Het gaat maar door.

Het schema van deze week is gearriveerd: maandag fitnessen, dinsdag 75 minuten lopen in drie blokjes van 20 en een blokje van 15 minuten onderbroken door 3 minuten wandelen, woensdag rust, donderdag 45 minuten lopen, vrijdag fitness, zaterdag 75 minuten lopen, zondag rustdag.

70.

Héhé. 70 minuten tussen de madeliefjes gelopen. Mijn elektronische loopmaatjes vonden dat te lang: het geheugen van mijn hartslagmeter was vol na veertig minuten en de batterij van mijn iPod was leeg na een dik uur. Maar de aanstaande atleet hield het wel vol. Tijdens het laatste kwartier werd het wat lastig om de graspollen te ontwijken. Onbewust hef je je voeten niet hoog genoeg meer op en dreig je te struikelen. Maar al bij al was het heerlijk en in New York zijn naar verluidt geen graspollen.

Ik heb nog maar net ontdekt dat je in flickr kan zien hoe vaak foto's worden aangeklikt. Wat blijkt: mijn hartslaggrafieken zijn populair. Blijkbaar bestuderen jullie die. Is een halve grafiek ook interessant? Want na 40 minuten hield mijn Polar het dus voor bekeken. Ik ga dat bestandje nu naar Paul Van Den Bosch doormailen, hij zal me op mijn woord moeten geloven dat ik de training netjes heb afgewerkt.

(De allerpopulairste foto op gans deze blog is dat vaderschema van Wannes, 421 keer aangeklikt. Dat is bijna twee keer zo vaak als de foto van Wannes zijn vader, 264 kliks.)

De Wilde Week, aflevering zeven* denk ik.

Wie zich heeft geaboneerd op de podcast van Wilde Geruchten heeft ze waarschijnlijk al gehoord: een nieuwe aflevering van De Wilde Week. Over presentatoren met een rommelende maag, kleinvee op de Brusselse Grote Ring, drummende regeringsleden, Bach, papier maché van kwaliteitskranten, irritante muziek van Raffaela Carrà en Paul Anka, Buthan (dat is een land ver van hier), dronken Schotten, bidden in de ruimte en nog een paar andere dingen. Commentaar meer dan welkom. Het mag ook naar wildegeruchten@radio1.be. Overigens geven we maandag een reis naar Venetië weg.

Dit is het adres waarop je je kan abonneren: http://internetradio.vrt.be/podcast/Radio1/rss-11_wiwe.xml. Gewoon in de software van je mp3-speler cutten en pasten.

*Het blijkt aflevering zes te zijn. Ik moet me ergens misteld hebben.

Floeren aap.

Kent u die uitdrukking: uw eigen een floeren aap verschieten? Dan bent u van Antwerpen. Ik heb dat meegemaakt daarstraks. Ik liep door de gang op de zesde verdieping van de VRT. Dat is een televisiegang, ik kom daar niet zo vaak. De visiecellen zijn daar, hokjes waar je opnames kan bekijken en montages voorbereiden. Door een openstaande deur zag ik mijn eigen mezelve. Naakt! Of toch zo goed als. Laat ons zeggen: naakter dan ik doorgaans op mijn werk te zien ben.

Joris was de ruwe montage aan het bekijken van de tweede aflevering van het marathonprogramma. Ik heb eventjes meegekeken en ja, het ziet er goed uit. Ondanks mijn eigen onbedekte aanwezigheid.

Voor een radiomens is het raar dat er dingen worden afgewerkt die pas over vele maanden zullen uitgezonden worden. Lange termijnplanning, ik heb daar weinig ervaring mee. De uitzending van morgen, van overmorgen en in het beste geval van volgende week, daar ben ik mee bezig.

O, voor wie vandaag nog moet lopen en muziek zoekt: iemand die zich verschuilt achter de naam Marathonpacks smijt de demo-versie van Psycho Killer op het web. Moet zo'n dertig jaar oud zijn.

Frieda ook al.

Van Wijck dus. Ik ben haar tegengekomen op weg naar de koffiekamer. Ze loopt drie keer per week een uur, vertelde ze. Pfoew! Ik vond mezelf tot daarnet een hele vent met dat trainingsprogramma van mij, maar blijkbaar is een uur lopen niet zo bijzonder. En ik kom ook alsmaar meer mensen tegen die al een marathon gelopen hebben. Of twee of drie marathons. Allez vooruit. Zal ik voor de triatlon gaan?

Het liep gesmeerd.

Het lopen liep vanzelf vandaag. Zo goed als. Zou dat de lente zijn en het heerlijke weer? Geen moment trapte ik op mijn adem, er was geen peesje of spiertje dat pijn deed, geen enkel gewricht dat kraakte. Fijn. Laat maar komen, die 20 km.

