Hobby

Linda Asselbergs schreef in de Weekendknack een stukje over mannen en hun rare hobbies. Over "mannen die op de scheerzolder het Zwitserse spoorwegnet nabouwen, na hun uren de Slag van Waterloo overdoen of zoals le facteur Cheval drieendertig jaar lang in hun dooie eentje aan een Palais Idéal knutselen". Linda beweert dat vrouwen niet met dat soort onnozeliteiten bezig zijn. Ik zocht een tegenvoorbeeld.

Ik ken een mevrouw die eenpersoonskoffiemelkverpakkingetjes verzamelt, Linda. Weet je wat ik bedoel ? Er is geen ander woord voor: eenpersoonskoffiemelkverpakkingetjes. Zo'n rond kuipje, meestal bruin plastic, dat ze op café naast je kopje leggen. Er zit een lipje aan dat je moet afbreken en waarmee je de afdekfolie kan lostrekken, zodat je een wolkje melk in je koffie kunt gieten.

Ooit heeft de mevrouw in kwestie mij onderhouden over de problemen waarmee ze wordt geconfronteerd bij het beoefenen van haar hobby. Koffiemelk heeft namelijk een houdbaarheidsdatum, Linda. Koffiemelk wordt zuur en dat staat verzamelen in de weg, zei ze. Dat begreep ik niet meteen. Ik zei haar dat het toch niet de bedoeling is de melk te gebruiken, en dat het me dus geen probleem lijkt dat ze zuur wordt. Dat was een domme opmerking. Ze keek van me weg, alsof ze zich zat af te vragen of het de moeite loonde het mij uit te leggen. Zure melk gaat gisten, zei ze. Daarbij komen gassen vrij - in eenpersoonskoffiemelkverpakkingsverzamelaarskringen weet men precies welke gassen, mij ontsnapt het nu even. Maar in elk geval: de kuipjes gaan na een tijd zwellen. De afdekfolie kan scheuren, in het slechtste geval dreigt de verzameling te ontploffen. Het was haar ooit overkomen. Een Zwitsers kuipje met een afbeelding van de zeemeermin van Kopenhagen. Ze slikte.

De kinderen van de eenpersoonskoffiemelkverpakkingsverzamelaarster hadden haar ooit een piepklein pompje cadeau gedaan waarmee ze de koffiemelk uit de eenpersoonskoffiemelkverpakkingetjes kan pompen. "Zonder dat ik het lipje hoef af te breken, meneer Fillet! Een onooglijk gaatje volstaat, niet in de kostbare, bedrukte bovenkant, maar in het plastic kuipje zelf. Een minuscuul angeltje boort zich vervolgens een weg naar de bederfbare inhoud, en met een kabouterzuigertje pomp je de melk weg." Ze was wat sneller gaan praten, meegesleept door haar en-thousiasme. "Wat een schatten, die kinderen van mij", zuchtte ze. Een mooier cadeau had ze nooit gekregen.

En mannen hebben rare hobby's, zei je?

Dendermonde is Gaza niet

Een jongen met kortsluitingen in zijn hoofd. Zot en zonderling en in het bezit van een mes. Resultaat: drie doden, waarvan twee kinderen.

Hooggeplaatste heren, helder van geest en volkomen bij hun verstand. Ze nemen een weloverwogen beslissing. Resultaat: dertienhonderd doden, waarvan vierhonderd kinderen.

Gaza is erger want Gaza is geen incident.

Ik vond Anciaux niet zielig. Deze week toch niet.

De favoriete reisbestemming van

Ik heb daarnet iemand ontgoocheld. Een mevrouw van De Standaard belde me op. Ze wou weten wat mijn favoriete reisbestemmingen zijn. Ik heb geen favoriete reisbestemmingen, het liefst van al reis ik niét. Reizen is voor mensen die thuis niet gelukkig zijn, heb ik haar gezegd.

Dat leverde een seconde stilte op. Ze hapte naar adem en ik hoorde ze naar een vraag zoeken. Die kwam. Of ik dat standpunt wou motiveren. Nee, dat wou ik niet. Omdat thuiszijn de natuurlijke toestand van de mens is. Wie die natuurlijke toestand wil wijzigen moet dat motiveren. De reiziger dus, niet ik. Thuis ben je thuis, dat volstaat als motivatie.

Dat zei ik die mevrouw. En ik vond mezelf een klootzak. Want de krant moet vol en ze doet ook maar haar werk en op die manier komen we nergens en ik vrees dat ik nog onsympathieker klonk dan ik ben. Laat Philip Geubels zo'n dingen zeggen of Bart Dewever, die komen daarmee weg. Maar ik?

Ik zal het aan mijn chef melden, zei de mevrouw van De Standaard. Doe dat, zei ik, dan kan hij me straffen.

Ik meende het.

Twee maal tien

Het is een gedoe om iets in een kleiner lettertype te zetten en eigenlijk ziet het er ook niet uit. Dus vooruit maar: ik heb gelopen. Dat was meer dan een jaar geleden. Misschien was het wel twee jaar geleden, ik durf het niet na te kijken. Aanvankelijk had ik een goeie reden om niet te lopen: die ontstoken achillespezen. Die hebben maanden gezeurd, geloof me. Op de duur evolueerden ze van "een goeie reden" naar "een bruikbaar excuus", en nog later had ik geen excuus meer nodig. Ik liep gewoon niet meer, het was voorbij.

