Kind 1) Ok, ik zal het vertellen.
(Kind 2 en Kind 3) Jeuj!
(Kind 1) Of nee, toch niet.

Bokitoproof

Hét Nederlandse Woord van het Jaar 2007 is dus Engels?

Tafelgesprek

(Vader) Aap van een kind!
(Kind 1) Kind van een aap!

And she's buying a dinges (bis)

Het genadeschot voor die ene meneer die niet kon verdragen dat Feyten of Fillet een verknipte versie van Stairway to Heaven droei:



Dankuwel 16 small stones.

Keith

Hij is jarig. 64.

De Stones zijn het best als Keith zingt.
Ik vind de Stones het best als Keith zingt.
Ik vind The Beatles het best als Keith zingt.

De Laatste Blog

De Laatste Show was een beetje slapkes vandaag. Maar hun blog maakt veel goed (Link hersteld). Spijtig dat ik hem pas vandaag heb ontdekt, want donderdag was het ook al een kwikkelkwakkeluitzending. Komaan Frieda, ge kunt het. Het land rekent op u.

Nick Drake

In plaats van naar Thuis en Viva Victoria te kijken, kunnen we vanavond beter naar Exit luisteren. Want het zal daar gaan over Nick Drake.

Wie Nick Drake niet kent lope nu - nu! - naar de winkel en kope daar zijn drie platen: Five Leaves Left, Bryter Layter en Pink Moon. Nee, niet tegenpruttelen over inflatie en verminderde koopkracht. K-o-p-e-n.

Wie Nick Drake wel kent en bijgevolg denkt dat hij vanavond niet hoeft te luisteren omdat hij toch alles van de man in huis heeft: u vergist zich. Tom Barman, loftrompetist, zal in Exit zijn instrument steken over Nick Drake.

Verkiezingen (update)

Het ging over nieuwe verkiezingen in Ongehoorde Meningen. Niet dat daar al sprake van is, maar we wilden dat balletje toch eens opgooien.

Niemand spreekt het V-woord luidop uit, al hoor je het in de coulissen van het politieke theater wel eens fluisteren. Alleen Jean-Marie Dedecker toetert er hardop over, ook in Ongehoorde Meningen daarnet. Dedecker is niet goed in fluisteren, dat ligt niet in die mens zijn natuur.

Er staan wetten in de weg en praktische bezwaren maar die zijn niet onoverkomelijk, zei politoloog Stefaan Walgrave. En er is het argument dat er volgens de peilingen weinig zal verschuiven. Dat vind ik raar, ik kan dat nauwelijks geloven. Of denkt iedereen net als ik: ik blijf bij mijn gedacht, ik ga weer op dezelfde stemmen. Maar al die andere kiezers, die moeten nu toch inzien dat ze verkeerd zaten op 10 juni?

Een volstrekt onwetenschappelijke enquète hieronder in de comments: zou u vandaag anders stemmen dan een half jaar geleden? Met het uitdrukkelijke verzoek enkel over uzelf te schrijven, en niet iets in de trant van die onnozelaars die voor x of y hebben gestemd enzovoort. Want dat escaleert. En avant la musique/vooruit de muziek.

-update- Het is maandagochtend ondertussen. Van de twintig respondenten is er slechts één die vandaag bij nieuwe verkiezingen anders zou stemmen dan op 10 juni. Zijn er statistici in de zaal die hierover meer kunnen zeggen dan dat mijn staal erg klein is?

Slaapkop

Bizarre verhalen van Randall. Hier een voorproefje. En binnenkort ook hier.

Maar zo'n voorproefje is misschien niet nodig: vertrouw op mij, vrienden. Ik was bij de uitverkorenen die over Randalls schouder mochten meekijken naar de genese van zijn Slaapkoppen. Aanrader. Nu te koop.

Morgen Randall in de krant, dit weekend Randall in Turnhout, vanaf maandag Randall in boekhandel Limerick in Gent.

Avondje theater

Om redenen van lafheid en om later bepaalde mensen nog onder ogen te kunnen komen zal ik de titel van het stuk verzwijgen. Dankzij af en toe een stoempeke van mijn madam heb ik niet gesnurkt. De grote Pol Arias heeft me verteld dat hij heel vaak heeft geslapen in diverse cultuurtempelen.

Dief

Ik wou een column schrijven over de voordelen van rijden met geblutste auto's. Maar teksten hebben een eigen wil en soms schrijven ze zichzelf. Dit staat vandaag ook in Weekend Knack, alwaar u ook het wederwoord van Linda Asselbergs vindt.