De opdracht was een beetje vreemd: vijftig minuten lopen, verdeeld in ongelijke blokken. Twintig minuten lopen, drie minuten wandelen, kwartier lopen, drie minuten wandelen, tien minuten lopen, drie minuten wandelen, vijf minuten lopen, klaar. Je moet je kopke er wel bij houden, anders geraak je je tel kwijt. Het moet mogelijk zijn mijn Polar zo in te stellen dat hij piept na elk blokje. Ik zou daar eigenlijk eens moeten op studeren.

Annemie P. heeft zich ook ingeschreven voor de 20km van Brussel. Ter voorbereiding loopt ze om de andere dag een uur. Dat lijkt me te veel, ze gaat zich leeglopen.

Raadseltje.

Raadseltje: Jantje biedt Pietje zijn excuses aan, want Jantje heeft lelijke dingen gedacht over Pietje en die blijken niet waar te zijn. Vervolgens wordt Wimmetje witheet van woede. Wimmetje neemt het niet dat Jantje sorry heeft gezegd tegen Pietje. Wat is hier aan de hand?

Jantje ben ik. Pietje zijn de Belgische moslims. Ik dacht dat Joe Van Holsbeeck vermoord werd door een moslim, maar dat blijkt niet te kloppen. Ik vermoed dat velen hetzelfde dachten. Ik heb mij deze morgen aan het begin van Wilde Geruchten luidop afgevraagd of iemand zich daarvoor al had verontschuldigd bij de moslims. Nee, dacht ik en dus zei ik Sorry mannen. Waarop een handvol Wimmetjes boos zijn beginnen mailen. Raar. Hoe kan je iemand die beleefd zijn excuses aanbiedt bijvoorbeeld ongelikte beer noemen?

Farfalle met kip.

Net een mini-trainingetje van vijfentwintig minuten afgewerkt. Het uiterst rustige begin van een toch wel forse trainingsweek: dinsdag 50 minuten lopen, woensdag rust, donderdag 35 minuten lopen, vrijdag fitnessen, zaterdag 1u10 lopen, zondag rust.

Ilse, de dietiste van het marathonproject, vraagt of we een voedingsboekje willen bijhouden. Zo nauwkeurig mogelijk alles noteren wat we eten. Dat is niet zo simpel. Vanochtend lukte het nog wel: 120gr donker brood met daarop 40 gr smeerkaas die 210 kCal levert. 1 appel. Koffie met magere melk. Maar vanmiddag werd het moeilijk: een slaatje uit de koffiekamer van de VRT. Maar hoeveel sla en hoeveel kip en hoeveel pasta zit daar in? De redactie bezit geen weegschaal. Ik heb een foto gemaakt om Ilse een idee te geven. Op de pasta zit een zoeterig sausje dat ik niet goed thuis kan brengen. Koffie. Koffie. Koffie. Vanavond - het is lente - weer salade. Met couscous. Dat is ondertussen verteerd, ik voel een hongertje. Muesli?

Oproep aan leraren Nederlands.

Ineke is langsgekomen. Ze had huiswerk voor Nederlands: interview een BV. Blijkbaar denken leerkrachten Nederlands dat dat een originele opdracht is. Helaas. Elk jaar rond deze tijd is het van dat. Een telefoontje of vijf, allemaal jongens en meisjes die me willen interviewen. En ik kan slecht nee zeggen. Dus antwoord ik nog maar eens op de vraag of dat leuk is, BV zijn.

Geachte leerkrachten, interviews maken is een goeie opdracht, dat vind ik ook. Maar waarom moet het slachtoffer bekend zijn? De bakker, de klusjesman van de school, de buschauffeur, de pastoor, dat zijn toch allemaal leuke mensen om mee te praten? En waarom moeten uw leerlingen met een foto bewijzen dat ze écht bij die BV thuis zijn geweest? Als ze dat interview verzinnen, dan hebben ze toch een schitterende steloefening gemaakt waarin ze bewijzen dat ze het Nederlands machtig zijn?

Radio 1 leest bij u thuis.

Het werd op de duur echt gezellig ten huize Luc De Baets. Van links naar rechts Lode Roels, Jan Hautekiet, Marc Van De Looverbosch, Annemie Peeters, de aanstaande atleet, Friedl' Lesage, Nicky Aerts en Pat Donnez. Achter de rug van de fotograaf bevonden zich zestien vrienden en familieleden van Luc. De voorgelezen fragmenten varieerden van porno (Hautekiet) tot kinderverhalen (ik). En het zingen viel reusachtig mee. Ik durf niet meteen van voor herhaling vatbaar spreken, maar ik schaam me niet.

Weed, whites and wine.