Ik zou het in een klein lettertype willen tikken omdat ik niet helemaal zeker ben van mezelf of ik dit volhou: ik loop dus opnieuw. Twee keer tien minuten daarnet, met een minuutje rust. Het voornemen is om dat dindag opnieuw te doen. En Zij loopt mee, op spiksplinternieuwe turnsloefen. Pardon, loopschoenen. Te spiksplinternieuw, we hebben een modderparcours uitgekozen om ze wat te ontwitten.

Samenvattend: we zijn vertrokken.

Change

Obama blogt.

Kleine oogjes

Half twee 's nachts. Nog 45 bladzijden. Dit gaat zich morgen wreken. Ik geef mezelf nog een uur. Mannen die vrouwen haten, Stieg Larsson.

Dood

Wie vandaag de Knack koopt, die vervolgens negeert ten voordele van Knack Weekend en doorbladert tot de bijna laatste bladzijde, zal hetvolgende lezen. En het antwoord dat Linda Asselbergs heeft geschreven.

Ik laat de valse vrolijkheid van de Kerstmarkt op de Groenplaats achter me en loop de Jan Blomstraat in, dat tochtgat naast de kathedraal. De wind snijdt me de adem af, ik duik weg in de kraag van mijn jas en ik denk: laat ik een glas gaan drinken in de kroeg van de dode cafébaas. Als laatste eerbetoon. Maar de deur is dicht en de rolluiken zijn neergelaten. Een briefje, de inkt een beetje uitgelopen door het condensvocht: gesloten wegens sterfgeval.

Ik hoefde nooit veel tegen hem zeggen. Er zijn niet veel woorden nodig om te worden voorzien van koffie verkeerd. En ook over muziek hoefden we niet te redetwisten. Ik ging akkoord met de platen die hij oplegde. Wie van Chet Baker houdt, is oké. Ik zei dus niks en hij was het altijd met me eens. Hij droogde de glazen nog eens af en ik mocht er gewoon bijzitten. Drinken. Denken. En nu is hij dood.

Gestorven op dezelfde dag als de dode architect, in dezelfde week als de dode Engelse toneelschrijver, in dezelfde maand als de dode pin-up uit Tennessee en in hetzelfde jaar als de duizendjarige dokter en de dode zanger. Er werd vlotjes gestorven in 2008. De dood heeft het druk gehad, Linda.

Ik denk dat ik weet wat het is: de Magere Smeerlap is aan het oefenen om mij te pakken. Het grote werk, vroeg of laat. En hij slaat nooit toe aan het einde van een leven, maar altijd er middenin. Dat is een vooruitzicht dat ik niet verdraag. Want er zal altijd nog iets zijn waarvan ik de afloop wil kennen. Er is altijd nog een vraag die moet worden beantwoord, een regering die moet worden gevormd, een oorlog die moet worden beëindigd. En er gaat altijd nog een kind geboren worden waarvan ik de naam wil kennen. Ik wil uitstel. Eén dag desnoods. De krant van morgen, laat me die nog lezen. Maar de dood onderhandelt niet.

Ik zit dit stukje te schrijven, Linda, en ik weet dat er twee weken verlopen voor het verschijnt. Dat is een eeuwigheid. Ondertussen zal er een nieuw jaar zijn begonnen. Allicht is de kroeg van de dode cafébaas opnieuw open. Weer een briefje aan de deur: nieuwe uitbater. Allicht staan er ondertussen al nieuwe namen op het lijstje van de Dood, Linda. Want hij neemt geen dag vrij omdat het nieuwjaar is, hij trekt zich nergens iets van aan en werkt rustig voort.

Leef ik nog?

Leef jij nog?

Linda?

Mannen die vrouwen haten

Ik ben begonnen. Ik lees bijna geen fictie, maar dit moést. Van iedereen. Stieg Larsson, de dode Zweed. Vijftien regels ver stuitte ik op een onverdraaglijke fout van de vertaler.

"Hij is er."
"Wat is het dit jaar?"
"Ik weet niet wat voor bloem het is. Dat moet ik nog uitzoeken. Hij is wit."

Aaargh...! De bloem, hij is wit! Tineke Jorissen-Wedzinga heet de vertaalster. Hij verdient kletsen!

Rijm

Ik zag een meneer met een fototoestel door de ochtend wandelen. Die moet oppassen. Een boom met berijmde kruin is geen kitsch, de natuur is niet tot kitsch in staat. Maar maak er een foto van en ze past perfect naast het huilende zigeunerinnetje en het paard bij zonsondergang.

Dos Trovadores

Vanavond! Roma! Feest! Maar niet zo van dat feest met zattigheid en brallerig gezang. Nee, we gaan stilletjes genieten en een blik van verstandhouding uitwisselen. Een glimlach, meer niet. En warm worden vanbinnen. Het jaar inzetten in schoonheid. Raymond van het Groenewoud en Fernando Lameirinhas.