Ik zou kunnen pleiten dat de ochtend nog een beetje schemerig was, en ik niet geheel wakker. Dat ik met mijn gedachten bij de lekkende kraan zat in het berghok en bij ander klein ongemak. Dat ik aan Afganistan liep te denken, Darfour, Kyoto, de regeringsvorming. Het zou gelogen zijn. Enkel dat lek en de schemer speelden me waarlijk parten, zo vroeg op de dag laten de wereldproblemen me betrekkelijk koud.

Ik zou kunnen pleiten dat niets zo hard op een grijze Ford Focus lijkt als een andere grijze Ford Focus. Ik was er werkelijk van overtuigd dat het mijn eigen auto was waarmee ik probeerde weg te rijden, geloof me Linda. Maar mijn sleutel paste dus niet. Ook niet bij de tweede poging. Ook niet toen ik naar de andere kant probeerde te draaien – ik twijfel geregeld of het rechts- of linksom moet.

Was ik naar de bakker gereden zoals het hoort, met de fiets, dan was er niks aan de hand geweest. Maar hoe gaat dat op een herfstige ochtend? Je schenkt jezelf voorafgaand vergiffenis en je kiest voor je gemak. Je rijdt gemotoriseerd naar het eind van de straat. Wat ik al zei: Kyoto laat me betrekkelijk koud, zo vroeg op de dag. Twee lang grof, gesneden alstublieft. En daarna moet ik me dus vijftien meter hebben vergist.

Het besef dat ik met mijn sleutel in iemand anders zijn sleutelgat aan het morrelen was, doet me verstijven. Rondkijken. Betrapt of niet betrapt? Is er iemand? Verdomme, er is iemand. Heeft ze het gezien? Ze heeft het gezien. Is het haar auto? Nee, gelukkig niet. Uit haar boodschapentas steekt een prei.

Ik probeer zo gewoon mogelijk weg te wandelen, doodgemoedereerd. Nonchalant kijk ik nog even in een etalage, voor ik naar mijn eigen auto stap. Die met de blutsen. Buurman kwam een paar maanden geleden met een iets te ruime bocht onze straat ingereden en is in de flank van mijn geparkeerde auto terechtgekomen. Excuses enzo, hij wou probleemloos de garagekosten betalen. Maar ik heb mijn schouders opgehaald. De deuk zit er nog altijd in. Een auto met blutsen is de ware luxe, Linda. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over een kras meer of minder. En ze stelen hem niet.

Sleutel past. Mevrouw met prei loopt door. Ik rij weg. Niks gebeurd.

And she's buying a dinges

Maandagavond was Led Zeppelinavond, niet alleen in Londen.

Feyten of Fillet heeft Stairway to Heaven gedraaid, maar dan wel in de "short attention span"-versie. Want, vrienden, geef nu toe: die acht minuten van het origineel, dat is overdreven. Hier is het bewijs, met wat handig knip en plakwerk Stairway teruggebracht tot zijn essentie. Honderd seconden volstaan.

Vandaag boze mail gekregen van iemand wiens naam ik niet zal noemen. Dat het een schande is. Dat we een meesterwerk hebben verminkt. Dat we ons diep zouden moeten schamen. En-dat-allemaal-met-ons-belastingsgeld-meneer!

Vermoeiend. Het was maar om te lachen.

Korte berichten: Foxboro Hot Tubs - update

Sinds 24 uur op repeat in de iPod: Stop Drop And Roll!!! van Foxboro Hot Tubs. Jongens toch!!! Wat jammer dat Radio 1 is vernieuwd!!! Anders zouden we er nogal een boenk op geven!!! En helemaal gratis te duimloden!!!

En dat het een marketingtruuk is kan me geen lap schelen!!!

-update- Ja, lap. We zijn vier dagen verder en dat downloaden lukt al niet meer. Je komt op een soortement klok terecht, wat ons doet hopen dat het hier een tijdelijk onderbreking van de muzikale vreugde betreft. Het internet is aan de snellen.

Korte Berichten: RIP

Hij is dood. Mors.

Korte Berichten: Woord 2007

Ah! Wat ziet mijn lodderig oog? Het is gelukt. Formatiemoeheid staat in de shortlist.

Anoniem

-Spreek ik met meneer Fillet?
Ja mevrouw.
-Fillet Koenraad?
Ja, maar zeg gerust Koen, mevrouw.
-U spreekt met xxx van xxx, wij voeren in opdracht van de overheid een mobiliteitsenquète uit. Mag ik u een paar vragen stellen?
Euh, zou het kunnen dat ik daarover veertien dagen geleden al een vragenlijst heb ingevuld?
-Ja, dat klopt. Maar wij bellen nog even om de enquète te checken.