Ik ben daarjuist geweldig in slaap gevallen. Trainingen van een uur gaan niet in je kouwe kleren zitten. Maar ik heb niet echt tijd om te dommelen, ik moet gitaar oefenen. Want morgen is het van optredenmans. Voor wie hier niet geregeld langssurft schets ik even het kader: Radio 1 heeft een literaire wedstrijd georganiseerd waarvan de prijs is: een voorleesavond verzorgd door het Radio 1-voorleesteam. Als u dit leest en dit, bent u helemaal mee.

Dit gezegd zijnde: we gaan dus niet naar 't Uilekot. Filip De Bodt heeft niét gewonnen, al beweerde kwismaster Lieven Vandenhautte van wel. U kan hier meekwissen* als u wil, en horen hoe het misliep op het eind. Foutje. Onvergeeflijk, tenware het de week was van de teraardebestelling zijner vriend G. Reve. In zulke omstandigheden weze het Lieven vergeven. Het is niet makkelijk om, overmand door verdriet, je te concentreren op iets frivools als een kwisje. Luc De Baets was de winnaar. Die woont heel wat dichterbij: niet in Herzele maar in Gentbrugge.

En dan ga ik nu Willin' oefenen. Van Little Feat. En Ophelia zal ik ook nog maar eens doornemen. Van The Band.

*Mijn eindeloze dank aan Wim voor de link.

Deliberatie.

Na de groepstraining hebben we een goed gesprek gehad over de 20km van Brussel. Zo'n duurloop houdt risico's in: je kan je forceren en er kunnen overbelastingsletsels van komen. Dat zou zonde zijn, de marathon komt dan in gevaar. Bij de minste twijfel: niet lopen, vindt Paul.

Ik heb de mensen van Canvas beloofd niks te lossen over F, S, J, K en G, mijn mede-lopers. Maar toch dit: niet iedereen zal de volledige 20km lopen. Eentje loopt zeker helemaal niet. Eentje loopt zeker wel, ikke. En de vier anderen kijken nog even de kat uit de boom. Want het is nog vijf weken en dan kan er veel gebeuren. Ook accidenten behoren tot de mogelijkheden, Fillet, zo zeker is het dus nog niet dat gij loopt, gij!

Groepstraining.

Hm, wat een interessante curve. Blauw is snelheid, rood hartslag. Mijn hartsensor heeft altijd wat tijd nodig om vochtig te worden en contact te maken met mijn huid, vandaar dat rare uitzwiepen in het begin.

Je kan mooi volgen: twintig minuten inlopen, hartslag rond de 145. Dan tien minuten versnellen, hsl 150 (helemaal aan het eind van die tien minuten had ik F in het vizier en heb ik een sprintje getrokken om hem voorbij te lopen), tien minuten recupereren, weer snel, weer recupereren. Precies zoals het trainingsschema voorschreef. Of bijna precies: ik ben na 59 minuten gestopt, dat moest eigenlijk 60 zijn.

De Wilde Week, aflevering zes.

Bloggen van op het werk, dat hoort niet. Voor een keer doe ik het toch. Als het reclame is voor de VRT moet het kunnen: er is een nieuwe aflevering beschikbaar van De Wilde Week, de podcast van Wilde Geruchten op Radio 1. Het gaat over de derde wereldoorlog, de poep van Angela Merckel, Cas Goossens, Pros Van Schelf, fanmail voor Annemie, communiefeesten, de traditionele gezinswaarden en over nog een paar dingen. 't Is een kortje. Daar is een uitleg voor maar zou ik die wel doen? Eigenlijk is het interne keuken. Nee, ik zwijg. Of allez, kom: buitengekeken uit een studio waar ik geen recht op had.

Die zonk is een plaspauze.

Veertig minuten gelopen, en ruim een kilo lichter thuisgekomen. Zweet. En die plaspauze die zo mooi te zien is middenin mijn hartslagcurve zit er ook voor iets tussen.

Het belang van rehydratatie - een aanstaand atleet drinkt niet, hij rehydrateert - kan nauwelijks overschat worden. Volgens de instructies van Ilse zou ik nu ruim 1,2 liter vocht moeten opnemen. Ik heb een liter zelfgemaakte sportdrank klaarstaan en misschien schud ik straks nog een zakje Royco in een beker heet water. Bijna nul kCal.

Is er iemand die wil weten dat mijn gewicht bij aankomst 86,2 kg was? En dat ik onderweg naar Deep Down van Calexico heb geluisterd?

Loopsnipperdag.

Gewerkt op paasmaandag, dus half dagje vrij genomen vandaag. Moest wel, anders kwam ik tijd tekort. Vanavond is het Uitgelezen in de Vooruit, én ik moet volgens schema een uur lopen. Twintigminutentrainingetjes kan je desnoods midden in de nacht afwerken, als je thuis komt van weet ik veel wat. Maar een uur, dat moet je inplannen. Dat zal de volgende maanden alsmaar moeilijker worden. Naarmate de 20km van Brussel en de marathon van New York naderen zullen de trainingen langer zijn. Goesting genoeg, maar wanneer, wanneer?

