Dief
Ik wou een column schrijven over de voordelen van rijden met geblutste auto's. Maar teksten hebben een eigen wil en soms schrijven ze zichzelf. Dit staat vandaag ook in Weekend Knack, alwaar u ook het wederwoord van Linda Asselbergs vindt.
Ik zou kunnen pleiten dat de ochtend nog een beetje schemerig was, en ik niet geheel wakker. Dat ik met mijn gedachten bij de lekkende kraan zat in het berghok en bij ander klein ongemak. Dat ik aan Afganistan liep te denken, Darfour, Kyoto, de regeringsvorming. Het zou gelogen zijn. Enkel dat lek en de schemer speelden me waarlijk parten, zo vroeg op de dag laten de wereldproblemen me betrekkelijk koud.
Ik zou kunnen pleiten dat niets zo hard op een grijze Ford Focus lijkt als een andere grijze Ford Focus. Ik was er werkelijk van overtuigd dat het mijn eigen auto was waarmee ik probeerde weg te rijden, geloof me Linda. Maar mijn sleutel paste dus niet. Ook niet bij de tweede poging. Ook niet toen ik naar de andere kant probeerde te draaien – ik twijfel geregeld of het rechts- of linksom moet.
Was ik naar de bakker gereden zoals het hoort, met de fiets, dan was er niks aan de hand geweest. Maar hoe gaat dat op een herfstige ochtend? Je schenkt jezelf voorafgaand vergiffenis en je kiest voor je gemak. Je rijdt gemotoriseerd naar het eind van de straat. Wat ik al zei: Kyoto laat me betrekkelijk koud, zo vroeg op de dag. Twee lang grof, gesneden alstublieft. En daarna moet ik me dus vijftien meter hebben vergist.
Het besef dat ik met mijn sleutel in iemand anders zijn sleutelgat aan het morrelen was, doet me verstijven. Rondkijken. Betrapt of niet betrapt? Is er iemand? Verdomme, er is iemand. Heeft ze het gezien? Ze heeft het gezien. Is het haar auto? Nee, gelukkig niet. Uit haar boodschapentas steekt een prei.
Ik probeer zo gewoon mogelijk weg te wandelen, doodgemoedereerd. Nonchalant kijk ik nog even in een etalage, voor ik naar mijn eigen auto stap. Die met de blutsen. Buurman kwam een paar maanden geleden met een iets te ruime bocht onze straat ingereden en is in de flank van mijn geparkeerde auto terechtgekomen. Excuses enzo, hij wou probleemloos de garagekosten betalen. Maar ik heb mijn schouders opgehaald. De deuk zit er nog altijd in. Een auto met blutsen is de ware luxe, Linda. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over een kras meer of minder. En ze stelen hem niet.
Sleutel past. Mevrouw met prei loopt door. Ik rij weg. Niks gebeurd.
Ik zou kunnen pleiten dat niets zo hard op een grijze Ford Focus lijkt als een andere grijze Ford Focus. Ik was er werkelijk van overtuigd dat het mijn eigen auto was waarmee ik probeerde weg te rijden, geloof me Linda. Maar mijn sleutel paste dus niet. Ook niet bij de tweede poging. Ook niet toen ik naar de andere kant probeerde te draaien – ik twijfel geregeld of het rechts- of linksom moet.
Was ik naar de bakker gereden zoals het hoort, met de fiets, dan was er niks aan de hand geweest. Maar hoe gaat dat op een herfstige ochtend? Je schenkt jezelf voorafgaand vergiffenis en je kiest voor je gemak. Je rijdt gemotoriseerd naar het eind van de straat. Wat ik al zei: Kyoto laat me betrekkelijk koud, zo vroeg op de dag. Twee lang grof, gesneden alstublieft. En daarna moet ik me dus vijftien meter hebben vergist.
Het besef dat ik met mijn sleutel in iemand anders zijn sleutelgat aan het morrelen was, doet me verstijven. Rondkijken. Betrapt of niet betrapt? Is er iemand? Verdomme, er is iemand. Heeft ze het gezien? Ze heeft het gezien. Is het haar auto? Nee, gelukkig niet. Uit haar boodschapentas steekt een prei.