Ik was kind 1 aan het ondervragen over Technologische Opvoeding, het kwam dus ongelegen. Mevrouw begreep me, ze stelde voor een half uurtje later terug te bellen. Ik vond niet de kracht om nee te zeggen. Dezelfde slaptitude heeft me veertien dagen geleden belet nee te zeggen tegen die meneer aan de deur met dezelfde schriftelijke vragen.

(...)
-Hoeveel is uw inkomen meneer? Alimentatiegelden en uitzonderlijke ontvangsten mag u aftrekken.
U kent mijn inkomen, mevrouw, ik vul elk jaar een belastingsbrief in.
-Nee, want deze enquète verloop volledig anoniem, meneer Fillet.
Meneer wie?
-Meneer Fillet, u bent toch Fillet Koenraad?
Aha! Anoniem, zei u toch? U kent mijn naam. En blijkbaar ook mijn telefoonnummer.
-Ik begrijp dat u ongerust bent, meneer Fillet, maar zogauw ik op enter druk worden die gegevens van elkaar losgekoppeld. En we zijn bijna klaar, dit is het laatste vraagje. Als u er liever niet op antwoordt kunnen we ze overslaan.
Hm.
-Ik doe ook maar mijn werk, u moet dat begrijpen hé meneer Fillet.
Druk maar gauw op enter, hoe sneller mijn gegevens zijn losgekoppeld hoe beter.
-Dank u wel. Dan zijn we klaar. Bedankt voor uw medewerking en nog een bijzonder prettige dag verder, meneer Fillet Koenraad.
Zeg maar Koen, mevrouw.

Ringo! Ringo!

A propos van gisteren, ik supporter voor Ringo.

Niet dat ik Sir Paul dood wens, maar zou het niet geweldig zijn mocht de sympathieksullige Ringo de langst levende Beatle blijken te zijn?

Blijven ademen, Ringo.

1980

Ik zal niet beweren dat de dood van Kurt Cobain mij onberoerd heeft gelaten, maar met 8 december 1980 was het toch niet te vergelijken. Ik was achtien toen John Lennon werd vermoord, een leeftijd waarop je erg vatbaar bent voor drama.

Loudon Wainwright heeft er een lied over geschreven dat ik nog altijd niet goed kan verdragen. Not John, het staat op I'm allright.

The limousine was waiting, outside the studio, in stepped poor John Lennon and his wife Yoko, oh no, not John. Ik mag hopen dat een van mijn collega's het vandaag draait op de radio.



En nu ga ik bladeren in De Vanger in het Koren.

Kieken!

Dat auto'tje dat ik niet herkende, blijkt toe te behoren aan Marcske. Als er geen opnames zijn van de Kampioenen staat het in de VRT-garage. Het oordeel van de collega die mij daarop wees is keihard: Fillet, gij zijt ne vorten intellectueel, gij.

Ik beken: ik kijk daar nooit naar. Maar ik eet 's middags mijn bokes wel eens op aan tafel met Boma of met Fernand Costermans. We noemen elkaar dan Marijn en Jaak en Koen. En we halen herinneringen op aan Jongens & Wetenschap, en vragen ons af hoe dat nu weer zat met die relativiteitstheorie. Vorte inteljectuelen, die Kampioenen.

Radio Plasky

Ah, een radioluisteraar -vier eigenlijk- met een blog. En een mening. Niet alleen over Radio 1, maar ook over De Standaard enzo. Pierke Just. Interessant. Nogal weinig comments zie ik. Wacht, ik zal een linkje leggen, dat kan nooit kwaad.

De Zilveren Lepel

Er is me nog een verlaat verjaardagscadeau overkomen. Een bijbel begot. Ruim 1200 bladzijden Italiaans koken, en werkelijk alles staat er in. Van simpele bechamelsaus (besciamella, twintig minuten laten pruttelen, dat wist ik niet) tot kikkersoep (zuppa di rane).

Haal de poten van 24 kikkers en hou ze apart. Verhit de olie, voeg ui, wortel, bleekselderij en knoflook toe en bak alles op laag vuur in 10 minuten lichtbruin. Roer er grondig de kikkers door, voeg tomaten en bouillon toe en breng met zout en peper op smaak. Breng het mengsel aan de kook, zet het vuur laag en laat het gerecht pruttelen tot de kikkers bijna uit elkaar vallen. Schep het in de keukenmachine en draai er puree van. Doe die weer in de pan, voeg de kikkerbilletjes toe en laat ze in 15 minuten gaar worden. Schep de soep in een terrine, bestrooi met peterselie en zet ze met geroosterd brood op tafel.