De stijve quadriceps van de voorbije dagen zouden veroorzaakt kunnen worden door de harde ondergrond waar ik op loop. Dus vandaag zachtere bodem uitgekozen en dit waarschuwingsbord genegeerd. Zeerrr zachte ondergrond. Ik durfde pas toen ik een fietser het pad zag afrijden. Als die dunne bandjes niet wegzakken, zal mijn maat 42 wel draagvlak genoeg bieden, redeneerde ik. En kijk, ik leef nog.

Het is veel te lang geleden dat ik mijn collega-televisielopers nog eens heb gezien. Ik heb één groepstraining overgeslagen, ik ga dat in de toekomst proberen te vermijden want ik mis het gezelschap. Volgende zaterdag lopen J, F, G, S, K en ik sinds lang nog eens samen. Opnieuw met camera's erbij. Paul gaat met ons bespreken wie klaar is voor de 20km. Ik begrijp daaruit dat we niet alle zes zullen starten op 28 mei in Brussel. Sommigen moeten zich sparen. Het zou stom zijn jezelf te forceren in die Brusselse tussensprint en dan de eindmeet in New York niet te halen. Ik denk/vermoed/hoop dat ik mag/kan/zal lopen/wandelen/strompelen.

Joe.

Graag geef ik u hierbij kennis van de oprichting van de vereniging tegen het zinloze gebruik van het woord zinloos. Zinloze moord? Zinloze doodsteek? Zinloos geweld? Bestaan die dingen dan ook in een zinvolle versie? Zinloos zinloos medunkt. Nieuwe leden kunnen zich aanmelden in de comments.

Wisselvallig, met plaatselijk een bui.

Helemaal klaar om te gaan lopen, alleen het klimaat doet lastig: stortbui. Toch nog even wachten, misschien dat het stopt met regenen.

De training van gisteren heb ik niet helemaal goed verteerd. Ik zit met stijve spieren. Ze hebben vast een naam: de spieren vooraan in mijn bovenbenen.

En deze morgen - ik ben de tijd maar wat aan het volpraten terwijl ik wacht op zon - deze morgen heeft Paul mijn trainingsschema voor volgende week doorgemaild. Een nieuwigheid: volgende zaterdag bouwt hij voor de allereerste keer lichte tempoversnellingen in.

Volgende week ziet er zo uit: maandag rust, dinsdag een uur lopen in drie blokjes van twintig minuten, woensdag aquajog of hometrainer, donderdag 40 minuten lopen, vrijdag rust, zaterdag groepstraining met tempowissels, zondag rust.

Het regenen is opgehouden.

-update- Weer thuis. De hele tijd last gehad van die stijfheid. Aan het begin van de training ook een tegenpruttelende milt, maar dat beterde. Ondanks de ongemakken toch een klein kwartiertje langer gelopen dan toegestaan want de paasklokken zijn geweest. Ik bedoel dat ik de ene zonde, chocolade eten, met de ander zonde, te lang trainen, probeer te neutraliseren. Ik vrees dat ik op de manier mijn diëtiste én mijn trainer kwaad maak.

En dat lopen, hoe zit het daarmee?

Het is van vorige zondag geleden dat ik nog eens over lopen heb gepost, het dreigt hier een life-log te worden. Hoe zou dat komen? Misschien is het nieuwe er wat af. Misschien is lopen stilaan gewoon voor me aan het worden, een doodnormaal gegeven in mijn dagelijkse leven, waar weinig over te vertellen valt.

Er wordt dus wel degelijk nog gelopen. Ik ben terug van een half uurtje en het ging niet goed. Na tien minuten voelde ik steken in mijn milt. Met mijn beperkte kennis van de werking van het menselijk lichaam - niks eigenlijk - vermoed ik dat de milt een soort van wegwijzerfunktie heeft voor de bloedsomloop en dat hij opspeelt als zowel je spieren als andere organen zuurstof en bloed eisen. Of zou je je milt belasten als er een hoge dosis chocolade verteerd moet worden?

In elk geval: het beterde niet. Op de koop toe liep ik zonder nadenken een verkeerde straat in en stond ik na mijn opgelegde half uurtje middenin de polder, verweg van huis. Ik heb een paar minuten gewandeld en ben vervolgens - mijn milt was ondertussen tot rust gekomen - naar huis gelopen. Nog 12 minuten. Eigenlijk heeft Paul dat verboden. Nooit meer trainen dan het schema voorziet. Want anders: overbelasting.