Ik probeer zo gewoon mogelijk weg te wandelen, doodgemoedereerd. Nonchalant kijk ik nog even in een etalage, voor ik naar mijn eigen auto stap. Die met de blutsen. Buurman kwam een paar maanden geleden met een iets te ruime bocht onze straat ingereden en is in de flank van mijn geparkeerde auto terechtgekomen. Excuses enzo, hij wou probleemloos de garagekosten betalen. Maar ik heb mijn schouders opgehaald. De deuk zit er nog altijd in. Een auto met blutsen is de ware luxe, Linda. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over een kras meer of minder. En ze stelen hem niet.
Sleutel past. Mevrouw met prei loopt door. Ik rij weg. Niks gebeurd.
Labels: column
posted by koen fillet at 09:30
14 Comments:
Nog niets aan de hand zolang je die sleutel niet in een vreemd slot probeert te wringen en je even later de stuipen krijgt als een boos gezicht achter dat andere stuur je recht in de ogen kijkt.
Ha, dus nog iemand die niet op kilometers afstand de deuren van zijn auto met een pinkerfloep doet opengaan... (en zo vroeg op de ochtend schiet me het woord dáárvoor dan weer niet te binnen...).
Herkenbaar, ja...
leuk stukje!
Goedemorgen Koen,
back to basic: loop je al terug? Ik had op ongeveer hetzelfde ogenblik als jij last van de achillepees en ik heb reeds een viertal weken terug de looptraining hervat. Ik heb wel een loopanalyse laten doen en daardoor heb ik het juiste schoeisel gekregen. Je voelt het verschil. Heb je nog last van je achillepees?
Goedemorgen,
De ware luxe is geen auto. Geen zorgen over krassen, blutsen of parkeren. Ik rijd motorfiets.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
@Judoman. Met ontstekingsremmers ging het een tijdje beter. Maar je kan die niet blijven slikken. Sinds een paar dagen geen pillen meer, en de pijn is weer helemaal terug.
Ook al gehad, ook met een Focus. Het was een blauwe, en iemand anders die zijn sleutel in mijn wagen stak.
En had ze die prei toen ook al bij?
al eens de sneeuw van een andere auto afgeveegd ,nota bene dezelfde peugeot 205,rood (door de sneeuw niet zo duidelijk.
maar enfin iemand anders eens helpen kan ook gen kwaad
Kan misschien vreemd klinken uit de mond van een zelfverklaard octaanliefhebber, maar de beste wagen is er inderdaad één waar ge u geen fluit moet van aantrekken.
Ik krijg het alleen niet over mijn hart om een blinkend exemplaar te abimeren en vind er geen die technisch perfect maar estethisch onverantwoord is. Blijkbaar gaan die twee niet samen...
Ik heb zo al eens effectief in iemand anders zijn auto gezeten aangezien de deur niet op slot was. Toen ik zat en de gordel aantrok viel het me op dat er wel heel andere spullen lagen in die wagen. Ben dan maar uitgestapt en 2 plaatsen verder de juiste wagen gevonden.
Misschien toch eens proberen om je wagen wat verder in de straat te parkeren, Koen. Ik heb in diezelfde bocht enkele maanden geleden op een haar na een auto met VRT-logo gemist. Als je vanuit de Rupelmondestraat komt kan je die bocht moeilijk scherp nemen als er op hetzelfde moment een andere auto die straat komt uitgereden.
@Rupelmondenaar. Woonachtig Ganzemeerstraat?
ooit zelf al eens in een identieke ford fiesta GEZETEN.....
- ze stonden naast elkaar op een
niet verlichte parking ;
we zaten er met z'n 2-en zelf al in
....andere geur, extra kussentje....
hilariteit alom
maar ja, we konden er met de sleutel zelf in
......gereden hebben we niet, gelachen wel.
Neen, Koen, ik woon niet in de Ganzemeerstraat. En ik ben er nog minder "woonachtig". Maar ik heb er wel familie wonen.
Ik moet toegeven dat je het probleem handig hebt opgelost. Er staat nu een houten afsluiting en een bord dat het inrijden van de Ganzemeerstraat verbiedt. Hierdoor is het nu wel erg moeilijk geworden om je auto nog te raken. Maar wie te kwader trouw is kan het natuurlijk altijd nog eens proberen ...
Een reactie posten
<< Home