Waarbij wordt opgemerkt dat de ware kikkerliefhebber de botjes mee opeet.

Grimmig heden

Andermans fouten zien, is dàt talent hebben? Een zin van de 19de eeuwse Franse schrijver Stendhal, geplukt uit Grimmig heden van Piet de Moor.

Piet de Moor heeft me zijn nieuwe boek bezorgd. Briefje erbij. Misschien kan je er iets over op je blog schrijven? Graag Piet. Maar iets over een boek schrijven draait misschien uit op een mening over dat boek formuleren. Een mening ontaardt al gauw in het wijzen op fouten. En wat heeft Stendhal alweer gezegd over andermans fouten zien?

Grimmig heden is het dagboek van een lezer van een bijzondere soort. Nooit zonder potlood. Om bepaalde passages terug te vinden stop ik bladwijzers van verschillende kleur en divers formaat tussen de pagina's: de vlaggetjes die mijn literaire veld afbakenen. Daardoor zien mijn Dostojevski's, Flauberts, Stendhals en Tolstojs eruit als indianen die elkaar met uitzinnige kuiven te lijf gaan. Jammer dat we op het boek hebben moeten wachten om Piet de Moor zijn dagnotities te lezen. Hij heeft een weblog, waarom publiceert hij daar niet dag na dag iets over zijn leesbezigheden?

Piet is er al lang mee opgehouden het ene boek na het andere te lezen, want in de loop van de tijd ben ik een simultaanlezer geworden. Al lezend en bladerend schrijft hij mooie zinnen op. Waarom? Omdat Flaubert het me gevraagd heeft: waar zijn dezen te vinden die plezier scheppen in het lezen van een mooie zin? Met de hulp van die mooie zinnen van Flaubert, Montaigne, Cervantes -veel Cervantes, Kapuściński, Konrád, Kästner, Philip en Joseph Roth, Márai, Canetti, Fest -veel Fest, Haffner, Kertész en Seneca puzzelt hij de twintigste eeuw bij elkaar. Met bijzondere aandacht voor de heren Hitler en Stalin. En Mao. En Mussolini.

Citaten aan elkaar breien, is dat niet wat makkelijk? Ik heb het me zitten afvragen. Plagiaat bestaat niet. Zelf ben ik ook wel een stelende ekster en als iemand me vraagt wat mijn beroep is, dan zeg ik dat ik een citator ben, een stemmentemmer, een simultant van wereldliteratuurfragmenten, schrijft Piet de Moor daarover. Hij dekt zich in: Thema's zijn van iedereen, alleen de vorm is van de auteur.

Laat hem een letterdief zijn, ik neem hem niets kwalijk. Hoeveel kennis en ideeën heeft een mens van zichzelf? Hebben wij niet alles bij elkaar verzameld uit wat we hebben gelezen of hebben horen vertellen? Heb ik zelf ooit één originele gedachte gehad? Ik ga daar bescheiden in zijn. Van mij mag Piet stelen.

Hij heeft een overweldigend boek bij elkaar gestolen en zijn manier van lezen werkt aanstekelijk: ik had zelf het potlood voortdurend in aanslag. Geen bladzijde zonder een aangestreepte mooie zin of te onthouden verhaal. Wist u bijvoorbeeld dat de nazi's de joden verboden asperges te eten? Of dat de 17de eeuwse Duitse landgraaf Friedrich von Essen koffieruikers in dienst had die snuffelend moesten zoeken naar drinkers van het verboden vocht koffie? En dat het tot het eind van de middeleeuwen in Polen niet ongewoon was dat moeders hun jonge kinderen en volwassen kinderen hun oude moeder opaten? En dat Goethe zijn zoontje August een speelgoedguillotine gaf? En dat in fascistisch Italie de kerstboom verboden was evenals handenschudden, gestreepte broeken en de beleefdheidsvorm "u"? Wist u dat de schilder Kokoschka zich schuldig voelde aan de tweede wereldoorlog? Hitler en Kokoschka hadden in Wenen een beurs aangevraagd bij de Academie. Kokoschka kreeg de beurs, Hitler niet. Als Hitler die wél gekregen had, was de korporaal nooit in de politiek gegaan en was er nooit een tweede wereldoorlog uitgebroken, dacht Kokoschka.

Een bibliotheek is niets meer dan een verzameling zwijgend bedrukt papier. Het is De Lezer die een bibliotheek tot leven wekt. Noem Piet de Moor gerust De Lezer.