Maar ik had twee redenen om langer te lopen. Eén: al die chocolade gisteren, daar moest ik nog voor boeten. Twee: het regende en ik denk dat je dan beter kan lopen dan wandelen. Dat je dan minder nat wordt. Sven Speybrouck en ik hebben dat klassieke regenprobleem ooit behandeld in Jongens & Wetenschap, maar ik herinner me niet meer wat het antwoord was.

Ook wreed lang geleden: wat kwam er tijdens het lopen uit mijn iPod? Awel, een merkwaardige cover. Ray LaMontagne doet een akoestische versie van Crazy van Gnarls Barkley. Beter dan het origineel, maar dat ligt aan mij, ik ben een gitarenmens. Voorts de nieuwe CD van Howe Gelb en 3121 van Prince.

Morgen een training van een uur, in vier blokken van een kwartier met drie minuten wandelen tussendoor. Allemaal om overbelasting te voorkomen.

De zoete zonde genaamd chocolade.

Ilse, allerliefste diëtiste, ik heb vandaag zwaar gezondigd. Maar het waren professionele zonden. Wilde Geruchten had vandaag Dominique Persoone te gast, een chocolatier die bovenaards goeie pralines maakt met onwaarschijnlijk lekkere vullingen. Hij levert bij Comme Chez Soi. Pralines met in tabaksbladeren gemarineerde marsepein, of chilipepervulling, zongedroogde tomaten en basilicum, azijnvulling, wasabimosterd. Je kan het je niet voorstellen, maar het is overheerlijk. En je zal begrijpen, Ilse, dat ik zo'n man moeilijk kan interviewen zonder zijn hemelse bonbons te proeven. Ik heb dus vele duizenden calorieën naar binnen gespeeld. Ik vrees dat ik mijn chocoladerantsoen voor het paasweekend al op heb.

Dominique Persoone had een klein pralinendoosje bij zich met daarin één exemplaar van elke smaak. Een paar daarvan heb ik tijdens het interview geproefd, het overschot hebben we op de redactie verdeeld. Niet volgens het systeem ieder evenveel pralines, nee. We wilden natuurlijk allemaal al die onvoorstelbare smaaksensaties proeven. Dus nam iemand een klein muizenbeetje van een praline en gaf ze dan door aan de volgende. Een redactie, ach, dat is toch een beetje zoals een gezin, we zijn niet vies van elkaar. Zeker niet als het over het verdelen van hemelse godenspijs gaat.

Er moet me toch nog een kleinigheidje van het hart omtrent een collegaatje van ons, niet eens lid van de Wilde Geruchteredactie. Ik schreef daarnet dat ik na de uitzending alle overschot meenam naar het redactielokaal, maar dat klopt niet helemaal. Tijdens de uitzending kwam CVG binnenwaaien in de studio. Uit respect voor haar privacy meld ik enkel haar initialen en ik zal ook niet verklappen welk weekendprogramma C presenteert. CVG stortte zich op die kostbare pralines, en at er niet één, niet twee, maar verdorie drié van op. Drie! Gn.

De Wilde Week, aflevering vijf.

Die pralinenproeverij van hierboven kan je beluisteren, het is het laatste stukje van de Wilde Geruchten Podcast van deze week. Je kan die hier horen, of je abonneren via dit adres.

't Uilekot

Radio 1 gaat voorlezen bij Filip De Bodt. Die heeft een café in Herzele waar veertig man binnenkan. 't Uilekot heet het, het hoofdkwartier van waaruit het protest tegen de vernietiging van het D'hoppebos werd georganiseerd. Dedju dedju, ik moet daar dus zingen, volgende dinsdag zondag, sorry. Bedoeling van de wedstrijd was dat we in de winnaar zijn huiskamer zouden optreden, maar een zaal met veertig man, dat is geen huiskamerconcertje meer... Niet te veel over nadenken. Gewoon doen.

Beetje talent.

Een beetje talent is lastig. Ik heb een beetje talent voor muziek. Te weinig om op een podium te gaan staan en een zaal te verbluffen, maar teveel om niet af en toe te twijfelen of ik er niks mee zou doen. Dat resulteert in frustratie. Willen, maar niet echt kunnen, een gerateerd muzikant.

Jan Hautekiet heeft me weer in muzikale verleiding gebracht. Op 23 april is het wereldboekendag en het Radio 1-voorleesteam rukt dan uit om bij een luisteraar - winnaar van de wedstrijd - aan huis te gaan lezen uit onze lievelingsliteratuur. Jan speelt tussendoor piano en heeft me gevraagd of ik die avond wil zingen.

Ik had daar beter nee op gezegd. Maar ik zei ja. Een makkelijke manier om van een verleiding verlost te geraken is namelijk eraan toegeven. Jan en ik hebben daarnet een paar nummers doorgenomen in een leegstaande radiostudio. Het ging niet slecht, maar de twijfel blijft knagen en aan Jan zijn pianospel ligt het niet. Ik trek mijn plan, maar ik moet op de tippen van mijn tenen lopen. In combinatie met de stress zou dat op de avond zelf flink fout kunnen lopen.

O, was ik maar volstrekt amuzikaal...

Globalia fluflufluf...

Het voelt als een bevrijding: ik heb Globalia van Jean-Christophe Rufin ter zijde gelegd. Ik was erin bezig in opdracht van Uitgelezen. Ik ben tot aan pagina 140 geraakt, toen vond ik het welletjes. Doorgaans hou ik lichte wroeging over aan boeken die ongelezen blijven, kent u dat? Maar er is zo weinig tijd en er is zoveel bedrukt papier dat dringend gelezen moet worden, dus sta ik mezelf sinds kort toe om boeken die me niet bevallen halverwege dicht te klappen.

Ach, het basisidee van Globalia is niet kwaad: een toekomstverhaal over een perfecte wereld. Nationaliteiten zijn afgeschaft, idealisme hoeft niet meer, het regent er nooit en je wordt er niet oud. Globalia is georganiseerd volgens het principe vrijheid is veiligheid, veiligheid is bescherming, bescherming is toezicht, toezicht is vrijheid. Er is één enkele Globaliaan die tegen dat principe revolteert. Het soort verhaalstof waar Huxley en Orwell eerder al mee aan de slag zijn gegaan.

Rufin valt een maatje kleiner uit. Hij zal wel een goedmenende meneer zijn die ons erop wil wijzen dat we op de verkeerde weg zijn, maar zijn verhaal gaat te simpel rechtdoor in de en-toen-en-toen-en-toenstijl. Er staan zinnen in waarvan mijn tenen krullen, al kan dat ook aan de vertalers liggen. En vooral: bladzijde na bladzijde zat ik te denken dat Rufin het allemaal maar bij elkaar verzonnen heeft. Maakwerk, nergens werd ik meegesleept. Zo'n boek kan je maar beter dichtklappen.

Maar volgende dinsdag zal ik er wel over moeten van gedachten wisselen met Bart Vanegeren, Jos Geysels en Anna Luyten. Publiekelijk dan nog wel. Uitgelezen schijnt nogal succesvol te zijn. Gegarandeerd een stampvolle balzaal in de Vooruit, ruim driehonderd man, lees ik op Gentblogt. Laat ons hopen dat de Gentenaren het mij niet euvel duiden dat ik de plichtwerken niet volledig heb gelezen.

En nu ga ik lopen. Oei, nee ik vergis me. Het is een fitnessdag vandaag, zegt het trainingsschema. Zou het technisch mogelijk zijn om op de hometrainer in Pat's Activity Center een boek te lezen? Of maak ik me dan hopeloos belachelijk bij de aanwezige bodybuilders?

Net binnen.

De recuperatieweek is achter de rug. Een week van rust, relatieve rust want vandaag stond er toch nog een 45 minutenjog op het programma. Volgende week ziet er zo uit: maandag rust, dinsdag hometrainer of aquajog, woensdag 40 minuten lopen, donderdag hometrainer of aquajog, vrijdag 30 minuten lopen, zaterdag rust en zondag een uur lopen in blokjes van een kwartier. Al bij al valt dat nogal mee.

Klikcijfers.

Tiens tiens, tijdens de paasvakantie zakt het bezoekersaantal hier lichtjes. Het was me al eerder opgevallen dat er vooral op weekdagen naar koenfillet.be wordt gesurft. In het weekend heb ik dik tweehonderd unique visitors, in de week twee keer zoveel. Als u werkgever bent: uw personeel surft op uw kosten. Als u werknemer bent: slim gezien! En kijk, dat tellertje helemaal beneden. Ongemerkt de 50.000 voorbij.

Rustdag.

A. volgt kookcursus, module chocolade en marsepein. Pralines maken enzo. Vandaag vulde het huis zich met de weeë geur van gesmolten chocolade, want er werden paaseieren gegoten. Met mijn stalen karakter heb ik de verleiding weerstaan. Eén minuscuul klein schilfertje heeft de Aanstaande Atleet zich veroorloofd, meer niet.

Ondertussen heb ik - ver van de keuken - zitten lezen in Globalia van Jean-Christophe Rufin. 't Is van de moetes. Ik zit in het leespannel van Uitgelezen, volgende week in de Vooruit. Ik ben daar niet helemaal gerust in. Wegens het gezelschap: Jos Geysels zal er zijn, Bart Vanegeren en Anna Luyten. Voor zover dat al geen professionele lezers zijn, zijn het ministers van staat. Ik ben gewoon een treinreiziger die wel eens met een boek in slaap valt ergens tussen Brussel en Temse.

Ook lastig: ik vind Globalia maar niks. Als ik geen afspraak had met de Vooruit, zou ik het opzij leggen. Maar dan ontzeg ik mezelf het recht er een oordeel over uit te spreken, vind ik. Dus ik bijt nog maar even door. Terwijl het laaiend enthousiast ontvangen is, dat beweren ze toch bij de Vooruit. Rufin is niet de eerste de beste, hij heeft vijf jaar geleden de Prix Goncourt gewonnen. Het zou dus aan mij kunnen liggen.

Nog gelezen met het oog op Uitgelezen: De Engelenmaker van Stefan Brijs. Zeer, zéér goed boek. Had de Gouden Uil moeten winnen. Maar ik vraag me wel af wat we daar nog over moeten vertellen. De kranten hebben er vol van gestaan. En Het meten van de wereld van Daniel Kehlmann. Over Alexander von Humboldt en Carl Friederich Gauss die begin 19de eeuw allebei hetzelfde doen: de wereld opmeten. Maar hun aanpak verschilt: Humboldt gaat op expeditie, Gauss maakt thuis berekeningen in zijn hoofd. Twee genieën, maar allebei met een hoek af. Het thema vond ik uitermate boeiend, maar toch heb ik het moeilijk gehad met het boek. Ik weet nog niet goed wat ik erover ga beweren op 18 april. Om acht uur. Het kost niks.

En nu voor echt: De Wilde Week.

Vanaf nu is De Wilde Week een echte podcast. Op dit adres kan je je abonneren: http://internetradio.vrt.be/podcast/Radio1/rss-11_wiwe.xml. Copy/paste in je mp3-lezer en klaar is kees. De Wilde Week is een soort, tja euh samenvatting zeker? van het tamelijk onsamenvatbare Wilde Geruchten op Radio 1, gepresenteerd door Annemie Peeters en een Aanstaand Atleet.

Hatsjie!

Ik schat nog een week of twee, drie en dan begint het hooikoortsseizoen. Van mei tot augustus blijf ik zoveel mogelijk binnen. Buiten is er stuifmeel en van stuifmeel ga ik niezen en snotteren. Inspanningen probeer ik te mijden, anders komt er astma van. Zelfs in absolute rust, 's nachts in mijn bed, geraak ik wel eens in ademnood in de zomer.

Die astma leek mij het grootste probleem in dat hele marathoncirkus. Hoe zal ik kunnen trainen in de zomer? Hoe overleef ik de 20 kilometer van Brussel in een vijandige, van pollen zwangere atmosfeer? Maar Leuvense professoren hebben mij verzekerd dat een allergie met de juiste medicatie onder controle te houden is.

Daarnet naar de apotheker geweest en voorraad ingeslagen. De pilletjes bovenaan heten Aerius, tegen de hooikoorts. Ik hoop dat ik er niet depressief van word. Vorig jaar nam ik Xyzal, en daar werd ik lamlendig en diep, diep ongelukkig van. Dan nog liever hooikoorts. Dat pritt-achtige geval links is Symbicort, een inhalator specifiek tegen de astma. In de bijsluiter lees ik het griezelige woord corticosteroïden. Na gebruik mond spoelen op straffe van schimmelinfecties. Fijn. Eén van de frequente bijwerkingen is heesheid. Minder fijn. Mijn bron van inkomsten is dus in gevaar. Tenslotte, vooraan in beeld, Ventolin, in het medische jargon reddingsmedicatie genoemd. Een aerosol waarmee ik accute opstoten van astma te lijf kan gaan. Dat het maar rap weer winter is.

Geheel terzijde.

Deze morgen bij de bakker. Mevrouw van wie de fiets is gestolen. Door Kosovaren. Fiets teruggevonden, maar helemaal verennuweerd. Mevrouw heeft gelijk dat ze klaagt. Dat klagen gaat over in een tirade tegen Kosovaren, buitenlanders, die vremden, de politie en de regering. Tegen alles eigenlijk.

Ik kon het niet laten. Er toch even op gewezen dat de toevloed van vreemdelingen bewijst dat wij in een heerlijk land leven. Dit is vermoedelijk de beste plek van de wereld om te wonen. Dat mevrouw blij zou moeten zijn dat we zo aantrekkelijk zijn. En dat stelende Kosovaren vervelend zijn, maar al bij al een gevolg van ons geluk.

En toen las ik dit in de elektrische krant: In België is het bruto binnenlands product per inwoner tachtig procent gestegen sinds de oliecrisis in 1973, maar tegelijkertijd is de levenstevredenheid met 8,8 procent gedaald. Onderzoek van de UCL. Mijn ellebogen hadden dat ook al aangevoeld.

Rusten is ook trainen.

Af en toe moet je in je trainingsschema een recuperatieweek voorzien, sprak Paul. Na de opbouw van vorige week mag de ik nu rusten. Al is dat rusten relatief: ma rust, di rust, woe 30 minuten lopen, do rust, vr 30 minuten lopen, za rust, zo 45' lopen. Geen fitness, geen aquajog. Het hart van de Aanstaande Atleet maakt een sprong van vreugde!

O, nog iets. Ik heb een paar dagen geleden dat sportdrankje proberen te brouwen naar een recept van Ilse. Dat is toen mislukt wegens teveel zout. Daarnet opnieuw geprobeerd en zout naar smaak toegevoegd. Lekker. Probleemloos een liter vocht naar binnen gegoten.

O, nog nog iets. A. heeft me een weegschaal kado gedaan. Elektronisch. De oude gezinsweegschaal was veel te onnauwkeurig. En als je op een wijzerplaat creatief met de parallax omspringt kan je jezelf wijsmaken dat je een kilo minder weegt. Afgelopen. Ik weeg me nu digitaal en tot op 100 gram nauwkeurig: 87,6 kg.

Blein.

Ik voelde het meteen, die nieuwe schoenen knellen. De lengte is in orde, de maat is goed, maar in de hoogte en in de breedte zit het verkeerd. Nu ben ik van het type niet zeuren, flink zijn dus ik ben er toch mee gaan lopen. Had ik beter niet gedaan: na een kwartier voelde het alsof al mijn middenvoetbeentjes tegen elkaar gewrongen zaten. En na een half uur merkte ik iets bleinachtigs.

Mijn steunzolen zouden de oorzaak kunnen zijn. Die zijn vermoedelijk wat hoger dan de standaardzool van Nike. Of het zou aan de bouw van mijn voeten kunnen liggen. In elk geval: de 4x15 minuten waren een lijdensweg. Licht lijden in vergelijking met de ellende van de Iraki's en de Palestijnen enzo, maar toch, lijden. Ik strompelde de tuin in, vastbesloten om opnieuw met mijn oude Nikes te gaan lopen.

(Overigens heb ik het ook in mijn niet-lopende leven moeilijk met nieuw. Een jas, een hemd, een broek, ik kan er moeilijk afscheid van nemen. Als ik in mijn kast de keuze heb tussen die ouwe trui en een spiksplinternieuwe, ik kies de oude.)

Wel kwissen, niet lopen.

Het is me nog maar zelden overkomen: ik heb deze week een paar keer gebrost. Donderdag niet naar Pat's Activity Center gaan fitnessen, en vrijdag geen dertig minuten gelopen. Donderdag te laat gewerkt en vrijdag eerst naar diverse scholen diverse rapporten gaan ophalen, daarna gaan kwissen bij Videohouse. Wél DVD-speler gewonnen maar niét gelopen.

Ik heb met Paul overlegd, ik hoef die verloren trainingen niet kost wat kost in te halen. Werk gewoon je schema af, SMS'te hij vanuit zijn buitenlands vakantiehuis. Dat schema geeft me vandaag een rustdag. Dat lijkt me al te gek: twee dagen niksen en dan een rustdag... ik denk dat ik toch nog maar efkens die nieuwe loopschoenen ga uitproberen.

Die Videohousekwis is fenomenaal. Honderdentien ploegen van vijf man in een reusachtige televisiestudio. Beeldvragen die met topapparatuur geïllustreerd worden, gratis drankjes, gratis broodjes, gratis tombola, gratis flauwe grappen van juryvoorzitter Robbe De Hert.

En vragen die niet om te lachen zijn. Kent u de voornaam van meneer Alzheimer? Wij niet. En de uitvoerders van Oh Lori? Wij wel. Kan u het anagram "arrest by penis" oplossen? Wij hebben daar Pierre Bastyns in gevonden, maar dat leverde geen punten op. Gali Gali Sim Sim, wat is dat? Wij staarden naar het studioplafond en gokten verkeerd op de Indiase versie van Harry Potter.

De Radio 1-ploeg moest D&D laten voorgaan, dat zijn de producenten van Wittekerke, 3Keys met (pdw) en Jo Van Damme werd tweede en de RSZ heeft gewonnen. Ja, de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid, de Robbe kon zijn ogen niet geloven.

Luxeatleet.

Wij, ik bedoel die zes televisiemarathonlopers F, G, K, J, S en ik, wij worden in de watten gelegd. We hebben in november twee paar Nikes gekregen. Eéntje daarvan paste me niet. Ik heb dat de sponsor laten weten en kijk, gisterenmiddag stonden er twee kartonnen dozen voor de deur, waaruit niet één maar drie paar superloopschoenen tevoorschijn kwamen. Als ik alles op een rijtje zet, ik bezit ruim een meter sportschoen. Beetje genant toch.